Semua Bab ข้าคือ เจ้าของหอเหว่ยซิน: Bab 61 - Bab 70

ตอนนี้ชื่อเสียงของหอเหว่ยซินดังไปไกล แม้แต่ต่างแคว้นก็ยังเดินทางเข้ามาซื้อขายข่าว ช่วงหลังมานี่ เยี่ยนอิงนางปล่อยให้เหว่ยเถียนเป็นผู้จัดการ ด้วยยังไม่มีข่าวที่น่าสนใจแต่ดูเหมือนว่าการมาเยือนขององค์ชายแคว้นเสวี่ย ทำให้นางต้องเป็นผู้ออกหน้าเองอีกครั้ง“เจ้าว่าผู้ใดต้องการซื้อข่าวนะ” เยี่ยนอิงเหมือนจะฟังไม่ชัด เมื่อเหว่ยเถียนเดินทางมาที่จวนตระกูลฟู่แล้วบอกกล่าวนาง ว่าองค์ชายแคว้นเสวี่ยต้องการให้นางสืบข่าวเรื่องสำคัญ“องค์ชายรองแคว้นเสวี่ยขอรับ เสวี่ยชิงเหวิน ตอนนี้รอพบท่านผู้เฒ่าเหว่ยอยู่ที่หอเหว่ยซินแล้วขอรับ”เสวี่ยชิงเหวินเดินทางมาได้หลายวันแล้ว เหว่ยเถียนเองก็ออกมารับหน้าเขาอยู่ทุกวัน เพียงแต่เขาไม่ยอมเอ่ยเรื่องที่ต้องการซื้อข่าว จะขอพบผู้เฒ่าเหว่ยเพียงผู้เดียว แม้เหว่ยเถียน จะบอกว่าบิดาเดินทางไปจัดการเรื่องงานที่ต่างเมือง เสวี่ยชิงเหวินก็ยืนยันว่าจะรั้งรอจนกว่าจะกลับแม้เหว่ยเถียนคิดว่า หากรั้งรอต่อไปอีกไม่กี่วัน เสวี่ยชิงเหวินคงจะเปลี่ยนใจ จึงได้ดึงเวลาเอาไว้ก่อน พอเข้าวันที่ห้า เสวี่ยชิงเหวินก็ยังรอที่จะพบผู้เฒ่าเหว่ยให้ได้ เหว่ยเถียนจำต้องเดินทางมาหาเยี่ยนอิง“เอาเถิด ข้าจะจัดกา

เยี่ยนอิงมิได้ตอบ ต่อไปเขาต้องไปจัดการเรื่องงานในกองทัพ จะมาเฝ้านางไว้ตลอดก็คงไม่ใช่“พรุ่งนี้ ข้าจะต้องไปพบเสวี่ยชิงเหวิน ท่านเข้าใจใช่หรือไม่ ข้ารับปากเข้าไว้แล้ว”“หึ ไม่ ข้าไม่เข้าใจ พรุ่งนี้เจ้าไปบอกเขาเลยว่าเจ้าล้มป่วยออกไปไม่ได้”เยี่ยนอิงพลิกตัวไปขึ้นคร่อมร่างของหมานจื้อจ้านไว้ ฝ่ามือน้อยๆ ของนางลูบอยู่ที่แผงอกและใบหน้าของเขาอย่างยั่วยวน“ไหนท่านบอกว่าข้าเป็นคู่ชะตาอย่างไรเล่า แล้วจะกลัวสิ่งใด ข้ามิได้คิดเป็นอื่นกับเสวี่ยชิงเหวินเสียหน่อย”หมานจื้อจ้านหรี่ตามองเยี่ยนอิงที่กำลังยั่วยวนเขา เขากดแผ่นหลังของนางให้ลงมาใกล้“เช่นนั้น...เจ้าต้องปลอบใจข้าแล้ว ต่อให้เจ้าไม่คิดเป็นอื่น ใช่ว่าเสวี่ยชิงเหวินจะคิดเช่นเดียวกับเจ้า”เยี่ยนอิงรู้ดีว่าหมานจื้อจ้านต้องการให้นางปลอบใจเช่นใด นางค่อยๆ โน้มตัวลงไป ก่อนจะใช้เรียวลิ้นเล็กไล้เลียริมฝีปากของเขาอย่างหยอกล้อ“อิงอิง...” เสียงหมานจื้อจ้านกระเส่าอย่างปรารถนาท่าทางยั่วยวนของนางเช่นนี้เกือบทำให้เขาคลั่งตาย แต่เขาก็ยังไม่บุ่มบ่ามรอดูว่านางจะปลอบประโลมเขาเช่นใดลิ้นเล็กๆ ของเยี่ยนอิงค่อยๆ กวาดตวัดหยอกล้อเขาอย่างช้าๆ ฝ่ามือของหมานจื้อจ้านลูบอย

เยี่ยนอิงก้มตัวลงอุ้มเสี่ยวไป๋เข้ามากอด“ท่านไม่อยากรู้เรื่องของท่านแม่ทัพเลยรึ”“อืม...เขาจะเป็นอันใดได้” เยี่ยนอิงไม่คิดว่ามีผู้ใดจะทำร้ายหมานจื้อจ้านได้“คนทำร้ายไม่มีหรอก มีก็แต่ฮ่องเต้ จะออกราชโองการสมรสให้ท่านแม่ทัพกับองค์หญิงสี่ขอรับ”มือของเยี่ยนอิงที่กำลังลูบขนของเสี่ยวไป๋ชะงักนิ่ง แต่ก็เพียงวูบเดียวก่อนจะกลับมาลูบต่อเช่นเดิม“เรื่องนี้ ข้าคงมิอาจเข้าไปยุ่งได้ หากเป็นราชโองการของฮ่องเต้ แม่ทัพหมานเองก็คงจะขัดพระประสงค์มิได้” ต่อให้เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ ก็ยังมิอาจจะขัดราชโองการของฮ่องเต้ได้ทางด้านหมานจื้อจ้าน นับตั้งแต่ที่เดินทางมาถึงเมืองหลวง เขาก็ต้องวุ่นวายกับองค์หญิงสี่ที่วิ่งตามเขาไม่ได้หยุด จนต้องหนีไปอยู่ที่ค่ายนอกเมืองพอเข้ามาในมิติเพื่อจะขอให้เยี่ยนอิงนางตกปากรับคำที่จะเข้าไปพบบิดามารดาเขาด้วยกัน นางก็ยังไม่ออกจากเดินลมปราณเลื่อนขั้นเสียที“เปิ่นกงมาพบท่านแม่ทัพหมาน” องค์หญิงสี่ยืนอยู่หน้ากระโจมพักของหมานจื้อจ้าน“ไหนเล่า คนอยู่ที่ใด เมื่อครู่เจ้าบอกว่าท่านแม่ทัพอยู่ภายในกระโจมอย่างไรเล่า” นางกรีดร้องออกมา เมื่อเข้ามาด้านในแล้วพบเพียงความว่างเปล่าหมานจื้อจ้านหลบหน้านาง

นายท่านหมาน ตกใจไม่น้อย เมื่อรู้ว่าเยี่ยนอิงนางมีความสามารถมากเพียงนี้ กลายเป็นว่าบุตรชายของตนเป็นบุรุษที่โชคดีไปเลย เมื่อมีนางเป็นคู่ชะตา“อืม...แล้วเจ้าบอกกล่าวคนตระกูลฟู่หรือยังว่าเป็นคู่ชะตากับนาง”“ยังขอรับ นางยังมิอยากออกเรือน นางยังต้องการจะอยู่ดูแลน้องชายวัยสิบเอ็ดหนาวของนางเสียก่อน”“อืม...หากกลับเข้าตระกูลฟู่แล้ว นางคงจะไม่ต้องห่วงเรื่องของน้องชายอีก” ฮูหยินหมานถอนหายใจออกมานางก็เพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก สตรีที่ถึงวัยออกเรือนแล้ว แต่ยังไม่ต้องการจะออกเรือน“ข้าเองก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น” แต่ตอนนี้เขาต้องการจะติดต่อนางให้ได้เสียก่อน เพื่อบอกกล่าวว่าเขาได้จัดการเรื่ององค์หญิงสี่เรียบร้อยแล้วหมานจื้อจ้านอยู่พูดคุยไขข้อข้องใจให้บิดามารดาต่ออีกเพียงครู่ ก่อนจะขอตัวกลับไปที่ค่ายทหารนอกเมือง ด้วยเขาทิ้งอาเฮยไว้ที่ค่าย“เข้าไปได้แล้วหรือยัง” กลับมาถึงกระโจมในค่ายทหารเขาก็เอ่ยถามอาเฮยทันที“ยังขอรับ แต่ข้าติดต่อเจ้าเสี่ยวไป๋ได้แล้ว”เสี่ยวไป๋ มันแอบติดต่อกับอาเฮยโดยไม่ให้เยี่ยนอิงรู้ แม้ใบหน้าของเยี่ยนอิงจะไม่แสดงว่ากังวลเรื่องราชโองการสมรสของหมานจื้อจ้าน แต่ภายในใจของนางเองกลับหง

นางเอ่ยถามเรื่องราวของฟู่จูอิ๋งไปด้วยระหว่างที่แช่ เยี่ยนอิงอาศัยความทรงจำเดิมบอกกล่าวเล่าเรื่องออกมา“อย่างน้อย อาม่านนางก็มีสามีและบุตรทั้งสองที่ดีกับนาง หากวันนั้นข้าห้ามนางไม่ให้ออกไปเที่ยวเล่น นางก็คงไม่อาภัพเช่นนี้” นางอดที่จะร่ำไห้ออกมาไม่ได้ เมื่อได้รู้ความลำบากของบุตรสาวและหลานที่อยู่ในเรือนตระกูลอู๋“ตอนนี้ข้ากับเซินเออร์ มิได้ลำบากเช่นเมื่อก่อนแล้ว ท่านยายก็อย่าได้โทษตัวเองอีกเลยเจ้าค่ะ” เยี่ยนอิงลูบหัวไหล่ของฮูหยินผู้เฒ่าเพื่อปลอบประโลม“อ๊ากกกกกก” เสียงร้องของฟู่หรงเมิ่ง ทำให้คนตระกูลฟู่ทั้งสามสะดุ้งตกใจเยี่ยนอิง กับซานเซินจำต้องคอยปลอบพวกเขาไว้ ไม่ให้ลุกออกไปดูฟู่หรงเมิ่งที่แช่ตัวอยู่ในสระด้านนอก“คุณชายฟู่ ท่านช่างไม่มีความอดทนเลย ข้าบอกว่าห้ามหลับอย่างไรเล่า” เสี่ยวไป๋ใช้อุ้งเท้าของมันดึงผมเพื่อเรียกสติของฟู่หรงเมิ่งเอาไว้“อ๊ากกกกก” ไม่รู้ว่าเจ็บผมที่ถูกเสี่ยวไป๋ดึง หรือว่าเจ็บเพราะถูกเปลี่ยนถ่ายไขกระดูกกันแน่ ฟู่หรงเมิ่งก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วเสียงร้องของฟู่หรงเมิ่งดูท่าจะไม่จบง่ายๆ ผู้อาวุโสทั้งสามของตระกูลฟู่ ขึ้นมาจากแช่ตัวแล้ว แต่เสียงร้องก็ไม่ได้เบาลงเลย ดูจะหนักก