บททั้งหมดของ ข้าคือ เจ้าของหอเหว่ยซิน: บทที่ 71 - บทที่ 80

“เซินเออร์ กังวลมากเกินไปเจ้าค่ะ เขาอยู่ในตระกูลอู๋มาตั้งแต่อายุยังน้อย ถูกปฏิบัติราวกับว่าเป็นทาสไม่ใช่ญาติ เขาจึงมีความคิดเช่นนี้” เยี่ยนอิงมองน้องชายอย่างเห็นใจ ที่เขาต้องพบเรื่องร้ายตั้งแต่เล็ก“เจ้าเป็นที่ต้องการของตากับยาย จำเอาไว้เซินเออร์ ไม่มีผู้ใดรังแกเจ้าสองพี่น้องได้อีกแล้ว” ผู้เฒ่าฟู่ถอนหายใจออกมา เขาน่าจะพบเจอหลานเร็วกว่านี้ จะได้ไม่เกิดความทรงจำที่เลวร้ายกับพวกเขา“ตอนนี้ข้าไม่น้อยใจแล้วขอรับ มีท่านตา ท่านยาย ท่านลุงที่ต้องการข้ากับพี่หญิงอยู่”“เด็กดี” ฮูหยินผู้เฒ่าลูบหัวซานเซินอย่างเอ็นดู“ต่อไป ตาจะสอนตำราเจ้าเอง เจ้าอยากจะเป็นเสนาบดีเช่นตามิใช่รึ”“ขอรับ” ซานเซินเกาแก้มอย่างเขินอาย เมื่อเขาบอกว่าเขาจะเป็นเสนาบดีให้ได้ เพื่อพี่หญิงของตนระหว่างที่พวกเขาพูดคุยกันอยู่ อาเฮยก็วิ่งเข้ามาภายในห้องโถง“อาเฮย เจ้าเข้ามาได้อย่างไร” เยี่ยนอิงหรี่ตามองอาเฮยอย่างมาดร้ายไม่ต้องรอให้อาเฮยเป็นผู้เฉลย เมื่อด้านหลังที่ตามเข้ามาติดๆ ปรากฏร่างของหมานจื้อจ้านเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน“เอ่อ...คารวะท่านเสนาบดีฟู่ ฮูหยินผู้เฒ่าฟู่ ใต้เท้าฟู่ขอรับ” หมานจื้อจ้านไม่คิดเช่นกันว่า ทั้งหมดจะอยู่ภ

“ข้าอยากเห็นรางวัลของเจ้าแล้ว” หมานจื้อจ้านคิดจะปลดเชือกผู้เอวของนางออก แต่ถูกมือของเยี่ยนอิงยึดจับเอาไว้แน่น“ข้าจัดการเอง” เยี่ยนอิงดันตัวของเขาให้ลงนอน นางพลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้านบน นางเลื่อนตัวไปที่ที่หว่างขาของหมานจื้อจ้านปลายนิ้วเรียวของนาง ลากยามตั้งแต่อกแกร่งของหมานจื้อจ้านจนมาถึงที่ท้องน้อยของเขาอย่างยั่วยวน“อิงอิง” เสียงของหมานจื้อจ้านแหบพร่าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเขานอนมองทุกการกระทำของนางอย่างสนใจ มือน้อยๆ ของเยี่ยนอิงเริ่มปลดเชือกกางเกงของหมานจื้อจ้านออกอย่างช้าๆนิ้วมือของนางเริ่มหมุนวนอยู่ที่หัวลำทวนของเขาเบาๆ “อื้มมมม” หมานจื้อจ้านครางกระเส่าออกมาเรียวลิ้นของเยี่ยนอิงเริ่มไล้เลียอยู่ที่หัวของลำทวน สายตาของนางที่มองช้อนขึ้นมาสบตาหมานจื้อจ้านเย้ายวนจนเขาแทบจะทนไม่ไหว“อิงอิง...เจ้า” เขาทำได้เพียงกัดฟันเอาไว้แน่น เมื่อฟันของเยี่ยนอิงถูกส่วนหัวของลำทวนจนเสียวซ่านไปทั้งตัวยิ่งยามที่ปากน้อยๆ ของนางกลืนลำทวนของเขาเข้าไปในคอ เป็นภาพงามที่หมานจื้อจ้านไม่คิดว่าจะได้เห็นนางทำมาก่อน เยี่ยนอิงที่เห็นร่างกายของหมานจื้อจ้านสั่นสะท้านไปด้วยความเสียวซ่าน นางก็ยิ่งดูดกลืน ตวัดเลียให้เข

ซานเซินทรุดลงนั่งระหว่างหลุดศพทั้งสองหลุม เยี่ยนอิงจึงเดินเข้าไปนั่งอยู่ข้างเขา“ท่านแม่ ท่านพ่อ ตอนนี้ข้ากับพี่หญิงสุขสบายดีขอรับ ท่านตา ท่านยาย ท่านลุงมารับข้าไปอยู่ที่เมืองหลวงด้วยแล้ว ท่านไม่ต้องห่วงพวกข้าอีกแล้วนะขอรับ” ซานเซินเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาทิ้ง“ท่านแม่ ท่านพ่อ ข้าเยี่ยนอิง จะดูแลท่านตา ท่านยาย ท่านย่า เซินเออร์แทนพวกท่านเองเจ้าค่ะ”เยี่ยนอิงให้คำมั่นสัญญา แม้นางจะไม่มีความผูกพันในฐานะบุตรของทั้งสอง แต่นางจะดูแลครอบครัวที่เหลืออยู่ต่อจากนี้เอง“ดี เหลือเกิน อาม่าน อาหยวน เจ้าเห็นแล้วหรือไม่ อิงเออร์ เซินเออร์ เติบโตมาได้อย่างดี นับจากนี้ทั้งสองจะไปอยู่กับบิดามารดาของเจ้าแล้ว” ป้าตู้ก็ร่ำไห้ออกมาเช่นกันคนที่ร่ำไห้หนักอีกคนเห็นจะเป็นแม่นมฟู่ นางเลี้ยงดูฟู่จูอิ๋งมาตั้งแต่เกิด พอได้มาเห็นชะตากรรมของนาง ทั้งเห็นหลุมศพตรงหน้า นางก็ร่ำไห้จนเป็นลมไปแล้วถึงสองรอบ ร้อนถึงบ่าวคนอื่นจะต้องมาช่วยดูแลนางกว่าคนทั้งหมดจะยอมลุกขึ้นจากหลุมศพก็กินว่านานนับชั่วยาม ชาวบ้านจึงได้เข้ามาช่วยกันขุดเอากระดูกของทั้งสองออกมาใส่โลงที่เตรียมมาด้วยได้เสียที“เอ่อ ข้าน้อยขอถามได้หรือไม่ ว่าพวกท่านเป็นข

ข่าวการกลับมาของผู้เฒ่าฟู่ที่ไปหลานทั้งสองจากเมืองเป่ยหนาน ผู้คนในเมืองหลวงต่างล่วงรู้กันอย่างรวดเร็ว รถม้าของคนตระกูลฟู่ยังเดินทางไปถึงหน้าจวน ก็มีรถม้าคันใหญ่เข้ามาขวางทางไว้“องค์หญิงสี่ขอรับท่านพ่อ” ฟู่ชวี่เดินมารายงานผู้เฒ่าฟู่ที่รถม้า“ลงไปพบองค์หญิงสี่กันเถิด” ผู้เฒ่าฟู่ถอนหายใจออกมา ตนไม่อยากจะมีปัญญากับคนของเชื้อพระวงศ์เลย แต่ดูเหมือนจะเลี่ยงไม่ได้เสียแล้วเยี่ยนอิงมิได้หวั่นเกรงว่าต้องจะต้องพบเจอเรื่องใดบ้าง นางลงจากรถม้าโดยช่วยประคองฮูหยินผู้เฒ่าฟู่ลงไปด้วยองค์หญิงสี่ลงมาหยุดมองพิจารณาเยี่ยนอิงที่กำลังประคองฮูหยินผู้เฒ่าฟู่อยู่“หึ ก็งามอยู่หรอก แต่ว่า...บิดาของนางเป็นโจรหรือว่าขอทานเล่า” นางยิ้มเยาะมองเยี่ยนอิง แต่ปากเอ่ยถามความกับผู้เฒ่าฟู่แม้คนตระกูลฟู่จะมีโทสะกับคำพูดขององค์หญิงสี่เพียงใด แต่ก็ไม่อาจจะทำร้ายหรือตำหนินางได้ หากต้องการเอาเรื่องกับนาง คงต้องเข้าวังเพื่อไปรายงานให้ฮ่องเต้ทราบเยี่ยนอิงปล่อยมือออกจากมือของฮูหยินผู้เฒ่าฟู่ พริบตาเดียวตัวนางก็ไปยืนอยู่ด้านหลังขององค์หญิงสี่แล้วมือเรียวของเยี่ยนอิงจับอยู่ที่คอด้านหลังขององค์หญิงสี่ นางเอียงคอไปกระซิบถามที่ข้

สาวใช้ที่นำเรื่องมาเล่าให้นาง มิได้บอกกล่าวเหตุการณ์ทั้งหมด พวกอนุในจวนต้องการให้สวีอวี้หรันเสียสติ จึงบอกนางเพียงแค่ว่า บุตรของฟู่จูอิ๋งเดินทางกลับมาที่เมืองหลวง สามีของนางก็เดินไปทางไปรอรับด้วย“ลากตัวออกไป คนที่ปล่อยให้นางเข้ามาในห้องข้า ไปรับโทษแล้วขายทิ้งออกไปเสีย!!!” บ่าวในจวนรู้กันดี ว่าห้องลับของผู้ตรวจการหลิว ไม่ให้ผู้ใดเข้ามา แต่ก็ยังกล้าปล่อยให้สวีอวี้หรันเข้ามาได้ ย่อมต้องถูกลงโทษสวีอวี้หรัน ปล่อยให้บ่าวลากตัวนางออกมาจากห้องอย่างคนไร้สติ หากนางได้รู้ก่อนว่าเยี่ยนอิงนางลงมือโหดเหี้ยมเพียงนี้ คงไม่กล้ามาโวยวายกับสามีเป็นแน่ภายในจวนตระกูลฟู่ ไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นภายนอก ฮูหยินของฟู่ชวี่ ต่างเตรียมการต้อนรับเยี่ยนอิงและซานเซินอย่างดี ทั้งบ่าวในจวนต่างก็ออกมายืนรอพวกเขาอยู่ที่หน้าจวน“คารวะนายท่าน/คุณหนู/คุณชาย” เสียงของบ่าวดังขึ้นอย่างยินดี เมื่อเห็นทุกคนกลับมา“เข้าจวนก่อนเถิดเจ้าค่ะ ลูกสะใภ้เตรียมอาหารมื้อใหญ่ไว้ต้อนรับหลานทั้งสองแล้วเจ้าค่ะ” ซ่งซื่อเอ่ยอย่างยินดี“พี่หญิง ข้ามีพี่หญิงแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ” เสียงใสของเด็กหญิงตัวน้อยวัยแปดหนาว เดินเข้ามาจับมือเยี่ยนอิงไว้แ