Tous les chapitres de : Chapitre 81 - Chapitre 90

แม่สื่อจึงเริ่มทำหน้าที่ของนาง นางพูดถึงความดีของเยี่ยนอิง ความงามที่เป็นหนึ่งของนาง ทั้งยังกล้าพูดว่าเยี่ยนอิง นางเรียบร้อยอ่อนหวานเหมาะสมกับท่านแม่ทัพยิ่งนัก จนคนตระกูลฟู่อยากจะเบือนหน้าหนี หากหลานสาวของพวกตนเรียบร้อย อ่อนหวาน สตรีในห้องหอพวกนั้นจะเรียกว่าอันใดตระกูลหมานตกลงจะส่งของหมั้นมาที่จวนตระกูลฟู่ในอีกสามวันข้างหน้า ส่วนการแลกเปลี่ยนแทบชะตาจะมีขึ้นหลังจากที่หมานจื้อจ้านเดินทางถึงเมืองหลวงข่าวเรื่องการหมั้นหมายของสองตระกูลใหญ่ล้วนแต่เป็นที่พูดถึง ยิ่งผู้ที่ถูกทาบทามจากจวนแม่ทัพคือฟู่เยี่ยนอิงด้วยแล้ว ชาวเมืองจึงได้เข้าใจว่าสาเหตุที่องค์หญิงสี่หาเรื่องคุณหนูตระกูลฟู่ ก็คงไม่พ้นเรื่องอิจฉา ที่นางได้เป็นคู่ชะตาของแม่ทัพหมานการเดินทางกลับมาของหมานจื้อจ้านในครั้งนี้ มีหลิวเพ่ยหมินเดินทางกลับมาด้วย สาเหตุที่อยู่เป่ยหนานต่อไปไม่ได้แล้ว ก็เป็นเพราะเสวี่ยชิงเหวินที่ส่งคนมาโน้มน้าวให้เขาไปอยู่ที่แคว้นเสวี่ยไม่หยุดวันที่ทำพิธีพาโลงศพของฟู่จูอิ๋งเข้าสุสานบรรพชนก็มาถึง แม้คนตระกูลฟู่จะไม่พอใจผู้ตรวจการหลิวเพียงใด แต่ก็ยอมให้เขาได้เข้าร่วมงานด้วย“ท่านตา ท่านยาย ท่านตรองดูเถิด ผู้ตรวจกา

หมานจื้อจ้านทำได้เพียงฉีกยิ้มกว้าง ไม่กล้าตอบโต้ ด้วยกลัวว่าฤกษ์ที่เขาเลือกด้วยตนเอง จะทำให้ผู้เฒ่าฟู่ยิ่งไม่พอใจเพิ่มขึ้นแต่คนที่ไม่พอใจเห็นจะเป็นเยี่ยนอิง เมื่อนางรู้ว่าต้องออกเรือนในอีกสิบห้าวันข้างหน้า“ท่านบ้าไปแล้วรึ!!! จะไม่ให้ข้าเตรียมตัวเลยหรือไง” นางคิดว่าอย่างน้อยๆ ก็ต้องมีถึงหกเดือนหรือไม่ก็เกือบปี กว่าจะได้แต่งออก ไม่คิดว่ามันจะเร็วเช่นนี้“ช้าเร็วก็ต้องแต่งอยู่ดี แต่งแล้วข้าจะย้ายมาอยู่จวนเจ้าก่อน ไว้ปรับปรุงจวนแม่ทัพเสร็จ ค่อยย้ายกลับไปดีหรือไม่” เขารีบเอ่ยเอาใจนาง ด้วยรู้ว่านางต้องการอยู่กับซานเซินให้นานหน่อย“แผนการของท่านแม่ทัพช่างล้ำลึกนัก ถึงว่า...แคว้นใดก็ไม่กล้าเหยียบหัวเมืองทางเหนือของแคว้นต้าหลี่เลย” ฟู่ชวี่อดจะถากถางออกมาไม่ได้ หลานสาวกลับเข้าสู่อ้อมอกได้ยังไม่ถึงเดือนดี นางก็ต้องแต่งออกแล้ว“มิกล้าขอรับ ข้าน้อยจะกล้ามีแผนการได้อย่างไร” เขาแสร้งทำหน้าใสซื่อ แต่ผู้ใดจะเชื่อ“เหอะ/เหอะ” มีแต่เสียงประชด ภายในห้องโถงตระกูลฟู่นายท่านหมาน ฮูหยินหมาน แม่สื่อล้วนแต่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก มองจิ้งจอกทั้งหลายสนทนากันอย่างเผ็ดร้อนงานมงคลของเยี่ยนอิงถูกกำหนดเอาไว้แล

สายตาของหมานจื้อจ้าน จ้องมองร่างงามที่เปลือยเปล่าตรงหน้าอย่างเหม่อลอย“จะมองอีกนานหรือไม่” เยี่ยนอิงกระดิกนิ้วอย่างเชื้อเชิญ“ไม่มองแล้ว” หมานจื้อจ้านรีบถอดเสื้อผ้าของเขาอย่างรวดเร็วก่อนจะพุ่งตัวขึ้นไปอยู่บนเตียงเสียงใสของเยี่ยนอิงที่หัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานที่เกิดจากความเสียวซ่านที่ได้รับเรียวลิ้นร้ายของหมานจื้อจ้านกวาดเลียไปทุกส่วนของร่างกายเยี่ยนอิง ราวกับมาจะประทับร่องรอยของเขาไว้บนเรือนร่างงามของนางนิ้วมือของเขาลูบไล้เรือนร่างของนางอย่างหื่นกระหาย เมื่อเล้าโลมนางจนอ่อนระทวยไปทั้งตัวแล้ว นิ้วร้ายของก็หยอกล้ออยู่ที่กลีบดอกไม้งามอย่างเชี่ยวชาญ“อ๊า....” เยี่ยนอิงเชิดหน้าขึ้น ยามที่หมานจื้อจ้านส่งนิ้วเข้าไปในช่องทางรักของนางลิ้นของเขาก็ตวัดดูดกลืนเนินเนื้องามอย่างที่เคยหมายเอาไว้อย่างอดยาก มือด้านล่างก็เร่งจังหวะให้นางได้เสร็จสมเร็วขึ้น ด้วยตัวเขาเองก็แทบจะทนไม่ไหวเสียแล้ว“ชะ ช้า หน่อย” เยี่ยนอิงกัดฟันแน่น เมื่อหมานจื้อจ้านกดลำทวนของเขาเข้ามาในช่องทางรักจนเกือบจะมิดลำทวนในคราเดียว“เจ็บหรือไม่” เขาจูบที่ขมับของนาง“มะ ไม่” เยี่ยนอิงไม่ได้มีความรู้สึกเจ

“คุณชาย คุณชายขอรับ หากตื่นสายกว่านี้ จะไม่ทันไปรับคุณหนูฟู่นะขอรับ”เสียงบ่าวร้องเรียกอยู่ที่หน้าห้อง พร้อมทั้งเสียงเคาะประตูระรัว ปลุกให้หลิวเลี่ยงเฟิ่ง ที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนที่นอนตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงงเขามองไปรอบห้องอย่างไม่อยากจะเชื่อ นี่เป็นเรือนพักเก่า ที่เขาใช้อยู่ก่อนที่จะแต่งสวีอวี้หรันเข้ามาในจวนเขานั่งพิงหัวเตียงนวดขมับอย่างไม่เข้าใจ เขาจำได้ดีว่า ก่อนหน้านี้ตนเองยังนอนรอความตายอยู่บนเตียงอยู่เลยหลิวเพ่ยหมินผู้เป็นบุตรชาย ยังจับมือเขาไม่ห่าง และสัญญาเป็นมั่นเหมาะว่าจะฝังร่างของเขาใกล้สุสานตระกูลฟู่ให้ได้มากที่สุด เพื่อให้ความปรารถนาสุดท้ายที่จะได้พบเจอ ฟู่จูอิ๋งในภพชาติหน้าเป็นจริงหลิวเลี่ยงเฟิ่ง ยังจำคำพูดสุดท้ายที่เยี่ยนอิงนางมาพบเขาก่อนตายได้ดี“ผู้ตรวจการหลิว ภพหน้าที่ท่านปรารถนามีจริง ข้าหวังว่าท่านจะตามหาท่านแม่ข้าเจอ แต่ท่านคงไม่เชื่อ ว่าข้า...คือคนที่ข้ามภพมาจากภพอื่น”เยี่ยนอิงเพียงต้องการให้เขาเชื่อว่าชาติภพมีจริง หากแรงปรารถนาของเขาแข็งแกร่งมากพอ นางเชื่อว่าเขาจะต้องได้ย้อนกลับมาแก้ไขเรื่องราวในอดีตหลิวเลี่ยงเฟิ่ง ใช้สายตาที่พร่ามัว จ้องมองภาพของเยี่ยนอ

หลิวเลี่ยงเฟิ่ง มิกล้าพูดออกมา ว่าเป็นเพราะตัวเขา ตระกูลสวีคงต้องการให้สวีอวี้หรันแต่งเข้าตระกูลหมาน ผู้ใดเล่าจะไม่ต้องการบุตรเขยที่เป็นถึงผู้ตรวจการนครหลวงไปเสริมบารมีให้จวนตนเอง“อีกหนึ่งชั่วยาม ท่านไปรอที่ว่าการได้เลยขอรับ ข้าน้อยคงต้องออกไปช่วยตามหาคุณหนูสวีอีกแรง อาชวี่เจ้าไปกับข้า”“เหตุใดข้าต้องไปด้วยเล่า” ฟู่ชวี่ไม่เข้าใจ เขามีเหตุผลอะไรถึงต้องไปช่วยตามคนที่คิดร้ายกับน้องสาวของเขาด้วย“ประเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้เอง”นายท่านฟู่ยังไม่ทันถามเลยว่า แล้วเหตุใดสวีอวี้หรันนางถึงได้ถูกลักพาตัวไปแทนบุตรสาวของตนได้ หลิวเลี่ยงเฟิ่งก็พาฟู่ชวี่เดินออกจากห้องโถงไปเสียแล้ว“เจ้าจะพาข้าไปที่ใด” ฟู่ชวี่เอ่ยถามออกมาเมื่อทางที่หลิวเลี่ยงเฟิ่งพาเดินมา เป็นป่าที่อยู่ด้านหลังทิศตะวันตก มิใช่เส้นทางที่จะออกนอกเมือง เช่นนี้แล้วจะเรียกว่าออกมาตามหาคนได้อย่างไร ด้วยคนร้ายก็คงไม่โง่จับตัวคนมาซ่อนเอาไว้ใกล้หูใกล้ตาเช่นนี้แน่“ข้าสั่งให้คนจับตัวคุณหนูสวีนางมาซ่อนเอาไว้ ข้าอยากให้นางได้รับรู้ว่าหากอาม่านนางถูกจับตัวไป นางจะต้องหวาดกลัวมากเพียงใด” ฟู่ชวี่เข้าใจสหายของตนได้ทันทีเพียงเดินเข้าไปในป่าไม่ได้ไกลมากน