All Chapters of สุดที่ร้าย : Chapter 51 - Chapter 60

Chapter 52 : เมิน"มีอะไรกัน?" ผู้ป่วยนอกเคสสุดท้ายของวันนี้จบลง แต่คนในห้องยังไม่จบความสงสัย สายตาสามคู่จับจ้องมาที่อาจารย์แพทย์ที่เพิ่งจะมีสาวสวยหอบเงินสดสิบล้านบาทไทยมาเปย์ถึงห้องตรวจ"ประทานโทษนะคะอาจารย์ คือว่าพวกหนูสงสัยกันจริง ๆ ว่าเงินนั่นเกี่ยวอะไรกับค่าตัว..เอ่อ..." หนึ่งในนักศึกษาแพทย์เอ่ยขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่เมื่อต่อมความอยากรู้ทำงานมากเกินไปจึงทนต่อความอัดอั้นเอาไว้ไม่ไหว สองคนต่างพยักหน้าสมรู้ร่วมคิดมองมาที่คนถูกตั้งคำถามเป็นตาเดียวปกติหมอนิคนอกจากจะยิ้มยาก เคร่งขรึม และไม่สามารถล้อเล่นขำขันได้แล้ว ตัวเขายังเข้าถึงได้ยากมากอีกด้วย ทำให้ระหว่างคนที่ขึ้นชื่อว่าอาจารย์กับแพทย์ฝึกหัดยังคงมีระยะห่างกันพอสมควร"BMI เพศหญิงเท่ากับเท่าไหร่ถึงเสี่ยงต่อการเป็นโรคหลอดเลือดหัวใจ?" เขาเปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ให้ดับสนิท ก่อนจะหันมาถามนักเรียนผู้อยากรู้อยากเห็นสองคนข้าง ๆ ด้วยสีหน้าจริงจัง ส่วนพยาบาลสาวที่ยืนอยู่ในห้องด้วยนั้นได้แต่ค่อย ๆ ขยับเท้าไปด้านหลังทีละนิด ทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะเล็กได้ แม้ในใจต้องการจะหายตัวออกไปเลยก็ตาม"เอ่อ ค่าดัชนีมวลกายมากกว่า...." น้ำเสียงตะกุกตะก

Chapter 54 : ของสำคัญ"แพร ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ" เมื่อขึ้นมานั่งบนรถคนที่อยู่ตำแหน่งคนขับก็ยื่นมือเข้ามาจับมือของเธอเบา ๆ สายตาสื่อความหมายทำหัวใจคนถูกมองเต้นรัว"พี่นิคเป็นคนพาแพรมาเที่ยว แพรต้องขอบคุณถึงจะถูก""แพรรู้ไหมว่าช่วงเวลาชีวิตวัยรุ่นของพี่หายไปตั้งแต่ที่รู้ตัวว่าต้องแบกรับทุกอย่างเอาไว้ในมือ ทั้งความหวังของแม่และอนาคตของตัวเอง ทำให้พี่ไม่เคยออกไปเที่ยวเล่นเหมือนเพื่อนวัยเดียวกันเลย แต่พอมารู้ตัวอีกทีอายุก็ปาเข้าไปเลขสามแล้ว"เป็นครั้งแรกที่ได้รู้จักผู้ชายที่ดูเพอร์เฟกต์คนนี้ในอีกมุมหนึ่ง และก็ไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะกล้าเล่าเรื่องส่วนตัวให้เธอฟัง หรือว่าระหว่างเราความสัมพันธ์มันจะดีขึ้นกว่าเดิมแล้วเขาถึงกล้าเปิดใจคุยกับเธอในอีกมุมแบบนี้ แพรชมพูได้แต่คาดหวังในใจ..."แพรเองก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ นอกจากเรื่องเรียนแล้วแพรก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนเหมือนกัน" น้ำเสียงเจือไปด้วยความเศร้าทุกครั้งยามนึกถึงชีวิตที่ผ่านมา ความจริงมันก็ไม่ได้แย่อะไรมากมาย เพียงแต่เธอรู้สึกถึงบางอย่างขาดหายไปในช่วงเวลานั้นเท่านั้นเอง"แต่แพรก็ยังมีเวลาที่จะกลับไปทำมันได้นะ""ไม่หรอกค่ะ...." และเธอก็ต้องหยุดคำพู

Chapter 56 : รู้ใจตัวเองตอนนี้แพรชมพูนั่งอยู่บนโซฟาบนห้องทำงานของพี่ชาย ถึงจะถูกผู้จัดการคลับยืนคุมอยู่ข้าง ๆ แต่เธอก็ยังดื่มต่อได้โดยไม่มีใครกล้าขัดใจ"คุณเป็นยังไงบ้างแพร?" แต่จู่ ๆ น้ำเสียงตื่นตกใจก็ดังเข้ามาพร้อมกับประตูที่เปิดออกอย่างรวดเร็ว นิคคาเดลสาวเท้ายาวตรงดิ่งเข้ามาหาเธอ เขาจับไหล่บางทั้งสองข้างให้หันมาตามแรง ไล่สายตามองคนตัวเล็กพบเพียงรอยสีแดงช้ำที่บริเวณแก้มข้างซ้าย นอกจากนั้นเธอก็ยังปกติดีจึงพอที่จะทำให้เขาโล่งใจขึ้นมาบ้าง"มึงไปจัดการเรื่องผู้หญิงของมึงให้เรียบร้อยเดี๋ยวนี้เลยนะ ตอนนี้ซัดกันเละเป็นโจ๊กอยู่ที่คลับกูโน้น!!" ฟลินซ์ต่อสายหาตัวต้นเหตุทันทีที่เห็นเหตุการณ์ไม่น่าไว้วางใจ ตอนนี้เขากำลังเดินทางกลับมาจึงไม่สามารถมาจัดการปัญหานี้ได้ด้วยตัวเอง"เฮ้อ~ โอปอกับใครอีกล่ะ?" ที่ต้องถอนหายใจแบบนี้เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องตบตีกัน โอปอทำเกินหน้าที่ข้อนี้เขารับรู้มาตลอดแต่ก็ปล่อยเลยตามเลยทุกครั้งเพราะไม่เห็นว่าจะสำคัญอะไร"กับน้องสาวกู แพรชมพู" คำตอบของฟลินซ์ทำเอานิคเงียบไปและสายก็ถูกตัดไปในที่สุดเขารีบขับรถกลับมาที่คลับอีกรอบในเวลาตีสี่หลังจากที่เข้านอนได้ไม่ถึ

Chapter 58 : ผมไม่แต่งนารายืนกอดอกนิ่ง หันหน้าออกไปยังนอกสะพานสูงที่เบื้องหน้าเป็นแม่น้ำลาดยาวสุดลูกหูลูกตา เสียงรถยนต์สัญจรไปเพื่อข้ามไปอีกฝั่งของเขตเมืองหลวงดังชวนหงุดหงิดใจ เรือลำน้อยใหญ่ที่แล่นอยู่กลางลำน้ำพอทำให้เธอเพลิดเพลินได้เล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นคนยืนข้าง ๆ ยังไม่วายจ้องตาเขม่งรอคำอธิบายอยู่ร่วมสิบนาที"ก็ได้ ๆ ลูกลงทุนเบรครถกระทันหันจนหัวถิ่มเพื่อมาจอดบนสะพาน อยากจะกดดันแม่ขนาดนี้ เป็นใครก็ต้องยอมใช่ไหม?" น้ำเสียงกระฟึดกระฟัดเอ่ยขึ้น หวังจะใช้ความหงุดหงิดเล่นงานลูกชายแต่ครั้งนี้คนข้าง ๆ กลับนิ่งฟังเฉย ๆ ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใด ๆ ให้เข้าทางนาราเหมือนทุกครั้ง"ไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหมครับ ทุกคนทราบเรื่องของผมและแพรชมพู และที่แม่ดึง SB Group เข้ามาร่วมลงทุนก็เพราะเรื่องนี้?" ถามทั้งจ้องหน้าแม่ไม่ละสายตา จนมาดามนาราต้องจำใจเล่าทุกอย่างออกมา ไม่อย่างนั้นลูกชายคนนี้คงไม่ยอมจบง่าย ๆ แน่ และที่สำคัญเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับตัวของเขาเต็ม ๆ"ใช่ ทั้งแม่และก็ฝั่งนั้นทราบเรื่องนี้มาสักพักแล้ว ลูกก็รู้ว่าตระกูลอริยะวานิชไม่ธรรมดา มีหรือว่าเขาจะไม่รู้เรื่องของลูกสาวตัวเอง และมีหรือว่าคุณส

Chapter 60 : คุณไปรู้อะไรมา?"สิ้นสุด หมายถึงเลิกรักงั้นเหรอ?" นิคทวนคำพูดของเธอ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันในทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น"ใช่ค่ะ รวมถึงเลิกยุ่งเกี่ยวกับพี่ทุกสถานะ" คำตอบของเธอกลับยิ่งทำให้คนฟังรู้สึกขุ่นเคืองใจกว่าเก่า แพรชมพูคว้าขวดเบียร์ได้ก็ยกมากระดกเข้าปาก ไม่สนสายตาใครที่คอยจับจ้อง อยากจะมอมตัวเองเพื่อเรียกความกล้าบ้าบิ่นในตัวออกมา เพราะตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัดจนแทบพูดอะไรไม่ออกแล้วจากที่คิดว่าเตรียมตัวเตรียมใจมาดี แต่พอเจอหน้าเขาทุกอย่างกลับพังเละเทะไม่เป็นท่า ความกล้าพลันหายไปหมดเพียงเพราะได้สบกับแววตาที่ไม่เหมือนเก่าของนิคคาเดล"ทำไมครับ?" นิคมองจ้องใบหน้าแดงก่ำยามแสงแดดอ่อน ๆ กระทบเข้ากับแก้มสีชมพูระเรื่อที่ขึ้นสีเลือดฝาดจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ไม่ละสายตา เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดแต่ก็ไม่อยากจะคิดเองเออเองอีกแล้ว"เพราะแพรหายโง่แล้วยังไงล่ะคะ แต่ถึงยังไงแพรก็ดีใจนะที่เราได้พบกัน คุณสอนให้แพรรู้จัก ชีวิต มากขึ้นเยอะเลยค่ะ" แพรชมพูยิ้มตอบ แต่ภายใต้ริมฝีปากที่เผยยิ้มนั้นกลับกำลังซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้จนเธอแทบจะกระอักตายในทุกนาที"คุณไปรู้อะไรมา?" นิคเริ่มสังหรณ์ใจตั้งแต่เรื่อ