All Chapters of สุดที่ร้าย : Chapter 71 - Chapter 80

Chapter 71 : รู้ใจตัวเองนิคยังคงนั่งอยู่ที่เดิมกระทั่งเวลาล่วงเลยมาจนเกือบจะเที่ยงคืน ใบหน้าหล่อเหลาแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ประดับประดาไปด้วยดวงดาวและแสงจันทร์หลังจากที่ครุ่นคิดถึงอดีตที่ผ่านมาระหว่างตัวเขาและแพรชมพูสามเดือนที่ผ่านมาเขาไม่ได้ลืมเธออย่างที่กำลังพยายามหลอกตัวเองอยู่ทุกวัน ถึงจะมีงานลุมเล้าเข้ามาจนล้นมือก็ยังพอมีช่องว่างเล็ก ๆ ที่จะทำให้ได้นึกถึงรอยยิ้มสดใสของเธอขึ้นมาในหัวใจเสมอ แต่ที่เขาไม่อยากจะตามตื้อเพราะว่าผู้ชายอย่างเขาคงจะไม่มีอนาคตให้กับใคร เขายังรักตนเองอยู่มากเกินกว่าจะพาหัวใจไปเสี่ยงต่อความเจ็บปวดอีกแล้วปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!"แต่งเลย ๆ ๆ / เฮ้~"เสียงพลุดังกระหึ่มทั่วท้องฟ้าทำให้นิคหลุดออกจากภวังค์ความคิด มือถือเคสสีชมพูมุขในมือแทบจะล่วงหล่นจนต้องรีบวางมันเอาไว้บนโต๊ะ ในขณะที่เสียงเชียร์ที่ดังแข่งกับเสียงพลุจบลงพร้อมกับชายหญิงสองคนโอบกอดกันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข นิ้วนางข้างซ้ายเปร่งประกายวิบวับของแหวนเพชรเม็ดโตจนต้องหรี่ตามองยามแสงไฟสาดเข้าไปกระทบแต่เมื่อรู้สึกตัวก็พบว่าตนเองเผลอยิ้มตามผู้คนกลุ่มนั้นจนตาหยี ก่อนจะหุบยิ้มลงและหันมาสนใจโทรศัพท์สีหว

Chapter 73 : ปลอดภัยทั้งแม่และลูก"ขับให้มันเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหม?" นิคเงยหน้าขึ้นจากร่างไร้สติและหันไปตำหนิคนขับรถ สองมือยังคงโอบกอดเธอเอาไว้แน่นด้วยความเป็นห่วง หากแพรชมพูเพียงแค่เป็นลมหมดสติไปคงต้องฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่นี่เธอยังนอนแน่นิ่งไม่รู้สึกตัวนานเกินไปจนทำให้เขานึกหวั่นใจในความผิดปกติ"ได้ แต่ไม่ทำ! เพราะความปลอดภัยของคุณหนูและทุกคนบนรถต้องมีก่อน แต่ถ้ายูใจร้อนก็ลงมาขับเอง" นาวินมองสบสายตาคมกริบผ่านกระจกมองหลังก่อนจะละสายตามาสนในท้องถนนตรงหน้า แต่ก็ยังคงแอบลอบมองคนไร้สติเป็นระยะ"แพร คุณฟื้นสิแพร~" เสียงแผ่วเบาเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกจุกหน่วงในหัวใจ นิ้วเรียวยาวยื่นไปเกลี่ยแก้มซีดเผือกเบา ๆ เขาก้มหน้าลงคลอเคลียกับร่างไร้สติ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดที่หน้าผากมนด้วยความเป็นห่วงตั้งแต่ขึ้นมาบนรถจนถึงตอนนี้ ถึงจะผ่านวินาทีความเป็นความตายมามากมายแต่เมื่อเกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวและเขาไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าการรอมันยิ่งทำให้นิครู้สึกเสียใจอย่างถึงที่สุด"โอ๊ย~" เสียงแหบพร่าครวนครางออกมาเบา ๆ นิคจึงเลื่อนใบหน้าออกห่างจากคนในอ้อมกอด แพรชมพูหรี่ตาขึ้นมาเล็กน้อย มือเล็กเลื่อนไปกุมที่บริเวณท้อง

Chaptet 75 : ฉันไม่ต้องการคุณหลังจากที่หมอนิคต้องกลับออกไปเปลี่ยนชุดเพราะมันคลุกเคล้าไปด้วยพิซซ่าที่ขย้อนออกมาจากปากของเธอ แพรชมพูจึงได้มีเวลาคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาเพียงลำพังกว่าจะกลับมาใช้ชีวิตปกติได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่พอเริ่มยืนด้วยขาของตัวเองได้อย่างมั่นคงเขาคนนั้นก็กลับเข้ามาในชีวิต พร้อมกับสิ่งที่มีค่าที่สุดที่กำลังจะลืมตาดูโลกที่งดงามในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าน้ำอุ่นใสหยดลงมากระทบกับมือที่กำลังลูบวนอยู่ที่หน้าท้องของตัวเอง ถึงจะมีเขาเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งชีวิตแต่แพรชมพูก็ไม่คิดจะดึงใครให้ต้องมารับผิดชอบ เธอตั้งใจจะเลี้ยงดูเด็กคนนี้ให้เติบโตด้วยตนเองตั้งแต่แรก โดยไม่จำเป็นต้องมีพ่อที่ไร้ซึ่งความรักเข้ามาพัวพันธ์ก็อก ๆ ๆแพรชมพูรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าทันทีที่เห็นนาวินเปิดประตูเข้ามา ผู้ชายหน้าตาดีแต่ยิ้มยากคนนี้ส่งยิ้มมาให้เธอ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง ยื่นมือมากุมมือของเธอเอาไว้"ยูเป็นอะไรนาวิน?" เห็นแววตาของบอดี้การด์หนุ่มแปลกไปก็อดคิดไม่ได้ว่าอีกคนกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ"ดีใจด้วยนะว่าที่คุณแม่""อื้ม~" แพรชมพูยิ้มตอบ แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้แค่เข้า

Chapter 77 : หัวใจที่เริ่มอ่อนไหวคนป่วยยังคงนอนพลิกซ้ายพลิกขวาอยู่บนเตียงด้วยเบื่อหน่ายมาสามวันแล้ว อาการจุกหน่วงที่ท้องน้อยรวมถึงอาการแพ้ของเธอเริ่มลดน้อยลงจนคุณหมอแจ้งว่าหากไม่มีอะไรแทรกซ้อนอีกไม่กี่วันก็จะกลับบ้านได้ตอนนี้เธอไม่หิวโหยเท่ากับอาทิตย์ที่แล้ว อาการเหม็นและความหงุดหงิดกับเรื่องเล็กน้อยก็ลดลงแต่กลับมีความรู้สึกบางอย่างเข้ามาแทนที่ อารณ์คล้ายกับคิดถึงใครบางคนจนกระวนกระวายในขึ้นมา โหยหาการรับกลิ่นนั้น ต้องการสัมผัสอะไรบางอย่างซึ่งตัวเธอเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร ครั้นถามแพทย์ก็ได้คำตอบเดิมนั่นก็คือเกี่ยวกับฮอร์โมนช่วงตั้งครรภ์ครืด~ ครืด~ เสียงมือถือดังขึ้นเจ้าของเครื่องจึงรีบคว้ามันเข้ามาดู แต่พอเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอไม่ใช่คนที่คิดเอาไว้แพรชมพูก็เป็นอันถอนหายใจเหนื่อยหน่ายออกมาและเลือกที่จะไม่กดรับสายได้แต่เฝ้าถามคำถามนี้กับตัวเองว่าทำไมถึงไม่ใช่เขา ทำไมตั้งแต่วันนั้นเขาถึงได้หายไปและไร้การติดต่อมาอีก หรืออาจเป็นเพราะว่าวันนั้นเธอบอกว่าเขาไม่ใช่พ่อของเด็ก อีกคนเลยตัดขาดเธอกับลูกออกไปจากชีวิตแต่เมื่อคิดไปคิดมาราวกับความรู้สึกมันตีกันในหัวจนสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองต

79 : Special 1"ว้าย !" เสียงแหลมอุทานตกใจ ตั้งใจจะเข้ามาเยี่ยมลูกสาวแต่กลับเจอฉากรักโรแมนติดบนเตียงผู้ป่วยจนไพลินต้องยกมือขึ้นมาปิดตา แต่สุดท้ายก็กางนิ้วออกห่างกันเพื่อแอบมองอยู่ดีแพรชมพูรีบดันตัวหมอนิคออกทันที ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มเห่อแดงด้วยความเขินอาย ส่วนคนที่เพิ่มจะจูบลูกสาวเขาไปหมาด ๆ ได้แต่อมยิ้มโดยไม่พูดอะไร"มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะคุณแม่" เห็นว่าอีกคนไม่ยอมอธิบายอะไรเลยแพรชมพูจึงต้องรีบปฏิเสธ ทั้งอายและทั้งกังวลว่ามารดาจะรับภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ได้"มันเป็นแบบที่เห็นนั่นแหละครับ" นิคเสริมขึ้น"พี่นิค! พูดจาอะไรของพี่""หยุดทั้งคู่นั้นแหละ สรุปว่าเข้าใจกันดีแล้วใช่ไหม หื้ม?" ไพลินรีบห้ามก่อนสองคนจะทะเลาะกันจนเสียฤกเสียยาม"ยัยแพรว่าไง ตกลงคนนี้พ่อของลูกแกใช่ไหม?""ค่ะแม่" ตอบเสียงเบา"ให้อภัยหมอนิคสำหรับเรื่องที่ผ่านมาได้แล้วเหรอ? ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน""ค่ะแม่ แพรรักพี่นิคค่ะ" พอแพรชมพูตอบคำถามของมารดาออกไป นิคจึงจับมือของเธอมากุมไว้และมองเข้ามาในด้วยตาคู่ใสด้วยความจริงใจ"ผมก็รักแพรชมพูครับ ถึงระหว่างทางที่ผ่านมาจะขรุขระไปบ้าง แต่จากนี้ไปผมจะตั้งใจทำทุกอย่า