All Chapters of สุดที่ร้าย : Chapter 61 - Chapter 70

Chapter 61 : ไม่มีความลับในอริยะวานิชพูลวิลล่าสุดหรูสองชั้นล้อมรอบโดยไปด้วยวิวของภูเขาและธรรมชาติ บริเวณด้านหลังมีสายน้ำจากลำธารเล็ก ๆ ไหลลงมาจากเทือกเขาหลากลูกสลับซับซ้อนกันด้วยความอุดมสมบูรณ์ กิ่งไม้เขียวขจีพลิ้วไหวตามแรงลมเอื้อย ๆ ที่พัดผ่านศาลาริมน้ำ ให้ความรู้สึกสดชื่นและผ่อนคลายแก่ผู้คนที่กำลังนั่งดื่มชาอุ่น ๆ อยู่ในตอนนี้ลูกสาวคนเล็กของตระกูลก้าวเท้าลงจากรถที่นั่งมาร่วมสามชั่วโมงได้ก็ต้องเดินตามหลังบอดี้การ์ดเข้ามายังบ้านพักสไตล์ไทยประยุกต์หลังนี้ทันที ถึงอากาศที่นี้จะร่มรื่นชวนผ่อนคลายแต่นั่นไม่ได้ทำให้ความกลัวในใจของเธอลดลงได้เลยคนเดินนำหยุดชะงักฝีเท้าพร้อมกับผายมือไปยังศาลาทรงไทยที่ยื่นออกไปในลำธาร สายตาของคนนั่งหัวโต๊ะชำเรืองมองมาเล็กน้อย ส่วนอีกสองคนที่นั่งประจำที่ของตัวเองยังคงก้มงุดเหมือนเดิม"มาแล้วเหรอลูกแพร พี่ ๆ กับคุณป๊ากำลังรอหนูอยู่เลยรีบเข้าไปสิจ๊ะ" ผู้เป็นแม่เดินออกมาโอบกอดต้อนรับด้วยสีหน้าใจดีอย่างเช่นทุกครั้งที่ได้พบกัน ความอบอุ่นจากอ้อมกอดมารดาก็ช่วยอะไรไม่ได้เมื่อสายตาสามคู่กำลังจ้องเขม่นมาทางนี้"ค่ะแม่" แพรชมพูระบายยิ้มอ่อน ๆ จับมือมารดาเดินเข้าไปยังในต

Chapter 63 : คิดไม่ตกในค่ำคืนที่เหงาและเดียวดาย ยิ่งเหม่อมองออกไปภายนอกกระจกใสยามหยาดน้ำฝนกระเซ็นเข้ามากระทบกลับชวนรู้สึกเปลี่ยวใจอย่างบอกไม่ถูก ดวงตากลมโตแหงนหน้าขึ้นมองแสงสีส้มแสดสะท้อนลงบนเพดารห้องพร้อมกับเสียงคำรามทั่วท้องฟ้า เพื่อไม่ให้น้ำใส ๆ ที่กลิ้งกลอกคลอเบ้ามาสักพักนั้นไหลออกมานอกดวงตาตั้งแต่ที่ตัดสินใจเดินหนีหัวใจตัวเองออกมาในวันนั้น ทุกอย่างก็กลับเข้ามาในโหมดปกติอย่างที่ควรจะเป็น เธอกลับมาใช้ชีวิตของตัวเองอย่างเต็มที่ และเขาคนนั้นก็ไม่ได้เข้ามาสร้างความลำบากใจให้อีกเลย แต่ทำไมถึงได้รู้สึกแย่และลึก ๆ แล้วก็ยังเสียใจกับผลลัพธ์ที่ได้มามันผิดพลาดตรงไหนกันแน่แพรชมพูก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ หรือความจริงแล้วเธอเองที่ยังตัดใจจากหมอนิคไม่ได้ต่างหาก และเมื่อรู้ว่าความสัมพันธ์นี้ไม่ได้มีเพียงแค่เราแต่กลับรวมไปถึงครอบครัวของทั้งสองฝ่าย เธอก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด จับต้นชนปลายและหาทางออกให้กับเรื่องนี้ไม่ได้เช่นเดิม"อาการหนักเหมือนกันนะ" คนที่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ เขาได้รับคำสั่งให้มาคอยดูแลลูกสาวเจ้านายอีกครั้งหลังจากที่ต้องห่างกันร่วมสองเดือน แต่คุณหนูของเขาใ

Chapter 65 : ไม่รู้ตัวมาก่อนคนถูกจับได้ชะงักนิ่งไป แต่ก็ไม่ละความพยายามที่จะอยากล่วงรู้ความรู้สึกของอีกฝ่าย พลอยชมพูปั้นหน้าให้เป็นปกติ มือที่เผลอปล่อยออกในตอนตกใจก็ยื่นไปจับแขนเขาอีกครั้ง"พลอยชมพูอะไรกันคะ พี่พูดถึงใครกัน?""หึ~ คุณสองคนเป็นฝาแฝดที่เหมือนกันมากก็จริงนะครับ เว้นแต่แววตา ความนุ่มสลวยของเส้นผม ผิวพรรณ รอบเอว ขนาดรองเท้า น้ำเสียง กลิ่นน้ำหอม และที่สำคัญทัศนคติ" นิคใช้อีกมือแกะมือของพลอยออกอย่างสุภาพ มองอีกคนทำหน้าเหวอเผลออ้าปากค้างก็อดยิ้มออกมาไม่ได้"ที่คุณพูดมาทั้งหมดเนี่ย เราสองคนเหมือนกันมากแล้วใช่ไหม?" จนปัญญาที่จะโกหกต่อไป ถูกจับได้ไล่ต้อนจนมุมขนาดนี้ก็คงต้องยอมรับแล้วหละว่าเธอไม่ใช่แพรชมพูแต่พลอยก็พ้นลมหายใจโล่งอกออกมา ก่อนจะเดินไปนั้งลงที่เก้าอี้ซึ่งวางอยู่อีกมุมของห้องนี้ ขาเรียวยาวยกขึ้นไขว้ห้าง สะบัดผมออกไปด้านหลัง ดวงตากลมโตไม่ต่างจากน้องสาวตวัดมองหน้าเขาตรง ๆ"ตอนแรกพลอยตั้งใจจะมาเอาคำตอบบางอย่างจากคุณ แต่ตอนนี้พลอยได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ถ้าคุณจะกลับก็กลับได้เลยนะคะ" เธอยกยิ้มมุมปาก แววตาที่ส่งออกไปร้ายกาจและเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากผู้เป็นพี่ชายสักเท่าไหร่"คำต

Chapter 67 : หยุดเพ้อถึงมันได้แล้ว"อื้อ~ พาไอกลับห้องทำไม ไปเอาเหล้ามาเดี๋ยวนี้เลยนะนาวิน" คนนอนจมกองอวกดิ้นขลุกขลักอยู่บนโซฟา พร่ำเพ้อถึงแต่ของมึนเมาและออกคำสั่งบอดี้การ์ดคนสนิทมาตลอดทางจนคนที่ทนฟังตั้งแต่ขับรถออกมาจากไนต์คลับแทบจะทนไม่ไหว"เลิกพูดชื่อมันได้แล้ว" นิคพูดไปด้วยก็ถอดเสื้อผ้าของเธอไปด้วย คนไร้สติยังคงหลับตาลงสนิทแต่ปากนั้นกลับพึมพำไม่ยอมหยุด ฤทธิ์ของน้ำเมาทำให้ผู้หญิงที่วางตัวดีและคิดก่อนจะเอ่ยคำใดกลายเป็นคนพูดมาก"นาวิน~ ไอจะไปซ่อนแล้วนะ รับรองว่ารอบนี้จะไม่มีใครหาไอเจอแน่นอน แฮะ ๆ" แพรชมพูเอ่ยเสียงเบาแต่กลับดึงความสนใจของคนที่กำลังเช็ดตัวให้เธอจนต้องวางผ้าขนหนูลงพื้นโดยไม่รู้ตัว ทำไมคำว่าไม่มีทางหาเจอ ถึงได้ทำให้เขารู้สึกราวกับกำลังจะเสียเธอไปกันนะ"คุณไม่อยากอยู่กับผมแล้วเหรอแพรชมพู?" รู้ว่าถึงพูดไปคนไร้สติก็ไม่รับรู้อยู่ดี แต่ถ้าการที่ได้ระบายออกมาบ้างจะทำให้รู้สึกอึดอัดน้อยลงนิคก็ยอมที่จะเป็นคนบ้าพูดคนเดียวสักวัน"ฮื้อ~ คงจะมีแค่ยูที่ไม่เคยทิ้งไอไปไหน คงจะมีแค่ยูที่ต้องการมีไอในชีวิตสินะ ฮึก~" จู่ ๆ น้ำตาของคนที่เพิ่งตัดพ้อก็ไหลออกมาเป็นสายโดยไม่รู้ตัว และคำพูดของพ

Chapter 69 : แพรให้อภัยมัน?"เกิดอะไรขึ้นว่ะ?""ทำไมสภาพยัยแพรเป็นแบบนี้?"หลังจากนาวินอุ้มร่างอันไร้สติของคุณหนูกลับมายังเพนท์เฮ้าส์และให้แม่บ้านจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเรียบร้อยแล้ว เขาจึงได้ติดต่อกลับไปยังเจ้านายอีกสองคนเพื่อให้มารับรู้ความเลวระยำของผู้ชายที่ทุกคนอยากได้เข้ามาเป็นคนในครอบครัวเมื่อคืนที่เขาเงียบหายไปไม่ใช่ว่าจะยอมทำตามคำสั่งแกมบังคับพวกนั้น แต่ไม่ว่าแพรชมพูจะอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้ ตราบใดที่ยังมีหน้าที่ดูแลเธอเขาก็พร้อมจะมอบกายถวายชีวิตโดยไร้ซึ่งเงื่อนไข นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้นาวินคอยเฝ้าดูอยู่หน้าคอนโดของหมอนิคตลอดทั้งคืน กระทั่งพบเจ้านายสาวเดินออกมาด้วยท่าทางอิดโรย สภาพที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยสีช้ำในวันรุ่งขึ้นมือใหญ่กำกระบอกปืนแน่นจนสั่นด้วยความโกรธ นัยน์ตาสองข้างแดงก่ำเมื่อมองไปยังหญิงสาวที่ยังหลับใหลไม่ได้สติด้วยความสงสาร ถึงแม้ว่าภายในใจอยากจะส่งไอ้เวรนั่นลงนรกมากแค่ไหน แต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้เพราะมันคือคนที่เจ้านายรัก และเขาเองก็ไม่สามารถทำร้ายหัวใจของแพรชมพูได้ เพราะยามใดที่เธอเจ็บหัวใจของเขานั้นเจ็บปวดมากกว่าหลายเท่า"พลอยจะต้องบอกเรื่องนี้ให้ป๊ารู้