Lahat ng Kabanata ng แด๊ดดี้คนคูล: Kabanata 81 - Kabanata 90

MAXWELL PARTผมเหลือบตามองเวลาบนนาฬิกาข้อมือเพียงนิด หากเป็นวันปกติคงอีกหลายชั่วโมงกว่าโรงเรียนของมิลินจะเลิก แต่วันนี้ที่โรงเรียนมีกิจกรรมและทางโรงเรียนได้แจ้งให้ทราบแล้วว่าจะเลิกก่อนเวลาและเพราะเห็นว่าตอนนี้ผมไม่มีเวลาเหลือมากมายจากที่ตั้งใจจะหาคำตอบเรื่องที่เวกัสท้องกลับกลายเป็นว่าผมต้องไปเคลียร์อีกเรื่องก่อนเห็นจะดีที่สุดเพราะแม้ว่าผมจะมีความหวังว่าเด็กในท้องของเวกัสจะเป็นลูกของผม แต่คำตอบสุดท้ายไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ ถึงยังไงผมก็จะรับผิดชอบ และเต็มใจที่จะรับผิดชอบอยู่ดีโรงเรียนของมิลินผมเลี้ยวรถเข้ามาจอดในโรงเรียน ในเวลาบ่ายโมงตรงพอดี และผมก็เห็นว่าคริสกำลังเดินเข้าไปในโรงเรียนเช่นกัน ผมมองภาพนั้นเงียบๆ แล้วครุ่นคิดหลายๆอย่างในใจ แว๊บหนึ่งที่ความกลัวมันแทรกผ่านกลัวว่าผลตอบรับมันจะเลวร้ายมากกว่าที่คิด แต่ก็เอาเถอะไม่ว่าจะต้องเคลียร์วันนี้หรือเคลียร์พรุ่งนี้ แต่สุดท้าย ผมก็ตั้งใจจะเคลียร์อยู่ดี ผมปลดสายรัดนิรภัยออกจากตัวและเก็บสมุดเล่มเล็กสีชมพูยัดเก็บไว้ที่เบาะหลัง จากนั้นก็ลงจากรถแล้วเดินไปในทิศทางเดียวกับที่คริสเดินออกไปภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือมิลินมองแม่ตาแป๋ว แล้วทันทีที่คน

MAXWELL PART"โกรธแด๊ดดี้เหรอครับ" ผมเอ่ยถามพร้อมกับฝังริมฝีปากลงที่ขมับบางมิลินเบะปากทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง ผมจึงรั้งตัวบุตรสาวเข้ามาแนบอก โดยไม่คิดที่จะรอคำตอบอีกต่อไป"แด๊ดดี้ขอโทษนะครับ ที่ทำลูกสาวคนสวยของแด๊ดดี้ร้องไห้ แต่ถ้าแด๊ดดี้ไม่พูด แด๊ดดี้ก็จะกลายเป็นคนขี้โกหก ซึ่งแด๊ดดี้ไม่อยากโกหกมิลินอีกต่อไป" คนตัวเล็กเปล่งเสียงสะอื้นให้หลุดออกมา แต่ทว่าแขนเล็กยังเกี่ยวที่ลำคอของผมเอาไว้อย่างเดิม"แด๊ดดี้รักมิลินนะลูก รักมิลินที่สุดในโลกเลย" ร่างเล็กในอ้อมกอดที่สั่นสะท้านทำให้ผมรู้สึกใจหายไม่ต่างกัน ลูกของผมคงเสียใจมาก ทุกๆ ย่างก้าวของมิลินไม่เคยมีแม่ ไม่เคยมีครอบครัวที่อบอุ่น ตั้งแต่เริ่มนั่ง เริ่มคลาน เริ่มเดิน จนกระทั่งก้าวเดินได้เอง ชีวิตของมิลินล้วนมีพ่อและคุณย่า แม้ผมจะมองว่า ผมสามารถรับผิดชอบหน้าที่ตรงนั้นได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่สุดท้ายแล้ว นั่นมันก็เป็นความคิดของผมแค่เพียงผู้เดียว มันไม่ใช่ความคิดเห็นของลูกที่ว่าหากเขาขาดแม่แล้วเขาจะไม่เสียใจพักใหญ่ๆ คุณแม่จึงเข้ามาอุ้มหลานแล้วพาเขาไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ผมถอนหายใจออกมากหนักๆ ก่อนจะละสายตาเหลือบมองไปที่บ้านอ

VEGAS PART"ทำแบบที่พูดได้จริงๆ งั้นหรือคะ" ฉันร้องถามออกมา ตอนนี้หัวใจของฉันมันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ไม่เคยคิดหรอกว่าคนอย่างเขาจะสามารถทำอะไรแบบนั้นแบบที่พูดได้ แต่สุดท้ายเขาก็เอ่ยมันออกมาแล้ว"ทำได้สิ ฉันมั่นใจว่าฉันทำแบบที่พูดได้"ดวงตาของพี่แม็กซ์แดงก่ำ มันแปลกดีนะ ทั้งที่คนอย่างเขาเมื่อก่อนไม่เคยสนใจอะไรในตัวฉันด้วยซ้ำ แต่เขากลับเลือกที่จะทำแบบนั้น ซึ่งฉันไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้เลยว่าจริงๆ แล้วภายในใจของเขากำลังคิดอะไร เขากำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของฉัน หรือเขาต้องการแบบนั้นจริงๆ"พี่คิดว่ มิลินจะสามารถยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างนั้นเหรอคะ อย่าลืมสิคะว่าพี่เคยขอให้กัสถอยออกมาเพียงเพราะกังวลว่ามิลินจะรู้เรื่องของเรา ถ้าพี่ห่วงความรู้สึกของเขา พี่ไม่ควรทำแบบนี้""แต่นี่คือสิ่งที่ฉันอยากทำ มันเป็นความต้องการของฉันจริงๆ" ฉันเหลือบตามองคนที่ยังนั่งคุกเข่าที่ตรงหน้า จริงๆ ฉันรู้ดีว่าตอนนี้พี่แมนอยู่ที่ไหนและเขาอยู่กับใคร แต่ฉันไม่รู้ว่าพี่แมนไปทำอะไรแบบไหนพี่ชายของเขาถึงได้มาพูดกับฉันแบบนี้ ไม่คิดด้วยซ้ำว่าเขาจะร้องถามถึงคำว่ารัก และยังประกาศกร้าวว่าจะไปจัดการทุกอย่างให้ฉัน หากเรื่อ

MAXWELL PARTผมดันร่างเล็กออกจากอ้อมกอดช้าๆ เมื่อรับรู้ว่าอีกคนกำลังร้องไห้ ทั้งที่ผมกำลังร้อน เพราะทุกอย่างมันไม่ได้ดั่งใจ ทั้งที่ก่อนหน้านี้คิดอะไรหลายๆ อย่างในหัว แต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะดับความคิดเหล่านั้นเมื่อยามที่ได้เห็นน้ำตาของอีกคนเวกัสร้องไห้ เพราะเธอกำลังคิดอะไรในใจอย่างนั้นเหรอเพราะแมนยูมันนอกใจ หรือเพราะผมบังคับจิตใจอะไรเธอ"ขอโทษ" สุดท้ายผมก็เอ่ยออกไปเบาๆ เวกัสมองหน้าผมนิ่งๆ แววตาออกจะงุนงง"ขอโทษกับอะไรก็ได้ที่มันทำให้เธอเสียใจ" ไม่เคยเลยที่ผมจะเป็นแบบนี้ ยอมทุกอย่าง เพื่อทำให้อีกคนสบายใจ แม้จะไม่รู้เลยว่า เหตุผลที่ทำให้เธอร้องไห้มันเป็นเพราะเรื่องอะไรก็ตามผมยื่นโทรศัพท์คืนให้เวกัส เพราะมันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใช้มันอีกต่อไป"ถ้าเธอโกรธฉัน ก็ให้เธอมาลงกับฉัน จนกว่าเธอจะพอใจ แต่ถ้าเธอกำลังเสียใจเพราะหมอนั่น เธอก็สามารถลงกับฉันได้เหมือนกัน""พี่ยอมได้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ?""อือ ฉันก็ไม่คิดว่าจะยอมใครได้เท่านี้เหมือนกัน" ผมตอบสั้นๆ และเบือนหน้า หลบสายตาเวกัสทันทีเพราะเคยทำร้ายผู้หญิงมาก่อนสินะ จุดจบในวันนี้ผมจึงต้องมายอมและให้ทุกอย่างกับผู้หญิงคนหนึ่ง ทั้งที่คนอย่างผมม

MAXWELL PART"มิลินถามคุณแม่ของน้องดูสิครับ ว่าขอมิลินเรียกแม่ด้วยคนได้ไหม..." เหมือนฉันได้หยุดหายใจไปชั่วขณะ เมื่อพี่แม็กซ์เลือกที่จะเอ่ยคำพูดนั้นออกมา มือของฉันมันสั่น หัวใจของฉันมันเต้นแรง ฉันมองหน้าพี่แม็กซ์ก่อนจะเลื่อนสายตามาหยุดมองที่คนตัวเล็กเมื่อมิลินขยับตัวขึ้นมานั่งข้างๆ ฉันซึ่งเป็นคนละฝั่งกับที่พ่อของเขานั่ง"มิลินอยากเรียกพี่กัสว่าคูมแม่ค่ะ มิลินเป็นพี่ มิลินต้องสอนน้องพูด มิลินต้องเรียกพี่กัสว่าคูมแม่ น้องจะได้เรียกตามค่ะ" มิลินยิ้มเก๋ อวดฟันขาวสะอาดที่ประดับใบหน้าจิ้มลิ้มให้สวยสะดุดตา ฉันก็ไม่ได้เข้มแข็งอะไรขนาดนั้นนะ แม้ว่าที่ผ่านมาหัวใจของฉันมันจะมีบาดแผลเพราะความไม่ชัดเจนของคนหนึ่งคน แต่นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่า หัวใจที่เป็นบาดแผลดวงนี้จะไม่เปิดรับสิ่งดีๆ จากใครเลยวันนี้มิลินทำให้ฉันร้องไห้ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ขี้อ้อน และขี้งอน แต่ทว่าช่างเอาอกเอาใจ วันนี้เขาทำให้ฉันร้องไห้ แต่แล้วมิลินก็เลือกที่จะยืดตัวด้วยการทิ้งเข่าลงกับโซฟา จากนั้นก็ยืดกายขึ้น แล้วใช้มือป้อมๆ เล็กๆ ที่ฉันเคยจับตั้งแต่แรกเกิด จนกระทั่งได้จับบ่อยมากๆ ในตอนที่ฝึกน้องเขียนหนังสือ ในตอนนี้มือนั้น