Semua Bab แด๊ดดี้คนคูล: Bab 71 - Bab 80

MAXWELL PARTรถยนต์คันหรูขับเคลื่อนไปบนท้องถนนด้วยความเร็วสูง ทั้งโกรธ ทั้งหงุดหงิด ความรู้สึกคล้ายกับถูกหักหลัง ในตอนนี้ ผมไม่สามารถลืมภาพของเวกัสได้ ภาพที่ยัยนั่นเมินใส่ ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ทำเหมือนเธอกำลังนอกใจผมจริงๆแต่สุดท้ายสิ่งที่เธอยอมรับออกมามันก็มากพอที่จะเป็นเครื่องการันตีได้แล้วว่า เธอกำลังมีคนอื่น และไม่เหมือนเดิมจริงๆหากสิ่งที่ผมทำซึ่งทำเพราะห่วงความรู้สึกของมิลินมาก มันทำให้เวกัสไม่พอใจ สุดท้ายก็แล้วแต่เธอจะไปชีวิตของผมมันเคยสมบูรณ์แบบในทุกๆอย่าง แม้ปัจจุบันจะมีเพียงคุณแม่เท่านั้น แต่ในอดีตคุณพ่อกับคุณแม่ของผมก็รักกันมาก พ่อเสียชีวิตเพราะโรคร้าย แม้จะเสียใจแต่มันก็ไม่ได้เจ็บปวดแม้ว่าเขาจะจากตาย ที่ผ่านมาพ่อของผมไม่เคยทำให้แม่เสียใจ ผมจึงอยู่ในครอบครัวที่อบอุ่นเสมอมาพอชีวิตมาเจอคริสติน่า ชีวิตของผมมันก็เหมือนจะพลิกผันตลอดกาล ตอนที่พบกันเธอน่าสงสาร หน้าสวยมาก แต่แววตาเศร้ามาก เธอเหมือนคนที่ผิดหวังกับอะไรสักอย่าง และผมก็เลือกที่จะเดินเข้าไปหาเธอ แม้ที่ผ่านมาผมจะไม่เคยคิดดีๆ หรือจริงจังกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น ความเข้าใจกันในตอนนั้นมันทำให้ผมรู้สึกดีกับเธอมากๆ สุดท้ายม

MAXWELL PARTและแน่นอนว่า คนอย่างผมไม่เคยอดทนในสิ่งที่อยากรู้ เมื่อผมอยากรู้สิ่งใดผมก็ต้องรู้สิ่งนั้นให้ได้ ครั้งนี้ก็เช่นกันผมก้าวขาออกจากห้องพักแบบพิเศษของบุตรสาวและก้าวขาไปในทิศทางที่คาดว่าเวกัสและแมนยูจะเดินออกไปและผมก็เห็นหลังไวๆ ในตอนที่เวกัสเหมือนจะล้มแล้วแมนยูเข้าประคอง ต้องพักน้อยเบอร์ไหน นอนเวลาไหน แล้วตื่นเมื่อไหร่ ท่าทีถึงเหนื่อยจนเดินไม่ไหวแบบนั้น แมนยูประคองเวกัสไปนั่งบนม้านั่งแบบยาวตามรายทาง ที่อยู่ไม่ไกลจากทางเดินของโรงพยาบาลมากนัก ก่อนที่แมนยูจะทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบใจ นั่นก็คือการเลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อของเวกัส โดยที่ยัยนั่นไม่ขัดขืนใดๆ เลยผมจ้องภาพนั้นไม่วางตา และรู้สึกว่าเวกัสปล่อยตัวเกินไป ปลดเสื้อให้ ต้องผัวไหม ถึงจะมีสิทธิ์ทำ!"ไหวไหมกัส อยากให้พี่อุ้มไปหรือเปล่า?" แมนยูย่อเข่าลงไปนั่งยองๆ แล้วประคองมือของเวกัสขึ้นไปจับ แต่ผมดันจุกสัสๆ อย่างกับว่า เห็นน้องชายกำลังจู๋จี๋อยู่กับเมียของตัวเองแต่แล้วไง แม้เวกัสจะไม่ใช่เมีย แต่สุดท้ายมันก็พิเศษมากกว่าคำว่าคนรู้จักกัน"งั้นรอแป๊บนะ เดี๋ยวพี่ไปหาน้ำเย็นๆ มาให้ ห้ามไปไหนเด็ดขาด...ถ้าเธอดื้อ พี่จะลงโทษเธอ" คำพูดนั้นทำ

MAXWELL PARTเวลา 01:40 น.ผมเพิ่งออกมาจากผับทั้งที่ความจริงผับมันปิดตั้งนานแล้ว แต่ด้วยความที่เจ้าของผับเป็นเพื่อนกัน ผมจึงมีสิทธิ์ที่จะนั่งที่นั่นตามแต่ใจของผมต้องการทั้งผมและไอ้นิกกี้ ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันกลับด้วยรถแท็กซี่โดยสารและเลือกที่จะทิ้งรถของตัวเองไว้ที่นั่น พรุ่งนี้เจ้าของผับที่เป็นเพื่อนกันคงจะสั่งให้ลูกน้องของมันเอารถมาส่งพวกผมเองไม่ปฏิเสธหรอกว่าวันนี้ผมไปดื่มเหล้าเพราะไม่สามารถเอาเรื่องที่อยู่ในหัวออกไปได้ มันหงุดหงิดจนไม่อยากทำอะไร แล้วที่พึ่งสุดท้ายที่ผมนึกถึงก็เห็นจะเป็นสุราแต่ก็ใช่ว่าทุกอย่างมันจะจบลงอย่างสวยงาม แม้จะดื่มเหล้าลงไป สุดท้ายพอกลับมาถึงที่บ้านสายตาก็เลือกที่จะมองไปที่บ้านอีกหลัง ผมอยากเดินไปที่บ้านหลังนั้นแต่ไม่รู้ว่าควรใช้สิทธิ์อะไรเดินไปเหมือนกันผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรู้สึกแปลกๆ มันรู้สึกเหมือนมีของหายไป คือต่อให้มันจะสำคัญหรือไม่ แต่สุดท้ายมันก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นของของเรา ซึ่งแน่นอนว่าเราไม่ได้อยากให้มันหายไปทั้งที่รู้ตัวว่าผมควรเลือกเดินเข้าบ้าน แต่สิ่งที่ผมเลือกทำ กลับเป็นการควานหาโทรศัพท์มือถือแล้วกดโทรออกในเบอร์ที่ไม่ได้โทรนานนับสัปดาห์ที่ผ

MAXWELL PART"แล้วทำแบบนี้คิดว่ากูไม่เสียใจหรือไง" ฉันเบือนหน้าหนีเมื่อได้ยินพี่แม็กซ์เอ่ยคำนั้นออกมา แล้วเขาเคยรู้ไหมล่ะว่าฉันต่างหากที่มันเสียใจมากกว่า เขาไม่ได้เลือกฉันตั้งแต่ทีแรก แม้เขาจะมีเหตุผลแต่คนเราถ้ามันรู้สึกแม้เพียงสักนิดมันจะไม่มีวันทำแบบนี้ แบบที่เขาทำกับฉัน"กลับไปเถอะค่ะ อย่ายุ่งกับกัสอีกเลย ต่อให้กัสจะท้อง ตอนนี้มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับพี่" ฉันเบือนหน้าหนี อยู่ดีๆ น้ำตามันก็คลอออกมา ฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้นะ ฉันไม่ได้อยากพูดให้ตัวเองเสียหาย ทั้งที่ผู้หญิงอย่างฉันไม่เคยผ่านมือผู้ชายนอกจากเขา ไม่อยากทำบาปกับพี่แมนที่ดึงเขามาเป็นพ่อของลูก ฉันรู้ว่าทุกอย่างแย่ไปหมด แต่ฉันไม่มีทางเลือก ในเมื่อตัวของเขาเอง ก็ไม่มีวันได้อยู่กับฉัน แล้วเรื่องอะไรที่ฉันจะยอมให้เขารู้ว่าในท้องของฉันมีลูกเขา แล้วปล่อยให้เขา มาพรากลูกไปจากฉัน เหมือนที่เขาพยายามทุกอย่างเพื่อไม่ให้มิลินจากไป"คิดจะให้ฉันเดินออกไปง่ายๆ เธอไม่คิดว่ามันง่ายเกินไปงั้นเหรอเวกัส" "แต่นี่มันเรื่องใหญ่มากนะ พี่ควรหยุด เราควรเลิกยุ่งกับกันและกันจริงๆ สักที ลูกของพี่คือมิลิน แต่ลูกที่อยู่ในท้องของกัส ไม่ใช่ลูกของพี่!" ฉันร้องออ

VEGAS PARTฉันบีบถุงอาหารที่อยู่ในมือแน่น สายตาที่พี่แม็กซ์ใช้มองฉัน มันดูแปลกไป ไหนจะคำพูดของเขาอีก วันนี้เขามาแปลกแม้จะรู้อยู่แล้วว่าฉันไม่สามารถเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขาได้ แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าจะเป็นการเผชิญหน้าที่เขามาหาฉันจนถึงบ้าน"ขอบคุณนะคะสำหรับอาหาร" ฉันค่อยๆ ดันประตูเพราะหวังจะปิดมันแบบเดิม แต่ทว่าพี่แม็กซ์กลับยกมือมาดันขอบประตูเอาไว้ ส่งผลให้ฉันเหลือบตามองเขาอีกครั้ง"ยังแพ้ท้องอยู่หรือเปล่า แล้วไปฝากท้องหรือยัง?" ฉันเม้มปากแน่น เมื่อได้ยินคำถามแบบนั้น ฟังๆ ดูมันอาจจะเป็นคำถามที่ดูธรรมดา แต่ทว่าพอมันออกมาจากปากของคนเป็นพ่อของลูก ความรู้สึกมันก็เลยเป็นอีกแบบ"ฝากแล้วค่ะ" "...กี่เดือน" แล้วดวงตาคมเฉียบคู่นั้นก็ลดมองต่ำอยู่ในระดับหน้าท้องของฉันพอดิบพอดีหัวใจของฉันเต้นถี่ มันเต้นแรงจนแทบผิดจังหวะ ใบหน้าของฉันมันร้อนวูบวาบความรู้สึกเหมือนฉันกำลังจะเป็นลมขึ้นมา"ปะ แปดสัปดาห์ค่ะ" ฉันตอบออกไปเสียงสั่น เมื่ออยู่ดีๆ เขาก็ตวัดสายตาขึ้นมามองสบตากับฉัน"แปดสัปดาห์ สองเดือนงั้นเหรอ?" พี่แม็กซ์หรี่ตามองฉัน เหมือนเขากำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง ก่อนจะมองที่ใบหน้าของฉันอีกทีฉันไม่เข้าใจเลยว