แด๊ดดี้คนคูล

"ฉันมารับเธอกลับบ้าน"

อุ้งมือหนาทั้งสองข้างกอบกุมมือขาวผ่องสะอาดตามากอดเอาไว้แนบอก ดวงตาคมกริบวูบไหวเพียงแค่เห็นแหวนเพชรดีไซน์เก๋ราคาคงหลาบสิบล้านบาท ประดับอยู่บนนิ้วเรียวของนิ้วนางข้างซ้าย หัวใจแกร่งกระตุกอย่างแรง เพียงแค่ได้หรี่ตามองซ้ำ ความวาววับของเพชรเม็ดนั้นก็พุ่งกระจายจนมั่นใจว่าแหวนเพชรวงนี้ได้มาแทนที่แหวนวงเดิมที่เขาเคยให้

บ่งบอกชัดเจนว่าเจ้าของแหวนได้เปลี่ยนใจไปแล้วจริงๆ

"มีสติหน่อยสิแม็กซ์...เราเลิกกันแล้วนะคะ"

เพียงแค่ได้ฟัง ดวงตาคมกริบก็ตวัดขึ้นมองสบตากับเจ้าของคำพูดนั้น ความเข้มแข็ง ความเย็นชาของดวงตาที่ไม่เคยแสดงความรู้สึกใดๆ ก็วูบไหวลงทันที

"ละ ลูกล่ะ เธอจะทิ้งลูกงั้นเหรอ"

"เรื่องนี้เราคุยกันแล้วนะคะ ฉันไม่ได้จะทิ้งลูก หากวันไหนว่าง ฉันสามารถไปรับมิลินได้ แต่ถ้าแม็กซ์เลี้ยงลูกไม่ไหว หลังแต่งงาน..."

"ไม่มีวัน!" เสียงตวาดดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณนั้น

"หากจะเลิกกัน ฉันก็ไม่มีวันปล่อยลูกไปอยู่กับเธอ!"

"ฮึก...ฮื่อ...คูมพ่อ มิลินอยากหาคูมพ่อ"

เสียงเด็กผู้หญิงที่ดังอยู่ทางด้านหลัง ส่งผลให้เขาหมุนตัวกลับไปมองที่ต้นเสียงนั้น พบเด็กหญิงผมยาว เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่บัดนี้แก้มทั้งสองข้างเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

หัวใจคนเป็นพ่อแทบสลาย สัญญาที่ให้ไว้เขาทำให้ลูกไม่ได้ สี่ปีที่ผ่านมา ลูกของเขาไม่เคยมีแม่อยู่ข้างกาย

ในวันพรุ่งนี้ ซึ่งเป็นวันเกิดของมิลินก็เวียนมาบรรจบอีกจนได้

วันพรุ่งนี้ ที่เขาสัญญาว่าลูกจะต้องมีแม่อยู่ข้างกาย แต่ความจริงที่เขารับรู้อยู่แก่ใจ กำลังย้ำเตือนว่า ก้าวสู่ปีที่ห้า ที่มิลินไม่เคยมีแม่เลย!

"มิลิน" แค่เห็นน้ำตาของลูก ใจของพ่อก็เหมือนจะขาด

"แม็กซ์ หากแม็กซ์เลี้ยงลูกไม่ไหว หลังคริสแต่งงาน คริสขอรับลูกไปอยู่ด้วยนะ" เสียงอีกด้าน ยิ่งทำให้หัวใจแกร่งกระตุกแรง

และแน่นอน เขาปล่อยมือบางลวงตา ที่โหยหาอยู่ทุกวันลงทันที!

"ไม่มีวัน ต่อให้เธอจะไม่กลับมา ลูกก็ต้องอยู่กับฉันตลอดไป" ขายาวมั่นคงก้าวออกมาที่เบื้องหน้าทันทีที่จบประโยคนั้น

หมดหวัง สิ้นหวัง สิ้นกำลังใจ สองแขนที่เคยกอดร่างบอบบางของอีกคนเอาไว้แนบกาย ตอนนี้ได้แต่อุ้มลูกสาววัยห้าขวบของเขาเข้าสู่อ้อมกอดแทน

"แด๊ดดี้รักมิลินนะครับ รักมิลินที่สุดเลย"

"เฮือก!"

แรงสะดุ้งอย่างแรง ทำให้ 'มารีญา' ที่นั่งเอนหลังพิงพนักโซฟาระหว่างดูทีวีหันกลับมามองที่บุตรชายทันที

"แม็กซ์...ฝันร้ายเหรอลูก" ดวงตาคมกริบที่พึ่งเปิดกว้างได้เพียงไม่กี่วินาที หันไปทิศทางของน้ำเสียงที่อบอุ่น

"ครับแม่" แม็กซ์เวลล์ถอนลมหายใจหนักๆ บ่อยครั้งที่เขาฝันแบบนี้ซ้ำๆ เขายกมือข้างหนึ่งเสยผมตัวเองเพื่อเรียกสติของตัวเองให้คืนกลับ ครั้นเขาจะขยับกายกลับพบว่า มีศรีษะเล็กๆ ที่หนุนแขนข้างหนึ่งของเขาเอาไว้

คนเป็นพ่อชะงัก รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก ดวงตาคมกริบหลับพริ้มลงช้าๆ ก่อนจะฝังริมฝีปากลงที่ขมับบาง ซึมซับความหอมจากตัวของบุตรสาวเข้าไว้จนลึกสุดใจ

มารีญามองภาพนั้น พร้อมกับอมยิ้มออกมาเช่นกัน

ภายในห้องครัว

"คุยกับแม่ของมิลินหรือยัง วันเกิดหลานแม่คือพรุ่งนี้แล้วนะ มาหรือไม่มา เอาให้ชัดเจนนะ แม่ไม่อยากให้หลานคอยเก้อ"

"..." คนฟังเงียบกริบ มือที่กำลังรินน้ำดื่มชะงักไปทันที

"มิลินโตขึ้นทุกวัน เหตุผลที่ว่าแม่ของลูกติดงาน อาจจะใช้กับมิลินต่อไปไม่ได้แล้วนะ"

"เขาไม่มีวันกลับมา ผมรู้..." แม็กซ์เวลล์กระดกน้ำเย็นขึ้นดื่ม หวังจะใช้ความเย็นนั้นดับความร้อนรุ่มที่อยู่ในใจ

"รู้ว่าเขาไม่กลับมา แล้วทำไมเราถึงยังคอย"

"..." เป็นอีกครั้งที่เขาปล่อยความเงียบเข้าปกคลุม

"เอาแม่ใหม่ให้มิลินไหม"

"แม่ครับ..."

"แม็กซ์ ถึงเวลาที่แม็กซ์ต้องยอมรับความจริงแล้วนะ แม็กซ์ไม่จำเป็นต้องเลือกผู้หญิงที่แม่เลือกให้ก็ได้ เพราะเท่าที่แม่เห็น แม็กซ์เองก็มีผู้หญิงตั้งมากมาย เลือกสักคนได้ไหมลูก" ผู้ฟังเมินหน้าออกไปอีกทาง ซึ่งผู้เป็นแม่อย่างมารีญารู้ดีว่าผู้หญิงที่บุตรชายเอามาแก้เหงาเหล่านั้น ไม่ได้มีสักคนเลยที่แม็กซ์เวลจะเอามาแทนที่ผู้หญิงคนนั้นได้

นางแบบชื่อดัง คริสตินา ผู้หญิงสวย เก่ง มีครบทุกอย่าง จริงๆ แม่ของหลานสาวของเธอคนนั้น เป็นคนที่ถูกตามากๆ แต่ก็ไปกันไม่ได้ ส่วนเหตุผล สองคนนั้นรู้กันแก่ใจ

"ผมไม่พร้อมครับ ไม่พร้อมที่จะมีใครทั้งนั้น" แม็กซ์เวลล์ปิดฝาขวดน้ำดื่มแล้วดันเข้าไปไว้ให้ในตู้เย็นตามเดิม จากนั้นก็ตั้งท่าจะหมุนตัวกลับ

"เวกัสไงลูก เวกัสรักมิลินมากนะ แม่อยากให้แม็กซ์มองน้องใหม่"

"แต่ผมไม่ได้ชอบยัยนั่น!" เขาปฏิเสธทันที

"ดูดีๆ น้องก็ไม่ได้แย่อะไร เวกัสไม่มีใคร แม่ไม่อยากให้มิลินโตขึ้นมาเป็นเหมือนกับเวกัสในตอนนี้ แม่ไปทาง พ่อไปทาง เวกัสถึงต้องอยู่ลำพังแบบนี้ไง"

"แม่ก็รู้นี่ครับ คำว่ารัก มันเกิดขึ้นเพราะความสงสารไม่ได้ และผมก็ไม่มีวันปล่อยให้มิลินเป็นแบบยัยนั่นเด็ดขาด"

"ทำไมพูดเหมือนคนใจร้ายแบบนั้น เวกัสไม่ได้อยากมีชีวิตแบบนั้น แต่เวกัสเลือกไม่ได้ไง"

"..." แม็กซ์เวลล์เบือนหน้าออกไปอีกทาง

"พรุ่งนี้วันเกิดของมิลิน และเป็นวันเกิดของเวกัสเหมือนกัน บังเอิญมากๆ เลยนะ"

"..."

"เวกัสช่วยเราดูแลมิลินมาโดยตลอด น้องขอของขวัญจากแม็กซ์ด้วยนะ" มารีญาอมยิ้มเพียงนิด รู้อยู่เต็มอกว่าบุตรชายของเธอเป็นคนที่เชื่อมั่นในความรัก แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า ความรักที่ยิ่งใหญ่ในครั้งนั้น มันจะทำให้คนเราจมปลักตลอดไป

มารีญาไม่ใช่คนหัวโบราณ เรื่องรักๆใคร่ๆ ของหนุ่มสาว มันเป็นเรื่องธรรมดา และที่เธอกล้าดึง 'เวกัส' เข้ามาเป็นตัวเลือกของบุตรชาย เพราะรู้ดีว่าเด็กสาววัยรุ่นคนนั้นเป็นคนแบบไหน

เวกัสยังเด็กมาก ยังต้องอยู่ในเขตรั้วมหา'ลัย แต่เธอมองว่า เรื่องนั้นมันไม่ใช่อุปสรรคอะไร แค่เด็กสาวเป็นคนน่ารักแล้วเข้ากับหลานสาวของเธอได้ดีมากๆ นั่นต่างหาก ที่คนเป็นทั้งแม่และย่าอย่างมารีญาให้ความสนใจ

"แม่จะออกไปข้างนอกสักหน่อย จะเอาอ้อยออกไปด้วย" อ้อย คือพี่เลี้ยงของมิลิน

"ครับ วันนี้ผมไม่ได้ไปไหน" มารีญาตบบ่าลูกชายเบาๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป

แม็กซ์เวลล์ถอนหายใจออกมาหนักๆ คล้อยหลังผู้เป็นมารดา เขาก็กลับเข้ามายืนดูบุตรสาวที่นอนหลับอยู่ในห้องรับแขกเงียบๆ หลายครั้งแล้วที่แม่ของเขาพูดเรื่องหาแม่ใหม่ แต่เขาไม่เคยคิดที่จะทำ เพราะลึกๆ ก็ยังคอย...

นิ้วเรียวยาวคล้ายกับนิ้วของผู้หญิง เลื่อนไปตามรายชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะไปหยุดชะงักยังเบอร์โทรที่ต้องการ

'แม่มิลิน'

สามปีแรก เขาไม่เคยโทรหา เพราะหวังว่าเธอจะกลับมาเอง แต่เธอกลับไม่มา! ส่วนปีที่สี่ นับตามอายุของมิลิน เขาโทรไปหาแม่ของมิลินพร้อมกับร้องถามว่าอยากมาหาลูกไหม ตอนนั้นเธอทำเหมือนดีใจ แต่สุดท้ายเธอกลับไม่มา!

ยอมรับว่าตอนนั้นเขาโกรธมาก ไม่ขอเปิดโอกาส แม้ฝ่ายนั้นจะอยากมาหาลูกก็ตาม แต่นี่เขาจะเปิดโอกาสอีกครั้ง เพราะลึกๆ ก็หวัง หวังว่าเธอจะกลับมา

[แม็กซ์...] เสียงที่ดังอยู่ทางปลายสาย ส่งผลให้คนที่คอยใจสั่น

"พรุ่งนี้วันเกิดลูกนะ...มิลินอยากเจอแม่"

[...แม็กซ์ สามีคริสเข้าโรงพยาบาล]

คำตอบนั้นมันทำให้เหตุการณ์เมื่อปีที่แล้วเวียนเข้ามาในหัวอีกครั้ง

ปีที่แล้ว คริสตินาให้ความหวังลูก เธอบอกลูกว่าจะกลับมา แต่ทว่า กลับมีข้ออ้าง คือผัวใหม่เข้าโรงพยาบาล

อีกแล้ว และเหมือนเดิมอีกแล้ว!

"อื้ม เข้าใจแล้ว" สายสนทนาถูกตัด โดยที่ฝ่ายนั้นไม่มีโอกาสได้พูดอะไรออกมาสักคำ หากผัวใหม่สำคัญกว่าลูกในไส้ ก็คงไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องคุยกัน

ดวงตาคมกริบปิดลงอีกครั้ง กรามถูกบดเข้าหากันแน่น ร่างสูงเริ่มเคลื่อนไหว ความโกรธมันพุ่งสูงมันเกินจะห้ามได้ ทำไมลูกของเขาถึงไม่มีความหมาย ทำไมผัวใหม่ของเธอ มันถึงสำคัญกว่าลูกของตัวเอง!

"ว๊ายยยย~" เสียงร้องของคนมาใหม่ ทำให้ดวงตาคมกริบเปิดกว้างอีกครั้ง

เวกัส มองแก้วในมือของเขาที่ถูกบีบจนแตกกระจาย เธอเบิกตากว้าง ในขณะที่ใช้มือบางปิดปากตัวเอง

เด็ก! ไม่ว่าจะมองมุมไหน ยัยนี่ก็ยังเด็กในสายตาของเขามาก นานแล้วที่รู้จักกัน แต่เธอก็ยังเด็กในสายตาของเขาอยู่วันยังค่ำ!

"พี่แม็กซ์ บีบแก้วทำไมคะ เลือดออกแล้วเห็นไหม" เธอหันมาทำเสียงดุใส่ ก่อนที่ร่างเล็กๆ จะเดินเข้ามาใกล้ สองมือวางหมับลงที่มือของเขา แล้วลากไปที่ซิงค์ล้างจานทันที

"ไม่ต้องมาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ คนที่เศษแก้วบาดคือฉัน ไม่ใช่เธอ!" เขาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ไม่ใช่เรื่องสักนิด ที่ยัยนี่จะมาเห็นเลือดของเขาแล้วอยากร้องไห้

"พี่แม็กซ์ทำร้ายตัวเอง...เพราะเธอไม่มางั้นเหรอคะ"

"แอบฟังฉันคุยโทรศัพท์?"

"กัสบังเอิญเข้ามาพอดีค่ะ เลยได้ยิน ทำไมต้องแคร์นักหนา เขาหมดใจนานแล้วนะคะ"

"อย่ายุ่ง!" เขาตวาดเสียงดัง และชักมือกลับทันที

"...กัสแค่จะบอกว่าต่อให้เขาไม่มา กัสก็จะอยู่กับมิลินจนมิลินหลับ...เหมือนทุกปี"

"อยากเป็นแม่ของลูกฉันมากสินะ" เขาแสยะยิ้มมุมปาก ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าเวกัสคิดกับเขาแบบไหน

ตั้งแต่วันที่แม่ของมิลินทิ้งเขาไป แม้จะทำให้เขากลายเป็นเสือผู้หญิง แต่เสืออย่างเขา ก็เลือกเหยื่อที่จะกิน!

เหยื่อที่ทั้งเด็กและอ่อนแบบยัยนี่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยกิน!

แต่รู้ดี ว่าเหยื่อแบบเวกัส เขาไม่ควรกิน!

******