All Chapters of มาเฟียบ้านไร่: Chapter 41 - Chapter 50

​"คุณเล็ก"ดอกแก้วหลับข้ามวันข้ามคืนโดยไม่รู้สึกตัวเลย เธอตื่นขึ้นในสายของวันที่สองที่เกิดเรื่อง สายตาที่ไม่เคยใช้มองชายคนไหนเลยในชีวิตนอกจากเขากำลังค่อยๆเบิกกว้างขึ้นมาเจอเขาอีกครั้ง"ยังง่วงอยู่เลย"ซานเดอร์ที่นอนกอดหญิงสาวแทบจะตลอดเวลาที่เธอหลับไปและจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยไปพร้อมๆกันแสร้งมุดหน้าลงกับอกอวบที่อยู่ภายใต้ชุดนอนลายการ์ตูนของเธอที่เขาเอามาใส่ให้ เขาคิดถึงเสียงหวานๆของเธอตั้งหากไม่ได้ยินมาตั้งเกือบสองวันใจจะขาดเอาเลยทีเดียวไม่ได้อยากจะลวนลามเธอเลยดอกแก้วกำลังลำดับเหตุการณ์ในหัว เธอหลับไปหลายวันแถมร่างกายยังเจ็บระบมไปทั้งตัวมันเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้างน้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาช้าๆจากดวงตาหวานทั้งที่ร่างใหญ่กอดเธอเอาไว้แน่นอยู่ตรงอก ภาพความทรงจำในหัวที่มีปกป้องนั่งคร่อมร่างเอาไว้ลอยเด่นขึ้นมาอย่างชัดเจน"ร้องไห้ทำไม ฉันอยู่ตรงนี้แล้วนะ ไม่มีเรื่องร้ายนั่นอีกแล้ว ฉันไม่มีทางให้มันเกิดขึ้น สารเลวนั่นได้รับโทษของมันแล้ว"เสียงสะอื้นในอกของเธอทำเอาคนฟังอย่างเขารีบขึ้นมากอดเธอทั้งตัว มือหนาลูบผมของเธอแผ่วเบาให้ความอบอุ่นวิ่งผ่านสัมผัสซึมเข้าไปในตัวเธอ มันน่าย้อนเวลาไปฆ่าไอ้สารเลว

​"ระวังหน่อย"ซานเดอร์เด้งตัวลุกขึ้นมารับร่างบางเอาไว้ทัน เกือบจะไม่ทันแล้วเจ้าสาวของเขาเกือบก้นกระแทกพื้นตั้งแต่ยังไม่ได้เข้าหอสะแล้ว"ก็มันถอดลำบาก"ดอกแก้วหงุดหงิดใส่ชุดให้เขาฟัง ใบหน้าที่ยังคงมีเครื่องสำอางแต่งแต้มอยู่งองุ้มนิดๆแต่ยังคงความสวยงามไม่คลาย ตอนใส่ชุดนี้คนที่มาใส่ให้แน่นความสวยงามและแน่นหนาเพราะเป็นชุดไทยที่แต่งกันสดๆตรงนั่นทุกอย่างออกมาสวยงามตามที่ทุกคนได้เห็นแต่เธอไม่คิดว่าเวลาถอดมันจะยากขนาดนี้"ฉันถอดให้"เวลาอยู่กันสองต่อสองซานเดอร์ไม่เคยอยู่เฉยๆกับเธอได้เลย มือไม้ของเขาซุกซนมากเริ่มจะจับนู้นจับนี้ที่มากกว่าการถอดชุดเพราะเขาถอดไม่เป็นและมันก็ดูจะยุ่งยากด้วยไม่อย่างนั้นคนเก่งของเขาอย่างดอกแก้วก็คงถอดได้เองแล้ว"คุณเล็กแก้วถอดเอง"ดอกแก้วดิ้นหนีพองาม ถึงใจจะอยากถอดเองแต่ถ้าเขาจะถอดให้เธอก็ไม่กล้าปฏิเสธก็เขาเป็นสามีของเธอ เขาจะทำอะไรเธอก็ต้องตามใจอยู่แล้วชีวิตคู่จะได้มีแต่ความหวาน"ไม่ได้หรอก ชุดนี้ทำจากทองคำแท้ทั้งชุด ขาดไปแม้เพียงนิดเดียวหลายแสนเลยนะ"ซานเดอร์กดปลายจมูกหอมไปตรงไหล่ของดอกแก้วที่ไม่มีสไบห่อหุ้ม วันนี้เหนื่อยกันมาทั้งวันเธอก็ยังคงหอมสดชื่นเหมือนเพิ่ง

​"ไหนบอกว่าเราจะมาแค่กรุงเทพ"ดอกแก้วที่ถูกสามีจับแต่งตัวให้ดูดีกว่าที่จะมาแค่เมืองกรุงพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าที่ก็เขาอีกนั่นแหละให้เธอขนเสื้อผ้ามามากมายจนดูเกินเหตุ แถมตอนนี้เขายังพาเธอมานั่งรอขึ้นเครื่องต่อไปยังอีกซีกโลกโดยไม่บอกอะไรเธอเลยและก็ทำลอยหน้าลอยตาจนเธอต้องงัดท่าไม้ตายมาใช้โดยการออกอาการงอนเขานิดๆ"แม่แพรกับพ่อแมกซ์โทรมาบ่นคิดถึงลูกสะใภ้ทุกวัน ไปหาท่านกันหน่อยนะ"ซานเดอร์ยิ้มให้กับคนที่เอาศีรษะมาพิงไหล่เขาเพื่อพักผ่อน เขาไม่ได้ตั้งใจจะมีความลับกับเธอแต่ถ้าบอกเธอตรงๆถึงงานใหญ่ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ดอกแก้วต้องไม่ยอมไปง่ายๆแน่นอน ดอกแก้วไม่เหมือนใครไม่เหมือนผู้หญิงทั่วๆไปถึงเธอจะเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาก็ตาม"แล้วทำไมไม่บอกกันก่อน แก้วไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาเลยนะคะ"เธอจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่องเพราะนี่คือเรื่องใหญ่สำหรับเธอ เธอไม่เคยเดินทางไกลแบบนี้มากก่อนและยังต้องเดินทางไปเจอครอบครัวเขาอีกเธอ เขาไม่บอกอะไรเธอเลยมันใช้ได้ที่ได้ที่ไหนไม่ให้เธอเตรียมตัวเตรียมใจอะไรเลย"มันฉุกเฉิน มีธุระให้ต้องไปทำนิดหน่อย ฉันไม่อยากให้แก้วอยู่ที่ไร่คนเดียว"ธุระของเขาคือต้องพาเธอไปด้วย เขาไม่ต้องไปง

"คุณเล็ก"หญิงสาวบีบมือเขาแน่น หยดเหงื่อเริ่มเกาะบนใบหน้าที่ซีดทะลุผ่านเครื่องสำอางค์ของเธอขึ้นมา เธอเริ่มจะไม่ไหวแล้วเพราะอาการปวดไม่มีจะลดน้อยลงเลยยิ่งจะทวีความรุ่นแรงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ"จะถึงโรงพยาบาลแล้ว อดทนนะแก้ว"ปากหนาคอยพร่ำบอกให้กำลังใจเธอสลับกับจูบหน้าผาเธอเบาๆตลอดทางตั้งแต่หน้างานจนตอนนี้เกือบถึงหน้าโรงพยาบาลแล้วเขาก็ไม่มีห่างไปไหน เขาทำทุกทางหวังให้เธอคลายความเจ็บปวดลงบ้าง"หมอ หมอช่วยเมียผมด้วย หมอ"เขารีบอุ้มเธอลงจากรถวิ่งพรวดเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว ปากก็ตะโกนร้องเรียกคนที่ช่วยเมียเขาได้ดังลั่นจนหมอกับพยาบาลกรูกันออกมาด้วยความตกใจดอกแก้วถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วนโดยมีหมอฝีมือดีที่สุดของโรงพยาบาลเป็นหมอเจ้าของไข้พร้อมด้วยพยาบาลฝีมือดีวิ่งตามเข้าไปสบทบอีกจำนวนไม่น้อยเพราะไม่มีใครกล้าขัดมาเฟียอย่างซานเดอร์ที่กำลังเลือดร้อยด้วยความเป็นห่วงเมียเขาได้แต่นั่งเฝ้าหน้าห้องพร้อมกับลูกน้องเพื่อรอเธอออกมา ถึงเขาจะเป็นมาเฟียเป็นคนมีอำนาจล้นมือแต่เขาก็ไม่ได้รับสิทธิ์จะเข้าไปในนั้นและเขาก็ไม่ฝืนกฏนั้นเพราะต้องการให้เธอปลอดภัยมากที่สุดระยะเวลามันช่างนานแสนนานสำหรับเขาทั้ง

"ตื่นได้แล้วค่ะ สายแล้วนะ"ดอกแก้วเธอตื่นเช้าเหมือนอย่างเคยแม้จะท้องได้เกือบห้าเดือนแล้ว เธอลุกขึ้นมาเตรียมเสื้อผ้าให้ซานเดอร์ผู้เป็นสามีเพื่อจะใส่ออกไปทำงานในตอนเช้าเหมือนที่เคยทำ และออกไปตรวจดูความเรียบร้อยของงานบ้านที่แอบลงมือทำด้วยบ้างนิดหน่อยรวมถึงอาหารเช้าด้วยที่จะต้องลงไปช่วยป้าสาทำหรือไม่ก็ลงมือทำเองก่อนจะกลับขึ้นมาปลุกคนที่กำลังหลับอยู่ให้ตื่นขึ้น"หนีไปทำอะไรมา ลุกไปตั้งแต่เช้ามืดเชียว"ร่างใหญ่ยกหัวที่หนุนหมอนของตัวเองมาหนุนบนตักของภรรยาต่อ หันหน้าเข้าหาท้องที่เริ่มนูนออกมานิดๆของดอกแก้ว จุมพิตเบาๆตรงลูกน้อยที่ยังอยู่ในท้องก่อนจะหลับตาลงต่อเพราะความง่วง มันยังเช้าอยู่และเขาก็งัวเงียกับเธอแบบนี้ทุกเช้าอยู่แล้ว"ไปเข้าครัวมาค่ะ วันนี้มีข้าวต้มปลานะคะ"เธอเอามือเขี่ยผมเขาเล่น มองหน้าคนหลับอย่างสุขใจ ไม่มีเวลาไหนเลยที่เธอจะไม่มีความสุขเขาเติมเต็มทุกอย่างในชีวิตของเธอที่ขาดหายไปเหมือนชีวิตเธอถูกรางวัลใหญ่โดยมีเขาเป็นของรางวัลนั้น"แม่ดื้ออีกแล้ว ห้ามอะไรไม่เคยฟังพ่อเลยนะ แสบจิ๋วดุแม่แทนพ่อหน่อยนะ"เขาใช้ปลายจมูกยี้เล่นกับท้องน้อยๆของเธอ เขาห่วงมากเวลาเธอเดินลงไปทำอะไรข้างล่างโดย