All Chapters of ข้ามภพมาเป็นภรรยาอัปลักษณ์แสนร้ายกาจ: Chapter 61 - Chapter 70

ยามนี้ห้องเสบียงเรียบร้อยแล้ว ใช้เวลาเพียงเจ็ดวันเท่านั้น หลี่จื่อหานสั่งอิฐมาเพิ่มเขาต้องการปูพื้นห้องทั้งหมดเพื่อยามที่ฝนตกพื้นจะได้ไม่แฉะ ยามนี้มีสินค้าออกขายจึงไม่จำเป็นห่วงเรื่องที่มาขอเงิน ซูเว่ยหรานใช้เวลาไปขนปาล์มลงจากเขาวันละยี่สิบทลาย เนื่องจากต้นปาล์มไม่ห่างบ้านมากนัก ยามนี้ได้ข้อตกลงแล้วว่านายท่านฉางเป็นหัวหน้าสมาคมพ่อค้า ส่วนนายอำเภอหวังพลาดตำแหน่งเจ้าเมืองให้กับใต้เท้าคนหนึ่งที่ขอลาออกจากเมืองหลวงมาอยู่ชนบทเพราะบ้านเดิมอยู่เมืองตงไห่ ที่นี่เป็นทะเลตะวันออกและติดกับดินแดนของแคว้นจ้าว ชายแดนติดกับมีเพียงลำธารไม่กว้างนักกั้นขวาง แต่ทว่าชายแดนจ้าวฝั่งนี้กลับไม่มีบ้านเรือนและผู้คนอาศัย ได้ยินว่าหลายปีมานี้เริ่มมีราษฎรบางคนมาตั้งรกรากบ้างแล้ว เจ้าเมืองคนใหม่ของตงไห่มีคุณธรรมพอสมควร เห็นว่าเพราะเมืองหลวงวุ่นวายมีแต่การแก่งแย่งเขาจึงขอกลับมาทำงานที่บ้านเกิด อีกสิบวันเขาต้องเดินทางแล้วหลี่จื่อหานยังจำคำบิดาได้ดี เขาต้องการให้ถังเปียวมาร่วมกองทัพแต่ทว่าจะเอ่ยอย่างไรไม่ให้เขาสงสัยในเจตนากัน และวันนี้ถังเปียวก็มาหาภรรยาของเขาเพื่อสอบถามการหลอมเหล็กให้มีค

สองวันต่อมาหลี่จื่อหานเข้าไปในอำเภอก็พบความเปลี่ยนแปลงมากมาย ร้านค้าปิดประตูจนเกือบเป็นเมืองร้าง ผู้คนที่เคยขวักไขว่บัดนี้ยางตาจนดูวังเวง ถังเปียวที่ปิด้านไปแล้วเขากำลังขนของโดยที่ไม่ให้คนรู้แม้แต่คนงานของเขา ร้านเขาถูกเพ่งเล็งเป็นร้านแรก อีกทั้งแม่ทัพคนนั้นยังรู้ถึงเรื่องปั๊มลมอีก ภรรยาหลี่จื่อหานพูดถูกจิตใจคนน่ากลัวกว่าสิ่งใด ยังมีบางอย่างที่ทางการยังไม่ได้รื้อค้นเขาจำเป็นต้องขนออกมาจากร้านเหล็ก หลี่จื่อหานมาช่วยและซูเว่ยหรานให้เขาแวะไปสกุลฟางเช่นกัน ร้านค้าเหล็กในอำเภอถูกยึดจนหมด รวมถึงร้านค้าหลายๆอย่างที่ขายดี ร้านเถ้าแก่เย่เองก็โดนปิดจนต้องมาแจ้งเรื่องงดรับลูกชิ้นด้วยตัวเอง มีเพียงร้านหนึ่งรสในใต้หล้าที่ไม่ถูกสิ่งปิดและยึดเงินทอง เพราะเจ้าของเป็นญาติกับคนใหญ่คนโตในเมืองหลวง หลายๆร้านเริ่มขนของทีละนิดแอบขนออกจากร้าน แม้แต่ร้านเถ้าแก่หรงเองก็ขนของมีค่าออกมา เรื่องนี้ซูเว่ยหรานรับรู้แล้วนางจึงไม่กล่าวอันใด น้ำมันทำเอาไว้ใช้เองก็ได้เพียงแค่ต้องกักตุนเสบียงเท่านั้นดีที่อยู่ติดเขาติดทะเลไม่ต้องห่วงเรื่องปากท้อง หลี่จื่อหานกลับมาบ้านก็ปลายยามซวีแล้ว หลี่ต้

หลี่จื่อหานกลับมาจากการเจรจากับผู้ใหญ่บ้านและชาวบ้านเรียบร้อยแล้ว เข้ายามเฉินแล้ว เรือที่ออกไปลากอวนกำลังกลับเข้าฝั่ง วันที่เย่ฝานชิงมาบอกเรื่องไม่อาจรับลูกชิ้นได้ก็ทำเอาชาวบ้านต่างใจหาย เพิ่งจะมีหนทางทำกินแท้ๆทางการก็มายึดนั่นปิดนี่อีกร่างสูงเดินเข้ามาในรั้ว ห้องเสบียงเสร็จเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงห้องเก็บฟืน ลงทุนไม่มากนักเขาซื้ออิฐน้ำเงินเชียวนะราคาแพงใช่น้อยแต่กลับต้องไปอยู่ที่อื่น ดูเหมือนที่นี่จะอยู่ไม่ได้แล้วจริงๆ สายตาคมมองไปเห็นภรรยาตัวเองกำลังจัดการกับทลายปาล์มตรงหน้า ร่างสูงเดินไปหานางเพื่อช่วยขน"จะเอาไปที่ใดหรือ""ท่านพี่...ผู้ใหญ่บ้านว่าอย่างไรบ้างแล้วชาวบ้านล่ะเจ้าคะยินดีที่จะเรียนรู้ไหมเจ้าคะ"ซูเว่ยหรานเอ่ยถามสามีเรื่องที่จะสอนการทำลูกชิ้นให้กับทุกคน หลี่จื่อหานพยักหน้าให้นาง สองสามีภรรยาช่วยกันขนทลายปาล์มออกมากอง คืนนี้ซูเว่ยหรานตั้งใจจะต้มให้หมด พรุ่งนี้ค่อยตำและเคี่ยว ได้ยินกว่ากองทัพไปอำเภอหนานซึ่งห่างจากที่นี่สองร้อยห้าสิบลี้ เพราะที่นั่นมีตลาดการค้าที่ใหญ่ มีเศรษฐีมากมายหากต้องการรวบรวมเงินทอง"ท่านพี่ ระยะนี้เรื่องยังมาไม่ถึงพวกเราทางที่ด

ยามนี้หมู่บ้านชายฝั่งขนข้าวของลงเรือไปไว้บนเกาะเรียบร้อย ต่อไปก็ขนชาวบ้านเดิมยังคิดว่าอาจจะไม่ต้องอพยพ แต่ว่าตำบลถัดไปแทบไม่เหลือแล้ว ทางกองทัพกวาดต้อนชายหนุ่มไปทัพ และฉุดคร่าหญิงสาวที่ใบหน้างดงามเอาไปเป็นนางบำเรอกองทัพ ได้ยินว่าครึ่งเดือนก่อนมีกลุ่มโจรสังหารทหารเหล่านั้นไปกว่าสองร้อยนาย ยามนี้ยิ่งเข้มงวดในการตรวจตรามากขึ้นหลี่จื่อหานพาชาวบ้านรวบรวมเสบียงเรียบร้อย เขารู้ดีว่ากลุ่มโจรที่สังหารทหารชั่วเหล่านั้นคือใคร เขาเองยังอยากเข้าร่วมแต่ทว่ามิอาจทิ้งทางนี้ได้ ต้องจัดการให้เรียบร้อยก่อน สกุลฟางและสกุลถังแอบขนแร่เหล็กที่กองทัพค้นหาไม่เจอไปไว้บนเกาะ ส่วนเย่ฝานชิงและเถ้าแก่หรงก็ขนของในร้านออกไปเงียบๆทีละน้อย ซูเว่ยหรานมองบ้านอย่างอาลัย อุตส่าห์ซ่อมแซมอย่างดีสุดท้ายก็ต้องละทิ้ง ยามนี้นางไม่ออกไปไหน รวมถึงอีกหลายๆหลังคาเรือน ยามค่ำวันนี้จะอพยพคนกลุ่มแรก และต้องทำให้เหมือนกำลังหนีสิ่งที่น่ากลัว หลี่จื่อหานเดินมาถึงก็เห็นเมียกำลังมองบ้านตนเองเขาเดินมาหาโอบไหล่นางเอาไว้เอ่ยถาม"เป็นอะไรไปหรานหราน....""ท่านพี่...ข้าแค่รู้สึกว่าอาลัยมันนิดหน่อยเจ้าค่ะ อย่างไรก็

ซูเว่ยหรานพยายามนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าว่านางเป็นอะไรแล้วสลบไปได้อย่างไร นางจำได้แค่นางร้องไห้จากนั้นเขาก็มาปลอบ จากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีก ซูเว่ยหรานรู้สึกปวดที่ต้นคอ นางหันคอไปมา หลี่จื่อหานเห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยกับนาง"เมื่อยหรือ...เจ้าคงทำงานมากเกินไปเดี๋ยวอิ่มแล้วพี่นวดให้ก็แล้วกันนะ""อ้อ...ท่านพี่ว่าแต่บุรุษที่เดิมมีชื่อต้องไปเกณฑ์ทหารหากย้ายไปแล้วพวกเขามาไม่เจอคนจะทำเช่นไรดี ต่อให้เราแสร้งว่ามีโรคระบาดแต่ว่าก็ไม่อาจตบตาได้ตลอด หากบอกว่าพวกเขาป่วยตายเช่นนั้นอีกหน่อยหากทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมสถานะพวกเขาจะเป็นเช่นไรเจ้าคะ"หลี่จื่อหานเองก็คิดถึงข้อนี้เช่นกัน ซูเว่ยหรานกินข้าวหมดแล้ว ร่างสูงลุกเอาชามไปเก็บ ส่วนางก็ลุกไปบ้านปากแปรงฟัน ยามห้ายแล้วคืนนี้ฝนไม่ตกท่านปู่ของเขาคงจะราบรื่น เรือที่ใช้เป็นเรือลำใหญ่ต่อให้มีฝนก็ไม่น่ากลัว แต่ว่าไม่มีน่าจะดีกว่า ร่างสูงเดินกลับเข้ามาซูเว่ยหรานเอ่ยถามถึงคู่แฝด"ท่านพี่ ลูกล่ะเจ้าคะ ตั้งแต่กลับมาข้ายังไม่เห็นเลย""พวกเขาเป็นเด็กรู้ความน่ะ เห็นท่านแม่ไม่สบายก็พากันไปนอนกับย่าเล็กเรียบร้อยแล้ว หรานหรานนอนเถอะดึกมากแล้ว"ซูเว่ยหร