All Chapters of My wife เมื่อหมดรัก: Chapter 71 - Chapter 80

เมื่อพวกเขาไปถึงเขาใหญ่จึงแวะรับประทานอาหารก่อน จากนั้นเช็กอินเข้าที่พัก อังกูรเลือกจองวิลล่าสำหรับครอบครัวเล็ก มีหนึ่งห้องนอนใหญ่ที่นอนได้ทั้งหมดสี่คนพ่อแม่ลูก และห้องโถงสำหรับนั่งเล่น ดูหนังฟังเพลงหรือรับประทาน มีครัวเล็กให้สำหรับอุ่นอาหารและมีสระว่ายน้ำขนาดเล็กแบบส่วนตัวในตัวบ้านพักซึ่งเด็กๆ ชอบมากณิช‍ชาให้เด็กๆ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัว ก่อนจะพากันไปเที่ยวที่สวนสัตว์โบนันซ่าซึ่งเป็นสวนสัตว์ขนาดเล็ก การเที่ยวชมเป็นลักษณะการเดินวนเป็นวงกลมระยะทางสั้นๆ ประมาณหกถึงเจ็ดร้อยเมตร มีกิจกรรมการให้อาหารสัตว์เป็นระยะใช้เวลาในสวนสัตว์ทั้งหมดเกือบสองชั่วโมง เด็กๆ บ่นหิวอีกรอบ คราวนี้อังกูรจึงตามใจลูกสาวบ้างด้วยการให้เธอเลือกคาเฟที่อยากไป “ขอสตรอว์เบอร์รีช็อตเค้กค่ะ กับนมน้ำผึ้งปั่นโอรีโอ้” หวาน‍หวานเกาะเคาน์เตอร์แคชเชียร์สั่งขนมเมนูโปรด “แล้วน้องวินเอาอะไรลูก” ณิช‍ชาถามลูกชายที่ยืนอ่านเมนูใกล้ๆ ส่วนพ่อของคู่แฝดขอตัวไปเข้าห้องน้ำ“วินอยากกินเฟรนช์ฟรายส์กับชีสบอลฮะแม่ โกโก้ปั่น”ณิช‍ชาสั่งอาหารเพิ่มของตัวเองและเผื่ออังกูร จากนั้นจึงมานั่งที่โต๊ะพนักงานทยอยมาเสิร์ฟพอดีกั

อังกูรส่งเรื่องให้ทนายไปจัดการติดต่อขอซื้อบ้านเดิมของณิช‍ชา โดยที่ติดต่อไปทั้งทางลูกหนี้คือนางแวววรรณและฝ่ายเจ้าหนี้คือธนาคาร การเจรจาเป็นไปด้วยดีมีการทำสัญญาซื้อขายกันเรียบร้อยจนกระทั่งถึงวันที่นัดไปโอนบ้านเรียบร้อย “เดี๋ยวนะแม่ นี่คนซื้อบ้านที่ว่าเป็นเจ้านายคุณ ชื่อณิช‍ชาเหรอ” วรรณเรศถามทนายเมื่อเห็นชื่อเจ้าของบ้านคนปัจจุบันในสัญญาซื้อขาย“ใช่ครับ ผมเป็นทนายของสามีคุณณิช‍ชา ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะ” ทนายก้มศีรษะให้นิดๆ เป็นเชิงลาแล้วเดินแยกไปวรรณเรศมองตามและหันมามองมารดาอย่างเคืองๆ “ทำไมแม่ไม่ถามก่อนว่าใครเป็นคนซื้อ ถ้ารู้ว่านังณิชเป็นคนซื้อจะได้โก่งราคาให้มันมากกว่านี้” นางแวววรรณมองลูกสาวอย่างเหนื่อยใจ “พอเถอะลูก จริงๆ ถ้าแม่รู้ว่าณิชเป็นคนมาซื้อแม่อาจจะไม่เอาส่วนต่างเลยก็ได้ ที่เราโกงบ้านเขามามันก็บาปมากแล้วนะ ตอนนี้เราถึงลำบากกันไง” “ไร้สาระน่ะแม่ บุญบาปอะไรมีที่ไหนกัน ไหนเงินล่ะขอหนูบ้างสิ” วรรณเรศแบมือขอเงินที่ได้จากการขายบ้านส่วนที่เหลือจากการหักจ่ายเจ้าหนี้หมดแล้ว “แม่ไม่ให้แกแล้ว เงินนี่ต้องเอาไปลงทุนในร้านละต่อไปเราก็ต้องมาช่วยแม่ทำ

ต่อมาณิช‍ชาไปที่บ้านสวนอีก เธอพาลูกสองคนไปด้วยคราวนี้หญิงสาวพาคู่แฝดไปสวัสดีเพื่อนบ้าน และพาไปรู้จักกับเด็กชายเข‍มินท์ในฐานะญาติฝ่ายแม่ “ฉีกใบตองไปทำอะไรเหรอ” วินถามอย่างสนใจ เมื่อเห็นว่าเข‍มินท์กำลังช่วยนางน้อยเตรียมใบตองสำหรับทำขนมส่งลูกค้า“เตรียมให้ยายเอาไปทำขนมไง” เข‍มินท์ตอบ“ขนมอะไร อร่อยไหม” หวาน‍หวานถามบ้าง“ขนมใส่ไส้รู้จักไหม อร่อยนะ ยายทำเก่งแบบนี้เลย” เด็กชายยกนิ้วโป้งให้คู่แฝดดูเป็นเชิงว่าอร่อยมาก“อยากกินจังเลย แม่ขาซื้อขนมของยายกลับบ้านด้วยสิคะ” “ไม่ต้องซื้อลูก เดี๋ยวยายทำให้ไปกินที่บ้านนะ” นางน้อยรีบบอก “ไม่ได้หรอกค่ะ ของซื้อของขาย” ณิช‍ชาปฏิเสธ“ได้สิ เอาไปเถอะณิช แค่ที่ช่วยมาวันก่อนกับช่วยจ้างนังนิลดูแลบ้านกับทำสวนป้าก็ดีใจแล้ว”วันนั้นณิช‍ชาให้ลูกอยู่คุยเล่นกับหลานพักใหญ่ ส่วนตัวเองเข้าไปดูบ้านหลังจากที่จ้างคนทำความสะอาดใหญ่แล้วหนึ่งครั้ง จากนั้นจึงพาคู่แฝดกลับบ้านซึ่งก่อนจะขอตัวกลับเด็กชายเข‍มินท์ได้ช่วยนางน้อยยกขนมมาเก็บไว้ในรถ“น้องคี‍นว่ายน้ำเป็นไหมลูก อยากไปว่ายน้ำไหมคะ” เธอก้มลงถามหลานชาย มีประกายจากในดวงตาคู่เล็กๆ มาแวบหนึ่งก่อนจะจางหา

เด็กชายเข‍มินท์มองภาพที่วินและหวาน‍หวานถูกพาเข้าไปในบ้านของเพื่อนบ้านอีกคนอย่างไม่เข้าใจ ตอนนั้นเขากำลังเดินมาหาหิ่งห้อยในสวนหลังบ้านของนางน้อย จึงทันได้เห็นเหตุการณ์ดังกล่าวพอดี“ไม่เห็นอาณิชบอกเลยว่าพี่วินกับพี่หวานจะมา แล้วพี่วินมากับป้าเมลได้ยังไง” เด็กชายไม่เข้าใจเลย แต่ความที่เมลินดาเสียงดังและหงุดหงิดทำให้เขาเข้าใจว่านี่อาจจะไม่ใช่สภาวะปกติ ทำให้เขาแอบดูด้วยความกลัวและระวังว่าอีกฝ่ายจะเห็นเด็กชายวัยเจ็ดขวบลัดเลาะผ่านเข้าไปในเขตบ้านของเมลินดา ที่มีเพียงแนวกอกล้วยห่างๆ เป็นรั้วธรรมชาติ เขาแอบฟังเมลินดาและกำพลพูดคุยอยู่ครู่หนึ่งจึงได้คำตอบให้ตัวเอง“พี่วินกับพี่หวานถูกป้าเมลจับตัวมาแบบในหนังเลย” ทันทีที่เห็นกำพลขับรถออกไป ซึ่งเขาได้ยินว่าเมลินดาสั่งให้ไปซื้ออะไรมาให้คู่แฝดกิน เด็กชายจึงหาทางแอบเข้าไปในตัวบ้านอย่างมุ่งมั่นว่าจะไปช่วยญาติทั้งสอง เขาเปิดประตูหลังบ้านที่ไม่เคยมีกลอนล็อกดังนั้นเขาจึงเข้าไปได้อย่างง่ายดาย“คี‍นมาช่วยแล้วพี่แฝด” “หวาน‍หวานใจเย็นนะ ไม่ต้องกลัว” วินปลอบน้องสาว“วินไม่กลัวเหรอ” หวาน‍หวานย้อนถามเด็กชายส่ายหน้าทันที “ไม่กลัว”“ทำไมล่ะ ไม่กล

เนื่องจากณิช‍ชาตั้งครรภ์ ผู้ใหญ่จึงแนะนำให้ทั้งสองจัดพิธีแต่งงานก่อนที่จะคลอด เพราะเกรงว่าหากเวลาล่วงเลยไปมากกว่านี้ พวกเขาจะต้องยุ่งกับภารกิจเลี้ยงลูกอ่อนไปอีกยาวเป็นปีแน่นอน ดังนั้นพิธีมงคลสมรสจึงถูกจัดขึ้นในอีกสองเดือนต่อมา"เหนื่อยไหมณิช นั่งก่อนเฮียให้คนจัดโต๊ะกินข้าวแล้ว รอสักเดี๋ยว” อังกูรถามหลังจากที่จบพิธีช่วงครึ่งวันเช้าซึ่งเป็นพิธียกน้ำชาแบบธรรมเนียมจีน บ่าวสาวจะมีเวลาพักผ่อนส่วนตัวในช่วงบ่ายประมาณสามชั่วโมง ก่อนที่จะต้องไปแต่งตัวสำหรับงานเลี้ยงช่วงค่ำชายหนุ่มเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองว่า “เฮีย” ตามธรรมเนียมของครอบครัว ตั้งแต่ที่ตกลงใจเรื่องจัดงานแต่งเป็นเรื่องเป็นราวและพาเธอเดินสายแจกการ์ดให้กับญาติๆ และผู้ใหญ่ที่นับถือ ณิช‍ชาเองแรกๆ ไม่ชินปากแต่นานไปเธอก็เรียกเขาว่าเฮียได้แบบเคยชินไปเอง“หิวค่ะแต่ไม่มาก...รอได้ เด็กๆ จะขึ้นมากันหรือยังคะเฮีย”“กำลังมาน่ะเฮียโทรลงไปตามแล้ว เล่นกันอยู่ที่ห้องป๊าม้าถามแล้วว่ายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงกัน เฮียก็เลยบอกให้พี่เลี้ยงพาขึ้นมาให้หมดทั้งสามคน” ทั้งสองอยู่ในห้องพักชั้นสามที่บ้านใหญ่ซึ่งเป็นโซนส่วนตัวของอังกูรทั้งชั้น เดิมป