All Chapters of My wife เมื่อหมดรัก: Chapter 41 - Chapter 50

สิบปีต่อมา “พ่อขา หนูขอไปเรียนต่อที่มช.นะ พ่อให้หนูไปนะคะ” สุพิชชาในวัยสิบแปดปีเต็ม เธอเป็นเด็กสาวที่กำลังจะเปลี่ยนผ่านเป็นผู้ใหญ่แล้วอ้อนขอบิดาในเรื่องเรียน “อืม... พ่อว่า” สกนธีคิดหนัก เขาเป็นพ่อที่ขึ้นชื่อว่าหวงลูกสาวทั้งสองคนมาก โดยเฉพาะคนโตที่กำลังเป็นสาวสะพรั่ง จะทำใจปล่อยให้ไปอยู่ไกลขนาดนั้นได้อย่างไร “หนูยื่นคะแนนผ่านแล้วหรือยังลูก” อิสริยาถามแทน“ผ่านแล้วค่ะแม่สาขาแอนนิเมชันและวิชวลเอฟเฟกต์ อาทิตย์หน้าต้องไปสัมภาษณ์ รอบรับตรงคะแนนผ่านยี่สิบคนรับสิบห้าค่ะ” “งั้นเดี๋ยวพ่อแม่ไปด้วย” สกนธีตัดสินใจ ในวัยของลูกเขาเองก็ผ่านมาแล้ว รู้ว่าไม่ควรห้ามและปิดกั้นลูกไม่ให้ออกไปเผชิญโลกภายนอก“พิงค์ไปด้วยค่ะ” สโรชาวิ่งลงมาจากบันไดทันได้ยินพอดี “ไปกันหมดบ้านล่ะ ถ้าน้องเพียงสอบผ่านเราก็หาบ้านไว้ที่นั่นสักหลังนะคะพี่เก่ง” อิสริยาสรุป“เย้... ดีใจจังเราจะมีบ้านที่เชียงใหม่แล้ว” ดูเหมือนว่าลูกสาวคนเล็กจะดีใจกว่าคนที่ขอไปเรียนเสียอีก สกนธีมองลูกแล้วส่ายหน้าไปมาด้วยความเอ็นดู แม้ว่าเขาเองจะมีความใจหายลึกๆ ว่าอีกหน่อยลูกจะโตกันหมดแล้วก็ตามห้าวันต่

“คุณณิช‍ชาแน่ใจนะครับ ว่าอยากทำงานที่ห้างสาขาสำนักงานใหญ่จริงๆ” ยงธนัทหรือย้‍ง ผู้ช่วยคนสนิทของอังกูรที่รู้เรื่องระหว่างณิช‍ชากับเจ้านายของตนดี ว่าเธอเป็นแม่ของลูกชายคนเดียวของเขา เพราะเป็นคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่แรกที่อังกูรสั่งให้เขาดูแลเธอในช่วงตั้งครรภ์ รวมถึงการดูแลที่ทางที่ส่งให้เธอไปเรียนต่อหลังจากคลอดรวมถึงค่าใช้จ่ายต่างๆ ของหญิงสาว“ค่ะคุณย้‍ง ณิชอยากเจอลูก อยากเจอน้องวินคุณย้‍งก็รู้ว่าคุณต้นไม่เคยตอบกลับข้อความของณิช ไม่เคยส่งรูปตาหนูให้ณิชดูเลยสักครั้ง หรือเขาอาจจะบล็อกณิชไปแล้วด้วยซ้ำ” ในระหว่างเรียนณิช‍ชาพยายามติดต่ออังกูรเพื่อขอพูดคุยและดูรูปลูกบ้าง แต่อังกูรไม่เคยรับสายเธอ และไม่เคยตอบกลับในทุกช่องทางการติดต่อ จนหญิงสาวเข้าใจได้ว่าที่เขาส่งเธอไปเรียนเมืองนอกก็เพราะไม่อยากให้เธอได้มีโอกาสกลับมาหาเด็กชายรติ‍วัชร์‍นั่นเองหญิงสาวไปเรียนต่อหกปีคือระดับปริญญาตรีสี่ปีและต่อโทอีกสองปี ในหกปีที่ผ่านมานั้นทุกวันเกิดของลูกเธอจะได้เพียงรูปของลูกชายผ่านยงธนัทเป็นผู้ส่งให้เท่านั้น แต่ไม่เคยได้พูดคุยและแน่นอนว่าเด็กชายไม่มีโอกาสได้เจอหน้าแม่เช่นกัน“แล้วคุณณิชไม่กลั

เธอก้มศีรษะให้ลูกค้าที่นั่งดื่มในห้องวีไอพีตามลำพัง ยอบตัวลงจัดวางอาหารว่างที่เขาสั่งลงบนโต๊ะโดยที่ไม่กล้าสบตา จากนั้นจัดการชงเหล้าตามที่รุ่นพี่สอนมา“มาใหม่เหรอ ผมไม่เคยเห็นหน้าคุณเลย” ปกติแล้วทางร้านจะคัดเด็กมาทำงานในโซนวีไอพี ซึ่งส่วนมากเป็นคนที่มีประสบการณ์ ทำงานคล่องรู้จักการวางตัวซึ่งก็มักจะเป็นพนักงานหน้าเดิมๆ “ค่ะ เพิ่งมาทำงานที่นี่สามวันค่ะท่าน” “เรียกคุณปกติเถอะ ไม่ต้องเรียกท่านนี่มันสมัยไหนแล้ว” อังกูรแย้‍งทำให้เด็กสาวพยัก‍หน้าหลังจากที่ทักทายถามชื่อกันแล้วชายหนุ่มก็ดื่มเงียบๆ โดยที่ไม่พยายามชวนคุยอีก ณิช‍ชาเองก็คอยดูแลเขาตามหน้าที่ จนกระทั่งเวลาผ่านไปจนถึงใกล้เวลาร้านปิด“รับงานพิเศษไหม คืนนี้ไปด้วยกัน อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา” จู่ๆ อังกูรก็เอ่ยออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ณิช‍ชานิ่งอึ้ง หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงโกรธว่าเขาดูถูก แต่ชีวิตที่พลิกผันอย่างรวดเร็วทำให้เธอมองโลกเปลี่ยนไป หากไม่มีเงินเธอจะเอาที่ไหนส่งตัวเองเรียน การทำงานเสิร์ฟเพียงไม่กี่วันหากไม่หลอกตัวเองก็ย่อมรู้ว่ามันไม่เพียงพอ จะไปหยิบยืมใครมองไปรอบตัวทุกคนก็ลำบากเหมือนกัน เธอกัดริมฝีปาก

ในระหว่างที่ณิช‍ชาอึ้งกับคำพูดของชายหนุ่ม ประตูห้องถูกเคาะเบาๆ สามครั้งและเปิดเข้ามา เป็นยงธนัทที่พาเด็กหญิงรติชาขึ้นมาตามคำสั่งของอังกูรนั่นเอง “มาแล้วครับเฮีย” ยงธนัทเตรียมล้างหูฟังอังกูรบ่นเต็มที่ หรือดีไม่ดีอาจจะด่าด้วยก็ได้แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อ... “นายไปทำเรื่องย้ายตำแหน่งณิชขึ้นมาทำงานบนนี้ทีย้‍ง” สองคนที่ได้ยินหน้าตาตื่น “ไม่นะคะคุณต้น ณิชไม่ย้ายงานค่ะ” “นั่นสิฮะ แล้วจะให้ณิชทำงานตำแหน่งอะไรละเฮีย บนนี้ไม่มีตำแหน่งว่างเลย” ยงธนัทถึงกับเกาศีรษะแกรก ในขณะที่เด็กหญิงวิ่งมาหามารดา“แม่ขาเสร็จงานหรือยังคะ” ณิช‍ชาอุ้มลูกขึ้นมานั่งบนตัก “ค่ะ หนูจะกลับบ้านแล้วเหรอ” อังกูรทำมือโบกไล่ให้ยงธนัทออกไปจากห้อง “นายออกไปก่อนย้‍ง มีไรเคลียร์กันวันหลัง” ประโยคว่าเคลียร์กันวันหลังทำให้ยงธนัทรีบออกไปอย่างรวดเร็ว นึกขอบใจที่วันนี้มีเด็กหญิงรติชาอยู่ด้วยทำให้ทุกอย่างนุ่มนวลลงมาก เขาสังเกตสีหน้าของทั้งอังกูรและณิช‍ชาพบว่าไม่ได้แย่มากนัก จึงปลีกตัวออกมาอย่างโล่งใจ ยงธนัทออกไปแล้ว เหลือเพียงอังกูรที่จ้องสองแม่ลูก จนเด็กหญิงเริ่มขยับตัวอย่างอึ

รับประทานอาหารแล้วอังกูรพาหวาน‍หวานกับณิช‍ชาออกไปข้างนอก โดยที่แม้ว่าหญิงสาวจะไม่ได้อยากไปแต่ก็ขัดไม่ได้ เมื่อเขาบอกว่าจะพาไปรับน้องวินที่โรงเรียนเรียนพิเศษแล้วเลยไปดูบ้านใหม่ ท่าทางดีอกดีใจของลูกที่จะได้ไปไหนมาไหนกับพ่อทำให้หญิงสาวอดทนเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ “สวัสดีฮะพ่อ แม่ หวาน‍หวานด้วย” เด็กชายรติ‍วัชร์‍‍เปิดประตูรถด้านหลังขึ้นนั่งหลังจากที่สวัสดีบิดามารดาและทักทายน้องสาวฝาแฝดแล้ว หวาน‍หวานจึงยุกยิกเดินข้ามจากเบาะหน้าจะนั่งกับคู่แฝด“ณิชมานั่งหน้าดีกว่าครับ ข้างหลังให้เด็กๆ นั่งด้วยกัน” ณิช‍ชาถอนใจ ไม่อยากโต้เถียงกับเขาต่อหน้าลูกจึงทำตามเงียบๆ โดยที่ไม่ได้ตอบอะไร แต่อาการถอนใจแรงก็ทำให้อังกูรรู้ว่าเธอไม่พอใจ หรือว่าเธออาจจะยังโกรธเรื่องที่เขาพูดไม่ดีตอนก่อนกินข้าวก็ได้“เรื่องโรงเรียนลูก ผมว่าถามลูกก่อนก็ได้ว่าอยากย้ายไหม ลูกว่ายังไงเราก็ค่อยว่ากันมันยังมีเวลากว่าจะปิดเทอม” ณิช‍ชาพยัก‍หน้าเป็นเชิงเข้าใจแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเป็นคำพูด หญิงสาวหันหน้ามองไปทางนอกตัวรถสนทนาโต้ตอบกับเด็กๆ บ้างเวลาคู่แฝดมีคำถามอะไร อังกูรเห็นอาการนั้นก็ถอนใจแต่เขาไม่ได้พูดอะไรอีกจนไป