บททั้งหมดของ My wife เมื่อหมดรัก: บทที่ 51 - บทที่ 60

อันธิกาหยิบโบชัวร์โครงการบ้านหรูที่วางบนโต๊ะทำงานของยงธนัทมาดูอย่างแปลกใจ เขาจะซื้อบ้านหรืออย่างไร เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมเธอจึงไม่เคยรู้มาก่อน หญิงสาวถือวิสาสะหยิบแฟ้มเอกสารที่วางด้วยกันขึ้นมาดู เห็นว่าคนรักเตรียมเอกสารสำหรับการซื้อและโอนบ้านเป็นชื่อของหญิงสาวที่เธอไม่รู้จักก็เริ่มขมวดคิ้ว“ณิช‍ชา...ใครน่ะ ใครคือณิช‍ชา แล้วทำไมเฮียย้‍งต้องซื้อบ้านให้ผู้หญิงคนนี้ หรือว่าแอบซุกเมียน้อยเมียเก็บไว้” หญิงสาวยิงคำถามใส่ยงธนัททันทีเพราะเจ้าตัวเข้ามาในห้องพอดี ชายหนุ่มหน้าซีดเมื่อประมวลผลคำถามออกว่าคนรักกำลังเข้าใจผิดไปใหญ่โต“เดี๋ยวๆ แบมจ๋า ใจเย็นนะคะ คือว่าเฮียไม่ได้ซื้อบ้านให้ผู้หญิงที่ไหนเลย” “อย่ามาตอแหล แล้วนี่อะไร” แฟ้มบินเฉียดหูเขาไปนิดเดียวเพราะยงธนัทหลบทัน“แบมใจเย็น เฮียอธิบายได้” เขารีบยกมือเป็นเชิงยอมแพ้“ต้องอธิบายอะไรอีก ชัดขนาดนี้” อันธิกาหันรีหันขวางแต่ไม่รู้จะโยนอะไรที่มีน้ำหนักพอใส่หัวคนเจ้าชู้อีก“แบมๆๆ เฮียไม่ได้ซื้อ บ้านนี่เฮียต้นเป็นคนซื้อต่างหากไม่เชื่อแบมดูบนโต๊ะมีเช็คที่เฮียต้นเซ็นไว้เป็นค่าบ้านสิ” ยงธนัทรีบพูดเมื่อเห็นสาวเจ้าหยิบที่ทับกระดาษที่

ครูสอนว่ายน้ำมาถึงบ้านตามเวลานัด พวกเขามากันสองคนคือวายุและพาทิศ วายุเป็นครูสอนหลักส่วนพาทิศเป็นผู้ช่วยเนื่องจากอังกูรแจ้งไปว่าเพิ่มนักเรียนอีกหนึ่งคนจึงขอให้ส่งครูมาอีกหนึ่งคน“สวัสดีค่ะ เชิญตามสบายเลยนะคะครู” ณิช‍ชาเองก็เอางานมาทำใกล้ๆ สระว่ายน้ำคอยดูเด็กๆ ไปด้วย“ขอบคุณครับคุณแม่ คอร์สนี้เราจะเรียนกันแปดครั้ง ครั้งละหนึ่งชั่วโมงครึ่งคุณพ่อแจ้งไว้แล้วนะครับ” วายุอธิบายภาพรวมการเรียนในหนึ่งคอร์สให้เธอฟัง ซึ่งหญิงสาวก็พยัก‍หน้ารับ“บอกไว้คร่าวๆ ค่ะ ถ้าคุณครูต้องการอะไรเพิ่มเติมแจ้งได้เลยนะคะ” “น้องหวาน‍หวานมีพื้นฐานค่อนข้างดีเลยนะครับคุณแม่” พาทิศที่ทำหน้าที่พี่เลี้ยงหรือผู้ช่วยครูในสระประเมินหลังจากที่เขาฝึกให้หวาน‍หวานลอยตัวและพบว่าเด็กหญิงทำได้ดีมาก“หวาน‍หวานเคยเรียนมาจากทางโน้นค่ะ เรียนมาตั้งแต่เป็นเบบี๋เลยเพิ่งมาห่างการว่ายน้ำไปช่วงที่กลับมาไทยสองปีหลังนี้ล่ะค่ะ” สองหนุ่มเป็นรุ่นน้องของณิช‍ชาราวสี่ห้าปี ซึ่งถามไปถามมาณิช‍ชาก็ได้รู้ว่าทั้งสองเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนสมัยมัธยมด้วย จึงค่อนข้างคุยกันอย่างถูกคอตามประสาศิษย์เก่าโรงเรียนเดียวกัน ดังนั้นเมื่อหมดเวลาเรียนขอ

ณิช‍ชาสำรวจกับข้าวที่กัลยาบอกว่าเตรียมไว้ให้แล้ว มีหลายอย่างที่เด็กๆ ชอบแต่เธอไม่แน่ใจว่าลูกๆ จะยังอยากรับประทานอยู่ไหมเพราะว่ามันค่ำมากแล้ว“เด็กๆ คะ ป้ากัลทำไข่ตุ๋นกับไก่ทอดไว้ จะกินข้าวกันอีกไหมลูก”“กินค่า”“กินครับ” คู่แฝดรับคำอย่างพร้อมเพรียง ณิช‍ชาจึงเริ่มจัดโต๊ะกินข้าวแบบง่ายๆ ให้ที่ห้องนั่งเล่น ระหว่างนั้นวินก็พูดขึ้นว่าจะไปชวนพ่อลงมากินข้าว แล้วก็วิ่งขึ้นชั้นบนไปทันทีโดยที่มีหวาน‍หวานตามไปด้วยครู่เดียวเด็กทั้งสองก็ลงบันไดมาพร้อมกับอังกูรที่ดูท่าทางว่ายังไม่ได้อาบน้ำ “คุณจะทานข้าวไหมคะ พี่กัลทำต้มยำปลาไว้ค่ะกับผัดเต้าหู้ทรงเครื่อง” ณิช‍ชาคิดว่ากัลยาน่าจะทำไว้เผื่ออังกูร เพราะหลายวันที่อยู่ด้วยกันเธอไม่เห็นกัลยาทำเมนูแนวนี้ให้พวกเธอเลย อังกูรพยัก‍หน้า “ของโปรดผมเอง ณิชล่ะหิวไหมกินเลยนะเดี๋ยวผมตักข้าวให้” ชายหนุ่มหยิบจานของเด็กสองคนมาตักข้าวให้ก่อน จากนั้นจึงเป็นของณิช‍ชาและตนเอง มื้อนั้นการรับประทานเป็นไปอย่างเร็วเพราะต่างคนต่างเพลีย แต่ทั้งเขาและเธอเห็นว่าวินและหวาน‍หวานมีความสุขผิดจากทุกวันก็มีความสุขตามณิช‍ชามองเด็กๆ ที่พูดคุยอย่างสนุกสนานราวกับนี่คือบรร

วันทำงานต่อมาณิช‍ชาไปทำงานตามปกติ แต่หญิงสาวรู้สึกว่าวันนี้ผู้คนที่เจอมักจะมองเธอแปลกๆ บางคนเห็นเธอแล้วก็หันไปคุยกันด้วยท่าทางเหมือนจะกระซิบกระซาบอะไรต่อกัน บางคนมองเธอแล้วยิ้มแปลกๆ จนหญิงสาวนึกสงสัย“ณิชพี่หยงถามหาแน่ะ” ธวัลยาเพื่อนในแผนกที่เข้าทำงานไล่เลี่ยกันบอกเมื่อเธอไปถึงห้องทำงาน“ขอบใจจ้ะ อะ...ขนม” ณิช‍ชาส่งถุงขนมที่ซื้อมาจากชลบุรีให้เพื่อนเป็นของฝาก“น่ากินจัง อย่าบอกนะว่าณิชไปซื้อมาจากชลจริงๆ น่ะ” “ก็ชลบุรีน่ะสิ วันเสาร์เราพาลูกไปพัทยามาน่ะ แล้วทำไมถามแบบนั้นนี่เราว่าไม่ได้บอกใครเลยนะ ตัวรู้ได้ไง” “เราว่าณิชไปหาพี่หยงก่อนเถอะ แล้วค่อยมาคุยกัน”ณิช‍ชาเคาะประตูห้องทำงานของตันหยงและเปิดเข้าไป พบว่าอีกฝ่ายรออยู่แล้ว “สวัสดีค่ะพี่หยง เรียกณิชเหรอคะ”“จ้ะ ณิชนั่งก่อนสิ” ณิช‍ชานั่งลงตามคำบอกและรับเอกสารที่อีกฝ่ายส่งให้มาดูอย่างแปลกใจ “อะไรคะพี่” หญิงสาวกวาดสายตาไปตามตัวอักษร มันเป็นแบบฟอร์มคำสั่งแต่งตั้งโยกย้ายภายในที่คุ้นตากันดี ณิช‍ชาอ่านไปจนพบชื่อตัวเองในเอกสารฉบับนั้น“นี่อะไรกันคะ ทำไมณิชถูกย้ายขึ้นไปข้างบน” เอกสารแจ้งว่าณิช‍ชาถูกย้ายขึ้นไปทำงาน

อังกูรจอดรถแล้วกดรหัสเข้าบ้าน เมื่อเดินผ่านประตูเข้ามาเขาจึงเห็นว่าณิช‍ชานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น“ทำไมนั่งมืดๆ คนเดียว”“คุณมาทำไมตอนนี้คะ” ณิช‍ชาย้อนถามกลับ เขาจะทำเหมือนว่าที่นี่เป็นบ้านที่เขาอยู่เป็นปกติเลยหรือไร “ผมมาดูลูก ดูณิชด้วย ยังตกใจอยู่หรือเปล่า” อังกูรหมายถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันที่ห้าง“ไม่แล้วค่ะ แล้วทางตำรวจว่ายังไง มีผลอะไรกับห้างไหมคะ” “ไม่มีหรอก เหตุไม่ได้เกิดจากความประมาทของเรา อีกอย่างเราก็อำนวยความสะดวกเต็มที่ให้ทุกฝ่าย” “แล้วคนร้ายล่ะคะให้การหรือยัง” เนื่องจากหลังเกิดเหตุ ทีมรักษาความปลอดภัยของห้างได้คุมตัวผู้ก่อเหตุได้ทันที และส่งตัวให้กับเจ้าหน้าที่ซึ่งต่อมาทางตำรวจแจ้งมาว่ายังให้การอะไรไม่ได้เพราะยังไม่มีสติพอ“เรื่องหึงหวงน่ะล่ะ เมายาด้วยเพราะว่าตรวจพบสารเสพติดในร่างกาย” “แล้วคุณกินอะไรมาหรือยังคะ” ความเหนื่อยล้าบนสีหน้าของชายหนุ่ม ทำให้ณิช‍ชาเลือกจะไม่ถามซอกแซกต่อ“กินแล้วครับ ไอ้ย้‍งสั่งมาให้ในห้องประชุม” อังกูรเงียบไปนิดก่อนจะพูดต่อ “ณิชครับ ผมขอนอนที่นี่ได้ไหม วันนี้เหนื่อยมากเลย”“ห้องของคุณเด็กทำความสะอาดไว้แล้วค่ะ เห็นว่าให้เอา