All Chapters of เมียน้อยพ่อเป็นของผม [Is Mine]: Chapter 11 - Chapter 20

“ดื่มน้ำหน่อยนะคะ”ลินดาเอ่ยขึ้นก่อนจะยื่นน้ำให้อาทิตย์ดื่มเธอพาเขามานั่งสงบสติอารมณ์ในที่เงียบๆอาทิตย์รับไปก่อนจะดื่มอย่างใจเย็นร่างบางได้แต่มองอีกฝ่ายที่ยังคงมีหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัดเธอคิดว่าเขาคงช็อคที่เห็นว่าพ่อตัวเองสลบไป “ลินไปทำงานเถอะ..ขอโทษที่เข้าไปกอดเมื่อกี้”ร่างสูงเอ่ยขึ้นเขาสบตากับลินดาเล็กน้อยก่อนจะนั่งก้มหน้าเงียบเหมือนเดิม “ค่ะ”ร่างบางตอบเบาๆก่อนจะเดินจากไปเพราะตอนนี้ก็ยังคงอยู่ในเวลางานอยู่เธอเลยไม่สามารถมานั่งเป็นเพื่อนอีกฝ่ายได้เพราะเดี๋ยวจะดูไม่ดีที่เอาแต่กินแรงคนอื่น ผ่านไปหลายชั่วโมงคมเดชถูกส่งตัวมายังห้องพักฟื้นโดยลินดาอาสาเป็นพยาบาลประจำให้เธอมองผู้หญิงสองคนที่คาดว่าน่าจะเป็นเมียน้อยของคมเดชที่ต่างคนก็ต่างรุมล้อมเตียงของชายร่างสูงจนเธอต้องขอให้ออกไปนั่งเพราะเธอต้องตรวจเช็คร่างกายของคมเดช “ตอนนี้ทุกอย่างเป็นปกตินะคะคุณหมอแจ้งว่าคนไข้เกิดอาการช็อคจนหัวใจบีบรัดฉับพลันถ้าจะให้ดีกรุณาอย่าพึ่งพูดรุนแรงกับคนไข้ในตอนนี้นะคะ”ลินดาเอ่ยขึ้นอย่างเป็นงานหลังจากพูดจบก็โค้งขอตัวออกไปทำงานต่อและเจอกับอาทิตย์ที่กำลังเข้าห้องมาพอดีเธอเพียงระบายยิ้มให้เล็กน้อยและเดินออกไปเท่

“ฉันยังไม่เคยนอนกับพ่อของคุณค่ะท่านแค่เอ็นดูฉันแค่นั้น”ลิดาเอ่ยตอบก่อนจะปาดน้ำตาออกตอนนี้เรื่องมันบานปลายขึ้นจนกู่ไม่กลับแล้วอาทิตย์มองอีกฝ่ายด้วยความไม่เชื่อใจเพราะไม่มีทางที่พ่อของเขาจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้หลุดมือไปแน่นอน “เด็กคนนั้น..” “อย่ายุ่งกับเลโอนะคะ!”อาทิตย์หรี่ตาลงอย่างจับผิดเมื่อเห็นว่าร่างบางมีปฏฺิกิริยากับเด็กน้อยคนนั้นมากจนน่าสงสัยเขามองลินดาที่ดวงตาแข็งกร้าวขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเด็กน้อยตัวเล็กที่อายุน่าจะไม่มากเท่าไหร่ผมสีดำสนิทโครงหน้าคมผิวพรรณก็ดูสะอาดตาเรียกได้ว่าดูดีกว่าเด็กทั่วไปได้เลยทีเดียวว “ลูกใคร?”คำพูดของอาทิตย์ทำเอาลินดาชะงักไปทันทีร่างสูงมองลินดาที่เงียบไปโดยที่ไม่ทันคิดเลยว่าเด็กชายคนนี้เป็นลูกของเขาเองแต่คิดเพียงว่าเธอไปทำตัวยังไงถึงได้มีเด็กคนนี้เกิดมาแทน “ละ..ลูกของลินกับสามีเก่าค่ะ”ลินดาเอ่ยตอบออกไปอาทิตย์ที่ได้ยินแบบนั้นก็อึ้งเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าลินดาจะเคยผ่านการแต่งงานมาแล้วมือบางของลินดากำกันแน่นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายจับสังเกตเธอได้ “แล้วสามีเก่า?…แสดงว่าเลิกกันแล้ว”อาทิตย์ยังคงถามต่อด้วยความอยากรู้ร่างบางถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเอ่ยคำโกหกมาเป็นฉา

เพี้ยะ! ฝ่ามือบางฟาดลงบนใบหน้าของอาทิตย์อย่างจังใบหน้าสวยมองร่างสูงด้วยความโกรธตอนนี้เขานิสัยเหมือนในวันนั้นที่เขาได้ฆ่าเธอทั้งเป็นอาทิตย์มองร่างบางที่มองเขาพร้อมกับน้ำตาคลอเต็มเบ้าตาแต่แล้วยังไงพูดแค่นี้ทำเป็นมาโกรธในเมื่อสิ่งที่เขาพูดมันคือเรื่องจริงทั้งนั้น “ปล่อยค่ะลินจะกลับห้อง”ลินดาเอ่ยขึ้นเธอพยายามกลั้นน้ำตาของความเสียใจเอาไว้เขาไม่รู้เลยว่าที่เธอทนให้เขาด่าหรือดูถูกแบบนี้ก็เพื่ออนาคตของลูกตัวเองทั้งนั้น “จะไปไหนเล่า..น้ำละหมื่นไงเดี๋ยวผมให้ไม่คืนคำหรอก”ร่างสูงเอ่ยบอกก่อนจะดันอีกฝ่ายให้ล้มลงกับเตียงพร้อมกับขึ้นคล่อมไปล็อคตัวทันทีมือหนาไล้ไปตามใบหน้าขาวนวลที่เปื้อนน้ำตามือบางของเธอเอาแต่ทุบเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด “ช่วยด้วยค่ะ!ช่วยด้วย!”อาทิตย์มองลินดาที่แหกปากร้องขอความช่วยเหลือมือของเขาไล่ระดับลงมาตั้งแต่หางคิ้วดวงตาที่เปียกชื้นแก้มใสๆที่ตอนนี้เป็นสีแดงจางๆริมฝีปากบางที่อ้าปากร้องตะโกนลั่นก่อนจะมาหยุดอยู่ที่คางมนและบีบมันเบาๆ “ร้องให้ตายยังไงก็ไม่มีใครได้ยินหรอกห้องนี้…มันเก็บเสียง:)”ลินดามองอาทิตย์ที่แสะยิ้มให้เธอก่อนที่เขาจะเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอ

“ครับ..ผมเป็นเจ้าของรถคันนั้นเอง” “แต่ไม่ใช่ทะเบียนนี้”ร่างสูงเอ่ยบอกเขามองไปยังตัวรถที่เหมือนกับรถของตัวเองก็จริงแต่พอมาดูป้ายทะเบียนและพบว่ามันไม่ใช่ตำรวจคนนั้นถอนหายใจเบาๆอย่างลุ้นให้กับการเว้นระยะคำพูดของอีกฝ่าย “ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรหรอครับ?”อาทิตย์เอ่ยถามที่เขาถามคือเขาถามเพื่อไว้เพราะอาจจะคิดว่ามีคู่แข่งกำลังมาดิสเครดิตตัวเองถ้าไม่ถามให้เคลียร์แล้วเรื่องหลุดไปเขาอาจจะเป็นฝ่ายเสียหายได้ “ผมกำลังตามหาคนร้ายชนแล้วหนีน่ะครับแต่เรื่องก็เกิดขึ้นมาหลายเดือนแล้วน่าจะตามยากแล้วครับ”อาทิตย์รับฟังเงียบๆก่อนที่ตำรวจคนนั้นจะขอตัวกลับไปเขาจึงกลับมาทำงานอีกครั้งโดยที่ดูรายงานของลูกน้องที่ส่งรูปมาเป็นระยะ “เด็กคนนั้น”เขาจ้องมองไปยังรูปถ่ายของเลโอที่ฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุขความสงสัยที่อยากรู้ว่าใครคือพ่อของเด็กพุ่งเข้ามาจนคันมืออยากจะโทรหาลูกน้องให้ตามสืบแต่สุดท้ายก็หักห้ามใจตัวเองไว้ได้เพราะเขาเองก็ไม่อยากจะไปยุ่งกับร่างบางมากนักขนาดในตอนนี้ที่พยายามห่างๆแต่ในหัวของเขาก็ยังมีแต่ภาพเธออยู่เต็มไปหมด “คุณอาทิตย์คะได้เวลาประชุมแล้วค่ะ”อาทิตย์พยักหน้ารับเขาเก็บมือถือใส่กระเป๋าก่อนจะลุกขึ้นส

“ฝันดีนะครับเลโอ” “ครับ”เด็กน้อยเอ่ยตอบรับด้วยความง่วงก่อนจะปิดเปลือกตาลงในทันทีลินดารอจนเลโอหลับสนิทก่อนจะเดินไปยังห้องของคมเดชเพื่อตรวจอาการประจำวันร่างเล็กเคาะประตูเบาๆก่อนจะเปิดมันออก “เลโอหลับแล้วหรอ”คมเดชเอ่ยได้ “ค่ะ..เล่นมาทั้งวันแปปเดียวก็หลับสนิทเลย”ลินดาเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเตรียมอุปกรณ์วัดร่างกายของคมเดชใบหน้าสวยมีสีหน้าหมองลงเล็กน้อยเพราะดูเหมือนว่าอาการของอีกฝ่ายไม่ดีขึ้นเลยยังคงคงที่บางวันก็ต่ำกว่าเกณฑ์ด้วยซ้ำ “ไม่ต้องเครียดหรอก”คมเดชเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มเขารับยาจากลินดามากินก่อจะล้มตัวลงนอน “เดี๋ยวจะมีงานสำคัญของอาทิตย์ฉันจะไปกล่าวแสดงความยินดีลินดาก็ไปกับฉันหน่อยนะ”ร่างบางที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งใจไม่ดีใหญ่ตามจริงคมเดชในตอนนี้ควรจะนอนพักผ่อนด้วยซ้ำไปแต่เขาบอกว่ามันเป็นงานสำคัญของลูกชายเธอก็คงห้ามอะไรไม่ได้ “ได้ค่ะเดี๋ยวลินจะลางานเผื่อไว้นะคะ”ลินดาตอบด้วยรอยยิ้มเธอปิดไฟให้คมเดชได้เข้านอนก่อนจะเดินออกมาเงียบๆด้วยความรู้สึกที่ไม่ดีอาการของคมเดชตอนนี้น่าเป็นห่วงกว่าครั้งไหนๆทั้งๆที่พึ่งผ่านไปได้ไม่กี่วันแต่อาการกับแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด ด้วยความวิตกกังวลลินดาเลือกที่จะล