เป็นห่วงผมหรอ

“ดื่มน้ำหน่อยนะคะ”ลินดาเอ่ยขึ้นก่อนจะยื่นน้ำให้อาทิตย์ดื่มเธอพาเขามานั่งสงบสติอารมณ์ในที่เงียบๆอาทิตย์รับไปก่อนจะดื่มอย่างใจเย็นร่างบางได้แต่มองอีกฝ่ายที่ยังคงมีหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัดเธอคิดว่าเขาคงช็อคที่เห็นว่าพ่อตัวเองสลบไป 

“ลินไปทำงานเถอะ..ขอโทษที่เข้าไปกอดเมื่อกี้”ร่างสูงเอ่ยขึ้นเขาสบตากับลินดาเล็กน้อยก่อนจะนั่งก้มหน้าเงียบเหมือนเดิม 

“ค่ะ”ร่างบางตอบเบาๆก่อนจะเดินจากไปเพราะตอนนี้ก็ยังคงอยู่ในเวลางานอยู่เธอเลยไม่สามารถมานั่งเป็นเพื่อนอีกฝ่ายได้เพราะเดี๋ยวจะดูไม่ดีที่เอาแต่กินแรงคนอื่น 

ผ่านไปหลายชั่วโมงคมเดชถูกส่งตัวมายังห้องพักฟื้นโดยลินดาอาสาเป็นพยาบาลประจำให้เธอมองผู้หญิงสองคนที่คาดว่าน่าจะเป็นเมียน้อยของคมเดชที่ต่างคนก็ต่างรุมล้อมเตียงของชายร่างสูงจนเธอต้องขอให้ออกไปนั่งเพราะเธอต้องตรวจเช็คร่างกายของคมเดช 

“ตอนนี้ทุกอย่างเป็นปกตินะคะคุณหมอแจ้งว่าคนไข้เกิดอาการช็อคจนหัวใจบีบรัดฉับพลันถ้าจะให้ดีกรุณาอย่าพึ่งพูดรุนแรงกับคนไข้ในตอนนี้นะคะ”ลินดาเอ่ยขึ้นอย่างเป็นงานหลังจากพูดจบก็โค้งขอตัวออกไปทำงานต่อและเจอกับอาทิตย์ที่กำลังเข้าห้องมาพอดีเธอเพียงระบายยิ้มให้เล็กน้อยและเดินออกไปเท่านั้น 

“ลินยังไม่กลับอีกหรอ?”แขเอ่ยถามเมื่อยังเห็นลินดานั่งทำงานอยู่ทั้งๆที่ได้เวลเลิกงานแล้ว 

“ว่าจะเข้าไปเช็คอาการคุณคมเดชก่อนแล้วค่อยกลับน่ะ”ลินดาเอ่ยบอกก่อนจะหยิบชาร์ทคนไข้มาถือไว้ในมือแขพยักหน้ารับก่อนจะโบกมือลาส่วนลินดาก็เดินไปยังห้องของคมเดชทันทีมือบางค่อยๆเปิดประตูเพราะตอนนี้ก็ค่อนข้างดึกมากแล้วคนข้างในอาจจะนอนอยู่เธอเพียงแค่อยากมาเช็คการเต้นของหัวใจและน้ำเกลือว่าหมดรึยังเท่านั้น 

ร่างบางค่อยๆเดินไปในห้องที่มืดสนิทเธอเห็นเพียงเงาดำๆนอนอยู่บนโซฟาและคิดว่าคงเป็นอาทิตย์ที่นอนอยู่เธอเดินตรงมายังร่างสูงใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะตรวจเช็คเงียบๆเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีเธอจึงเดินออกไปเงียบๆแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆก็มีคนมาจับข้อมือเธอ 

“ลิน”เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำเอาเธอถอนหายใจออกมาก่อนจะหันไปมองอีกฝ่ายที่เห็นเพียงเงาดำๆเท่านั้น 

“นอนต่อเถอะค่ะลินจะกลับแล้ว”ลินดาเอ่ยบอกก่อนจะบิดข้อมือออก 

“ไปด้วย..ผมจะลงไปซื้อกาแฟ”อาทิตย์เอ่ยบอกก่อนจะเดินนำร่างบางออกไปจนเจอแสงสว่างลินดามองร่างสูงที่ผมยุ่งเล็กน้อยพร้อมกับบิดขี้เกียจไปมาแต่พอมาถึงทางเข้าห้องน้ำอาทิตย์ก็ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อน แปนึงและบอกให้เธอรอซึ่งลินดาก็เชื่อฟังอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย 

ร่างสูงหายไปไม่นานก็เดินกลับมาลินดามองอีกฝ่ายที่ผมเปียกชื้นเล็กน้อยใบหน้าหล่อมีน้ำเกาะก่อนที่มือหนาจะเสยผมตัวเองขึ้นไปทางด้านหลังเผยให้เห็นใบหน้าหล่ออย่างชัดเจนลินดาจ้องอีกฝ่ายอย่างหลงไหลเมื่อก่อนอาทิตย์นั้นก็จัดได้ว่าหล่อมากอยู่แล้วแต่พอยิ่งโตขึ้นโครงหน้าก็คมชัดมากขึ้นไหนจะรอยเจาะพร้อมกับจิวที่ตกแต่งอยู่บนใบหน้ามันส่งให้เขายิ่งหน้ามองเข้าไปใหญ่ 

“ลิน?”เสียงเรียกของอาทิตย์ทำให้ลินดาตื่นขึ้นจากภวังค์เธอมองอีกฝ่ายที่มองเธออยู่ก่อนแล้วร่างบางจึงรีบหมุนตัวและเดินนำเขาแทนทันทีด้วยความอายที่เผลอคิดอะไรก็ไม่รู้ทั้งสองกดลิฟต์ลงมายังชั้นหนึ่งก่อนที่จะหยุดอยู่ร้านกาแฟด้านล่าง 

“กลับยังไง”อาทิตย์เอ่ยถามลินดาชี้ไปที่รถคันนึงที่จอดรออยู่หน้าทางเข้าอาทิตย์มองมันนิ่งๆและคงคิดว่าเป็นรถของแฟนร่างบางเลยไม่ถามอะไรต่อหลังจากนั้นเขาก็เดินไปสั่งกาแฟส่วนลินดาก็เดินไปขึ้นรถอาทิตย์มองร่างบางที่เปิดประตูด้านหลังก่อนจะขึ้นไปเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะถ้าหากแฟนมารับก็คงจะต้องขึ้นนั่งข้างคนขับแต่อีกส่วนก็คือทั้งลินดาและแฟนต่างนั่งอยู่เบาะหลังเพราะมีคนขับรถซึ่งเขาดูจากยี่ห้อรถแล้วคงจะมีตังในระดับนึงเลยก็ว่าได้ 

เขาเดิกลับมาที่ห้องพร้อมกับกาแฟในมือก่อนจะเริ่มเปิดไอแพดเพื่อสะสางงานที่ไม่ได้ทำโดยหรี่แสงจนมืดสนิทเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนการนอนของพ่อตัวเองพร้อมโต้รุ่งยันเช้าจนประตูห้องของเขาเปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับลินดาที่เดินเข้ามา 

อาทิตย์มองร่างบางที่มองเขาพร้อมขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรและเดินไปเช็คนั่นนี่ตามปกติส่วนเขาก็กลับมาทำงานของตัวเองต่อพร้อมกับหยิบกาแฟขึ้นมาดูดและพบว่ามันหมดเสียแล้ว 

“อื้มมมม”ร่างสูงบิดขี้เกียจเล็กน้อยเขามองดูเวลาที่ตอนนี้พึ่งจะ6โมงเช้าร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นเพื่อลงไปซื้อกาแฟอีกแก้ว 

“จะลงไปซื้อกาแฟอีกแล้วหรอคะ”ลินดาเอ่ยถามเธอมองดูซากแก้วกาแฟเกือบ10ใบที่ถูกตั้งไว้บนโต๊ะและดูจากสภาพแล้วผู้ชายคนนี้คงจะไม่ได้นอนทั้งคืนและการกินกาแฟติดๆกันแบบนี้ก็ไม่ได้เป็นผลดีด้วยอาทิตย์หันมามองลินดาพร้อมกับยักไหล่ขึ้น 

“นั่งก่อนค่ะเดี๋ยวลินมา”ร่างบางเอ่ยสั่งก่อนจะเดินออกจากห้องไปอาทิตย์ได้แต่มองด้วยความไม่เข้าใจแต่ก็ยอมไปนั่งตามเดิมไม่นานร่างบางก็มาพร้อมกับถาดอาหารที่ส่งกลิ่นหอมและวางลงตรงหน้าเขา 

“กินข้าวค่ะถึงจะมีพลัง..การกินกาแฟหลายแก้วแบบนี้ไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะคะแถมยังกัดกะเพาะอีก”ลินดาร่ายยาวนิสัยการกินกาแฟหลายแก้วของอาทิตย์เป็นมาตั้งแต่เคยคบกันและไม่คิดว่าจนตอนนี้เจ้าตัวก็ยังเป็นอยู่ 

“เป็นห่วงผมหรอ”อาทิตย์เอ่ยขึ้นเขายิ้มขำที่ลินดาเอ่ยดุเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด 

“ค่ะ”ร่าบางเอ่ยตอบแทบจะทันทีก่อนจะชะงักไปรวมถึงอาทิตย์ด้วยเช่นกัน 

“หมายถึงเป็นห่วงในฐานะพยาบาลใช่ค่ะในฐานะพยาบาลที่ต้องดูแลประชาชนทุกคนในประเทศนี้ให้มีสุขภาพร่างกายแข็งแรง”ลินดาเอ่ยแก้ตัวยาวเท้าบางค่อยๆเดินหนีอีกฝ่ายก่อนจะวิ่งจู๊ดออกจากห้องไปอาทิตย์มองดูด้วยความตลกเขามองอาหารที่อยู่ตรงหน้าแม้จะไม่ค่อยอยากกินแต่ถ้าร่างบางมาเห็นว่ามันไม่ได้ถูกแตะต้องก็คงจะเสียใจไม่น้อยและเพื่อไม่ให้ร่างบางเสียใจมือหนาจึงจับช้อนขึ้นมาตักอาหารกินด้วยรอยยิ้ม 

ในช่วงบ่ายหมอได้เข้ามาตรวจคมเดชที่ยังคงหลับอยู่อีกครั้งพร้อมกับลินดาที่เข้ามาจดนั่นนี่ตามคำสั่งของหมอก่อนจะให้คำแนะนำกับญาติเรื่องการรักษาและวิธีที่จะไม่ทำให้คนไข้เกิดภาวะช็อคอีก 

“ลิน..ผมฝากดูพ่อก่อนได้ไหมผมจะลงไปเอาเสื้อผ้าในรถ”  

“อ่าค่ะ”ลินดาเอ่ยรับก่อนจะมองอาทิตย์และหมอที่เดินเคียงคู่กันออกไปลินดาเดินไปเช็คน้ำเกลืออีกรอบก่อนจะได้ยินเสียงแปลกๆเธอมองไปยังคมเดชที่ค่อยๆส่งเสียงร้องพร้อมกับลืมตาขึ้น 

“คุณคมเดช!”ลินดาเบิกตากว้างเธอมองอีกฝ่ายที่มองเห็นเธอก่อนจะบีบข้อมือของเธอแน่นพร้อมกับพูดขึ้น 

“ไม่เป็นไรใช่ไหม..เลโอปลอดภัยรึเปล่า”คำพูดของคมเดชทำเอาลินดางงเล็กน้อยเธอค่อยๆประคองชายร่างสูงขึ้นนั่งพร้อมกับตัวเธอที่นั่งลงข้างเตียงก่อนที่จะบอกให้อีกฝ่ายใจเย็นๆและค่อยๆพูด 

“เลโอปลอดภัยดีใช่ไหมพวกมันทำอะไรรึเปล่า!”คมเดชเอ่ยถามด้วยความร้อนรนสองมือหนาจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของลินดาด้วยความประหม่า 

“หมายความว่าไงหรอคะ?”ลินดาเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ 

“อาทิตย์มันรู้แล้วว่าฉันให้คนอื่นไปอยู่บ้านหลังนั้น”ลินดาเบิกตาโตกับสิ่งที่ได้ยินหัวใจของเธอเต้นอย่างรัวเร็วใบหน้าของเลโอผุดขึ้นมาเป็นอันดับแรกมือไม้ของเธอเริ่มสั่นเทา 

“ใจเย็นๆนะแต่มันยังไม่รู้ว่าแม่หนูเป็นคนอยู่โชคดีที่ฉันห้ามไว้ได้ทัน”คมเดชเอ่ยบอกอย่างใจเย็นเขาตบบ่าอีกฝ่ายเป็นการปลอบลินดาถอนหายใจด้วยความโล่งอก 

“งั้นแสดงว่าบ้านหลังนั้นไม่ปลอดภัยแล้วใช่มั้ยคะ”ลินดาเอ่ยถามคมเดชพยักหน้ารับเพื่อความปลอดภัยของทั้งสองเขาจะต้องรีบหาที่อยู่ใหม่ทันทีก่อนที่ลูกชายของเขาจะรู้เรื่องไปมากกว่านี้ 

“ฉันจะรีบหาที่อยู่ใหม่ให้นะไม่ต้องกังวลเธอกับเลโอต้องปลอดภัย”คมเดชเอ่ยขึ้นลินดาพยักหน้ารับแต่ภายในใจยังคงรู้สึกกังวลและกลัวว่าสักวันหนึ่งอาทิตย์จะรู้ถึงการมีตัวตนของเลโอ 

“อึกกก!” 

“คุณคมเดช!”ลินดาเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆคมเดชก็เกิดอาการหัวใจเต้นผิดจังหวะอีกครั้งร่างสูงโน้มตัวเข้ามาหาเธอพร้อมกับเสียงร้องของความทรมานลินดากอดอีกฝ่ายพร้อมกับเอื้อมมือไปจะกดเรียกหมอแต่ก็ไม่ถึง 

“ใจเย็นๆนะคะหายใจเข้าลึกๆ”ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับพยายามดึงตัวให้คมเดชนอนหงายแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเจ้าตัวยังคงกอดเธอแน่นด้วยความเจ็บปวดที่พุ่งเข้ามา 

“หายใจเข้าลึกๆค่ะคิดถึงเรื่องที่มีความสุขเข้าไว้แล้วทำใจให้สบายนะคะ”ลินดาเอ่ยบอกส่วนมือก็พยายามเอื้อมไปกดเรียกหมอจนสุดท้ายเธอก็ทำสำเร็จพร้อมกับคมเดชที่เริ่มหายใจเป็นปกติ 

“เดี๋ยวหมอก็มานะคะ”ลินดาเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาพร้อมกับประตูห้องที่ถูกเปิดออกร่างบางมองไปยังหน้าห้องเพราะคิดว่าเป็นหมอแต่ก็ผิดคลาดเพราะคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคืออาทิตย์ 

ร่างสูงที่พึ่งเดินกลับมาจากการแวะเปลี่ยนเสื้อผ้าเขาเปิดประตูออกก่อนจะมองภาพตรงหน้าที่เห็นว่าตอนนี้พ่อของเขากำลังกอดอยู่กับลินดาเขามองมันอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนจะมองไปยังข้อมือสวยที่สวมเครื่องประดับคุ้นตา 

และใช่… 

มันคือนาฬิกาเรือนนั้นที่อยู่ในทุกรูปภาพที่เขาได้รับ 

กรี๊ดดดดดดอิพี่รู้เรื่องแล้ววววววว

อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ