All Chapters of ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : Chapter 111 - Chapter 120

ความร้อนระอุของทะเลทรายเริ่มแผ่ซ่านทำให้ทุกคนรู้สึกเหนื่อยล้า ฮั่วหยุนจึงตัดสินใจหยุดพักการเดินทางที่เกาะสีเขียวแห่งหนึ่งหรือก็คือโอเอซิสนั่นเองเกาะแห่งนี้เป็นเหมือนสวรรค์กลางทะเลทรายของนักเดินทางและสัตว์น้อยใหญ่ เนื่องจากมีบ่อน้ำใสสะอาดมีต้นปาล์มสูงให้ร่มเงาที่ช่วยคลายความร้อนลงได้บ้าง หลิวหยุนจิงรู้สึกดีใจที่ได้พักผ่อน“ในที่สุดก็ได้พักเสียที” หลิวหยุนจิงกล่าวพลางลงจากหลังอูฐ “ข้าเหนื่อยมากเลย” นางพูดพลางมองรอบด้านด้วยความสนใจ (ที่นี่คือโอเอซิสสินะ) เจ้าตัวคิด“พวกเราจะพักกันที่นี่ชั่วครู่เพื่อเติมน้ำให้เต็มและกินอะไรรองท้อง” ฮั่วหยุนพูดพลางส่งน้ำบรรจุอยู่ในถุงหนังสัตว์ให้หลิวหยุนจิง “เจ้าดื่มน้ำสักหน่อยเถอะ” ฮั่วหยุนเอ่ยและเมื่อเห็นสีหน้าของคนตัวเล็กเจ้าตัวจึงได้พูดเสริมออกมา“น้ำต้มสุก” เพียงแค่นี้หลิวหยุนจิงก็ยกน้ำจากถุงขึ้นดื่มลงคอไปหลายอึกทางด้านทหารพวกเขากำลังช่วยกันตั้งค่ายพักแรมภายใต้ร่มเงาของต้นปาล์ม หลังจากหลิวหยุนจิงหายเหนื่อยนางก็ไปช่วยหลิวซูเหยาเตรียมอาหารกลางวันแบบง่ายแต่เน้นให้อิ่มท้องสำหรับการเดินทาง พวกเขากินอาหารกลางวันด้วยกัน

แสงแรกของเช้าวันใหม่ทอประกายสีทองอ่อนสาดส่องลงบนผืนทรายที่สายลมกำลังพัดทำให้เม็ดทรายพลิ้วไหวราวเกลียวคลื่น ทะเลสาบจันทร์เสี้ยวทอดตัวยาวเหยียดอยู่เบื้องหน้าปรากฏให้เห็นรูปร่างทรงโค้งงดงามน้ำในทะเลสาบเปล่งประกายระยิบระยับราวกับอัญมณีสีเขียวมรกตที่ถูกเจียระไนมาอย่างดี ผิวน้ำนิ่งสงบราวกับคันฉ่อง สะท้อนเงาของเนินทรายสีทองและต้นปาล์มที่เรียงรายอยู่ริมฝั่งยามนี้ท้องฟ้าสีครามค่อย ๆ ไล่เฉดสีจากสีครามเข้มไปเป็นสีครามอ่อนพอให้ทุกชีวิตมองเห็นไอน้ำบางเบาลอยอ้อยอิ่งเหนือผิวน้ำของทะเลสาบเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของทะเลทราย ฝูงนกทะเลทรายโผบินออกจากรังส่งเสียงร้องปลุกเร้าให้วันใหม่เริ่มต้นขึ้น สายลมเย็นพัดหอบเอาความชื้นจากทะเลสาบมาปะทะผิวหน้าของหลิวหยุนจิงทำให้เธอรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าเงาของต้นปาล์มทอดตัวยาวบนผืนทราย ทหารทุกนายในกองคาราวานเริ่มเตรียมตัวสำหรับการเดินทางในวันนี้ บ้างกำลังก่อกองไฟเพื่อเตรียมอาหารเช้า บ้างกำลังจัดเตรียมสัมภาระสำหรับเดินทาง บรรยากาศยามเช้าในค่ายพักแรมเต็มไปด้วยความสดชื่นและมีชีวิตชีวาฮั่วหยุนยืนอยู่ริมทะเลสาบมอง

ยังไม่ทันที่ฮั่วหยุนจะเดินมาถึงหลิวหยุนจิงพลันได้ยินเสียงของอวิ๋นซิงดังขึ้นเสียก่อนเยว่ฮวา ข้าเจอคนที่น่าสงสัยแล้วเจ้าหมายถึงว่าพวกเรามาถูกทางแล้วใช่หรือไม่ หลิวหยุนจิงผุดลุกขึ้นนั่งเดินวนไปเวียนมาในกระโจมใช่ หากเจ้าอยากหาหลักฐานต้องรีบแล้วเพราะหากรอให้ถึงวันพรุ่งข้าเกรงว่าจะไม่ทันการ เสียงของนกเทพเต็มไปด้วยความหวังดีข้าเข้าใจแล้ว ขอบใจเจ้ามากอวิ๋นซิง หลิวหยุนจิงบีบมือเข้าหากันแน่น (หากอยากได้หลักฐานก็คงต้องลงมือคืนนี้ หวังว่าพวกมันจะยังไม่ทำลายทุกสิ่งทิ้ง) หลิวหยุนจิงนั่งนิ่งบนพรมหนาครุ่นคิดอย่างกังวล“เยว่ฮวา ข้าเข้าไปได้หรือไม่” เสียงของฮั่วหยุนดังขึ้นขัดความคิดของนาง“เชิญเจ้าค่ะ” หลิวหยุนจิงส่งเสียงตอบกลับก่อนที่มือของฮั่วหยุนจะเปิดผ้ากระโจมของนางเข้ามา“ท่านกลับมาแล้ว ได้ข่าวอะไรมาบ้างหรือไม่”ฮั่วหยุนนั่งลงตรงข้ามนางก่อนจะพูดถึงคนน่าสงสัยที่ตนพบหลิวหยุนจิงตั้งใจฟังโดยไม่ขัดและหลังจากฮั่วหยุนเล่าสิ่งที่ตนพบออกมาจนจบนางจึงได้พูดถึงเรื่องที่อวิ๋นซิงเล่าให้นางฟังออกมาบ้าง

“ท่านลุงหวังรีบลุกขึ้นเถอะเจ้าค่ะ ทหารทุกคนด้วยน้องสาวของข้าทำตัวไม่ถูกแล้ว” คำกล่าวของหลิวซูเหยาติดตลกเล็กน้อยทำให้ทหารหลายนายลอบมองหน้ากันและเมื่อเห็นว่าหลิวหยุนจิงทำมือให้พวกเขาลุกขึ้นแต่ละคนจึงได้ทำตาม“ขอบพระคุณธิดาเทพ” เสียงคำขอบคุณก้องกังวานไปทั่วบริเวณ ทำให้หลิวหยุนจิงยิ้มแหย ๆ อย่างเก้อเขินในเวลาเดียวกันหลิวหย่งหาวกับจางอวิ๋นเซียงสองสามีภรรยาที่กำลังรับของว่างหลังจากเจ้าตัวได้รับการรายงานถึงการมาของบุตรสาว คนทั้งคู่ก็รีบเดินออกมาจากด้านในด้วยความรีบร้อนชายร่างสูงใหญ่ในชุดเกราะสีเงินเดินนำหน้าออกมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น ตามมาด้วยหญิงร่างสูงโปร่งในชุดผ้าไหมสีเขียวอ่อนที่กำลังเดินเข้ามาหาพวกนาง“เหยียนเอ๋อร์!” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมร่างสูงที่โผเข้ามากอดบุตรสาวคนเล็กไว้แน่น หลิวซูเหยาหัวเราะอย่างร่าเริงก่อนจะกอดตอบบิดาของนาง“ท่านพ่อ ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ” นางเอ่ยเสียงสั่นเครือด้วยความตื้นตันใจหลิวหยุนจิงมองภาพตรงหน้าด้วยความอบอุ่นในใจ แม้ว่าในภพนี้พ่อของเจ้าของร่างเป็นคนไม่ได้เรื่องแต่นางเองก็ได้รับความรักจากซุนเหวินที่ไม่แตกต่างจากพ่อผู้

ช่วงหัวค่ำภายในวันเดียวกัน หลังจากที่หลิวหยุนจิงทราบถึงสิ่งที่ลุงกับตาของตนวางแผน เจ้าตัวจึงได้มาเขียนข้อความ    สั้น ๆ ถึงเถาจวินที่กำลังอยู่ในระหว่างการเดินทางอวิ๋นซิง ข้ารบกวนเจ้าเรียกนกมาสักตัวสิ ข้าอยากส่งจดหมายให้พี่ชายเถาอวิ๋นซิงกระพือปีกมองนางอยู่ชั่วครู่ก่อนจะส่งกระแสจิตตามที่เด็กหญิงต้องการ ผ่านไปครู่หนึ่งเหยี่ยวทะเลทรายสีน้ำตาลอ่อนคล้ายสีของผืนทรายดวงตาสีอำพันก็ปรากฏกายออกมามันร่อนลงตรงขอบหน้าต่างพลางผงกหัวลงเป็นเชิงยอมรับต่อหลิวหยุนจิงที่กำลังยืนส่งยิ้มให้มันอยู่ตรงหน้า หลิวหยุนจิงยื่นกระดาษแผ่นเล็กที่พับไว้อย่างดีไปทางมันดวงตาสีอำพันของเจ้าตัวโตจ้องมองกระดาษแผ่นนั้นอย่างใคร่รู้ก่อนจะใช้จะงอยปากแตะเบา ๆ อย่างระมัดระวัง  แล้วงับมันไว้ในปากอย่างนุ่มนวล“ฝากเจ้าด้วยนะ ช่วยส่งให้ถึงมือของพี่ชายเถาด้วย” หลิวหยุนจิงกล่าวเสียงเบาพร้อมกับลูบขนอ่อนของมันด้วยความเอ็นดู “ระวังตัวด้วย”เหยี่ยวทะเลทรายขยับปีกเล็กน้อยราวกับรับคำ ก่อนจะกางปีกออกเต็มที่พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าที่กำลังจะกลายเป็นสีน้ำหมึกในไม่ช้าอย่างรวด