All Chapters of ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : Chapter 121 - Chapter 130

ทุกเรื่องราวภายในตำหนักเจียอี้หาได้รอดพ้นสายตาจากผู้เป็นประมุขของวัง เสียงฝ่าพระหัตถ์ทุบโต๊ะดังขึ้นตามแรงตบของผู้กระทำ ภายในห้องบรรทมขององค์ฮ่องเต้ทำให้จางเต๋อที่กำลังอยู่คอยปรนนิบัติสะดุ้งอย่างตกใจดวงพระเนตรของหลิวเช่อแดงก่ำจ้องมองไปทางนอกหน้าต่างด้วยความเดือดดาล พระหทัยของพระองค์ร้อนรุ่มไปด้วยความผิดหวังระคนโกรธเกรี้ยว“เจวี้ยเอ๋อร์...หนอ เจวี้ยเอ๋อร์...” พระองค์ทรงพึมพำด้วยเสียงสั่นเทา น้ำเสียงของพระองค์เจ็บปวดและรู้สึกเป็นทุกข์         “เจ้าช่างไม่รู้อะไรเสียเลยในเวลานี้บัลลังก์ของเรากำลังร้อนเป็นไฟแต่เจ้ากลับคิดแต่จะเป็นรัชทายาท”พระองค์ทรงลุกขึ้นจากพระราชอาสน์ทรงเดินไปมาราวกับเสือที่ถูกขังอยู่ในกรง เสียงฝีพระบาทหนักแน่นกระทบพื้นดังกึกก้อง“ข้าอุตส่าห์ให้โอกาสเจ้ามาตลอด” พระองค์ทรงตรัสเสียงกร้าว “แต่เจ้ากลับไม่เคยคว้ามันไว้ได้เลย”ภาพความเก่งกาจของหลิวหยุนจิงในวันวานผุดขึ้นมาซ้อนทับกับภาพที่หลิวจวุนพ่ายแพ้อย่างราบคาบในการทดสอบก่อนหน้านี้ ความรู้สึกผิดหวังยิ่งถาโถมเข้ามาในพระทัยของพระองค์“เจ้ามันมัวแต่จมปลักอยู

ท่ามกลางการต่อสู้ในตอนนี้หลิวหยุนจิงกำลังยืนประจันหน้ากับสองพ่อลูกตระกูลหลี่โดยมีฮั่วหยุนกับเฉินปิงขนาบข้า“เป็นเจ้านังเด็กบ้า” หลี่เจี้ยนเฉิงคำรามออกมาเสียงดังก่อนจะกัดฟันพูดออกมาอีกครั้ง “หากข้ารู้ว่าเจ้าจะเป็นภัย           ในตอนนั้นข้าน่าจะสังหารเจ้าให้ตาย”หลิวหยุนจิงรู้สึกเจ็บแปลบในอกซึ่งนางคิดว่าคงจะเป็นความรู้สึกจากเจ้าของร่างเดิม(เจ้าอย่าได้เสียใจไปแม้ว่าชายคนนี้จะไม่รักเจ้าแต่เจ้าก็มีพ่อคนใหม่และมีคนรักเจ้ามากมาย) นางเอ่ยปลอบตนเองในใจด้วยสงสารต่อชะตากรรมของเจ้าของร่างคนเก่า“ถ้าท่านทำเช่นนั้น ท่านก็คงจะไม่มีโอกาสได้มายืนอยู่ตรงหน้าข้าในวันนี้หรอก” หลิวหยุนจิงตอบกลับเสียงเย็น ดวงตาคมกริบของนางจับจ้องไปที่หลี่เจี้ยนเฉิงอย่างไม่เกรงกลัวหลี่เจี้ยนเฉิงแค่นเสียงหัวเราะ “เจ้ามันช่างหยิ่งยะโสเหมือนแม่ของเจ้า กล้าดีอย่างไรถึงมาสั่งสอนข้า?”“ข้าไม่ได้คิดสั่งสอนใครเพราะข้ารู้ดีว่าคนอย่างท่านเป็นไม้แก่ดัดยาก” หลิวหยุนจิงตอบด้วยน้ำเสียงกวนโทสะ“อวดดีนัก! นังลูกอกตัญญู” หลี่เจี้ยนเฉิงสบถ

เหตุใดเจ้าจึงถามเช่นนี้ หรือว่าเจ้ารู้สึกอะไรเช่นนั้นหรือ นกเทพเอียงคอมองนางอย่างสงสัยข้าบอกไม่ถูกแต่ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างรบกวนความคิดข้าไม่หยุด เอาเถอะหากเกิดสิ่งใดขึ้นจริงก็ค่อยว่ากันไปตามสถานการณ์ ถึงจะกังวลไปก็ไม่มีสิ่งใดดีขึ้น หลิวหยุนจิงตอบก่อนจะจับบังเหียนม้าในมือให้แน่นขึ้นการเดินทางที่มีนักโทษเดินเท้าเข้ามาเพิ่มทำให้การเดินทางค่อนข้างล่าช้า อีกทั้งพวกเขายังต้องคอยตรวจสอบนักโทษเหล่านี้อย่างละเอียดโดยเฉพาะสองพ่อลูกตระกูลหลี่ด้วยกลัวว่าพวกมันจะหาทางส่งข่าวไปถึงผู้ที่อยู่เบื้องหลังเพราะไม่ว่าฮั่วหยุนจะนำสารพัดวิธีทรมานนักโทษจากหน่วยเว่ยปิงมาใช้สองคนนี้ก็ไม่ยอมปริปาก“หากเจ้ายินยอมให้ความร่วมมือ แม่กับเมียของเจ้าอาจจะได้รับการยกโทษตาย” ดูเหมือนว่าฮั่วหยุนจะมาถูกทางเมื่อเห็นสายตาวูบไหวของหลี่เจี้ยนเฉิง“น้ำคำของพวกเจ้าเชื่อมิได้หรอก” เขาถ่มน้ำลายออกมาอย่างเหยียดหยามฮั่วหยุนขบกรามแน่นดวงตาคมกริบจ้องมองบุรุษตรงหน้าอย่างไม่ลดละ “เจ้าคิดว่าตัวเองยังมีทางเลือกอื่นอีกเช่นนั้นหรือ นอกจากบอกความจริง” เขาเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเอ่ยข่มข

“นายท่านมิคิดว่าเป็นการดีหรอกหรือขอรับ” พ่อบ้านผู้ชราถามอย่างกังขา“ทำไมเจ้าคิดเช่นนั้น” ดวงตาคมกริบภายใต้คิ้วหนาแซมสีเงินทอดมองพ่อบ้านผู้ชราอย่างไม่แสดงอารมณ์ ทว่าในน้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยความกดดันบางอย่าง“พวกเราวางแผนกันมาตั้งหลายปี หากแผนของนายท่านจะราบรื่นข้าน้อยจึงคิดว่ามิใช่เรื่องน่าแปลกขอรับ” พ่อบ้านผู้ชราอธิบายออกมาตามความคิดของตน“เฮ้อ! ข้าเองก็หวังให้เป็นเช่นนั้น” ผู้เป็นนายทอดถอนใจก่อนจะเอ่ยปากสั่ง “เจ้ารีบไปเตรียมเกี้ยวให้ข้า ข้าจะเข้าเฝ้า” น้ำเสียงของเขาเด็ดขาดราวกับตัดสินใจมาดีแล้วโดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้ว่าในตอนนี้กองกำลังที่เขาได้เตรียมเอาไว้นั่นกำลังเกิดการระส่ำระสายหลังจากสั่งการพ่อบ้านเรียบร้อย ชายคนนี้ก็แต่งกายให้เรียบร้อยมากกว่าเดิมก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากเรือนของตนด้วยฝีเท้าอันหนักอึ้ง(ข้าจะพลาดไม่ได้เพราะนั่นย่อมหมายถึงชีวิต) เขาคิดอย่างมุ่งมั่นก่อนจะเดินตรงออกไปยังหน้าประตูจวนหลังจากขึ้นเกี้ยว ทุกการกระทำของเขาก็ได้ถูกรายงานมาถึงพระกรรณขององค์ฮ่องเต้แทบจะในทันทีก่อนที่เขาจะมาถึงพระตำหนักกลาง“เราไม่คิดว่าจะเป็น

สามวันต่อมาภายในท้องพระโรงปลายยามเฉิน (07.00-09.00) เงียบสงัดจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจของขุนนางที่กำลังยืนเข้าเฝ้าสีหน้าของแต่ละคนล้วนเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจอย่างเห็นได้ชัด บางคนลอบกลืนน้ำลาย บ้างก็กำมือแน่นภายใต้แขนเสื้อ แสงอรุณรำไรลอดผ่านบานหน้าต่างสูงสาดส่องต้องฝุ่นละอองที่ลอยคว้างในอากาศเป็นทางยาวองค์ฮ่องเต้ทรงประทับอยู่บนบัลลังก์มังกร พระวรกายตั้งตรงสีพระพักตร์สงบนิ่งประดุจหยกแกะสลัก ทว่าในดวงเนตรกลับมีแววเยียบเย็นจนเหล่าขุนนางที่ยืนเรียงแถวอย่างสงบพลางหลุบตาลงต่ำไม่มีใครกล้าสบพระเนตรกับองค์เหนือหัวตามตรงก่อนจะมีเสียงขันทีเล็กแหลมดังขึ้นขัดความเงียบอันน่าอึดอัด “เบิกตัวนักโทษเซี่ยเหวินเฉียง” จบคำประกาศของเขาประตูใหญ่หนาหนักพลันเปิดออกอย่างช้า ๆ พร้อมกับการปรากฏตัวของทหารองครักษ์กลุ่มหนึ่ง นำโดยซุนเหวินท่าทางของพวกเขาแข็งกร้าวและระมัดระวังระหว่างกลางของทหารเหล่านั้นปรากฏร่างของนักโทษชายผู้หนึ่ง สภาพของเขาทรุดโทรมลงอย่างเห็นได้ชัด เสื้อผ้าเนื้อหยาบที่สวมใส่อยู่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบสกปรก มีรอยโลหิตแห้งกรังดูกระด่างกระดำและรอยขาดรุ่งริ่ง ผมเผ้ารกรุ