All Chapters of ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : Chapter 131 - Chapter 140

ฮั่วหยุนคิดว่าคำพูดของหลิวหยุนจิงค่อนข้างมีเหตุผลดังนั้นเจ้าตัวคิดว่าเขาคงจะต้องถือโอกาสไปชายแดนดูสักครั้งเพื่อให้เห็นกับตา“ข้าคิดว่าควรจะต้องเดินทางไปชายแดนสักหน”“พี่ชายจื่อหลงท่านพูดง่ายแต่ทำยาก ไม่รู้หรือหากไม่มีเหตุการณ์จวนตัวฝ่าบาทจะอนุญาตได้เช่นไร” คำกล่าวของหลิวหยุนจิงใช่ว่าจะไร้เหตุผลดังนั้นเจ้าตัวกับเด็กสาวจึงต้องมานั่งกลุ้มใจกันอีกคำรบก่อนที่หลิวหยุนจิงจะกล่าวเสริมออกมา “จากการติดต่อกันล่าสุดพี่ชายจื่อเฟิงยังไม่ได้มีท่าทีใดกับหญิงนางนั้นเป็นพิเศษข้าว่ารอดูไปอีกสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ ในระหว่างนี้ข้าจะให้นกน้อยคอยส่งข่าวมาเป็นระยะ ๆ”“ข้าเห็นด้วยกับเจ้าช่วงนี้ข้าเองก็มีภารกิจบางอย่างเข้ามาเสียด้วย หากจะไปหาเขาก็ค่อนข้างลำบาก” ฮั่วหยุนทำสีหน้าลำบากใจ“มิใช่ว่าท่านหนีเรื่องการหมั้นหมายหรอกหรือเจ้าคะ ข้าได้ยินมาว่าท่านป้าผิงหยางกำลังมองหาคู่หมายให้ท่านกับพี่ชายจื่อเฟิงอยู่มิใช่หรือ” หลิวหยุนจิงหรี่ตามองเขาเอ่ยสัพยอก“เรื่องของผู้ใหญ่เด็กอย่างเจ้าอย่าเพิ่งสนใจเลย อีกอย่างเรื่องการแต่งงานของตัวเอง ข้าย่อมเลือกด้วยตัวเองจะไม่มีทางให้ใครมาบ

"ท่านอาจารย์ขอรับ ข้ามีคำถาม" เสียงเล็ก ๆ ของเด็กชายวัยไม่เกินเจ็ดขวบคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับมือของเขาที่ชูขึ้นสูง"ว่าเช่นไรหรือไป๋อวี้" น้ำเสียงอ่อนหวานของหลิวหยุนจิงดังขึ้นด้วยรอยยิ้มอย่างเอ็นดู"ศิษย์สงสัยเรื่องพิชัยสงครามของซุนวูบทที่ว่าด้วยกลยุทธ์รุกโดยใช้ปัญญาขอรับ หากเราไม่ทำศึกโดยใช้กำลังจะชนะได้จริงหรือ" เจ้าของชื่อตัวน้อยเอียงศีรษะถามอย่างใคร่รู้ระคนสงสัย"ถ้าเช่นนั้นอาจารย์จะอธิบายให้เจ้าฟังอย่างละเอียดก็แล้วกัน" นางหยุดพูดพลางกวาดตามองศิษย์ตัวน้อยในห้องเรียนของตนก่อนจะพูดต่อ"การทำสงครามนั้นแม้ว่าจะใช้กำลังเข้าห้ำหั่นเสียเป็นส่วนใหญ่แต่ทว่าก็ไม่จำเป็นเสมอไปหรอกนะไป๋อวี้" หลิวหยุนจิง กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพลางลูบศีรษะศิษย์ตัวน้อยเบา ๆ "กลยุทธ์ที่ซุนวูได้กล่าวไว้นั้นลึกซึ้งยิ่งนัก การรุกโดยใช้ปัญญาเป็นการเอาชนะโดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อ หรือเสียน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้"นางผายมือไปยังกระดานไม้ด้านข้างที่มีแผนที่วาดไว้อย่างง่าย ๆ "ลองดูแผนที่นี้ หากเราต้องการยึดเมืองนี้ แทนที่จะนำทหารเข้าโจมตีโดยตรงซึ่งอาจทำให้ทหารของเราบาดเจ็บล้มตายเป็นจำน

ภายใต้แสงแดดยามสายที่เริ่มแรงกล้า หลิวหยุนจิงในอาภรณ์สีแดงทองอร่ามราวเทพธิดาค่อย ๆ ก้าวเท้าออกจากเรือนนอนอย่างสง่างาม เหล่าสาวใช้ต่างเดินตามหลังอย่างใกล้ชิดเมื่อนางมาถึงลานกว้างหน้าจวนเสียงซุบซิบพลันดังขึ้นอย่างแผ่วเบาในหมู่แขกเหรื่อที่มาร่วมแสดงความยินดี หลายคนจับจ้องมาทางนางด้วยความสนใจในขณะเดียวกันนั้นหลิวห่าวเทียนกับซุนเหวินต่างกำลังค้อมกายลงประสานมือคารวะผู้มาเยือนสูงศักดิ์ด้วยความถ่อมตนโดยมีหวังชูหรง หลิวอวี้เฟย และบุตรสาวบุตรชายเดินเข้ามาสมทบด้วยท่าทางสงบแต่แฝงไว้ด้วยความเคารพเช่นกันก่อนจะตามติดมาด้วยแขกเหรื่อคนอื่น"ถวายพระพรองค์หญิงผิงหยาง พระสนมเฉินเจียว องค์ชายหลิวจวุน และองค์หญิงหลิวหรูอวี้พ่ะย่ะค่ะ/เพคะ" ทุกคนกล่าวพร้อมกันองค์หญิงผิงหยางแย้มพระสรวลเล็กน้อย "ใต้เท้าหลิว ใต้เท้าซุน ทุกท่านไม่ต้องมากพิธี เชิญตามสบายเถอะ ที่พวกเรามาวันนี้ก็เพื่อตั้งใจมาแสดงความยินดีกับเสียนจูและมอบของขวัญให้นางเพียงเท่านั้น"องค์หญิงผิงหยางทรงตรัสด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนที่องค์หญิงหลิวหรูอวี้จะเดินไปทางหลิวหยุนจิง"ข้าได้ยินบ่าวด้านนอกพูดกันว่ามี

สิ้นเสียงคำสั่งเหล่าเงาดำก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พวกเขาลัดเลาะไปตามช่องทางที่ถูกเตรียมไว้แทรกซึมเข้าไปในแนวรบที่สับสนอลหม่านของทัพซยงหนูอย่างเงียบเชียบ แต่ละคนล้วนคลานต่ำหลบหลีกทหารศัตรูที่กำลังมุ่งความสนใจไปที่การปะทะกับทัพทหารราบและทหารม้าของพวกตนเมื่อเข้าไปในตำแหน่งที่ได้วางแผนไว้เหล่าหน่วยเพลิงสวรรค์ก็เริ่มวางระเบิดตามจุดสำคัญต่าง ๆ พวกเขาจุดชนวนด้วยความชำนาญและรวดเร็วก่อนที่จะรีบถอยออกมาจากบริเวณนั้นอย่างเงียบที่สุดเพียงไม่นานหลังจากนั้นเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวก็กึกก้องไปทั่วสมรภูมิ แรงระเบิดมหาศาลฉีกร่างทหารซยงหนูเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เกราะหนังและอาวุธกระเด็นกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ พื้นดินสั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว ควันดำและกลิ่นดินปืนคละคลุ้งไปในอากาศแนวรบของทัพซยงหนูที่ถูกโจมตีด้วยระเบิดถึงกับแตกกระเจิง ทหารที่เหลือรอดต่างตกตะลึงและหวาดกลัว แม้ว่าพวกมันจะเคยเจออาวุธชนิดนี้มาบ้างทว่าในครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน อีกทั้งผู้ที่เป็นสายก็ไม่ได้บอกถึงการโจมตีในครั้งนี้มาด้วยฮั่วชวี่ปิ้งที่เห็นสัญญาณการระเบิดก็ยิ้มเยาะอย่างพอใจ เขาตวัดดาบยาวในมือ

ภายในห้องคุมขังที่อับทึบมีเพียงแสงจากคบไฟริบหรี่ส่องให้เห็นภาพอันน่าสะพรึง ชายผู้หนึ่งถูกล่ามโซ่ตรวนแขวนไว้กับผนัง ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยไหม้จากการถูกทรมานชายชุดดำทะมึนสองคนกำลังง่วนอยู่กับการลงทัณฑ์นักโทษผู้นั้น คนหนึ่งใช้แส้หนังฟาดลงไปบนแผ่นหลังของเขาซ้ำไปซ้ำมา ส่วนอีกคนกำลังใช้เหล็กแหลมเผาไฟจี้ลงไปตามร่างกายของเขาอย่างเลือดเย็น"อ๊ากกกก! ปล่อยข้า! พวกเจ้าต้องการอะไร!" เสียงแหบแห้งของชายคนนั้นตะโกนก้องซึ่งเขาก็คือลี่เจิ้นฟงชายหนุ่มผู้เป็นมือซ้ายของฮั่วหยุนทูยาหยุดยืนมองจากเงามืดตรงปากทางเข้า กอดอกนิ่ง มุมปากเหยียดยิ้มอย่างเย็นชา"เสียงดังน่ารำคาญเสียจริง" นางเอ่ยขึ้นทำลายจังหวะการทรมาน ชายชุดดำทั้งสองหยุดมือทันทีพลางหันมาโค้งคำนับให้นางอย่างนอบน้อม"นายหญิง"หญิงสาวผู้อยู่ในชุดไม่รัดกุมเท่าใดนักพยักหน้าแบบส่ง ๆ พลางตะโกนออกมาเสียงดังอย่างหยั่งเชิง"ฮั่วหยุน!" นางตะโกนออกมาท่ามกลางความว่างเปล่า "หากเจ้ายังไม่ออกมาอีกเห็นทีว่าองครักษ์ร่วมเป็นร่วมตายของเจ้าคนนี้ชีวิตของเขาคงจะรักษาเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว"เสียงแหลมสูงที่เต็