All Chapters of ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : Chapter 91 - Chapter 100

กาลเวลาเปลี่ยนผันนับจากวันที่สองพี่น้องฮัวกับถังเกอของหลิวหยุนจิงออกเดินทาง ฤดูใบไม้ผลิได้วนมาถึงอีกครั้ง          ในเวลานี้เด็กหญิงกับถังเจี่ยของนางและบ่าวรับใช้คนสนิทกำลังช่วยชาวบ้านส่วนหนึ่งเก็บยอดอ่อนของใบชาแสงแดดยามเช้าสาดส่องกระทบใบชาอ่อนสีเขียวสด เป็นประกายระยิบระยับราวกับหยาดน้ำค้างต้องแสงตะวัน เด็กหญิงในชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนกำลังใช้มือเรียวเกี่ยวยอดชาอย่างคล่องแคล่ว ก่อนวางลงในตะกร้าสานที่แขวนอยู่ข้างกายอย่างเบามือ“เยว่ฮวา เจ้าจะทำเครื่องดื่มอะไรให้พวกเรากินอย่างนั้นหรือ” เสียงของเหยียนเหยาดังขึ้นในขณะมือทำงานอย่างว่องไว“ไม่บอกเจ้าค่ะ เอาไว้อีกเดี๋ยวท่านก็รู้เอง” หลิวหยุนจิง พูดพลางวางยอดอ่อนของใบชาลงในตะกร้าสานของตน               ซึ่งชาวบ้านที่ได้ยินต่างพากันอมยิ้มให้กับคำพูดของนางย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน พวกเขายังเป็นเพียงคนป่าที่ไร้ที่อยู่ ก่อนที่จะมีประกาศออกมาว่าจะมีการพลิกภูเขาลูกนี้ทำการปลูกชา คราแรกพวกเขานึกว่าราชสำนักจะให้คนมาขับไล่พวกตนแต่ทว่าก็ได้มีเรื่องดีเกิดขึ้

หลังจากหลิวหยุนจิงยอมตกลงรับปากเป็นอาจารย์สอนให้ศิษย์น้องรุ่นต่อไป คนที่ดีใจมากที่สุดย่อมไม่พ้นหลิวซูเหยากับองค์หญิงหลิวหรูอวี้“ดีจังเลยมีเจ้าเป็นอาจารย์ พอถึงการสอบเจ้าต้องช่วยเราสองคนด้วยนะ” องค์หญิงน้อยจับมือของสหายแกว่งไปมา“ไม่ได้! เรื่องการสอบเป็นการทดสอบความรู้ข้าย่อมไม่ทำเรื่องผิดกฏอย่างเด็ดขาด” หลิวหยุนจิงพูดขึ้นหลังจากพวกนางทั้งสามเดินเข้ามาในสำนักศึกษา“พี่สาว!” เสียงเล็ก ๆ ราวน้ำนมสายหนึ่งดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยร่างอ้วนกลมของเจ้าตัว“เสี่ยวอัน เจ้าระวังหน่อยเถอะพื้นมันไม่เรียบ” หลิวหยุน จิงรีบถลาเข้าไปหาน้องชายต่างบิดาด้วยความเป็นห่วงกลัวเจ้าตัวเล็กจะล้มกลิ้งไม่เป็นท่า“พี่สาว อันอันคิดถึงท่าน” เจ้าตัวน้อยเอาหัวซุกในอ้อมกอดของนางเอ่ยเสียงอ่อนจนบิดาที่พาเจ้าตัวมาสมัครเรียนกลอกตาวนไปมา“ซุนอัน พ่อบอกว่าเป็นบุรุษจะต้องเข้มแข็ง” น้ำเสียงเข้มงวดของบิดาดังขึ้นทำให้เจ้าตัวน้อยคอหดพลางเบ้ปากน้ำตาคลอเบ้าอย่างน่าสงสาร“พี่สาวขอยับ บิดาดุข้า” เจ้าตัวน้อยฟ้องเสียงสั่น“ท่านพ่อเจ้าคะ น้องยังเด็กท่านอย่าเข้มงวดเกินไปนักเลย อีกอย่

หลิวหยุนจิงผงะไปเล็กน้อย “อาจารย์อิ่นท่านเกรงใจเกินไปแล้วเจ้าค่ะ” เด็กหญิงค้อมหัวลงให้เขาเช่นกันทางด้านเจ้าสำนักหลังจากเห็นการกระทำของคนทั้งคู่เจ้าตัวก็เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยส่วนเจ้าตัวเล็กเสี่ยวอันก็กระโดดเข้าเกาะขาพี่สาวของตนแน่นด้วยความดีใจ“พี่สาวเก่งที่ซู๊ด...” ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขานั้นเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ“เสี่ยวอัน...เจ้าอย่ารบกวนพี่สาวนักเลย” เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากด้านหลัง หลิวหยุนจิงหันไปมองก็พบกับซุนเหวินที่เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบางบนใบหน้า“ท่านพ่อ!” เสี่ยวอันปล่อยขาพี่สาวและวิ่งเข้าไปหาผู้เป็นบิดาทันที “พี่สาวเก่งมากเลย ท่านพ่อได้ดูไหม?”“ได้ดูสิ” ซุนเหวินยิ้มเอ็นดูบุตรชาย “พี่สาวของเจ้าเก่งที่สุดเจ้าต้องเอานางเป็นแบบอย่างเล่า” เสี่ยวอันตัวน้อยพยักหน้ารับสีหน้าแฝงความจริงจังหลิวหยุนจิงมองบิดาและน้องชายด้วยความซาบซึ้ง นางรู้ดีว่าพวกเขาคอยสนับสนุนนางอยู่เสมอไม่ว่านางจะทำอะไรก็ตาม“ท่านพ่อ ท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ?” หลิวหยุนจิงถาม“ข้ามาให้กำลังใจเจ้าอย่างไรเล่า มารดาของเจ้าเองก็อยากจะมาด้วยแต่เ

เมื่อกิจการของนางมีความเป็นไปได้ด้วยดีก็ย่อมต้องมีคนอิจฉา ทว่าสิ่งเหล่านี้หลิวหยุนจิงย่อมคาดเดาได้อยู่แล้ว แต่แล้วอย่างไร หากมีคนไม่กลัวตายก็ลองดูช่วงเวลาพักกลางวันในระหว่างที่หลิวหยุนจิงทำลังให้บ่าวในครัวทำบะหมี่ จู่ ๆ เสียงของชายชราที่นางไม่ได้เห็นหน้าค่าตามาหลายเดือนก็โผล่พรวดเข้ามา“กลิ่นหอมยิ่ง ยาโถวตัวเหม็นข้าหิวมากเจ้ามีอะไรน่ากินรีบยกมาให้ไว” หลิวหยุนจิงกลอกตาวนไปมาให้กับคำพูดหน้าหนาของเขา“ท่านปู่ หลายเดือนมานี้ท่านหายไปที่ใดกัน บทจะมาก็มาบทจะหายไปก็ทำตัวราวกับภูตผี”“แค่ก ๆ ๆ” บุคคลที่มาด้วยกับชายชราไม่สามารถเก็บอาการเอาไว้ได้เนื่องจากทั้งฉางอันนี้คงมีแต่เด็กหญิงคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่กล้าพูดเช่นนี้กับอาจารย์ของตน“ยาโถวตัวเหม็นเจ้าพูดเกินไปหรือไม่ ข้าหายไปเพียงครึ่งปีเท่านั้นเอง” เฉิงอีหลงแย้งหลังจากดื่มชาหล่งจิ่งลงคอ ความสดชื่นที่ได้รับกอปรกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ทำให้เจ้าตัวรู้สึกผ่อนคลาย“ครึ่งปี! ท่านช่างกล้าพูดนะเจ้าคะ ท่านไม่รู้หรอกตลอดเวลาที่ข้าทำของอร่อยข้ามักจะให้คนไปตามท่านทว่า...พวกเขาล้วนบอกว่ามีแต่ความเงียบภายในกระท่อมจนระ

“ท่านปู่ ท่านตาเจ้าคะ บอลลูนนี้ไม่ได้พาไปเมืองเซียนหรือสวรรค์ที่ใดทั้งนั้น มันมีหลักการทำงานของมันเจ้าค่ะ” หลิวหยุนจิงอธิบายด้วยน้ำเสียงใจเย็นและเมื่อเห็นสีหน้าที่ยังไม่เชื่อของพวกเขานางจึงได้กล่าวออกมาเพิ่มเติม“อากาศร้อนที่อยู่ด้านในบอลลูนจะทำให้มันลอยขึ้นไปบนฟ้าได้ และเราก็สามารถควบคุมทิศทางของมันได้โดยการปรับระดับความร้อนเจ้าค่ะ”“จริงหรือ” หลิวห่าวเทียนถามออกมาอย่างกังขา“จริงแท้แน่นอนเจ้าค่ะท่านตา หากไม่เชื่อข้าจะทำให้ดู” หลิวหยุนจิงยืนยันดังนั้นนางจึงเริ่มจุดไฟใต้บอลลูนร้อนอีกครั้ง อากาศร้อนค่อย ๆ พัดเข้าไปในลูกลมบอลลูน ทำให้ตะกร้าเริ่มลอยขึ้นจากพื้นดินเล็กน้อย“ท่านทั้งสองคนเห็นหรือไม่” หลิวหยุนจิงกล่าวด้วยรอยยิ้มสองชายชรารวมถึงทหารทั้งหมดที่อยู่รอบบริเวณมองดูบอลลูนร้อนลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความตื่นตาตื่นใจเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นสิ่งใดที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้มาก่อน“มันวิเศษมาก” หลิวห่าวเทียนกล่าว“ใช่ มันวิเศษมากจริง ๆ” เฉิงอี้หลงเอ่ยเสริม“เยว่ฮวา เจ้าเอามันลงมาก่อนได้หรือไม่ ตาอยากจะขึ้นไปบนนั้น” คำกล่าวข