All Chapters of ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : Chapter 101 - Chapter 110

“แล้วท่านจะใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะรู้” ซุนเหวินไม่ปล่อยผ่านหากเรื่องนี้มีการวางยาพิษก่อนสังหารจริงดังนั้นเขาจะต้องเร่งหาคนวางยาให้ได้“เรื่องนี้ข้าน้อยขอเวลาสามวันขอรับ” เฉินจือตอบแบ่งรับแบ่งสู้“ได้ ข้าหวังว่าจะได้ข่าวดีจากท่าน”“ใต้เท้าซูโปรดวางใจ ข้าน้อยจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด หากว่าตรงนี้ไม่มีอะไรแล้วข้าน้อยขอลา” หลังประสานมือทำความเคารพเจ้าของสถานที่เรียบร้อยเฉินจือก็ค่อย ๆ ถอยออกห่างจากห้องนี้ โดยทิ้งให้ซุนเหวินกับหลิวหยุนจิงรวมถึงที่ปรึกษาของซุนเหวินอยู่กันตามลำพัง“เยว่ฮวา เจ้ามาหาพ่อถึงนี่มีเรื่องใดหรือไม่” ซุนเหวินบ่ายหน้ามาถามเด็กหญิงที่กำลังมองร่างไร้วิญญาณสีหน้าจริงจัง“ท่านพ่อ ที่ข้ามาก็เพราะเรื่องของคนจวนซางเจ้าค่ะ”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” ซุนเหวินไม่ปล่อยผ่านในสิ่งที่หลิวหยุนจิงกล่าวเนื่องจากเจ้าตัวรู้ดีว่าเด็กหญิงมีความพิเศษมากเพียงใด“ท่านพ่อ...เรื่องนี้” ท่าทางของบุตรีทำให้ซุนเหวินหันไปพูดกับคนของตน “หยิ่นชวนเจ้าออกไปก่อน”“ขอรับ” ชายหนุ่มท่าทางเป็นบัณฑิตประสานมือค้อมเอวลุกออกไปจากห้องแต่โดยดี ดังนั้นในเวลานี้

“เป็นท่านจริงเสียด้วย พวกเราไม่พบกันตั้งหลายปีข้าไม่อยากเชื่อว่าท่านยังจะดูเหมือนเดิม” หลิวหยุนจิงยิ้มรับพลางเอ่ยสัพยอกเขาออกมา“เจ้ามาเห็นข้าตอนขายหน้าแล้ว” จางจื่ออันอมยิ้มพร้อมกับยกมือที่เปื้อนโคลนปาดใบหน้าจึงทำให้หน้าของเขาเปื้อนมากกว่าเดิม“ข้าว่าท่านอย่าเช็ดดีกว่าเจ้าค่ะ ว่าแต่บนเกวียนของท่านบรรทุกสิ่งใดกัน ดูเหมือนว่ามันจะหนักมาก” นางถามออกมาอย่างสงสัย“นี่เหรอคือเสบียงที่ข้ากำลังจะส่งไปให้พี่ชายที่ป้อมอวี้เหมินกวน” จางจื่ออันไม่ได้ปิดบัง“พี่ชาย? พี่ของท่านเป็นทหารหรือเจ้าคะ”“ใช่ พี่ใหญ่ของข้าหนีไปเป็นหทารเขามีชื่อว่าจางหยาง ข้าได้ยินมาว่าเขาได้อยู่หน่วยเพลิงสวรรค์ของธิดาเทพ เอ๊ะ!        เยว่ฮวาธิดาเทพไม่ใช่ว่าเป็นเจ้าหรอกนะ” ในระหว่างที่คนทั้งคู่กำลังสนทนากันหลิวหยุนจิงได้ให้เสี่ยวหมิงนำคนของตนไปช่วยนำเกวียนของชายหนุ่มขึ้น“ใช่เจ้าค่ะ ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพี่จางหยางจะเป็นพี่ชายของท่าน ว่าแต่ทำไมเขาถึงต้องหนีมาเป็นทหารด้วยล่ะเจ้าคะ บิดามารดาของท่านไม่สนับสนุนเช่นนั้นหรือ”คำสันนิษฐานของหลิวหยุนจิงนั้นถู

ในระหว่างที่หลิวหยุนจิงกำลังขี้นตะกร้าลูกลมร้อนโดยที่ครั้งนี้อวิ๋นซิงได้เรียกนกเหยี่ยวจำนวนมากมาเป็นตัวช่วย          เหล่าผู้คนที่รอชมการเดินทางที่พวกเขาไม่เคยเห็นก็พลันแสดงสีหน้าตื่นตะลึง“ข้าไม่เคยเห็นนกเหยี่ยวมารวมตัวกันมากมายเช่นนี้มาก่อนเลย” หนึ่งในผู้ที่มาส่งหลิวหยุนจิงพูดพลางชิ้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้า“ทุกคนข้ากับพี่สาวไปก่อนนะเจ้าคะ” หลิวหยุนจิงกล่าวพร้อมกับโบกมือให้พวกเขารวมถึงทุกคนในครอบครัวในตอนนี้เจ้าเสี่ยวอันตัวน้อยได้น้ำตาไหลอาบใบหน้าอย่างเสียใจแม้ว่าเจ้าตัวจะรับปากคนเป็นพี่เอาไว้ซะดิบดี“พี่สาว อย่าลืมคิดถึงข้านะขอยับ” น้ำเสียงไม่ชัดของเจ้าตัวน้อยตะโกนเสียงดัง“พี่ไม่ลืมหรอก เอาไว้พี่จะหาของจากเมืองชายแดนมาฝากเจ้า” หลิวหยุนจิงป้องปากตะโกนบอกน้องชายหลังจากลูกลมร้อนลอยขึ้นสูงจากพื้นคราแรกหลิวซูเหยายังคงรู้สึกหวาดเสียวอยู่บ้างทว่าหลังจากลูกลมร้อนลอยขึ้นสูงและเห็นคนเบื้องล่างเล็กลงความรู้สึกของนางพลันแปรเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นขึ้นมาแทน“เยว่ฮวา! นี่มันเยี่ยมมากเลย”หลิวหยุนจิงเผยรอยยิ้มบางส่งให้นาง

ทางด้านหลิวหยุนจิงในระหว่างการเดินทางนางได้ใช้ช่วงเวลานี้ศึกษาเส้นทางไปด้วย และในระหว่างที่นางกำลังจะผ่านช่องเขาหัวกะโหลกซึ่งเป็นสถานที่ฮั่วหยุนแจ้งมาว่าอันตรายนางจึงยิ่งให้ความสนใจเป็นพิเศษ“ถังเจี่ยเจ้าคะ เหตุใดจึงมีคนร่ำลือกันว่าสถานที่ตรงนั้นเป็นอันตรายกัน” นิ้วของหลิวหยุนจิงชี้นิ้วลงไปทางเบื้องล่างถามออกมาด้วยความอยากรู้หลิวซูเหยามองตามนิ้วของนางก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ช่องเขาหัวกะโหลกแห่งนี้มีชื่อเสียงเลื่องลือในทางไม่ดีมานานแล้วเพราะที่นี่มีทางเข้าออกเพียงทางเดียว ทั้งสองด้านของช่องเขานั้นล้วนเป็นหุบเหวลึกยากแก่การปีนป่าย ทำให้โจรป่ามักใช้ช่องเขาแห่งนี้เป็นแหล่งซ่องสุมกำลัง พวกมันจะคอยดักซุ่มโจมตีผู้ที่เดินทางผ่านไปมา หลอกล่อเหยื่อให้หลงเข้าไปในกับดัก”หลิวซูเหยาหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าวเสริมออกมาอีกหลังเห็นสีหน้าสนอกสนใจของคนเป็นน้อง“นอกจากนี้ ความสลับซับซ้อนของช่องเขายังเป็นอุปสรรคต่อการเดินทางอย่างยิ่ง บางครั้งเส้นทางก็แคบและขรุขระ บางช่วงก็มีหน้าผาสูงชัน ทำให้ผู้ที่เดินทางผ่านต้องเผชิญกับอันตรายรอบด้านดังนั้นจึงได้ชื่อว่าช่องเขาหัวก

“เยว่ฮวา ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีสิ่งที่เจ้ากลัวด้วย” คำกล่าวของฮั่วหยุนทำให้เจ้าตัวได้รับดวงตาขุ่นเขียวจากเด็กหญิง“ข้าไม่ได้กลัวเจ้าค่ะ เพียงแต่ข้าแค่ยังไม่คุ้นเคย” เจ้าตัวน้อยแย้งพลางอมลมทำแก้มป่อง“ได้ ๆ ข้าเข้าใจแล้วแต่วันนี้พวกเรายังไม่ได้ออกเดินทางหรอกนะเนื่องจากแสงสุดท้ายของวันจะลาลับแล้ว” ฮั่วหยุนกล่าวพลางมองไปยังท้องฟ้าที่กำลังเริ่มเปลี่ยนสีแสงสุดท้ายของวันสาดส่องลงบนทุ่งหญ้ากึ่งทะเลทราย แผ่รัศมีสีทองอร่ามไปทั่วบริเวณ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มแดง แสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าทาบทอเงายาวบนพื้นดิน อากาศเริ่มเย็นลง สายลมพัดผ่านทุ่งหญ้าสีทองราวกับคลื่นแผ่วเบาทหารฮั่นเริ่มก่อกองไฟรอบค่ายเพื่อให้ความอบอุ่นและความสว่างในยามค่ำคืน เสียงพูดคุยเบา ๆ ของทหารดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของทุ่งหญ้า กลิ่นอาหารค่ำลอยอบอวลไปทั่วค่ายสร้างบรรยากาศแสนอบอุ่นและเป็นกันเองหลิวหยุนจิงกับหลิวซูเหย่านั่งอยู่ข้างกองไฟมองดูแสงสุดท้ายของวันด้วยความเพลิดเพลิน หลิวหยุนจิงไม่เคยเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้มาก่อน“ที่นี่สวยมากเลยใช่ไหมล่ะ” หลิวซูเหยากระซิบถาม