All Chapters of ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : Chapter 141 - Chapter 150

"ในที่สุดเจ้าก็โผล่หัวออกมา" น้ำเสียงเย้ยหยันของสตรีผู้นั้นดังขึ้นก้องสะท้อนในอุโมงค์แคบ ๆ ที่อับชื้นและคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือดฮั่วหยุนก้าวออกมาจากเงามืดสู่แสงคบเพลิงอันริบหรี่ ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังร่างที่ถูกพันธนาการอยู่ไม่ไกล หัวใจของเขากระตุกวูบเมื่อเห็นสภาพของสหายรักลี่เจิ้นฟงถูกมัดตรึงกับเสาไม้ ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้เต็มไปด้วยร่องรอยฟกช้ำจนบวมเป่ง ดวงตาข้างหนึ่งปิดสนิทเพราะอาการบวมช้ำ อีกข้างแม้จะพยายามปรือขึ้นแต่ก็มองได้เพียงราง ๆ ริมฝีปากแตกยับมีคราบเลือดแห้งกรังเสื้อผ้าที่เคยสวมใส่ขาดวิ่นเผยให้เห็นรอยแผลทั้งเก่าและใหม่จากการถูกทรมาน ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อยบ่งบอกถึงความเจ็บปวดและอ่อนแรงอย่างสาหัสภาพตรงหน้าบีบคั้นหัวใจของฮั่วหยุน ความโกรธแค้นแล่นพล่านในอกราวกับมีไฟสุม เขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน แต่ยังคงสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ แม้จะพยายามรักษาสีหน้าให้ราบเรียบก็ตามแต่แววตาของเจ้าตัวมิอาจปิดบังถึงความเจ็บปวดระคนกรุ่นโกรธราวกับรับรู้ได้ถึงการมาของสหาย ลี่เจิ้นฟงพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะเผยอเปลือกตาที่หนักอึ้งข้างที่ยังพอลืมได้ขึ้น  &nb

หลังจากเชือกเส้นสุดท้ายที่พันธนาการร่างของลี่เจิ้นฟง ขาดสะบั้นลงด้วยคมมีดของหลิวหยุนจิง ร่างที่อ่อนแรงและโชกไปด้วยเลือดของเขาพลันทรุดฮวบลงทันที โชคดีที่นางอยู่ตรงนั้นและรีบเข้ารับประคองร่างของเขาไว้ได้ทัน"พี่ชายเจิ้นฟง! ท่านปลอดภัยแล้ว ข้าอยู่นี่แล้ว!" หลิวหยุนจิงส่งเสียงเรียกพร้อมกับพยุงร่างที่แทบไร้สติของเขาให้พิงกับเสาในขณะเดียวกันการรุกฆาตของฝ่ายฮั่วชวี่ปิ้งและฮั่วหยุนก็ดำเนินไปอย่างเต็มกำลังด้วยการสนับสนุนจากฝูงนกนับร้อยที่ยังคงจิกตีและสร้างความปั่นป่วนไม่หยุดหย่อนเหล่าชายชุดดำที่เหลืออยู่ไม่อาจต้านทานการโจมตีประสานอันหนักหน่วงนี้ได้ พวกมันถูกปลดอาวุธ ล้มลงบาดเจ็บต่างถูกสังหารไปทีละคนจนในที่สุดเสียงการต่อสู้ก็ค่อย ๆ เงียบสงบลงเมื่อลูกน้องคนสุดท้ายสิ้นฤทธิ์หลี่จิ้งหยูก็ถูกทิ้งให้ยืนอยู่ตามลำพังท่ามกลางวงล้อมของศัตรู นางยืนหอบหายใจอย่างหนัก ร่างกายสะท้านด้วยความโกรธและความพ่ายแพ้ผมของนางยุ่งเหยิง เสื้อผ้ามีรอยขาดจากการปัดป้องฝูงนก ดวงตาแดงก่ำจ้องมองฮั่วชวี่ปิ้งและฮั่วหยุนที่เดินเข้ามาด้วยแววตาอาฆาตแค้น"จบสิ้นกันทีหลี่จิ้งหยู" ฮั่วชว

ทันใดนั้นเองหยกสื่อสารชิ้นเล็กที่เหน็บอยู่ข้างเอวของเขาก็พลันส่องแสงสีเขียวเรืองรองขึ้นมา! หานซินรีบหยิบมันขึ้นมาแนบหูทันที"ถังเกอ! ท่านได้ยินเสียงของข้าหรือไม่" เสียงของหลิวหยุนจิงดังแทรกเข้ามาในหยก เสียงหอบเหนื่อยและเต็มไปด้วยความเร่งรีบ"พวกซยงหนูไล่ตามมาติด ๆ เราต้องการกำลังเสริมเดี๋ยวนี้! เจ้าค่ะ""ข้าเห็นแล้วเยว่ฮวา! พวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง!" หานซิน ถามกลับไปด้วยความเป็นห่วง"พวกเราปลอดภัยดีเจ้าค่ะ แต่พี่ชายเจิ้นฟงบาดเจ็บสาหัส! เราต้องการให้ท่านช่วยสกัดพวกมัน!" เสียงของหลิวหยุนจิงดังขึ้นอีกครั้ง"จะให้พี่ทำอย่างไรเจ้าว่ามาได้เลย" น้ำเสียงของหานซิน ร้อนใจเป็นอย่างมาก"เตรียมหน่วยเพลิงสวรรค์! ใช้เครื่องยิงหิน... เตรียมระเบิดเพลิงที่จุดชนวนแล้ว! ยิงสกัดกองทัพที่ไล่ตามมาทันทีที่พวกเราผ่านเข้าประตูเจ้าค่ะ" น้ำเสียงของหลิวหยุนจิงเด็ดขาดปราศจากความลังเลแม้ว่านางจะไม่ชอบการฆ่าฟันแต่ในยุคของสงครามเช่นนี้หากไม่ฆ่าเขาเราก็ม้วย"หน่วยเพลิงสวรรค์! เครื่องยิงหิน! ระเบิดเพลิง!" หานซิน ทวนคำดวงตาเบิกกว้าง แผนการเสี่ยงอันตรายแต่ก็อาจเป็นหนทางเดี

เจ้าพูดมาได้เลย น้ำเสียงของหลิวหยุนจิงเต็มไปด้วยความแน่วแน่ เพราะการที่เจ้าแม่รับปากนางแล้วนั่นย่อมหมายความว่าการกระทำครั้งนี้ลี่เจิ้นฟงจะต้องรอดอย่างแน่นอนดี! เจ้าเป็นคนมุมานะมากและมีน้ำมิตรที่ดี ดังนั้นสิ่งที่ข้าจะขอทำการแลกเปลี่ยนย่อมต้องไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ หลิวหยุนจิงเจ้าจงจำไว้ว่านับแต่นี้เป็นต้นไปเจ้าจะต้องเผยแพร่สิ่งที่เจ้าเรียนรู้มาทั้งหมดแก่ผู้คนให้ได้มากที่สุดโดยไม่คิดหวงวิชา เจ้าจะทำให้ข้าได้หรือไม่ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนระคนมีเมตตาดังขึ้นภายในหัวของหญิงสาวผู้มีวิญญาณมาจากโลกยุคปัจจุบัน        ซึ่งหลิวหยุนจิงสามารถรับรู้ได้ในทันทีว่าเป็นใครที่กำลังสื่อสารกับตนเองข้าน้อยหลิวหยุนจิงรับปากท่านเทพเจ้าค่ะ นางพูดพลางคุกเข่าลงไปทางหน้าประตูที่กำลังเปิดอ้าออกท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนพวกเขาล้วนเห็นสตรีนางหนึ่งรูปกายบริสุทธิ์งดงาม ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความเมตตายืนอยู่ห่างออกไปไม่ไกล"ชีวิตของเขาคนนั้นเราจะช่วยประคับประคองเอาไว้ให้ แต่จะรอดไปได้หรือไม่ล้วนอยู่ที่เจ้ากับท่านหมอแล้ว" สิ้นเส

ด้านนอกห้องในตอนนี้ ฮั่วชวี่ปิ้ง ฮั่วหยุน และซุนจิงหาว ต่างพากันเดินวนไปเวียนมาไม่มีใครนั่งติดที่ได้นาน พื้นดินหน้าเรือนรักษาถูกย่ำจนแทบจะเป็นร่องด้วยฝีเท้าของชายหนุ่มทั้งสามความเงียบอันน่าอึดอัดโรยตัวอยู่รอบบริเวณ มีเพียงเสียงฝีเท้าหนัก ๆ และเสียงลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอของพวกเขาเท่านั้นที่ดังอยู่ฮั่วหยุนดูจะเป็นกังวลที่สุด เขายกมือขึ้นลูบหน้าลูบตาหลายครั้ง เดินวนเป็นวงแคบก่อนจะหยุดยืนพิงเสาเรือนก้มหน้ามองพื้นท่าทางกระสับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัด ทุกครั้งที่มีเสียงใดดังมาจากด้านในบ่าของเขาจะสะดุ้งขึ้นทันทีฮั่วชวี่ปิ้งในฐานะแม่ทัพพยายามข่มความรู้สึกไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย ทว่ากำปั้นที่บีบแน่นอยู่ข้างลำตัวและสายตาคมกริบที่จับจ้องไปยังบานประตูที่ปิดสนิทไม่วางตานั้นก็บ่งบอกได้ดีถึงความกังวลที่อัดแน่นอยู่ภายในใจ เขาหยุดเดินเป็นระยะหันไปมองประตูราวกับจะใช้สายตาเจาะทะลุเข้าไปให้ได้ส่วนซุนจิงหาวแม้จะไม่ได้เดินวนมากเท่าคนอื่นแต่ก็ยืนนิ่งอยู่ใกล้บานประตูด้วยสีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้กัน เขากอดอกแน่นเม้มปากเป็นเส้นตรงสายตาเหลือบมองสหายทั้งสองสลับกับบานประตูครั้งแล้วครั้