All Chapters of ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : Chapter 81 - Chapter 90

“บ่าวมีความเห็นว่าเพื่อเป็นการพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นถึงความจริงควรเรียกคุณชายรองซางเทียนเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ จากนั้นก็ให้ท่านหมอหลวงซือซุนเป็นผู้ตรวจ”คำกล่าวของจางเต๋อทำให้ทุกชีวิตในท้องพระโรงต่างสูดปากไปตาม ๆ กัน เรื่องนี้หากว่าได้รับการพิสูจน์ว่าเป็นเรื่องจริงเกรงว่าใบหน้าของใต้เท้าซางคงจะไม่น่าดูเสียแล้วในระหว่างนี้เองบุตรชายคนโตของเขาซางฟงซึ่งมีตำแหน่งเป็นถึงรองเจ้ากรมการคลังแม้ว่าชายหนุ่มจะมิใคร่ชอบน้องชายต่างมารดาผู้นี้นักทว่าเรื่องอับอายของคนในครอบครัวเช่นนี้จะให้เปิดเผยต่อสาธารณะชนได้อย่างไร“กราบทูลฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ เนื่องจากน้องรองของกระหม่อมในตอนนี้ได้ไปพำนักอยู่เรือนชนบทดังนั้นจึงมิสะดวกเข้าเฝ้า”องค์หลิวเช่อทรงทอดพระเนตรซางฟงด้วยสายตาเย็นชา แม้จะทรงทราบดีว่าครอบครัวขุนนางชั้นสูงมักปกป้องกันเองในยามเกิดเรื่องอื้อฉาวทว่าในสถานการณ์เช่นนี้การที่ซางฟงอ้างว่าน้องชายของตนไปพำนักอยู่เรือนชนบทช่างดูเป็นข้ออ้างที่น่าสงสัยยิ่ง“เรือนชนบทหรือ? เพราะเหตุใด” พระองค์ตรัสด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยแรงกดดันอย่างไม่ปล่อยผ่านซางฟงแสร้งถอน

ในระหว่างเดินออกจากลานฝึกหลิวหยุนจิงได้เอ่ยถามถึงเรื่องการไปชายแดนของครอบครัวท่านลุงกับสองพี่น้องออกมาอย่างสนใจระคนใคร่รู้“ถังเกอ ถังเจี่ย พวกท่านไปอยู่ชายแดนกับท่านลุงท่านป้าตั้งแต่อายุเท่าใดหรือเจ้าคะ”เหยียนเหยานิ่งคิดก่อนหันไปทางพี่ชายที่มีอายุมากกว่าสามปี “ตั้งแต่สองปีที่แล้ว ก่อนหน้านั้นพวกเราก็อยู่ในจวนนี่แหละนับตั้งแต่ท่านพ่อขออาสาไปอยู่ชายแดนพวกเราก็เลยตามไปด้วย” หานซินเป็นคนตอบ“เพราะเหตุใดท่านลุงถึงเลือกไปอยู่ชายแดนล่ะเจ้าคะ” หลิวหยุนจิงถามขึ้นมาอีก ทั้งนี้เนื่องจากในนิยายต้นฉบับไม่ได้กล่าวถึงเรื่องนี้“เยว่ฮวา เจ้ารู้หรือไม่ว่าการอยู่ใกล้ฮ่องเต้ก็เหมือนอยู่ใกล้ปากเสือ แม้ว่าท่านปู่ของพวกเราจะได้รับพระราชทานให้ใช้แซ่เดียวกับพระองค์ทว่าความหวาดระแวงก็ย่อมเกิดขึ้นได้ และยิ่งพวกเรามีอำนาจทหารอยู่ในมือด้วยแล้วย่อมมิอาจรอดพ้นเรื่องเหล่านี้ ดังนั้นท่านพ่อจึงได้ขออาสาไปเฝ้าอยู่เมืองเตี้ยนหวงหากว่าไม่มีรับสั่งพิเศษเขาจะมิสามารถกลับเข้าฉางอันได้โดยพลการ แต่ทั้งนี้ก็อาจจะยกเว้นได้ในกรณีมีเรื่องเร่งด่วนแบบสุดวิสัย”หลิวหยุนจิงพยักหน้าลงอย่างเข้าใจ

เรื่องที่เกิดขึ้นหน้าสำนักศึกษาในวันนี้หาได้รอดพ้นจากสายพระเนตรขององค์จักรพรรดิ ดังนั้นเมื่อพระองค์ทรงทราบถึงการกระทำอันโอหังของบุตรสาวของหวงจี้ รวมถึงยังทรงตระหนักถึงการที่ขุนนางผู้นี้ปล่อยปละละเลยบุตรของตนจนสร้างความเสื่อมเสียในเช้าวันต่อมาองค์จักรพรรดิจึงได้มีราชโองการเรียกตัวเขาเข้าเฝ้าเป็นการด่วน เมื่อหวงจี้มาถึงพระองค์มิได้ทรงตำหนิหรือแสดงความกริ้วโกรธอย่างโจ่งแจ้งแต่กลับทรงตรัสด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“ใต้เท้าหวง เจ้าคงทราบถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหน้าสำนักศึกษาแล้วสินะ”หวงจี้คุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว “กระหม่อมทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าเห็นว่าการกระทำของบุตรสาวเจ้าเป็นการดูหมิ่นขุนนางและประชาชนที่มาสมัครเรียน ซ้ำยังเป็นการกระทำที่ไม่ให้เกียรติสถานศึกษาเล่าเรียนอีกด้วย” สายตาขององค์เหนือหัวหนุ่มทำให้หวงจี้พลันตัวสั่น“กระหม่อมขอพระราชทานอภัยโทษพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะอบรมบุตรสาวของกระหม่อมให้ดีมากกว่านี้”หลิวเช่อทรงยกพระหัตถ์ขึ้น “การอบรมสั่งสอนบุตรเป็นหน้าที่ของบิดา แต่เมื่อบุตรของเจ้ากระทำความผิดเช่นนี้ ย่อมแสดงว่าเจ้าละเลยในหน้าที่”“กระห

“อืม เรื่องนี้ข้าเองก็กำลังคิดอยู่เหมือนกัน แต่ข้ายังไม่ขาย ท่านก็สามารถนำไปฝากคนในครอบครัวได้นะเจ้าคะ” คำตอบของหลิวหยุนจิงทำให้ทุกสายตามองมาทางนางพร้อมกัน“ข้าจะให้น้ำหวานสูตรของข้ากลับไป ส่วนน้ำแข็งพวกท่านก็กลับไปทำกันเอง เรื่องอุปกรณ์นั้นไม่ยากมีแค่สิ่งที่ข้าบอกไปพวกท่านก็ทำกันได้แล้ว” หลิวหยุนจิงกล่าวออกมาเพิ่มเติมหลังเห็นสายตาของทุกคน“ขอบใจเจ้า” อู๋ฉีกับหลิวหรูอวี๋ต่างพูดออกมาพร้อมกันยกเว้นสองพี่น้องฮัวเนื่องจากวันนี้เขาว่างแค่วันเดียวก่อนจะต้องแยกย้ายกันไปฝึกที่ค่ายของตน“ท่านสองคนไม่ดีใจเหรอ” หลิวหยุนจิงถามสองพี่น้องฮัวออกมาอย่างสงสัย“เฮ้อ! เอาไว้เจ้าค่อยไปทำให้แม่บุญธรรมของพวกเราที่จวนเถอะ ส่วนข้าสองคนต้องกลับค่าย” ฮัวชวี่ปิ้งเอ่ยออกมาอย่างเสียดายหลิวหยุนจิงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เมื่อทุกคนเข้าใจในสิ่งที่นางพูดแล้วดังนั้นนางจึงได้ให้พวกเขาทดลองทำและหลังจากที่หลิวหยุนจิงมั่นใจว่าการทำน้ำแข็งของอู๋ฉีกับหลิวหรูอวี้ไม่มีปัญหานางจึงได้มอบน้ำหวานชนิดต่าง ๆ รวมถึงเครื่องเคียงให้คนทั้งคู่ก่อนที่พวกนางจะแยกย้ายกันหลิวหยุนจิงกับลูกพี่ลูกน้

“ยาโถวตัวเหม็น เหตุใดมีของดีเจ้าถึงไม่บอกข้าบ้าง” เสียงที่ดังขึ้นก่อนตัวจะโผล่ออกมานั้นทำให้หลิวหยุนจิงยกมือขึ้นมาตบหน้าผากพลางกลอกตามองบนและเมื่อเขาปรากฏตัวออกมาและเห็นว่าใครอยู่ที่นี่ด้วยเฉิงอี้หลงแทบจะสะดุดเท้าของตนล้มกลางอากาศ ทว่าหลิวเช่อได้ทรงบุ้ยใบ้ให้เขาทำเป็นไม่รู้จักกับพระองค์ซึ่งการกระทำของชายหนุ่มทำให้หลิวหยุนจิงที่กำลังเพ่งมองรู้สึกสนใจ(ที่แท้ก็รู้จักกันนี่เอง คนยุคโบราณนี่ช่างเล่นละครกันเก่งยิ่งนัก) เจ้าตัวคิดก่อนจะมองไปทางเฉิงอี้หลง“ท่านปู่ ที่ท่านพูดหมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ”“เหอะ! เจ้ายังเห็นข้าอยู่ในสายตาอีกอย่างนั้นหรือ เมื่อวานข้าได้ยินมาว่าเจ้าทำของอร่อยจากน้ำแข็งเหตุใดถึงไม่เรียกข้ามากินบ้างเล่า” ท่าทางของชายชราทำให้หลิวหยุนจิงบื้อใบ้เหตุใดเขาช่างหน้าหนาเช่นนี้กล้าต่อว่าต่อขานข้าได้เยี่ยงไรกัน“ท่านปู่ ท่านพูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะเจ้าคะ” หลิวหยุนจิง กอดอกเอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจซึ่งการกระทำของนางทำให้จางเต๋อและเหล่าองครักษ์ที่ติดตามองค์เหนือหัวมองนางตาแทบจะถลนออกจากเบ้า ทั้งนี้เนื่องจากพวกเขารู้ถึงกิตติศัพท์ความโ