All Chapters of ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : Chapter 61 - Chapter 70

หลังจากสองครั้งแรกหลิวหยุนจิงจึงปรับสูตรอีกครั้ง  นางลดปริมาณถ่านไม้และเพิ่มดินประสิวขึ้นเล็กน้อยจากนั้นบดส่วนผสมให้ละเอียดกว่าเดิม ก่อนจะนำใส่กระบอกไม้ไผ่และทำรูระบายเล็ก ๆ ที่ปลายกระบอกเพื่อควบคุมแรงอัดของแก๊สเมื่อเด็กหญิงมั่นใจในการกระทำของตน เธอก็ตะโกนให้ทุกคนถอยออกห่างจากตรงนี้อีกครั้งก่อนจะใช้คบเพลิงจุดไปยังชนวนด้วยความระมัดระวังก่อนที่เจ้าตัวจะปากระบอกไม้ไผ่ไปจนสุดแรงเกิดบึ้มมม! เสียงระเบิดกึกก้องกัมปนาทดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ทำให้ฝุ่นดินฟุ้งกระจาย หลิวห่าวเทียนที่เฝ้าดูอยู่เบิกตากว้างเช่นเดียวกับสองพี่น้องฮัว ส่วนทหารหลายคนที่ยืนอยู่ไกลยังรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนระคนตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นเมื่อควันจางลงทุกคนต่างตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงหลิวหยุนจิงเท่านั้นที่กำลังกระโดดโลดเต้นฉีกยิ้มออกมาอย่าง      ดีใจ“สำเร็จแล้ว”หลิวห่าวเทียนเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับจับไหล่ของนาง “เยว่ฮวา นี่มัน” ยังไม่ทันได้ถามไถ่ให้รู้เรื่องหลานสาวก็กระโจนเข้ามากอดเขาแน่น“ท่านตาเจ้าคะ มันคือสิ่งที่จะทำให้ข้าศึกไม่กล้าเข้าประชิดเรา ข้าทำ

หลิวหยุนจิงเบ้ปากเล็กน้อยเมื่อถูกชายชราหยอกเย้า นางกอดอกพลางเชิดหน้า“อีกไม่กี่เดือนข้าก็จะหกขวบแล้ว! ถึงจะยังเป็นเด็กก็เถอะ แต่ข้ามิใช่เด็กเล็ก ๆ ที่ต้องจับตามองตลอดเวลานะเจ้าคะ”“แน่ใจหรือ?” ฮัวหยุนเลิกคิ้วขึ้นอย่างล้อเลียน “ข้าจำได้ว่าเมื่อเช้าเจ้าหกล้มเพราะเดินสะดุดผ้าห่มตัวเอง”(พูดถึงเรื่องนี้ในขณะที่นางกำลังสะลึมสะลือลุกจากเตียงดันพลาดท่าปล่อยไก่เสียได้) เจ้าตัวคิดพลางมองไปทางฮัวหยุนตาเขม็ง“อันนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ!” นางโวยวายเสียงสูงแต่กลับยิ่งทำให้ผู้ที่โตกว่าทั้งสามหลุดหัวเราะออกมา“เอาละ ๆ ข้าจะไม่แกล้งเจ้าแล้ว” หลิวห่าวเทียนลูบศีรษะนางเบา ๆ “แต่เจ้าต้องอยู่ในความดูแลของจื่อหลงและจื่อเฟิงเข้าใจหรือไม่”“เจ้าค่ะ” หลิวหยุนจิงรับคำพลางปรายตามองสองพี่น้องฮัวที่ยืนยิ้มขำอยู่ด้านข้างด้วยใบหน้าขุ่นเคือง(หัวเราะกันเข้าไป ชิ! สำลักน้ำลายกันไปเลยไหม) เจ้าตัวคิดพลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันหลิวห่าวเทียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะให้กับท่าทางของนาง ก่อนจะหันไปสั่งความกับนายทหารคนสนิท เมื่อจัดแจงทุกอย่างเรียบร้อยเขาจึงก้าวขึ้นหลังม้าเตรียมตั

“สิ่งนี้เรียกว่าระเบิดพ่ะย่ะค่ะ วิธีการทำงานของมันนั้น…..”หลิวห่าวเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพลางชี้ไปยังภาพร่างของระเบิดทั้งสามประเภทที่ถูกวาดไว้ในม้วนผ้าบนโต๊ะพระที่นั่ง“ระเบิดควัน ระเบิดเพลิง และระเบิดแรงอัด ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่กระหม่อมทดลองมาแล้ว และมันสามารถใช้ในสนามรบได้จริง”จักรพรรดิหลิวเช่อทรงจ้องมองภาพเหล่านั้นด้วยความสนพระทัย แม้ว่าพระองค์จะคุ้นเคยกับอาวุธมากมายแต่การใช้อาวุธในรูปแบบนี้ยังคงเป็นเรื่องใหม่สำหรับพระองค์ พระหัตถ์ของพระองค์เคาะเบา ๆ บนโต๊ะไม้ด้วยพระพักตร์เคร่งขรึม“ท่านหลิวไท่เว่ยสิ่งที่ท่านพูดออกมานั้นฟังดูน่าสนใจ แต่เรายังมิได้เห็นผลลัพธ์ด้วยตาของตนเองดังนั้นเราย่อมไม่อาจเชื่อ”หลิวห่าวเทียนยิ้มมุมปากก่อนจะคุกเข่าลงอีกครั้ง “หากเช่นนั้นฝ่าบาทจะไปดูให้เห็นกับตาดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ในตอนนี้กระหม่อมกับหลานสาวยังคงพักอยู่ในค่ายฝึกนอกเมือง”“หืม เจ้าพาหลานสาวของตนไปในค่ายทหารด้วยอย่างนั้นหรือ เด็กตัวแค่นั้นไม่โยเยหรืออย่างไร” หลิวเช่อเลิกพระขนงขึ้นสูงเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มยามนึกถึงท่าทางของคนตัวเล็กที่มักจะไม่เกรงต่อสิ

“หากจะตอบว่าไม่โกรธเลยก็ไม่ใช่ แต่หลานคิดว่ามันเป็นอารมณ์ขุ่นเคืองแบบเล็ก ๆ มากกว่าเจ้าค่ะ อีกอย่างท่านอาจารย์กงก็เป็นห่วงข้าด้วย ดังนั้นหากจะคิดการใหญ่ห้ามให้อารมณ์มาอยู่เหนือเหตุผล” คำตอบของเจ้าตัวเล็กทำให้หลิวห่าวเทียนมองอย่างลึกซึ้งพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดัง“หลานของข้า ช่างฉลาดเกินวัยยิ่ง” เจ้าตัวเอ่ยชมยามดึกสงัดของคืนนั้นหลิวหยุนจิงที่กำลังนอนหลับสนิทต้องตกใจสะดุ้งตื่นเมื่อนางฝันว่าได้ถูกมือใหญ่ยักษ์กำลังจะเอื้อมมาคว้าตัวนางเยว่ฮวา เกิดอันใดขึ้น เจ้าฝันร้ายอย่างนั้นหรือ อวิ๋นซิงที่ได้ยินเสียงร้องกรี๊ดของเด็กหญิงพลันตกใจเอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วงทว่ายังไม่ทันที่หลิวหยุนจิงจะตอบคำถามของนกเทพคู่หู ผ้ากระโจมด้านหน้าของนางก็ถูกเปิดออกอย่างแรงก่อนตามมาด้วยร่างของหลิวห่าวเทียนกับสองพี่น้องฮัวรวมถึงทหารยามนายหนึ่ง“เยว่ฮวา เกิดสิ่งใดขึ้นตาได้ยินเสียงร้องของเจ้าดังมาก” สองตาของชายชรากวาดมองโดยรอบกระโจมพลางเดินเข้ามาถามหลานสาวเสียงอ่อนระคนเป็นห่วง“ท่านตา คือข้าเพียงฝันร้ายเท่านั้นเจ้าค่ะ รบกวนทุกท่านแล้ว” เด็กหญิงพูดขึ้นพลางค้อมหัวลงอ

แสงอาทิตย์ยามบ่ายทอดเงายาวลงบนสนามทดสอบอาวุธภายในค่ายฝึก หลิวหยุนจิงยืนอยู่เบื้องหน้าขององค์จักรพรรดิและเหล่าขุนนางที่ติดตามพระองค์มาด้วยท่าทางเด็ดเดี่ยวผิดแผกจากเด็กหญิงวัยห้าปีบรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมพัดผ่านและเสียงขยับเกราะของทหารที่เฝ้าดู“ท่านอาจื่อถง...เอ่อ ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านอาจจะต้องถอยไปด้านหลังสักหน่อย เพื่อความปลอดภัย”คำพูดของเด็กหญิงทำให้เหล่าขุนนางที่ติดตามองค์จักรพรรดิถึงกับหน้าถอดสี (เจ้าเด็กนี่กล้าสั่งองค์จักรพรรดิให้ถอยไปด้านหลังเช่นนั้นหรือ!?)แต่แทนที่หลิวเช่อจะทรงกริ้ว พระองค์กลับทรงพระสรวลออกมาเบา ๆ ก่อนจะพยักพระพักตร์และถอยไปตามที่เด็กหญิงแนะนำ“เอาละ เริ่มการทดสอบได้”หลิวหยุนจิงพยักหน้า นางก้มลงไปจุดชนวนของระเบิดควันเป็นลำดับแรก ทันทีที่เปลวไฟแตะเข้ากับไส้ชนวนระเบิดควันก็พ่นกลุ่มควันหนาทึบออกมาจนบดบังสายตาของทุกคนในบริเวณนั้นทหารจำนวนหนึ่งที่ไม่เคยพบเห็นของสิ่งนี้มาก่อนถึงกับสะดุ้งถอยหลัง ยกเว้นกงฉางกับหลิวห่าวเทียนที่ยังคงยืนกอดอกอยู่พร้อมกับพยักหน้าลงอย่างชื่นชม“อืม ควันหน