All Chapters of ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : Chapter 71 - Chapter 80

หลังอธิบายเรื่องกำมะถันจบ มือของหลิวหยุนจิงจึงได้หยิบผงสีดำอีกถังหนึ่งขึ้นมา“ที่ทุกคนเห็นนี้คือถ่านไม้ เจ้าสิ่งนี้จะช่วยทำให้ไฟลุกไหม้นานขึ้นและยังช่วยให้ดินปืนเผาไหม้ได้ดีขึ้นด้วย” นางหยุดพูดลงชั่วขณะก่อนจะชี้นิ้วไปทางถังไม้ที่มีผงสีขาวบรรจุอยู่“และสิ่งที่อยู่ในถังนั้นคือส่วนที่สำคัญที่สุด มันคือดินประสิวจะเป็นตัวทำให้เกิดการระเบิด เมื่อถูกจุดไฟเจ้าสิ่งนี้จะปล่อยก๊าซออกมาอย่างรวดเร็วและนั่นคือสิ่งที่ทำให้เกิดแรงอัดและการระเบิด”“ท่านอาจารย์ ก๊าซคือสิ่งใดขอรับ” คำถามของไป๋เหวินเฉิงช่างแทนใจทุกคนอย่างยิ่ง“คำถามนี้ดีมาก เอาละข้าจะอธิบายให้พวกเจ้าเข้าใจอย่างง่ายก็แล้วกันซึ่งมันอาจจะฟังดูยากสักหน่อย” คำพูดของหลิวหยุนจิงฟังดูย้อนแย้งพิกล ถึงกระนั้นพวกเขาทั้งหมดที่อยู่ตรงนี้ก็พากันเงียบเสียงลงพร้อมกับตั้งใจฟังสิ่งที่นางจะกล่าวอย่างตั้งใจหลิวหยุนจิงกวาดตามองทหารทั้งสิบคน รวมถึงฮัวชวี่ปิ้งกับฮัวหยุนและอาจารย์คนใหม่กับท่านตา ทุกคนล้วนต่างตั้งใจฟังนางอย่างจริงจังก่อนที่นางจะหยิบเอาหม้อดินเผาที่เตรียมไว้ขึ้นมา พร้อมกับตักน้ำใส่ลงไปเล็กน้อยและนำมัน

หลิวหยุนจิงยิ้มกว้าง ดวงตาของนางเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นหลังจากที่ได้รับข่าวเรื่องพี่ชายและพี่สาวลูกพี่ลูกน้องที่กำลังเดินทางกลับมายังฉางอัน นางย่อมอดไม่ได้ที่จะเฝ้ารอวันพบหน้าพวกเขาด้วยความอยากรู้ว่าพี่ชายพี่สาวของนางนั้นรู้สึกอย่างไรรวมถึงการเดินทางราบรื่นดีหรือไม่ ดังนั้นเจ้าตัวน้อยจึงได้คิดจะให้อวิ๋นซิงไปสืบข่าวอวิ๋นซิง ข้ามีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือจากเจ้าได้หรือไม่ ดวงตาของเจ้าตัวมองไปยังนกเทพคู่หูที่กำลังจิกเมล็ดสนเข้าปากเหอะ! เจ้าอยากจะให้ข้าไปช่วยสืบข่าวของถังเกอกับถังเจี่ยละสิ อวิ๋นซิงเอ่ยอย่างรู้ทันแหะ ๆ เจ้าเข้าใจได้ถูกต้องแล้วสหายรัก ได้หรือไม่ ข้าอยากรู้ว่าพวกเขาเดินทางถึงไหนแล้วและตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างก็ได้ ๆ ข้าเห็นแก่เจ้าหรอกนะ แต่เจ้าต้องเตรียมสุราหยาดน้ำค้างที่กำลังทดลองหมักไว้ให้ข้าสามไห เจ้าตกลงหรือไม่ คำพูดของนกเทพทำให้หลิวหยุนจิงกลอกตาวนไปมา เจ้านี่นับวันจะกลายเป็นนกขี้เมาไม่สน เจ้าว่ามาเลยได้หรือไม่ อวิ๋นซิงกระพือปีกของตนขึ้นสูงสะบัดหน้าอย่างไม่สน

ภายในห้องตำราของหลิวห่าวเทียน หลังจากหลิวหยุนจิง แจ้งจุดประสงค์ของตนออกไปชายชราก็ไม่ถามให้มากความเจ้าตัวจึงได้ปลดป้ายประจำกายส่งให้นางทันที“ท่านตาเจ้าคะ หลานอยากให้ท่านตาออกไปด้านนอกสักครู่เจ้าค่ะ เพราะอวิ๋นซิงต้องการใช้สมาธิในการถ่ายเทพลังและในระหว่างนี้หลานจะต้องอยู่ด้วย”หลิวห่าวเทียนพยักหน้ารับคำก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องตำราทันที ทิ้งให้หลิวหยุนจิงกับอวิ๋น ซิงอยู่กันตามลำพังภายในห้องเงียบสงัดมีเพียงเสียงลมหายใจของเด็กหญิงและเสียงกระพือปีกเบา ๆ ของนกเทพ อวิ๋นซิงกระพือปีกขึ้นไปเกาะอยู่บนชั้นหนังสือก่อนจะปิดเปลือกตาลง เพียงไม่นานพลังงานอ่อนโยนแผ่ซ่านออกมาจากร่างของมันคล้ายกับระลอกคลื่นที่กระเพื่อมไปทั่วทั้งห้องหลิวหยุนจิงวางหยกทั้งหมดลงบนโต๊ะ หยกสีเขียวเข้มสำหรับเมืองเตี้ยนหวง หยกสีขาวสำหรับพี่ชายและพี่สาว               ส่วนป้ายหยกของท่านตานั้นเป็นศูนย์กลางของการเชื่อมโยงข้าจะเริ่มแล้ว เจ้าเตรียมใจไว้ให้ดี อวิ๋นซิงกล่าวด้วยน้ำเสียงค่อนข้างจริงจังหลิวหยุนจิงพยักห

นี่นับว่าเป็นครั้งแรกเลยที่เฉิงอี้หลงต้องวิ่งหนีผู้อื่นเพราะเจ้าตัวอยู่มาจนผมขาวโพลนขนาดนี้มีแต่ผู้คนจะต้องเป็นฝ่ายหนีเขา“เหตุใดพวกเราต้องวิ่งหนีด้วย” เสี่ยวหมิงถามพลางหายใจหอบ“เรื่องนี้...แหะ ๆ ข้าเองก็ตอบไม่ได้ เอาเป็นว่าการไม่มีเรื่องกันกลางตลาดย่อมดีกว่า ศิษย์พี่ไม่คิดเช่นนั้นหรือหากว่าเรื่องนี้เกิดไปเข้าหูท่านอาจารย์เข้าข้าล่ะไม่อยากจะคิด” หลิวหยุนจิงหอบหายใจเหนื่อยภายในตรอกแห่งหนึ่งกล่าวขึ้นเสียงอ่อย“เหอะ! ที่อย่างนี้เจ้ารู้จักกลัว มิใช่ข้าบอกแล้วหรือว่าก่อนออกจากจวนให้ไปขออนุญาตนายท่านให้เรียบร้อย” เสี่ยวหมิงยังไม่วายบ่น“ครั้งหน้าแล้วกันนะเจ้าคะ ครั้งหน้าข้าจะไม่หนีออกมาแบบนี้อีกแล้ว” เจ้าตัวเล็กกล่าวพลางยกมือขอโทษขอโพยและในระหว่างที่คนทั้งสองกำลังพูดคุยกันคนทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงท้องร้องของใครคนหนึ่งดังแทรกขึ้น เมื่อสายตาของพวกเขามองไปทางต้นเสียงก็เห็นว่าเป็นชายชรากำลังก้มหน้าปกปิดอาการของตน“ท่านปู่ หิวหรือเจ้าคะ ถ้าเช่นนั้นไปกินอาหารที่เหลาสุราเมิ่งฮวากัน” เจ้าตัวน้อยเอ่ยชวนอย่างใจดี“ยาโถวน้อย แต่ข้าไม่มีเงินหรอกนะ” คำพู

ข่าวเรื่องการแต่งงานของหลิวอวี้เฟยได้แพร่กระจายไปสู่ทุกชีวิตในจวนหลิวอย่างรวดเร็วซึ่งผู้ที่ดีใจมากที่สุดคงหนีไม่พ้นสองผู้เฒ่าประจำจวนหวังชูหรงได้ออกคำสั่งให้บ่าวไพร่ทุกคนช่วยกันจัดแต่งและทำความสะอาดจวนด้วยตัวเองอย่างลืมวัยจนทำให้หลิวหยุนจิงอมยิ้มให้กับท่าทางของหญิงชรา“ท่านยายเจ้าคะ พักบ้างเถอะเจ้าค่ะ หรือว่าจะให้ข้าดูฤกษ์มงคงใหม่ดี” คำพูดของหลานสาวตัวน้อยได้เรียกค้อนวงใหญ่จากนาง“ไม่ดีหรอก ฤกษ์ที่เจ้าพูดถึงนี่แหละดีที่สุดแล้ว บอกตามตรงนะเยว่ฮวายายกลัวเหลือเกิน..” หวังชูหรงเงียบไปหลายอึดใจยามนึกถึงเรื่องเมื่อหลายปีก่อน“ท่านยายไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ หลานจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องกับท่านแม่อย่างแน่นอน อีกอย่างตอนนี้ข้าได้กำชับให้ท่านแม่เย็บชุดแต่งงานอยู่แต่ในจวนแล้วด้วย” หลิวหยุนจิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังแต่ทว่าเรื่องเช่นนี้จะสู้ลิขิตฟ้าได้เช่นใดแม้ว่าหลิวหยุนจิงหาสารพัดวิธีป้องกันมารดาถึงกระนั้นก็ยังมีข่าวไม่ค่อยดีออกมาจากภายนอกภายในจวนหลิวในขณะที่หลิวหยุนจิงได้ติดต่อกับลูกพี่ลูกน้องของตน“ถังเจี่ย ถังเกอ พี่ได้ยินเสียงของข้าหรือไม่เจ้าค