All Chapters of ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Chapter 111 - Chapter 120

              เมื่อเวลาล่วงเลยมาจนถึงสี่โมงครึ่ง เกาซูอวี้จึงได้เป็นฝ่ายปิดหนังสือก่อน            "ได้เวลาแล้ว...เราต้องไปที่สนามบาสแล้วละ เดี๋ยวเยว่ฉีจะรอนาน" เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเธอ...ดังนั้นพวกเขาจึงได้เก็บของแล้วมุ่งหน้าไปยังสนามบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัย            เมื่อไปถึงพวกเขาก็ได้เห็นภาพของถังเยว่ฉีที่มารออยู่ก่อนหน้าแล้วจริง ๆ แต่เธอไม่ได้ยืนรอเฉย ๆ...เธอกำลังทำหน้าที่ผู้จัดการทีมคนใหม่ของตัวเองอย่างตั้งใจ ทั้งการจัดเตรียมน้ำดื่มและผ้าขนหนูไว้ข้างสนาม และการพูดคุยตารางการซ้อมกับกัปตันซุนหมิงอย่างจริงจัง            "มากันแล้วเหรอ! ช้าไปห้านาทีนะ!" เธอหันมาทักทายเพื่อน ๆ ด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง            "โห! ผู้จัดการคนใหม่เข้มงวดจังเลย!" หวงจิงอดที่จะแซวไม่ได้ และกัปตันซุนหมิงที่เห็นภาพนี

             "โอ๊ย...แพ้จนได้!" ซ่งอวิ๋นเซิงแสร้งทำเป็นโอดครวญ แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "ก็ได้ ๆ! วันนี้พวกฉันทีม A เลี้ยงเอง! ไป! ทุกคนอยากกินอะไรสั่งได้เต็มที่เลย...ขอเชิญโค้ชด้วยนะครับ" หลังกล่าวจบกับรุ่นน้อง...เจ้าตัวก็ไม่ลืมหันไปชวนโค้ชคนสำคัญ            "ไม่ละ...พอดีฉันมีธุระต่อ พวกเธอไปสนุกกันให้เต็มที่เถอะ" ชายสูงวัยกว่าปฏิเสธ            "ถ้าอย่างนั้น...เอาไว้พวกเราจะมาเลี้ยงโค้ชเป็นการส่วนตัวนะครับ" ซ่งอวิ๋นเซิงก้มศีรษะให้คนตรงหน้าอย่างสุภาพ            "ได้สิ...เอาละพวกเธอไปกันเถอะ...ดูเจ้าเด็ก ๆ พวกนั้นสิกระโดดโลดเต้นกันใหญ่เลย" จบคำพูดของโค้ช ทุกคนในสนามก็ได้พากันเดินออกมาพร้อมกันด้วยรอยยิ้ม            ท่ามกลางแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ในยามเย็นของต้นฤดูใบไม้ร่วงที่ปักกิ่ง กลุ่มมังกรหยก

            ที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล PUMC...เตียงของเด็กชายตัวน้อยถูกเข็นเข้ามาในห้องผู้ป่วยฉุกเฉินเป็นรายแรก ๆ ท่ามกลางความงุนงงของทีมแพทย์และพยาบาลที่เข้าเวรอยู่ เพราะจากสภาพภายนอกเขาดูเป็นผู้ป่วยโซนสีเขียวที่บาดเจ็บน้อยที่สุด            ศาสตราจารย์ฉินโม่ ซึ่งลงมาช่วยดูแลสถานการณ์อุบัติเหตุหมู่ด้วยตัวเอง เดินตรงเข้ามาเพื่อประเมินสถานการณ์            "รายงานผู้ป่วย" เขากล่าวกับหัวหน้าทีมกู้ภัย            "ศาสตราจารย์ฉินครับ!" หัวหน้าทีมอู๋รีบรายงานด้วยสีหน้าที่ยังคงสับสน "เด็กชายอายุประมาณ 5 ขวบ...ภายนอกไม่มีบาดแผลรุนแรง...แต่...คุณหมอซ่งอวิ๋นเซิงสั่งให้เป็นเคสสีแดงด่วนที่สุด บอกว่าสงสัยภาวะเลือดออกในช่องท้องครับ!"            "คุณหมอซ่งวินิจฉัยเองเลยเหรอ" ศาสตราจารย์ฉินขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ&nbs

           สิ้นเสียงคำสั่งของศาสตราจารย์หลิน...นักศึกษาแพทย์ปีสองทุกคนต่างก็หยิบมีดผ่าตัดขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา...นี่คือครั้งแรกที่พวกเขาจะได้สัมผัสกับร่างกายของมนุษย์จริง ๆ...ดังนั้นแต่ละคนจึงเต็มไปด้วยความรู้สึกประหม่า ความกลัว และความน่าเกรงขามผสมปนเปกันไปหมด            หวงจิงหน้าซีดจนแทบจะเป็นสีเดียวกับเสื้อกาวน์...ส่วน หยางเทียนและโจวเทาแม้จะพยายามเก็บอาการ...แต่ก็เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังลังเล            แต่แล้ว...ในกลุ่มของพวกเขานั้น...เกาซูอวี้ก็ได้เป็นผู้ลงมือเป็นคนแรก ภาพที่เธอจับมีดผ่าตัดด้วยท่าจับปากกาที่ถูกต้องและมั่นคงนั้น ทำให้ศาสตราจารย์หลินที่กำลังเดินตรวจอยู่ถึงกับต้องหยุดชะงักและหันมามอง...(ท่าจับมีดแบบนั้น...มันคือท่าของศัลยแพทย์ที่มีประสบการณ์...ชัด ๆ) เธอคิดก่อนจะเฝ้ามองนักศึกษาแพทย์ที่มีคำเล่าลือมาไม่น้อยอย่างสนใจต่อไปอย่างเงียบ ๆ            ในต

           แต่แล้ว...ท่ามกลางเสียงประทัดที่เริ่มจะซาลง...ก็ได้มีเสียงใหม่ที่น่าหวาดหวั่นดังแทรกขึ้นมา...มันคือเสียงไซเรนของรถดับเพลิงและรถพยาบาลที่ดังมาจากอีกฟากหนึ่งของเมือง!            ทุกคนต่างหันไปมอง...และก็ได้เห็นแสงสีแดงส้มที่สว่างวาบขึ้นบนท้องฟ้ายามค่ำคืน...มันคือแสงของเปลวเพลิงขนาดใหญ่!            ท่ามกลางความตกใจของทุกคน...เสียงโทรศัพท์บ้านก็ได้แผดดังขึ้นมา หลิวซินรีบไปรับสาย...และสีหน้าของเธอก็ซีดเผือดลงทันที!            "คุณคะ! ไฟไหม้ใหญ่ที่ย่านเมืองเก่า...ย่านเหล่าเหมินตง...ผู้บัญชาการโทรมาค่ะ"            เกาเจี้ยนกั๋วรีบไปรับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม...ท่ามกลางความตระหนกของเด็ก ๆ และกลุ่มแม่บ้านรวมถึงหวงเจิ้นหรง ทั้งนี้เป็นเพราะสถานที่แห่งนั้น...คือสถานที่ที่ครอบครัวถังไปเยี่ยมญาติในคืนนี้!