All Chapters of ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Chapter 131 - Chapter 140

             ซึ่งเรื่องที่เขาพูดได้ทำให้เกาซูอวี้แสดงความประหลาดใจออกมา "เกือบลืมไปเลย..." ซ่งอวิ๋นเซิงกล่าวด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก "มีคนฝากของสำคัญไว้กับพี่...แต่เจ้าของกลับยังไม่เคยแวะไปดูเลยสักครั้ง"            "คะ?" เกาซูอวี้เอียงคอด้วยความสงสัย            ทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูในท่าทางของเธอ...ก็เจ้าสี่ตัวแสบนั่นไง...เปี่ยนเชว่ หัวทัว ไป๋ฉา และจ้งจิ่ง เขาเอ่ยชื่อที่เคยช่วยกันตั้งผ่านทางโทรศัพท์บ้านเมื่อหลายเดือนก่อน            "ตอนนี้มันไม่ใช่ลูกแมวตัวเล็ก ๆ แล้วนะ...โตจนจะกลายเป็นลูกเสืออยู่แล้ว โดยเฉพาะเจ้าหัวทัว...ซนที่สุดในบ้านเลย"            คำพูดของรุ่นพี่หนุ่ม...ทำให้เกาซูอวี้นึกถึงคำสัญญา...บทเล็ก ๆ ที่น่ารักระหว่างพวกเขาในวันนั้น...วันที่เต็มไปด้วยเรื่องราวความเป็นความตาย...แต่ก็

            หลังจากที่...ทีมวิจัยของเหล่าไฟแรงทั้งสองฝั่ง...ทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้อง...ได้ก่อกำเนิดขึ้นอย่างไม่เป็นทางการแล้วนั้น            ในเย็นวันต่อมา...ซ่งอวิ๋นเซิงและเกาซูอวี้ก็ได้นัดหมายให้สมาชิกทุกคน...มารวมตัวกันที่ห้องประชุมเล็กส่วนตัวในหอสมุดของมหาวิทยาลัย            เมื่อเหล่าแพทย์หนุ่มรุ่นพี่ทั้งสามคนเดินทางมาถึง...พวกเขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าภายในห้องนั้น...มีกลุ่มของนักศึกษาแพทย์ปีสองนั่งรออยู่ก่อนแล้ว! และในทำนองเดียวกัน...กลุ่มของเกาซูอวี้ก็ประหลาดใจไม่แพ้กันที่ได้เห็นเหล่าแพทย์รุ่นพี่ในตำนานปรากฏตัวขึ้นที่นี่            "อาเซิง...นี่มัน...หมายความว่ายังไง" เฉียนฮ่าวหรานเอ่ยถามด้วยความสงสัย...เกาซูอวี้และซ่งอวิ๋นเซิงได้ยืนขึ้นเคียงข้างกันที่หน้าห้องประชุม...ราวกับเป็นผู้นำร่วมของทีมนี้         &nb

             ทว่า...ก่อนที่ใครจะวิ่งออกไปอย่างบุ่มบ่าม ซ่งอวิ๋นเซิงก็ได้ยกมือขึ้นห้ามทุกคนภายในกลุ่มออกมา            "เดี๋ยวก่อน! อย่าเพิ่งเข้าไป!" เขากล่าวเสียงเรียบ สายตาคมกริบคู่นั้นกับเกาซูอวี้ต่างก็กำลังประเมินสถานการณ์ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว...            กลุ่มวัยรุ่นมีจำนวนมากเกินไป...และบางคนก็เริ่มใช้อาวุธแล้ว...การวิ่งเข้าไปตอนนี้มีแต่จะทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย...ซึ่งในขณะที่พวกเขากำลังคิดหาทางอยู่นั้นเอง...หวงจิงก็ได้เกิดความคิดที่ชาญฉลาดขึ้นมา!            เขากระซิบกับเกาซูอวี้และซ่งอวิ๋นเซิงอย่างรวดเร็ว "พี่ใหญ่...พี่ชายซ่ง...ถ้าเราตะโกนว่าตำรวจมา...พวกมันอาจจะแตกตื่นและหวาดกลัวก็ได้นะครับ!"            ซ่งอวิ๋นเซิงพยักหน้าเห็นด้วยทันที "เป็นความคิดที่ดี! ทำเลย!" หวงจิงไม่รอช้า! เขาใช้มือป้อง

           เมื่อเกาซูอวี้เดินตามชายหนุ่มเจ้าบ้านมาถึงในส่วนที่ลึกจากสวนด้านหน้าเข้ามา...เธอก็ได้เห็นลูกแมวทั้งสี่ตัวที่บัดนี้เติบโตขึ้นมากำลังนอนเล่นกันอยู่อย่างสบายอารมณ์            พวกมันไม่ใช่ลูกแมวตัวน้อย ๆ เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วหนึ่งปีที่ผ่านมาทำให้พวกมันเติบโตขึ้นจนกลายเป็นแมวที่ดูแข็งแรงและน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก...ขนของแต่ละตัวเป็นมันเงาบ่งบอกถึงการได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี            และเจ้าตัวเล็กทั้งหลายเมื่อเห็นการมาถึงของคนแปลกหน้า...แมวทั้งสี่ตัวรวมถึงหัวทัวที่วิ่งมารวมกับพี่น้อง...ก็มีปฏิกิริยาที่แตกต่างกันไป...เปี่ยนเชว่ผู้ชาญฉลาดทำเพียงแค่นั่งนิ่ง ๆ แล้วจ้องมองเด็กสาวด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์...ส่วนจ้งจิ่งแมวผู้สุขุมก็ยังคงนอนหมอบอยู่กับที่...แต่หูของมันก็ตั้งขึ้นเพื่อรอฟังเสียง            เกาซูอวี้ไม่ได้รีบร้อนเข้าไปหา...เธอทำเพียงย่อตัวลงนั่งยอง

           หลังจากวันที่บทความวิจัยของพวกเขาได้รับการตีพิมพ์ชีวิตของทีมวิจัยแห่งอนาคต...ทั้งสิบคนก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป            แม้ว่าชื่อผู้เขียนจะเป็นเพียงชื่อกลุ่มนิรนาม...แต่ในโลกที่แคบและเต็มไปด้วยการแข่งขันของสถาบันแพทย์อันดับหนึ่งอย่าง PUMC...ความลับก็ไม่ใช่ความลับอีกต่อไป            ข่าวลือได้แพร่สะพัดไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัย...ทุกคนต่างก็ปะติดปะต่อเรื่องราวกันได้อย่างง่ายดาย...กลุ่มนักศึกษาปีสองและแพทย์รุ่นใหม่ที่โดดเด่นที่สุด...ผู้ซึ่งเคยสร้างวีรกรรมในเหตุการณ์อุบัติเหตุหมู่...จะเป็นใครไปไม่ได้อีกแล้ว!            บัดนี้...ทุกย่างก้าวของพวกเขาจึงได้ตกอยู่ภายใต้สายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมและทึ่งอย่างสุดประมาณจากทั้งเพื่อน ๆ และคณาจารย์...ซึ่งพวกเขาได้กลายเป็นตำนาน...ที่มีชีวิตของมหาวิทยาลัยไปแล้วอย่างสมบูรณ์       &