All Chapters of ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Chapter 121 - Chapter 130

            ในขณะที่เท้าของเกาซูอวี้กำลังจะวิ่งไปหาหญิงสาวคนนั้น สายตาของเธอก็ได้กวาดตามองรอบด้านไปด้วย...เพื่อจะมองหาพ่อบุญธรรมที่กำลังไปช่วยเหลือคนเจ็บและเมื่อเธอเห็นเขาอยู่ไม่ไกล            "พ่อบุญธรรม!" เสียงตะโกนของเธอที่เต็มไปด้วยความ เร่งรีบอย่างผิดปกติ ทำให้หวงเจิ้งหรงรู้ได้ในทันทีว่าต้องมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น! เขาไม่รอช้า ชายวัยกลางคนรีบวิ่งตรงมาหาเธอทันที...โดยมีลูกชายกับอู๋ถิงตามติดมาด้วย            เมื่อเกาซูอวี้ไปถึงตัวของหญิงสาว หล่อนก็เห็นว่า...ผู้หญิงคนนี้กำลังอยู่ในภาวะย่ำแย่อย่างที่สุด...โดยไร้ซึ่งคนสนใจทั้งนี้เป็นเพราะทุกคนต่างก็มัวแต่เอาชีวิตรอด            และภาพที่เธอเห็นนั้น...ช่างเป็นภาพที่น่าสะเทือนใจอย่างยิ่ง...หญิงสาวท้องแก่คนหนึ่งกำลังนอนขดตัวอยู่บนพื้นปูนอันเย็นเฉียบ           

            บริเวณทางเดินหน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลทหารหนานจิงในเวลานี้...กำลังอวลไปด้วยกลิ่นของยาฆ่าเชื้อที่ฉุนจมูกผสมปนเปไปกับกลิ่นควันไฟจาง ๆ ที่ติดมากับเสื้อผ้าของผู้คน            เสียงฝีเท้าของเหล่าแพทย์และพยาบาลที่วิ่งกันอย่างขวักไขว่และเสียงสะอื้นไห้เบา ๆ ของครอบครัวผู้ประสบภัยคนอื่น ๆ...ทั้งหมดนี้คือภาพที่กำลังสื่อถึงความเป็นความตาย...ที่ไม่มีใครอยากพบเจอ            เกาซูอวี้ อู๋ถิง เกาเสี่ยวเฟย และเหล่าผู้ใหญ่จากทั้งสามครอบครัวต่างก็กำลังยืนรอข่าวคราวของคนที่พวกเขารักด้วยใจจดจ่อ ถังเว่ยหมินและภรรยาของเขายืนกอดกันนิ่งอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน            ก่อนที่ประตูทางเข้าของโรงพยาบาลจะเปิดออก...พร้อมกับการปรากฏตัวของกลุ่มเด็กหนุ่มห้าคนที่เนื้อตัวมอมแมมและเปรอะเปื้อนไปด้วยเขม่าควัน...ซึ่งพวกเขาไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นกลุ่มของหลี่หู่นั่นเอง...รวมถึงหวงจิงที่มาด้ว

           หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาไม่กี่วันต่อจากนั้นเมื่อแพทย์เจ้าของไข้ของถังเยว่ฉีเห็นว่าเธอมีอาการดีขึ้น เจ้าตัวก็ได้ให้เด็กสาวกลับมาพักฟื้นที่บ้านได้...            ซึ่งในระหว่างนี้เกาซูอวี้กับเพื่อน ๆ ก็ยังคงมาเยี่ยมเธอไม่ได้ขาด อีกทั้งในบ้างครั้งเกาซูอวี้ก็ยังทำอาหารจานโปรดที่เพื่อนรักชอบกินมาให้เธออีกด้วย            ในขณะที่ชีวิตของเหล่าวัยรุ่นเริ่มกลับคืนสู่ชีวิตปกติอันเรียบง่ายและสงบสุข...แต่ที่อีกฟากหนึ่งของเมือง ภายในศูนย์วิจัยลับของโรงพยาบาลทหารหนานจิง...            สถานที่ซึ่ง...ศาสตราจารย์หวงเจิ้งหรงได้ใช้ทั้งอิทธิพลเก่าและชื่อเสียงในอดีต ขออนุมัติจัดตั้งห้องวิจัยแห่งนี้ขึ้นมาโดยเฉพาะเพียงเพื่อภารกิจเดียว นั่นคือการพัฒนาชุดตรวจไวรัสตับอักเสบสายพันธุ์ใหม่ที่หลบเลี่ยงการตรวจจับแบบเดิม           

            "เฮ้! พวกนายมีอะไรปิดบังพวกเราอย่างนั้นหรือถึงกระซิบกันเสียงเบาขนาดนั้น" เป็นเสียงของโจวเทาขัดขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น...เมื่อเจ้าตัวเห็นว่ารถของผู้มาเยือนได้จากไปแล้ว            "นายอยากรู้เหรอ" หวงจิงหันมาทำหน้าตากวน ๆ ใส่เขาก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์            "ไม่อยากรู้มั้ง...หรือว่าเล่าไม่ได้...ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร" โจวเทายักไหล่ก่อนจะถามออกมาอย่างเกรงใจเนื่องจากเจ้าตัวคิดว่าเรื่องบางเรื่องของเพื่อนเราไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องก็ได้            "เล่าได้...แต่เอาไว้ไปเล่าให้เยว่ฉีฟังด้วย" หวงจิงยังคงเป็นคนตอบออกมาตามเดิม            "ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปที่โรงอาหารของคณะพยาบาลกัน...เธอน่าจะมารอพวกเราแล้ว..." หยางเทียนที่นั่งเงียบมาตลอดกล่าวสรุป     

           เด็กชายเสี่ยวเฟิงมองศาสตราจารย์ฉินด้วยดวงตากลมโต "ของขวัญหรือครับคุณลุงหมอ...แล้วผมจะ...จะหายป่วยจริง ๆ ใช่ไหมครับ" น้ำเสียงของเด็กน้อยสั่นเทาด้วยความหวังปนความกลัว            ศาสตราจารย์ฉินยิ้มกว้าง วางมือลงบนไหล่เล็ก ๆ ของเด็กชายอย่างอ่อนโยน "ใช่แล้ว เสี่ยวเฟิง ลุงสัญญาว่าจะทำให้หนูแข็งแรงขึ้น เอาละ ไปเตรียมตัวกับพี่พยาบาลนะ"            ในเวลาเดียวกันนั้น...เกาซูอวี้ก็ได้ยืนมองเด็กชายถูกพยาบาลพาไปเตรียมตัว...โดยมีศาสตราจารย์ฉินเดินตาม ก่อนที่เธอจะหันไปมองทางซ่งอวิ๋นเซิงที่ยืนอยู่ด้านข้าง            "พี่ชายซ่ง…เรื่องตับที่เข้ากันได้นี่คือเรื่องจริงใช่ไหมคะ...เพราะมันช่างเป็นปาฏิหาริย์ที่หาได้ยากมาก"            ซ่งอวิ๋นเซิงพยักหน้า แววตาของเขาสะท้อนความตื่นเต้น "มันคือปาฏิหาริย์ที่เรารอคอย แต่จา