All Chapters of ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Chapter 21 - Chapter 30

หลายสัปดาห์ต่อมา วันเปิดภาคเรียนแรกก็มาถึง ช่วงเวลาปิดภาคเรียนฤดูร้อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่มันคือช่วงเวลาที่ได้สร้างรากฐานชีวิตใหม่ให้กับสองแม่ลูกตระกูลหลิวอย่างแท้จริง            หลิวซินปรับตัวเข้ากับงานใหม่ที่โรงพยาบาลได้อย่างดีเยี่ยม และยังคงออกกำลังกายกับลูกสาวทุกเช้าจนรูปร่างดูสมส่วนและแข็งแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ความมั่นใจและรอยยิ้มที่เคยห่างหายไปนานได้กลับมาประดับบนใบหน้าของเธออย่างเต็มภาคภูมิ            ทางด้านหานซูอวี้นอกจากจะทำหน้าที่เป็นติวเตอร์ให้กับกลุ่มเพื่อน ๆ จนเป็นที่ยอมรับแล้ว เธอยังคงใช้เวลาว่างในการออกแบบเสื้อผ้าและวางแผนอนาคตทางการเงินให้กับครอบครัวอย่างเงียบ ๆ รวมถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเกาเสี่ยวเฟยก็แน่นแฟ้นขึ้นทุกวัน            เช่นเดียวกับความสัมพันธ์ฉันเพื่อนบ้านที่ดีระหว่างแม่ของเธอกับร้อยเอกเกาเจี้ยนกั๋วก็ดำเนินไปอย่างอบอุ่นและสม่ำเสมอ    

            เมื่อพวกเขาเดินมาถึงหน้าอาคารที่พักของตน หวงจิงและถังเยว่ฉีก็โบกมือลาเนื่องจากถังเยว่ฉีอยู่อีกตึก ส่วนของหวงจิงนั้นเป็นห้องชั้นหนึ่ง            "พรุ่งนี้เจอกันนะพี่ใหญ่! เจอกันนะอู๋ถิง!" หวงจิงตะโกนอย่างร่าเริง "แล้วเจอกันจ้ะ!" ถังเยว่ฉีส่งยิ้มให้            หานซูอวี้พยักหน้ารับ ก่อนจะจูงมือเกาเสี่ยวเฟยเดินขึ้นไปยังชั้นที่พักของตน โดยมีอู๋ถิงเดินตามมาอย่างเงียบ ๆ เนื่องจากห้องพักของพวกเขาอยู่ชั้นเดียวกัน            เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องหานซูอวี้ก็หันไปพยักหน้าให้อู๋ถิงเป็นเชิงบอกลา เด็กชายพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปยังห้องของตัวเองที่อยู่ถัดไปไม่ไกล            ทันทีที่หานซูอวี้เปิดประตูเข้าไปกลิ่นหอมฉุยของอาหารที่กำลังปรุงสุกใหม่ก็ลอยมาปะทะจมูกทันที ซึ่งเธอรู้สึกว่านี่ไม่

          หลายสัปดาห์ผ่านไป...คำพูดของเกาเสี่ยวเฟยในคืนนั้นยังคงก้องอยู่ในหัวใจของคนเป็นพ่อ เขาเฝ้ามองปฏิสัมพันธ์ที่อบอุ่นระหว่างลูกชายของตนเองกับสองแม่ลูกบ้านตรงข้ามด้วยความรู้สึกซับซ้อนและขอบคุณ            และในเวลาเดียวกันนั้นเอง หานซูอวี้ผู้ยังไม่รู้ว่าตัวเองกับแม่ได้ถูกจับตามองเป็นพิเศษจากใครบางคน ก็ยังคงทำหน้าที่ทั้ง พี่สาวที่แสนดีของเสี่ยวเฟยและพี่ใหญ่ที่น่าเคารพของกลุ่มเพื่อนติวหนังสือได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ชีวิตของทุกคนในวงโคจรนี้ดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างราบรื่นและเปี่ยมด้วยความหวัง            จนกระทั่งวันหนึ่ง...บรรยากาศในกลุ่มติวหนังสือที่ศาลาริมน้ำดูเงียบเหงาไปอย่างถนัดตา อู๋ถิงที่ปกติก็นั่งเงียบอยู่แล้ว วันนี้กลับดูเหม่อลอยและเศร้าซึมเป็นพิเศษ เขาแทบไม่ได้แตะแบบฝึกหัดตรงหน้าเลย            "อู๋ถิง นายเป็นอะไรไปน่ะ ไม่สบายหรือเปล่า?" ถังเยว่ฉีเอ่ยถามด้วยความเป็นห

           เวลาผ่านไปอีกเกือบสองเดือน...ทุกอย่างดำเนินไปตามคำแนะนำของหวงเจิ้งหรงอย่างไม่ผิดเพี้ยน เกาเจี้ยนกั๋วเดินหน้าเต็มกำลังในแบบฉบับของตัวเอง...นั่นคือการแสดงความจริงใจอย่างเสมอต้นเสมอปลาย            เขายังคงมาที่บ้านพักของสองแม่ลูกบ่อยเท่าเดิม รวมถึงยังได้เพิ่มการแสดงความใส่ใจในรูปแบบอื่นด้วย อีกทั้งยังมักมีของฝากเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้อย่างไม่ขาด แต่สิ่งที่เพิ่มเข้ามาคือการปรากฏตัวของเขาในที่ที่ไม่คาดคิด            บางครั้งในช่วงพักกลางวันที่โรงพยาบาล เขาก็มักจะ บังเอิญเดินผ่านมาที่แผนกธุรการที่หลิวซินทำงานอยู่ พร้อมกับนำผลไม้หรือขนมมาฝาก โดยอ้างว่าพอดีผ่านมาแถวนี้หรือไม่ก็ที่หน่วยเขาแบ่งมาให้ก็เลยนึกถึง            ตอนแรกหลิวซินก็คิดว่าเป็นเพียงความบังเอิญและน้ำใจของเพื่อนบ้านที่ดี แต่เมื่อเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ผู้หญิงที่ผ่านโลกมาแล้วอย่างเธอก็เร

           ตั้งแต่วันนั้นที่เริ่มจากขนมจานเล็ก ๆ บรรยากาศของคนทั้งคู่ก็ดูเหมือนว่าจะสดชื่นราวกับฤดูใบไม้ผลิมาเยือน จนสหายที่ทำงานและคนในหมู่บ้านพากันยิ้มให้กับพวกเขา            เมื่อเห็นว่าแม่ของเธอดูเหมือนจะเริ่มต้นด้วยดี หานซูอวี้ก็วางใจก่อนจะทบทวนทำแบบฝึกหัดซ้ำไปซ้ำมา จนกระทั่งในที่สุด เช้าวันสอบกลางภาค...ก็มาถึง            หานซูอวี้และพรรคพวกทั้งสามคนรวมถึงน้องชายก็กำลังเดินมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนด้วยบรรยากาศที่ผ่อนคลายกว่าวัน สอบเข้ามากนัก ทุกคนต่างก็มีรอยยิ้มและพูดคุยหยอกล้อกันอย่างเป็นกันเองเพราะได้รับความมั่นใจมาจากพี่ใหญ่ในการช่วยติว            แต่แล้ว...ในขณะที่พวกเขากำลังจะเดินผ่านสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน สายตาของหานซูอวี้ก็พลันสังเกตเห็นกลุ่มคนกำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่ข้างหน้า          &nbs