บททั้งหมดของ ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: บทที่ 51 - บทที่ 60

            เช้าของวันต่อมา หลังจากสองเพื่อนรักได้กุญแจตึกแถวมาอยู่ในมือ หลิวซินและเฉินลี่ฮวาก็ไม่รอช้าพวกเธอมาที่ร้านใหม่ตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อเริ่มต้นภารกิจการแปลงโฉมตึกไม้เก่าให้กลายเป็นห้องเสื้อซูซินในฝันทันที            โดยมีลู่เหยาที่ว่างเว้นจากการเข้าเวรที่โรงพยาบาลก็ได้ตามมาสมทบด้วยอีกแรง ภาพของสามสตรีเหล็กต่างวัยที่เคยแต่ทำงานตามหน้าที่ของตนบัดนี้ได้มาจับไม้กวาดและผ้าขี้ริ้ว ช่วยกันปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดร้านใหม่ของพวกเธออย่างขยันขันแข็ง เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยดังขึ้นเป็นระยะทำให้บรรยากาศที่เคยเงียบเหงาของตึกเก่าดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา            ในช่วงบ่ายแก่ ๆ ภายในวันเดียวกันหลังจากลูก ๆ ของพวกเธอเลิกเรียนและเสร็จสิ้นจากการติวหนังสือแล้ว กลุ่มของหานซูอวี้ก็ได้ตามมาสมทบที่ร้านแห่งนี้ด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน            "แม่ครับ พวกเรามาช่วยแล้ว" หวงจิงประกาศเสี

          หลังจากอาหารมื้อค่ำที่อิ่มเอมมื้อนั้นผ่านพ้นไป วันสอบปลายภาคของเหล่าบรรดาเด็ก ๆ ก็กำลังใกล้เข้ามา จนกระทั่งในช่วงสัปดาห์สุดท้ายก่อนการสอบปลายภาคเรียนจะมาถึง ทีมพี่ใหญ่ก็ได้นำหลักสูตรการช่วยชีวิตบทเรียนที่สองออกสู่สายตาเพื่อนนักเรียนทั้งชั้นปี            ครั้งนี้เป็นเรื่องของ การช่วยเหลือผู้ที่มีอาหารติดคอ ซึ่งเป็นหัวข้อที่หานซูอวี้นำเสนอด้วยตัวเองภายในหอประชุมของโรงเรียน            "สวัสดีเพื่อน ๆ ทุกคน" หานซูอวี้เริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งแต่เปี่ยมด้วยพลังเหมือนเช่นเคย "หลายสัปดาห์ก่อนพวกเราได้เรียนรู้วิธีช่วยคนหัวใจหยุดเต้นกันไปแล้ว มาวันนี้พวกเราจะมาเรียนวิธีช่วยคน มีอาหารหรือสิ่งของติดคอกันบ้างนะคะ"            เธอหยุดเล็กน้อยเพื่อให้ทุกคนตั้งใจฟัง "ฉันจะยกตัวอย่างจากเรื่องน้องชายของตัวเองนะคะ ที่เขาเคยลูกอมติดคอ ซึ่งเรื่องนี้หลายค

          สามวันต่อมา หลังจากที่ทุกคนร่วมแรงร่วมใจกันเตรียมการมานานนับสัปดาห์ ในที่สุด...เช้าวันเปิดร้านห้องเสื้อ       ซูซินอย่างเป็นทางการก็มาถึง            ตึกแถวไม้สองชั้นที่หัวมุมถนนซึ่งเคยดูเก่าและเงียบเหงา บัดนี้ได้ถูกแปลงโฉมเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง ป้ายไม้ที่เขียนชื่อร้านห้องเสื้อซูซินด้วยพู่กันอย่างสวยงามถูกแขวนไว้อย่างโดดเด่น            ที่หน้าต่างบานใหญ่หุ่นโชว์ในชุดเดรสสีครีมตัวเก่งที่  หลิวซินเคยใส่ในวันแต่งงานกำลังยืนโพสท่าราวกับมีชีวิตชีวาเชื้อเชิญให้ทุกคนที่ผ่านไปมาต้องเหลียวมอง            ด้านหน้าร้านถูกประดับด้วยริบบิ้นสีแดงสดและที่สำคัญคือ มีประทัดสายยาวได้แขวนรอฤกษ์งามยามดีอยู่ ในวันนี้หลิวซิน เฉินลี่ฮวา และลู่เหยา ยืนอยู่หน้าร้านในชุดที่พวกเธอตัดเย็บขึ้นเองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นระคนประหม่า โดยมีสามีและลูก ๆ

            ทันทีที่ประตูไม้บานใหญ่เปิดออกก็เผยให้เห็นร่างของคนสามคนที่ยืนรอต้อนรับอยู่ด้วยรอยยิ้ม...ศาสตราจารย์นายแพทย์ซ่งไป๋ในมาดสุขุม            คุณนายแพทย์หญิงถังซูหรานผู้มีใบหน้าอ่อนโยน และลูกชายคนเดียวของพวกเขา ซ่งอวิ๋นเซิงผู้มีรูปร่างสูงโปร่งและใบหน้าที่หล่อเหลาโดดเด่น            การทักทายระหว่างสองครอบครัวเป็นไปอย่างอบอุ่นและเต็มไปด้วยความคิดถึง โดยเฉพาะสองพี่น้องอย่างถังเว่ยหมินและถังซูหรานที่ไม่ได้พบกันนานนับปี            หลังจากที่ผู้ใหญ่ได้พูดคุยกันครู่หนึ่ง ถังซูหรานก็หันมายิ้มให้หลานสาว "เยว่ฉี ไม่เจอกันปีกว่า โตเป็นสาวขึ้นเยอะเลยนะ! ไปลูก...ให้อวิ๋นเซิงเกอพาไปเดินเล่นในสวนหน่อย ไปคุยกันตามประสาวัยรุ่น"            ซ่งอวิ๋นเซิงยิ้มรับอย่างอบอุ่น เขาเป็นคนอัธยาศัยดีและรักญาติพี่น้องเสมอ เขาเดิน

           "พ่อบุญธรรมคะ...เรื่องที่อำเภอจวี้หรง...ยังไม่มีความคืบหน้าเหรอคะ?"            หวงเจิ้งหรงเงยหน้าขึ้นจากตำรา มองลูกสาวบุญธรรมแล้วถอนหายใจ "มันยากมากเลยลูก...เรากำลังต่อสู้กับเชื้อโรคที่ยาทั่วไปทำอะไรมันไม่ได้ ลำพังแค่การหายาสักตัวมารักษาก็ยากมากแล้ว แต่นี่เราต้องหาสูตรยาหลาย ๆ ตัวมาใช้ร่วมกัน...พ่อจนปัญญาแล้วจริง ๆ"            ในขณะที่หวงเจิ้งหรงกำลังจะหันไปหยิบตำราแพทย์บนโต๊ะอีกครั้ง...เพื่ออยากหาทางออกให้ได้            ฉับพลันเสียงของหานซูอวี้ก็ดังขึ้นอย่างทำการตัดสินใจดีแล้ว "พ่อบุญธรรมคะ...หนูคิดว่าเรายังมีทางค่ะ" น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ ในเมื่อเธออยากจะเป็นหมอ อีกทั้งยังมีระบบจากโลกอนาคตผู้เก่งกาจ เธอก็ควรจะใช้ให้เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น            เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างตรงไปตร