All Chapters of ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Chapter 41 - Chapter 50

           ความรู้สึกอยากปกป้องเด็กคนนี้จึงพุ่งขึ้นมาในใจของเขาอย่างแรงกล้า "เรื่องนี้...จะต้องเป็นความลับนะซูอวี้" เขากล่าวเสียงเข้ม "พรสวรรค์ที่มากเกินไปอาจจะนำมาซึ่งอันตรายได้  ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปจะมีคนมากมายที่อยากจะรู้ความลับของหนู และมันอาจจะไม่ปลอดภัยต่อตัวหนูเอง"            เขาตัดสินใจในวินาทีนั้น "เรื่องในห้องผ่าตัดวันนี้ เดี๋ยวพ่อบุญธรรมจะกำชับทุกคนให้เก็บเป็นความลับแม้ว่าอาจจะช่วยไม่ได้มากนักก็ตาม แต่หากมีคนมาถามพ่อจะตอบเลี่ยงออกไป ซึ่งพ่อบุญธรรมจะปกป้องหนูเอง ไม่ต้องกลัว"            ถ้อยคำที่แสดงความห่วงใยอย่างลึกซึ้งทำให้หานซูอวี้รู้สึกผิดในใจ ทว่าเธอไม่อาจบอกความจริงเรื่องของเทพซูออกไปได้ สาเหตุก็เพราะเธอกลัว....กลัวว่าหากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไปจะมีคนมาจับตัวเธอไปทำการทดลอง            อีกใจก็กลัวว่าสิ่งที่ล้ำสมัยเกินไปนี้จะยิ่งทำให้ทุกคนที่ไ

           หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว...ในที่สุดจดหมายตอบรับอย่างเป็นทางการจากหน่วยงานของกองทัพก็ถูกส่งมาถึงมือของร้อยเอกเกาเจี้ยนกั๋ว การขออนุญาตแต่งงานของเขาได้รับการอนุมัติอย่างไม่มีปัญหา            เย็นวันนั้นเขานำข่าวดีนี้มาบอกกับหลิวซินและเด็ก ๆ ด้วยรอยยิ้มที่กว้างจนคนที่เห็นต้องแสดงความสงสัย "ทางการอนุมัติแล้วนะครับ...วันจันทร์พวกเราไปจดทะเบียนกันได้แล้ว" หลิวซินยิ้มรับอย่างเขินอายระคนเต็มไปด้วยความสุข            "และเพื่อเป็นการฉลองเรื่องนี้" เกาเจี้ยนกั๋วกล่าวต่อ "พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของเด็ก ๆ พอดี ผมว่าเราสี่คนไปถ่ายรูปครอบครัวที่ร้านถ่ายรูปในเมืองกันเถอะครับ"            ความคิดที่จะได้ถ่ายภาพครอบครัวเป็นครั้งแรกทำให้ทั้งหานซูอวี้และเกาเสี่ยวเฟยตื่นเต้นดีใจ แม้ว่าในยุคสมัยนี้การถ่ายรูปในสตูดิโอจะมีราคาไม่ถูกเลยก็ตาม     &n

           และหลังจากที่การถ่ายรูปครอบครัวจบลง เกาเจี้ยนกั๋วก็ถือโอกาสนี้พาภรรยาและลูก ๆ ไปที่ร้านอาหารของรัฐที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งในตัวเมืองหนานจิง            บรรยากาศภายในร้านนั้นคึกคักและมีชีวิตชีวาอย่างมาก โต๊ะกลมขนาดใหญ่ที่ปูด้วยผ้าปูโต๊ะสีขาวสะอาดถูกจับจองเกือบเต็มทุกโต๊ะ เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังเคล้าไปกับเสียงกระทบกันของจานชามและตะเกียบ            แม้การตกแต่งจะดูเรียบง่ายและเป็นทางการตามแบบฉบับของร้านอาหารแห่งรัฐในยุคนี้ก็ตาม แต่ทว่าโดยรวมก็ให้ความรู้สึกที่โอ่โถงและน่าเชื่อถือทีเดียว            เมื่อได้โต๊ะนั่งเรียบร้อยแล้วเกาเจี้ยนกั๋วก็รับบทเป็นเจ้ามือที่ดี เขาสั่งอาหารจานเด็ดของร้านมาหลายอย่างโดยไม่ลังเล ทั้งปลาเปรี้ยวหวาน หมูแดงฮ่องเต้ และผัดผักตามฤดูกาล            "ผู้กองเกา...นี่ม

            เช้าวันเดียวกันนั้น หลังจากที่หานซูอวี้และพรรคพวกเดินทางมาถึงโรงเรียน พวกเขาก็ได้รับข่าวดีที่น่าตื่นเต้นอย่างเป็นทางการจากครูประจำชั้นหยางซืออิน            เนื่องจากท่านผู้อำนวยการหรูไห่หยางได้ดำเนินการอย่างรวดเร็วและได้บรรจุ "หลักสูตรการช่วยชีวิตขั้นพื้นฐาน" เข้าเป็นส่วนหนึ่งของวิชากิจกรรมพิเศษเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โดยอ้างอิงเนื้อหาหลักมาจากรายงานที่พวกเขาทั้งสี่คนได้ช่วยกันรวบรวมและนำเสนอไป และคาบเรียนแรกจะเริ่มต้นขึ้นในวันนี้            "ผมตื่นเต้นชะมัดเลยพี่ใหญ่" เสียงของหวงจิงดังขึ้นเมื่อได้ยินข่าวดีนี้ที่ตัวเองกับผองเพื่อนจะต้องสอนคนจำนวนมาก  "ไม่เป็นไร แค่ทำตามที่เราฝึกมาก็พอ" เสียงของหานซูอวี้ดังขึ้นอย่างผู้มีประสบการณ์            และแล้วคาบกิจกรรมพิเศษในช่วงบ่ายของวันนั้นก็มาถึงนักเรียนชั้นมัธยมต้นปีที่หนึ่งทั้งหมด ตั้งแต่ห้องหนึ่งไปจนถึงห้องห

            หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...ชุดสวยล็อตแรกจากห้องเสื้อซูซิน  ได้ถูกตัดเย็บจนเสร็จสมบูรณ์ วันที่เหล่าลูกค้ามารับชุดและลองสวมใส่บรรยากาศภายในห้องพักจึงได้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอีกครั้งรวมถึงคำชื่นชมไม่ขาดปากอีกด้วย            ทุกคนต่างตกตะลึงในความงดงามและความประณีตของฝีมือการตัดเย็บที่เข้ากับรูปร่างของแต่ละคนได้อย่างพอดิบพอดี และที่สำคัญคือแบบที่ดูทันสมัยไม่เหมือนใคร            เมื่อทุกคนจ่ายเงินค่าตัดเย็บส่วนที่เหลือครบถ้วน...คืนนั้นหลิวซินก็นำเงินทั้งหมดที่เพิ่งได้รับมาวางลงบนโต๊ะแล้วค่อย ๆ นับอย่างเบามือ มือของเธอสั่นเทาเล็กน้อยเมื่อนับจนครบ            "สองร้อยแปดสิบหยวน..." เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ            เงินจำนวนนี้...จากการทำงานไม่ถึงสองสัปดาห์...มันมากกว่าเงินเดือนทั้งเดือนของเธอที่โรงพยาบ