All Chapters of ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Chapter 11 - Chapter 20

โอกาสที่หยิบยื่นมาตรงหน้าทำให้หัวใจที่แห้งแล้งของหลิวซินกลับมาชุ่มชื่นอีกครั้ง ไม่ใช่แค่โอกาสในการมีงานทำ          แต่เป็นโอกาสที่เธอจะได้ใช้ความรู้ความสามารถของตัวเองและยืนได้ด้วยลำแข้งอีกครั้งหนึ่ง น้ำตาแห่งความซาบซึ้งใจเอ่อคลอขึ้นมาในดวงตาของเธออย่างกลั้นไม่อยู่            "ขอบใจนะ...ขอบใจพวกเธอทั้งสองคนมากจริง ๆ" หลิวซินพูดได้เพียงเท่านั้นเพราะความตื้นตันใจจุกอยู่ที่ลำคอ            หานซูอวี้มองภาพตรงหน้าเงียบ ๆ ในใจรู้สึกขอบคุณครอบครัวหวงอย่างสุดซึ้ง และในขณะเดียวกันก็ยิ่งมุ่งมั่นมากขึ้นไปอีก          แม่คะ...นี่แหละคือชีวิตใหม่ของเรา แม่จะมีงานที่ดีทำ มีคนดี ๆ อยู่รอบกาย ส่วนหนู...หนูจะตั้งใจเรียน สอบเข้าโรงเรียนที่ดีที่สุด และคว้าทุนการศึกษานั่นมาให้ได้ เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องลำบากอีกต่อไป!        &nb

            "มา ๆ อย่ามัวแต่คุยกันเลย รีบมาช่วยฉันเตรียมของเถอะ เดี๋ยวลูกค้าก็มากันแล้ว" เฉินลี่ฮวาร้องเรียกสองแม่ลูกจึงรีบเข้าไปช่วยงานในครัวอย่างเต็มใจ วันแรกของชีวิตใหม่ในหนานจิงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...ด้วยความหวังและไออุ่นของมิตรภาพอย่างแท้จริง            ช่วงสายของวัน หลังจากหานซูอวี้ช่วยแม่บุญธรรมกับแม่ของตนเก็บร้านอาหารเช้าจนเรียบร้อย เด็กหญิงที่กำลังจะกลับเข้าบ้านพักก็ถูกเรียกไว้ด้วยเสียงอันคุ้นเคย            "พี่ใหญ่!"            หวงจิงวิ่งเหยาะ ๆ มาหาเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม "ไปติวหนังสือกันเถอะ! อีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะสอบเข้า ม.ต้น แล้วนะ เราต้องรีบเตรียมตัวกันหน่อย"            หานซูอวี้พยักหน้ารับ การได้ทบทวนบทเรียนและทำความเข้าใจระดับการศึกษาของยุคนี้เป็นสิ่งที่เธอต้องการอยู่พอดี&n

           "ซูอวี้...หนู...หนูไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหนลูก?" หวงเจิ้งหรงซึ่งเป็นหมอเองยังอดทึ่งไม่ได้ที่เด็กอายุเท่านี้จะเข้าใจหลักการที่ซับซ้อนและสำคัญอย่างการปฐมพยาบาลได้            หานซูอวี้ชะงักไปเล็กน้อย เธอเผลอพูดในสิ่งที่ตัวเองรู้ออกมามากเกินไปเสียแล้ว เด็กหญิงทำทีเป็นอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบตามที่เพิ่งคิดออกมาสด ๆ ร้อน ๆ            "คือ...หนูไปเจอหนังสือพวกนี้ในห้องสมุดประชาชนน่ะค่ะพ่อบุญธรรม พอดีว่า...หนูอยากเป็นหมอ ก็เลยสนใจแล้วก็ยืมนำมาอ่านเป็นพิเศษค่ะ"            คำตอบของเธอทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองมองหน้ากันอย่างชื่นชมระคนประหลาดใจ แม้จะเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อแต่เมื่อนึกถึงความฉลาดที่เธอแสดงให้เห็นมาตลอดทั้งวัน...ตามที่ลูกชายของตนบอก บางทีเด็กคนนี้อาจจะเป็นอัจฉริยะตัวจริงก็ได้           

          "หนูซูอวี้จ๊ะ นี่ไข่ไก่ที่บ้านนะ ป้าเอามาฝาก" "พี่ใหญ่ซูอวี้ครับ นี่ผลไม้จากสวนของคุณปู่ พ่อผมให้เอามาให้ครับ" "นี่แป้งสาลีนะจ๊ะหนู เอาไปทำขนมกินนะ"            ของกำนัลเหล่านี้แม้จะเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อย แต่ทว่ามันกลับเต็มไปด้วยน้ำใจถูกส่งมาให้เธอแทบทุกวัน หานซูอวี้รับไว้ด้วยความเกรงใจเพราะเคยปฏิเสธแล้วแต่ทุกคนก็คะยั้นคะยอให้เธอรับ อีกทั้งยังบอกอีกว่าผู้ใหญ่ให้ของอย่าปฏิเสธ และเพราะของเหล่านี้นี่เองก็ได้ทำให้เธอแบ่งเบาภาระค่าอาหารของครอบครัวหวงที่เธอกับแม่มาพักอาศัยอยู่ไปได้มากทีเดียว            แต่สิ่งที่สำคัญมากที่สุดก็คือ...มันคือการยอมรับจากสังคมใหม่ที่ไม่ได้มองว่าพวกเธอเป็นแค่สองแม่ลูกที่หนีมาพึ่งใบบุญของใครเพียงอย่างเดียว ทว่าพวกเขาได้มองว่าเธอคือ "พี่ใหญ่" ผู้มีความสามารถที่น่ายกย่องคนหนึ่ง            ครึ่งเดือนผ่านไปราวกับติดปีก...ชีวิตใหม่ของสองแม่ลูกในหน

             หลิวซินที่เดินตามออกมาถึงกับชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นนายทหารตรงหน้าเพราะเธอมั่นใจว่าไม่เคยเห็นหรือว่ารู้จักกับเขามาก่อน            "ส่วนนี่ เกาเสี่ยวเฟย ลูกชายของลุงเอง" เขากล่าวต่อ            นี่คือครั้งแรกที่หลิวซินได้พบกับร้อยเอกเกาเจี้ยนกั๋ว  ซึ่งเธอกับลูกก็ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาสองครอบครัว จะพัฒนาต่อไปได้ในอนาคต            วันต่อมาเป็นวันที่อากาศแจ่มใส ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างราบรื่นและสงบสุข หานซูอวี้ช่วยแม่และ        แม่บุญธรรมเก็บร้านอาหารเช้าจนเรียบร้อย ก่อนจะขอตัวกลับไปที่บ้านพักเพื่อเตรียมตัวไปติวหนังสือกับกลุ่มเพื่อนในช่วงสาย            ในขณะที่เธอกำลังจะก้าวเท้าออกจากประตูบ้านพักนั่นเอง      &nbs