ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง의 모든 챕터: 챕터 31 - 챕터 40

           หานซูอวี้ไม่รู้เลยว่าเสี้ยววินาทีแห่งการตัดสินใจของเธอในวันนั้นได้จุดประกายไฟแห่งความฝันขึ้นในใจของเพื่อน ๆ แต่ละคนอย่างเงียบงัน            หวงจิงมองแผ่นหลังของพี่ใหญ่ที่กำลังกอดปลอบน้องชาย...ภาพของผู้นำที่เด็ดเดี่ยวและมีความรู้จนสามารถช่วยชีวิตคนได้มันทั้งเท่และน่าทึ่งกว่าที่เขาเคยคิด          การเป็นหมอ...มันเป็นแบบนี้เองสินะ            อู๋ถิงมองภาพเดียวกัน เขานึกถึงพ่อผู้เป็นวีรบุรุษ และในวันนี้...เขาก็ได้เห็นวีรบุรุษอีกคนในร่างของเด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาตัดสินใจได้ในวินาทีนั้นเองว่าเส้นทางชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไรต่อไปในอนาคต            ส่วนถังเยว่ฉี...เธอมองความสามารถในการสั่งการที่เฉียบขาดและความอ่อนโยนที่เปี่ยมล้นของพี่ใหญ่ด้วยความนับถืออย่างสุดหัวใจ   &nb

            เช้าวันต่อมา...            ข่าววีรกรรมของกลุ่มนักเรียนโรงเรียนมัธยมสาธิตฯ ไม่ได้หยุดอยู่แค่ในรั้วหมู่บ้านทหารหรือในโรงเรียนอีกต่อไป แต่มันได้ดังไปถึงหูของท่านนายกเทศมนตรีประจำเมืองหนานจิงด้วย            ซึ่งเรื่องราวที่เด็ก ๆ ทำนั้นเป็นเรื่องเชิงบวกและเป็นแบบอย่างที่ดีให้แก่เยาวชน ดังนั้นทางเจ้าหน้าที่ประจำเมืองจึงได้รับคำสั่งให้จัดพิธีมอบใบประกาศเกียรติคุณขึ้นอย่างเป็นทางการ ณ หอประชุมใหญ่ของเมือง            เด็กทั้งห้าคน...หานซูอวี้ หวงจิง ถังเยว่ฉี อู๋ถิง และเกาเสี่ยวเฟยในชุดนักเรียนของตนยืนเรียงกันอยู่บนเวทีที่กว้างใหญ่ด้วยความตื่นเต้น เนื่องจากไม่คิดว่าการกระทำของตนจะได้รับความสนใจมากถึงเพียงนี้ และยิ่งตอนที่พวกเขาได้รับ ใบประกาศชมเชยและทุนการศึกษาพิเศษจากมือของท่านนายกเทศมนตรีโดยตรงก็ยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกประหม่า        &nb

           คืนนั้นเนื่องจากเกาเจี้ยนกั๋วต้องไปปฏิบัติภารกิจลับที่ค่ายทหารและจะไม่ได้กลับบ้าน ด้วยความเป็นห่วงและไม่วางใจที่จะให้เด็กชายวัยสิบขวบต้องอยู่คนเดียว หลิวซินจึงได้รับอาสาดูแลเกาเสี่ยวเฟยให้เอง            เธอบรรจงจัดที่นอนให้เด็กชายอย่างดีในห้องของหานซูอวี้ ก่อนจะเล่านิทานให้เขาฟังจนกระทั่งเขาหลับไป           ส่วนหานซูอวี้ในคืนนี้ก็ย้ายมานอนกับแม่ในห้องของท่าน            หลังจากดับไฟแล้วเหลือเพียงแสงจันทร์สลัว ๆ ที่ลอดผ่านบานหน้าต่างกระจกเข้ามา ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ         มีเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคนเพียงเท่านั้น            "แม่คะ..." หานซูอวี้เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ "วันนี้ที่เสี่ยวเฟยเรียกแม่ว่าแม่...แม่รู้สึกยังไงคะ?"     

           ภายในหัวของเธอตอนนี้...ได้ปรากฏภาพสามมิติที่ชัดเจนและน่าทึ่งยิ่งกว่าที่เคยเห็นมาทั้งหมด มันคือโครงร่างภายในร่างกายช่วงลำตัวของเกาเจี้ยนกั๋วที่กำลังนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด            ภาพนั้นสมจริงราวกับเธอยืนอยู่ในห้องผ่าตัดด้วยตัวเอง เธอมองเห็นอวัยวะทุกส่วน...ไม่ว่าจะเป็นหัวใจที่กำลังเต้นอย่างอ่อนแรงของเขา...ปอดที่กำลังขยับขึ้นลง...และที่สำคัญคือเส้นเลือดแดงใหญ่ (Aorta) ที่เป็นสีแดงสดกับเส้นเลือดดำหลัก (Vena Cava) ที่เป็นสีน้ำเงินเข้มซึ่งกำลังถูกคุกคามโดยวัตถุแปลกปลอมสีโลหะชิ้นหนึ่ง          สหายคุณเห็นชัดไหมครับ เสียงของเทพซูผู้กลับมาพร้อมความมั่นใจดังขึ้น ทีมแพทย์กำลังพยายามเข้าถึงกระสุนจากทางด้านหน้า แต่ถูกตับและลำไส้บดบังทำให้มุมมองถูกจำกัดและมีความเสี่ยงสูงที่จะทำให้เส้นเลือดฉีกขาดได้ทุกเมื่อ            ภาพสามมิติในหัวของหานซูอวี้ค่อย ๆ หมุนไปรอบ

         ในขณะที่เวลาทุกวินาทีหลังจากที่ลู่เหยาได้เข้าไปในห้องผ่าตัดนั้นผ่านไปอย่างเชื่องช้าและยาวนานราวกับไม่มีที่สิ้นสุด หลิวซินกับเฉินลี่ฮวาในตอนนี้ต่างก็ยืนนิ่งด้วยความสับสน            พวกเธอจ้องมองไปที่ประตูห้องผ่าตัดสลับกับใบหน้าของหานซูอวี้ที่ยังคงยืนกำหมัดแน่นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดแต่ก็แฝงความมั่นใจบางอย่างที่พวกเธอสองคนไม่เข้าใจ            แม้พวกเธอจะยังคงสงสัยในสิ่งที่เด็กหญิงเพิ่งบอกกับลู่เหยาไปก็ตาม แต่ทว่าคนทั้งคู่กลับไม่มีแก่ใจจะถามไถ่ แม้แต่หลิวซินเองก็ยังมองลูกสาวของตัวเองด้วยความไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เธอได้ยินนั้นลูกของตนไปเอามาจากไหน            และแล้ว...ในที่สุดการรอคอยท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนก็สิ้นสุดลงเมื่อไฟสีแดงเหนือประตูห้องผ่าตัดดับวูบลง พร้อมกับบานประตูที่ค่อย ๆ เปิดออก            ร่างข