All Chapters of Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Chapter 111 - Chapter 120

Chapter 111“Marco!” sigaw ko, pinipilit kontrolin ang boses. “Ano ‘to? Bakit mo ako nilalaban? I told you—secure the footage! Protect me!”Ngumiti si Marco nang mapilit, at may kakaibang tinitig. “Ma’am Reinn—miss—ang instruction ko lang po ay… protektahan ang pasyente at ayusin ang crowd control. Hindi po ako ang gumawa ng desisyon tungkol sa statement ni Ms. Cutanda.” Malaman pero walang katiyakan. Alam kong naglilihim siya.Kina-kamay ko ang telepono, at mabilis akong tumawag. “Call the lawyer—now. Get me everything: hospital CCTV, hallway cams, office cams. I want full footage and audio—seal it.” Bumilis ang kamay ko habang nagta-type. Hindi ko pwedeng hayaang ma-block ang mga videos; kailangan ko ng ebidensya. Kailangan kong kontrolin ang narrative.Ngunit sa ilalim ng puso kong umaalon, may sumirit na takot—kung may nakikisali na sa kanya ang mga tao ko, sino pa ang tapat sa akin? Hindi ako puwedeng magwala rito at magpakita ng kahinaan. Kailangan kong umayos: ngiti sa public,

Chapter 113 “Tumawag ka ng security, harangan at huwag na huwag papasukin ang babae na ’yun,” mariin kong wika kay Marco, hindi ko na napigilan ang panginginig ng boses ko sa inis. Tumango agad siya at mabilis na lumabas ng silid. Naiwan akong mag-isa sa tabi ni Alessandro, pero kahit naroon siya sa kama, pakiramdam ko’y mas nag-iisa pa ako kaysa kailanman. Pinagmasdan ko ang mukha niyang payapa, parang walang kasalanan. Hindi ka ba naaawa sa akin, Alessandro? Ako itong nandito, ako itong nagdurusa, habang siya—ang kabit na ’yun—may lakas pa ng loob na lumapit at ipagsigawan na may karapatan siya sa’yo. Muli kong pinisil ang kanyang kamay, mahigpit, halos mapiga ko ang buto niya. “Ako ang asawa mo. Ako. Hindi siya. At habang nandito ako, hindi ko hahayaan na maagaw ka niya. Kahit pa dumugo ang kamay ko.” Maya-maya, narinig ko mula sa labas ang maingay na sigawan. Boses ng isang babae—malakas, matapang, puno ng yabang. “May karapatan ako kay Alessandro! Hindi niyo ako mapipi

Chapter 115Napatigil ako sa paghagod ng buhok ni Julie nang marinig ko ang malambing niyang salita. Parang tumagas ang bawat pantig sa puso ko.“Anak…,” napakapit ang dibdib ko. Napaiyak ako nang tahimik at dahan-dahang inilapit ko ang ulo ko sa kanyang balikat. “Salamat, mahal. Sobrang tapang mo.”Hinawakan ni Julie nang mas mahigpit ang kamay ni Alessandro at tumango nang mapuno ng luha ang mga mata niya.“At isa pa po, punapatawad na po kita. Basta gumising ka na po. Kahit tuluyang hindi mo na akong makilala bilang anak mo — okay lang po. Basta gumising ka po, Dad.”Tahimik ang silid. Ang tanging tunog ay ang malalim at monotonong beep ng makina at ang mahina kong pag-iyak. Pinisil ko ang kamay ni Alessandro nang may buong puso, hinahangad na maramdaman niya ang init ng aming pag-ibig.Para sa isang sandali, humina ang paghinga niya at may napakaliit, halos hindi mapansing pag-ikot ng daliri—parang sumagi ang init ng iyong palad at may sumagot sa kailaliman ng katahimikan. Hindi k

Chapter 117“So, anong plano mo kung tuluyang hindi kayo makilala ni Alessandro, Sol?” tanong ni Nene sa akin, mahina ngunit diretso, habang nakaupo siya sa tabi ko.Napatingin ako kay Alessandro, nakahiga pa rin, walang kamalay-malay sa mga pangyayaring patuloy na gumugulo sa paligid niya. Pinisil ko ang palad ko, pilit nilulunok ang kirot na bumabalot sa puso ko.“Maybe…” mahina kong sambit, halos pabulong, “…ito na ang panahon para mag-move on. Para ikabubuti ng lahat, Nene.”Napatitig siya sa akin, parang gusto pang magtanong, pero imbes ay ngumiti na lang at dahan-dahang tumango.“Kung ’yan ang gusto mo, susuportahan kita. Dahil kaibigan kita.”Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Yumakap ako sa kanya nang mahigpit, parang doon ko ibinuhos ang lahat ng bigat na matagal ko nang pinapasan.“Salamat, Nene… hindi ko alam kung paano ko haharapin ang lahat kung wala ka.”Tahimik lang kaming dalawa sa ilang sandali, habang sa likod ng isip ko’y naglalaban ang dalawang boses—ang isa’y na

Chapter 119“Alessandro, naalala mo ba ako?” bigla niyang tanong, bakas sa boses ang kaba at pag-asa.Tumingin ako sa kanya, pinagmasdan ang kanyang mukha. May kung anong pamilyar… pero hindi ko magawang ilugar. Pilit kong kinapa sa alaala ko, at may isang bagay na biglang pumasok sa isip ko—isang luma, matalim na memorya.“Huh?” sagot ko, saka ako bahagyang napangiti. “Oo, naaalala kita. Ikaw ang pinamanahan ni Grandpa… halos lahat ng ari-arian ng Villaceran.”Sandali siyang natigilan. Kita ko sa mga mata niya ang lungkot na hindi niya maitago. Para bang sinampal ko siya ng katotohanang hindi niya inaasahan.“’Yun lang… ang naalala mo?” mahina niyang usal, halos hindi ko marinig.Napakunot ang noo ko. Bakit? Ano pa ba ang dapat kong maalala sa kanya? Sa isipan ko, malinaw na nakaukit ang mga bagay tungkol sa negosyo, sa pangalan ng pamilya, sa mana—pero sa pagitan naming dalawa… blangko.Tumingin akong muli sa kanya, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, biglang sumagi sa dibdib ko an