All Chapters of Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Chapter 101 - Chapter 110

Chapter 101Hindi pa nga kami nakakalayo ng conference room nang biglang may humarang sa harap ko. At bago pa ako makapagsalita—PAAAK!—isang malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ko.Natigilan ako, pati ang mga kasama kong empleyado. Lahat sila’y napalingon.Walang iba kundi si Ms. Reinn, ang fiancée ni Alessandro. Halata ang galit sa kanyang mukha, at halos nanginginig ang labi nito sa sobrang inis.“You bitch! Gold digger!” malakas niyang sigaw, sinadya niyang iparinig sa lahat ng empleyado sa hallway.Ramdam ko ang pamumula ng pisngi ko, pero hindi ko hinayaang makita nila ang kahinaan ko. Dahan-dahan akong huminga at tinitigan siya nang malamig.“Ms. Reinn,” kalmado kong wika, “nasa loob pa tayo ng kumpanya. Huwag kang magpakita ng asal na hindi nararapat.”Narinig ko ang ilang empleyadong nagbubulungan, may iba pang napapailing. Ngunit mas lalo lang nagngitngit ang babae.“Wala kang karapatang kunin ang lahat ng ito! Hindi ikaw ang dapat nandito—ako dapat!” halos pasigaw niyang

Chapter 103“You know, Ms. Cutanda… you look familiar to me,” bulong niya sa aking tainga. Ramdam ko pa ang init ng kanyang hininga na dumadaloy pababa sa batok ko.Gusto ko sanang ibulalas ang totoo—‘Malamang! Dahil ako ang inaararo mo gabi-gabi at kinain ng buo!’—pero mahigpit kong pinigilan ang sarili ko. Hindi ako papatol sa paraang ikakahiya ko. Hindi dito. Hindi ngayon.Kaya’t mariin kong kinagat ang labi ko, saka ko siya tinulak palayo. “Stop it, Mr. Villecanan,” madiin kong sabi, pilit kong pinanatiling matatag ang boses ko kahit nanginginig na ako sa loob.Ngumisi siya, parang lalo pang nangaasar. “Oh? Mr. Villecanan? Kanina ba’y hindi mo ako tinatawag na asawa?”Napatitig ako sa kanya, nanlilisik ang mga mata. “Dahil hindi mo tinatrato ang sarili mo bilang asawa,” malamig kong tugon.Sandaling natahimik ang paligid, tanging mabigat na paghinga naming dalawa ang naririnig. Ramdam ko ang titig niya—malalim, mapanganib, at tila sinusubukang butasin ang maskara kong pilit kong s

Chapter 105Alessandro POVNakahiga ako sa gilid ng kama sa secret room. Hindi ko alam kung ano Ang iniisip ko kung bakit ako pumunta rito—siguro dahil sa sobrang bigat ng iniisip ko. Pero ang totoo, isa lang ang dahilan: siya.Si Solidad.Ang babaeng ilang ulit kong tinawag na gold digger. Ang babaeng paulit-ulit kong tinutulak palayo… pero siya rin ang hindi ko matigilan sa isip.Pinagmamasdan ko siya habang nakaupo sa mesa, hawak-hawak ang folder ng mga dokumento na parang sandata niya laban sa lahat. Ang tapang ng tingin niya, parang hindi natitinag. At doon ako lalo pang nainis—hindi sa kanya, kundi sa sarili ko.Bakit ganito?“Solidad…” mahina kong tawag, pero hindi siya tumingin. Tuloy lang siya sa pagbubuklat ng mga papel, malamig, walang bakas ng lambot.Napapikit ako, sinapo ang sentido ko. Ilang araw na akong walang tulog. Hindi dahil sa kumpanya. Hindi rin dahil kay Reinn. Dahil sa kanya—sa mga tanong na walang sagot.Kung bakit siya ang pinili ni Lolo.Kung bakit parang k

Chapter 107 Nagkatinginan sina Zeon at Lillian, bago sabay na bumaling ang mga mata nila sa akin. Si Zeon ang unang nagsalita, seryoso ang boses: “Hindi lahat ng alaala mo ay totoo, Alessandro. At hindi rin lahat ng iniwan ni Grandpa ay gawa-gawa lang. Kung talagang gusto mong malaman ang katotohanan… huwag mong balewalain ang ebidensya. At huwag mong balewalain ang babaeng ‘yon.” Si Lillian naman, mabigat ang tingin sa akin. “She’s not just ‘the woman Grandpa valued.’ She’s your wife. Kung may kulang sa alaala mo, Alessandro, ikaw ang may problema—hindi si Solidad.” Parang nanikip lalo ang dibdib ko. Ang mga salitang iyon ay parang kutsilyong humihiwa sa pagitan ng katotohanan at ng mga hinala ko. Hindi ko alam kung ano ang mas masakit—ang posibilidad na niloko ako ng sarili kong alaala, o ang posibilidad na si Solidad nga ang lahat ng bagay na pilit kong tinatanggi.Magsasalita pa sana ako, pero naunahan ako ng tinig ni Reinn na malagkit pa ang tono.“Baby, let’s go.”Napahigpi

Chapter 109Ngumiti ako nang malamig at hinaplos ang tiyan ko na lalong lumaki—walo na akong buwan. “Kailangan kaming tatawaging pamilya,” bulong ko sa sarili, halatang may bahid ng ligaya at pagnanasa. “Hindi si Solidad. Hindi ang anak nilang dalawang iyon.”Mabilis kong kinuha ang telepono. Tinawagan ko ang mga taong kailangan ko—mga kilalang maaaring tumulong sa isang maruming laro, isang abogado na kilala sa pagbabaluktot ng mga salita, isang ex-employee ng Villaceran na may access noon sa ilang dokumento, at isang fixer na sanay maglinis ng pangalan sa media. Hindi ako nagpauna ng detalye; alam ko kung sino ang kailangan at kung paano ko sila uudyukan.“Game na?” tanong ko sa unang tumutugon, malamig ang tingin habang tinatapik ang tiyan. “Gawin ninyo ang kailangan—at gawin ninyo nang maingat. Kailangan tayong magmukhang inosente. Kailangan tayong magmukhang pamilya.”Nakangiti ang boses sa kabilang linya, may pag-uunawa at may ambisyon. “May paraan, Reinn. Pero kailangan natin n