All Chapters of Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Chapter 131 - Chapter 140

Chapter 130Saglit siyang natigilan, pero bigla siyang ngumisi. Ang dating inosenteng mukha ni “Reinn” ay napalitan ng malamig na ekspresyon.“Finally…” bulong niya. “Akala ko hindi mo na rin mababalik ang alaala mo. Pero oo, Alessandro. Tama ka. Ako si Khanna. At kahit ilang beses mo pa akong itaboy, ako at ako lang ang nararapat sa’yo. Hindi ang babaeng ’yon. Hindi si Solidad.”Halos mabasag ang kamao ko sa higpit ng pagkakapisil. “Don’t you dare mention her name! Wala kang karapatan!”Tumayo siya at lumapit, marahang hinahaplos ang braso ko, pero agad kong tinabig.“Alam mo bang lahat ng ginawa mo ay kriminal? Panloloko, paggamit ng pekeng identidad, at paninira sa pamilya ko?!”Ngumisi siya, may halong kabaliwan ang mga mata. “Kriminal? O pag-ibig? Ginawa ko lahat ng ito kasi mahal na mahal kita, Alessandro. I changed everything for you. For us. At hindi ko hahayaang mawala ka ulit sa akin.”“Hindi mo ako mahal, Khanna. Mahal mo lang ang sarili mo, at ang ideya ng pagkakaroon sa a

Chapter 132"I'm sorry, nadala lang ako sa magandang salita ni Khanna. Alam mo naman na anak lang ako sa labas kaya pumayag ako sa kasunduan," sabi niya, halos pabulong, habang nakatungo at hindi makatingin sa akin.Parang binuhusan ako ng yelo. Ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya ay parang kutsilyong paulit-ulit na tumatagos sa dibdib ko.“Kasunduan?” mariin kong ulit, halos hindi ko maigalaw ang panga sa sobrang galit. “Pinagpalit mo ang tiwala ko, ang dugo at pangalan natin, sa kasunduan na ginawa mo kasama ang isang babaeng alam mong sisira sa lahat ng pinaghirapan ko?”Napaangat siya ng tingin, at doon ko nakita ang halo ng takot at desperasyon. “Hindi mo naiintindihan… buong buhay ko, naramdaman kong wala akong halaga sa pamilya. Ikaw ang bida, ikaw ang may pangalan. Ako? Ako laging nasa gilid. Si Khanna lang ang unang nagparamdam sa akin na may silbi ako, na may kapangyarihan din ako.”Napakuyom ako ng kamao, pinipigilang suntukin siya. “So you betrayed me… dahil sa inse

Chapter 134Bumigat ang katahimikan sa loob ng opisina matapos magsalita ni Uncle. Parang bumagsak ang bawat salita niya sa balikat naming lahat—matitigas, mabibigat, walang puwang para sa pagtakas.“You promise, Brandon. You fix everything… and that woman—wag mong kalimutan na ang magulang nito ang may kasalanan kung bakit nawala ang Tito Alex mo!” madiin at puno ng hinanakit na sabi ni Uncle.Natahimik si Brandon, nakayuko, habang nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. Kita kong halos lamunin siya ng konsensya, ngunit halata rin ang panghahawak niya sa natitirang pag-asa na binigay ng kanyang ama.Ako naman, nanatiling matigas ang tingin ko sa kanya. Kahit wala si Khanna sa opisina, ramdam kong may mga matang nakamasid, mga tainga’t bulong na agad dadaloy papunta sa kanya. Alam kong sa mismong oras na ito, makarating na sa kanya ang mga sinabi ni Uncle—dahil ganoon siya, palaging may paraan, palaging may mata at tainga sa loob ng kompanya ko.Napakuyom ako ng kamao. Ang akala ko

Chapter 136 Kaya napag-isip-isip ko na kailangan ko nang umalis… kailangan kong lumayo para mamuhay kasama ang anak ko. Hindi ko hahayaang kunin ni Brandon ang anak ko. Akin lang ang anak ko. Hindi na ako nagpatumpik-tumpik. Agad kong binuksan ang vault at isa-isang kinuha ang mga bungkos ng pera—mga tatlong milyong piso, sapat na para magsimula ng bagong buhay. Sa bawat bilang ko ng pera, ramdam ko ang tibok ng puso ko, mabilis at puno ng kaba. Ito na ‘to. Ito na ang tanging paraan. Huminga ako nang malalim, tinapik ang tiyan ko, at bumulong sa laman nito. “Sorry, anak… kung pati ikaw ay nadamay sa kahibangan ko. Pero handa akong magbago para sa’yo.” Mahina kong sambit, sabay haplos sa aking tiyan na para bang naririnig ng anak ko ang pangakong binitiwan ko. Tumayo ako at sinimulan nang ilagay ang mga pera sa isang bag. Ang bawat paglalagay, parang pagputol ko ng tali sa nakaraan. “Magiging ligtas tayo, anak,” bulong ko habang pinupunasan ang luha sa pisngi ko. “Walang makakaa

Chapter 138Solidad POVIsang taon na ang lumipas mula nang magbago ang takbo ng buhay ko. Masaya at payapa ang pamumuhay namin ni Julie. Ngayon ay nasa Grade 2 na siya at mas lalong gumaganda ang mga ngiti niya tuwing nag-aaral. Para sa akin, sapat na iyon—sapat na upang kalimutan ang lahat ng gulo at sakit ng nakaraan.Habang nasa palengke ako, bitbit ang basket na puno ng gulay, bigla na lang akong nabangga ng isang babae.“Aray—” napaatras ako. Agad siyang yumuko at humingi ng tawad.“I’m sorry, Miss!” aniya, bago dahan-dahang tumingin sa akin.At doon, parang tumigil ang mundo ko. Nanglaki ang mga mata ko, at ganoon din siya.“Reinn…?” mahina kong sambit, halos hindi ako makapaniwala.“Solidad?” gulat din niyang sagot, nanginginig ang boses.Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Sa dami ng lugar na pwede kong puntahan, bakit dito pa kami nagtagpo? Sa dami ng tao, bakit siya pa ang makakasalubong ko?Nakatitig lang kami sa isa’t isa, parehong hindi makapagsalita. Kita ko ang p