All Chapters of Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Chapter 201 - Chapter 210

Chapter 199Masaya ako na kasama ko si Lance. Sa loob ng tatlong buwan naming magkasama sa trabaho, para na kaming magkapatid. Lagi siyang nariyan para sa akin — kapag nalulungkot ako, kapag namimiss ko sina Mom at Dad, siya ‘yung unang nakakapansin.At oo, mahal ko na siya… pero bilang isang kaibigan.Si Lance ang klase ng taong kahit anong bigat ng araw mo, mapapangiti ka pa rin dahil sa mga kalokohan niya. Minsan nga naiisip ko, kung lahat ng tao ay kasing lambing at kasing totoo niya, siguro walang masasaktan.Habang magkasabay kaming naglalakad pauwi, bitbit ang mga paper bag galing sa grocery, ngumiti ako at napatingin sa kanya.“Salamat ha, Lance. Alam mo bang ikaw lang ang naging pamilya ko rito?”Ngumiti siya pabalik, sabay akbay sa akin. “Ano ka ba, Juliana. Sa lungsod na ‘to, wala tayong ibang maaasahan kundi isa’t isa.”Napangiti ako. Sa gitna ng mga ilaw ng siyudad, sa ingay ng mga sasakyan, at sa malamig na simoy ng hangin — ramdam ko ang kapayapaang matagal ko nang hina

Chapter 201Pagkapasok ko sa loob, napasandal ako sa pinto at muling napabuntong-hininga.“Grabe naman ‘yon,” mahina kong bulong habang kinukuyom ang sarili kong palad. “Ang bastos talaga kung makatingin.”Pakiramdam ko kasi ay binubusisi ako ng mga mata niya — mula ulo hanggang paa. Hindi ko alam kung dahil ba sanay lang akong respetuhin ng mga tao dati, o talagang may kakaiba lang talaga sa titig ni Adrian.Kinuha ko ang tasa ng kape sa maliit kong mesa at umupo sa gilid ng kama. Pilit kong pinakalma ang sarili ko, pero hindi ko maalis sa isipan ang itsura ng lalaking iyon — pawisan, pero may dating. Yung tipong alam mong maraming babaeng natutunaw sa mga titig niya.“Hay, Julie,” bulong ko sa sarili. “Hindi ka pa nga handang magmahal ulit, huwag kang papadala sa mga ganyang tingin.”Kinuha ko ang phone ko at tiningnan kung nag-text si Lance, pero wala. Napangiti na lang ako nang mapansin kong may natira pa palang kape. Uminom ako ng kaunti, sabay pikit.Pero kahit anong pilit kong

Chapter 203 "Pero girl, bakit di mo siya yayaing magpakasal I mean isang marriage contract. Isang papanggap para Hindi ka makasala sa lalaking di mo kilala. Papayag naman siguro yang sundo mo kung sabihin mo ang totoo maliban lang sa aplyedo mong Vellaceran." Biglang sabi ni Lance sa akin. Napatingin ako kay Lance, nanlaki ang mata sa sinabi niya. “Ha? Magpakasal? As in—fake marriage?” halos pabulong kong sabi habang tinitiyak na walang ibang nakarinig sa amin. Tumango ito sabay higop ng iced latte. “Yes! Think about it, girl. Kung ipapakasal ka ng parents mo sa anak ng business partner nila, the only way to stop it legally is kung may asawa ka na. Diba?” Napaisip ako. Totoo nga naman. Kung kasal na ako, wala nang karapatan sina Mom at Dad na ipilit ang gusto nila… pero— “Lance, imposible ‘yan,” mahinahon kong sabi. “Una sa lahat, sino naman ang papayag magpanggap na asawa ko? Pangalawa, paano kung malaman nila na peke lang?” Ngumiti ito ng may kumpiyansa, tipikal na Lance

Chapter 205 "Wait, kilala mo ba ang babaeng papakasalan mo sana?" tanong ko dito . "Kasi yung aking ay hindi, never ko pa ito na meet." "Hindi pa, dahil busy ako sa probensya kung saan ako magtatrabaho bilang isang magsasaka!" sagot niya. "You mean, Yung magtanim ng mga palay?" curious kong tanong. Ngumiti siya, bahagyang nahihiya pero may kakaibang kislap sa mga mata. "Oo, ganun na nga. Pero hindi lang palay, pati mais at gulay. Doon ako lumaki, kaya mas sanay ako sa putik kaysa sa mga formal na lakad." Napangiti ako sa kanyang tono — may halong pagmamalaki at kababaang-loob. “Wow,” sabi ko, “first time kong makilala ang lalaking mas gusto ang lupa kaysa sa laptop.” Tumawa siya nang mahina, ’yung parang musika sa tenga. “Eh ikaw naman, mukhang hindi sanay sa alikabok. Baka sa unang araw mo pa lang sa bukid, sumuko ka na.” Napataas ang kilay ko, nakangiti. “Excuse me, marunong din akong magtiis! Baka mas magaling pa akong magtanim kaysa sa’yo.” “Talaga?” sagot niya, nakangi

Chapter 207KinabukasanMaaga akong nagising dahil sa ingay ng katok mula sa labas ng pintuan. Walang iba kundi si Adrian pala.Hindi ko alam kung ano ang hitsura ko, may muta Pana sa aking mata o laway sa aking mukha.Bigla tuloy ako nahiya kaya sinara ko ulit at dali-dali pumunta sa may lababo at naghilamos agad.Pagkatapos kong maghilamos ay mabilis kong inayos ang sarili ko. Nagsuklay ako ng buhok, naglagay ng kaunting lip balm, at nagbihis ng simpleng T-shirt at maong pants. Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan — parang hindi lang basta dahil maaga kaming aalis.Nang marinig kong kumatok ulit si Adrian, huminga muna ako nang malalim bago binuksan ang pinto.“Good morning!” masigla niyang bati, may dala pa siyang dalawang cup ng kape. “Binili ko ‘to sa kanto, baka hindi ka pa nag-aalmusal.”Napangiti ako kahit medyo nahihiya pa rin. “Ah, salamat. Gising na gising ka na ha, parang di ka man lang antok.”“Excited eh,” sabi niya sabay abot ng kape. “First time kong kukuha ng CENO