All Chapters of Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Chapter 41 - Chapter 50

Chapter 42Pagkatapos kong magbihis ay naupo ako sa kama—ang parehong kama kung saan paulit-ulit niya akong inaangkin, walang awa, walang init ng pagmamahal. Ang malamig na kutson na tila ba naging saksi sa bawat gabi ng aking kahihiyan at pagluha.Nakatitig lang ako sa kisame, pilit pinapakalma ang aking sarili. Pero sa bawat pagpikit ng aking mata, ang mukha ni Julie ang bumabalik."Baby Julie, anak…" mahina kong bulong, halos pabulong sa hangin. "Namimiss kita sobra. Sana hindi ka pinabayaan ng Tita Nene mo. Sana… yakap-yakap ka pa rin nila sa tuwing gabi, dahil dito, wala akong magawa kundi umiyak."Ramdam ko ang bigat ng dibdib ko habang dahan-dahang gumulong ang mga luha mula sa aking mga mata. Ang bawat patak ay parang kasabay na rin ng pangako ko—na balang araw, makakabalik ako sa piling niya.Sa katahimikan ng silid, tanging mga hikbi ko lang ang maririnig. At sa ilalim ng anino ng dilim, pinanghawakan ko ang tanging bagay na hindi kailanman kayang agawin sa akin ni Alessandr

Chapter 44 “Grandpa!” biglang sambit ni Alessandro sa taong kakarating lang. Kita sa mga mata niya ang tuwa na parang bata ulit. “Ang aga mong nagising,” dagdag pa niya, mahinahon ang tinig. Kaya tumalikod agad ako upang tapusin ang ginagawa ko. Ayaw kong makita pa ako ng lolo niya nang mas matagal, lalo na’t halata ang ayos kong pambahay. “Ah, you know naman, apo, na maaga akong nagigising. At isa pa…” tumigil sandali si Don Ernesto, at ramdam kong nakatuon na sa akin ang kanyang tingin. Pinilit kong ipagpatuloy ang paghiwa ng gulay, pero nang magsalita siya muli, parang tumigil ang oras. “Sinong binibini ito? Bakit ganyan ang kanyang suot? Kung nabubuhay pa ang lola mo, siguradong pinalo ka na.” Halos mahulog ang kutsilyo sa aking kamay. Hindi ko alam kung magpaliwanag ba ako, o hayaan na si Alessandro ang sumagot. Natahimik si Alessandro nang ilang segundo, bago siya marahang lumapit sa likuran ko. Naroon ang bigat ng kanyang presensya—mainit, nakakasakal. “She’s… mi

Chapter 46Solidad POV“Don Ernesto, sigurado po ba kayo sa ginagawa ninyong pagkukunwaring may sakit?” ani ko, halos pabulong, habang nililinisan ng nars ang swero niya. Kinakabahan ako, dahil alam kong kapag nalaman ni Alessandro ang totoo… ako ang unang pagbubuntunan niya ng galit. “Baka po ako ang pag-initan ng apo ninyo.”Mahina pero malinaw ang tawa ni Don Ernesto. “Hija, sanay na ako sa kanyang galit. At kung sakaling ikaw ang pag-initan niya, mas mabuti iyon… dahil mas matututo siyang pahalagahan ka.”Napakurap ako. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o lalong kabahan. “Pero Don Ernesto, paano kung hindi siya mahulog sa akin… paano kung lalo lang niya akong kamuhian?”Ngumiti si Don Ernesto, mahina ngunit matalim ang kanyang mga mata, puno ng tiwala. “Hindi lahat ng sugat ay nakikita, hija. Ang puso ng apo ko ay sugatan na matagal na. At ikaw lang ang nakikita kong may kakayahang magpagaling.”Natigilan ako. Ako? Isang babaeng alipin sa mansyong ito?“Basta tandaan mo,” d

Chapter 48Paglabas ng apo ko, matalim pa ang tinging iniwan niya kay Solidad—parang espada na dumikit sa kanya bago siya tuluyang umalis. Halos maramdaman ko ang init ng kanyang galit kahit ako’y nakaupo lang dito.Napailing na lamang ako sa kanyang inasta.Palibhasa’y bata pa at puno ng yabang. Hindi alam kung alin ang mas mabigat: ang pag-ibig o ang pride. Tsk, tsk.Ngumisi ako nang lihim. Para bang mas lalo lang akong naaliw sa nakikita kong tensyon.“Apo…” bulong ko kahit wala na siya roon, “kahit anong pag-irap o matalim na titig ang ibato mo… sa huli, ikaw rin ang susuko.”Saka ako tumingin kay Solidad na nananatiling tahimik, halatang hindi alam kung siya ba’y kaalyado o sakripisyo sa plano ko.“Wag kang matakot, iha,” sambit ko na may halong biro at seryoso. “Kung gaano siya katigas, ganoon din siya kasimple bumigay. Hehe.”“Pero Don Ernesto… ayaw kong madamay ang aking anak,” mahinang sambit ni Solidad, halos nanginginig ang boses. Kita ko sa kanyang mga mata ang pangamba, a

Chapter 50Pagpasok namin sa kotse, agad sinabi ni Grandpa na dideretso kami sa Cavite—kung nasaan daw ang anak ni Solidad.Napailing ako. Alam ko kasi na wala naman talaga siyang anak… pero may bata raw doon.At nang marinig kong dalawang taong gulang ang bata, napahinto ang isip ko. Two years old?Mabilis kong binilang sa isip ang mga taon. Kung nabuo ang gabing iyon—ang gabing una ko siyang inangkin matapos kong bilhin ang kanyang puri…Sigurado akong… anak ko iyon.Pero hindi ko pa makita nang malinaw ang mukha ng bata. At isa pa, sinabi ni Lillian na anak iyon ng kaibigan ni Solidad.Tsk. Lillian… Solidad… alin ba ang totoo sa inyo?Habang tahimik ang biyahe, kumukulo ang dugo ko. Hindi ko alam kung mas galit ako sa posibilidad na niloko nila ako… o sa kaba na baka nga… ako ang ama ng batang iyon.“Apo, bakit ang tahimik mo yata?” tanong ni Grandpa habang nakatingin sa akin.“May iniisip lang akong trabaho, Grandpa,” mabilis kong palusot, pilit na pinapakalma ang sarili.Ngumiti