All Chapters of Maid in Manila, Loved in Secret: Chapter 11 - Chapter 20

(MARIZ POV) Minsan iniisip ko, kung may award para sa pinaka-maingay na maid sa buong Maynila, malamang ako na ‘yon. Medyo nabubulabog ko na daw kasi itong tahimik na mansyong ito, grabe? dinaig ko na ba speaker nyan? Habang nagpipirito ako ng tuyo sa kusina, aba eh kumakanta pa ako ng theme song ng isang lumang telenovela na hindi ko naman masyadong kabisado. “ Kung ako na lang sana ang iyong minahal...” sabay kurot kay kawali dahil feeling ko partner ko siya sa duet. “Ay, Diyos ko, Mariz! Umaga pa lang, sakit na ng ulo ko!” sigaw ni Aling Berta habang pumipilipit ang ilong sa amoy ng tuyo. Napangisi ako. “Eh, Aling Berta, sabi nga nila, music is life. Baka sakaling lumambot ang ugat n’yo kung madalas kayong makinig ng magandang boses.” “Magandang boses?!” Halos mabasag ang sandok niya sa mesa. “Kung magandang boses ‘yan, edi sana sumikat ka na, hindi nandito nagpiprito ng tuyo!” Tumawa ako, hindi dahil napikon ako, kundi dahil sanay na ako sa mga banat niya. Deep inside, ala

Mariz POV “Hoy, Mariz! Bilisan mo d’yan at baka ma-late ka na naman sa pag-aayos sa library ni Sir!” sigaw ni Ate Linda mula sa kusina. “Opo Ate!” mabilis kong sagot habang nagmamadaling kinuha ang dustpan at basahan. Kanina pa ako kinakabahan. First time ko kasing papasok sa private library ni Sir Gabriel. Sabi ni Ate Linda, bawal na bawal daw ang kahit sino doon maliban kung siya mismo ang nag-utos. At kaninang umaga lang, lumapit siya kay Ate Linda at biglang nag-request. “Pakisabi kay Mariz, linisin ang library ko ngayong hapon.” Ako raw talaga. Hindi si Gisiell, hindi si Ate Linda, ako. Ewan ko ba kung matutuwa ako o manginginig. “Hoy, palingkera!,” sabat ni Gisiell habang naglalagay ng mascara sa harap ng salamin. Palingkera? ano ibig niyang sabihin?! Ngumuso ako. “Anong palingkera?" “Obvious ba? natural napakaingay mo? para kang nasa palengke palagi!” irap nito sakin. “Ow by the way, wag kang tatanga tanga sa lirary ha?baka naman mamaya first time mo pumaso

(Mariz Pov) Hindi ako nakatulog kagabi, kaya papungay-pungay akong nagising kaninang umaga. Inaabangan namin si Sir Gabriel na bumaba para magalmusal pero walang bumaba, hanggang sa kaninang Tanghali ay pumunta si Ate Linda sa kuwarto niya, mukhang masama raw ang pakiramdam ni sir at napagalitan pa ang matanda dahil istorbo daw ito sa pahinga. -- Tahimik ang buong mansyon. Ang tipikal na katahimikan ng gabi ay parang lalo pang lumalim, halos marinig ko ang sariling tibok ng puso ko habang hawak-hawak ang tray ng tsaa’t gamot na ipinadala ni Ate Linda para kay Sir Gabriel. “Mariz, ikaw na magdala niyan. Baka magalit na naman si sir kapag ako pa,” sabi ni Ate Linda kanina. Ako na naman. Ako lagi. Ako raw kasi ang “walang takot” kay sir. Kung tutuusin, hindi naman talaga ako walang takot, lagi nga akong kinakabahan kapag kaharap siya. Pero ewan, parang mas kinakaya ko kaysa sa iba. Siguro kasi... hmm… siguro kasi ayaw ko ring makita siya na parang laging nag-iisa. Nasa harap na ako

(Gabriel's Pov) The morning was quiet, masyadong tahimik para sa mansion na sanay ako sa rigid routines at maayos na galaw ng staff. Pero mula nang dumating si Mariz, hindi na naging “ordinary” ang umaga ko. She was a walking whirlwind, one moment naririnig ko siyang kumakanta ng kung anong cheesy love song habang nag-aayos ng bulaklak sa sala, the next moment tinatawanan niya ang sarili niya kasi muntik na siyang madapa dala ang baso. And I hated to admit it, pero... that chaos was starting to feel like order to me. Ipinatong ko ang kape sa mesa at tumingin sa orasan. May lunch meeting ako with some board members and potential investors. Usual routine, nothing exciting. Pero habang iniisip ko iyon, isang idea ang biglang tumama sa akin.. isang bagay na out of character. “Bakit hindi ko siya isama?” Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko. Alam kong hindi siya professional PA, hindi siya sanay sa ganitong social gatherings, at baka lalo lang siyang mapahiya. Pero... si

(Gabriel's Pov) Hapon palang ng makauwi ako galing office. Tahimik ang paligid, maliban sa tunog ng mga ibong nagliliparan sa hardin at mahinang hampas ng hangin sa mga kurtina, wala kang maririnig. At sa ganitong mga oras, sanay akong magkaroon ng kapayapaan. Sanay akong walang istorbo, walang makulit, walang ingay. Pero simula nang dumating si Mariz Villoria… parang lahat ng katahimikan na kinagisnan ko, unti-unting nawawala. Naroon siya ngayon sa gilid ng sala, nakayukod, hawak ang basahan habang pinupunasan ang mesa. Sa bawat galaw niya, may kakaibang ingay, hindi dahil sa tunog ng basahan, kundi dahil sa kanya mismo. May kanta siyang inaawit na hindi ko kilala, halatang impromptu lang, at mali-mali pa ang tono. Pero para bang ang gaan ng paligid dahil doon. "Hindi siya tulad ng iba," bulong ng utak ko. Kung tutuusin, ilang beses ko nang sinubukan iwasan siya. I tell myself every day. She’s just another maid. Nothing special. Wala siyang kaibahan sa mga dumaan na rito. Per