บททั้งหมดของ Maid in Manila, Loved in Secret: บทที่ 21 - บทที่ 30

(Mariz Pov)Ang hirap bumangon kinaumagahan. Para bang hindi pa rin ako makaget over sa nangyari kagabi.Sa tuwing ipipikit ko ang mga mata ko, ramdam ko pa rin ang labi niya sa labi ko. Yung init ng yakap, yung paraan ng paghawak niya sa akin na parang ayaw niya akong pakawalan. Para akong lumulutang sa sa hangin.“Gabriel…” mahina kong bulong habang nakahiga, sabay takip ng unan sa mukha. Diyos ko, ano ba itong pinasok ko?Pagkatapos kong ayusin ang sarili ko, dumiretso na ako sa kusina. Maaga pa, kaya inaasahan kong baka naroon na siya, gaya ng nakasanayan. Pero pagdating ko, ang nadatnan ko lang ay si Ate Linda na nag-aayos ng mesa.“Good morning, Mariz,” bati niya, kaswal lang.“Good morning po, Ate,” sagot ko, medyo disappointed na hindi ko siya nakita.“Hindi pa yata bumababa si sir Gabe?” tanong ko“Si Sir? ay umalis na kanina. Hindi na nga yun nagpa-alam.”Parang may kumurot sa dibdib ko. Umalis? Hindi man lang ako tinignan?Pinilit kong itago yung pagkabigo, baka mahalata pa

(Gabriel's Pov)Dalawang araw na mula nang mangyari ang gabing ‘yon sa garden. Dalawang araw na rin mula nang malasahan ko ang init ng labi ni Mariz, isang gabing pilit kong binabaon sa limot pero paulit-ulit namang bumabalik.At dalawang araw na rin mula nang ginawa kong parang invisible si Mariz.Kanina, habang nakaupo ako sa hapag-kainan, ramdam ko ang presensya niya habang nagsasalin ng tubig sa baso ko. Hindi ko man lang siya tinapunan ng tingin. Tiningnan ko ang plato ko, ang tinidor, kahit ang mga kurtina sa gilid, lahat, basta huwag lang siya.Pero kahit pilit kong umiwas, naramdaman ko ang bahagyang pag-alog ng kamay niya, para bang nanginginig habang pinupuno ang baso ko. Narinig ko rin ang mahina niyang “sorry po, sir” nang halos mabitawan niya ang pitcher. At doon… para bang may kutsilyong tumusok sa dibdib ko.Gusto kong magsalita. Gusto kong sabihin na ayos lang, na hindi niya kailangang humingi ng tawad. Gusto kong sabihin na hindi ko siya dapat iwasan. Pero imbes, tina

(Mariz Pov)Umaga pa lang, parang mabigat na agad ang paligid. Ang init ng araw, pero ang lamig ng pakiramdam ko. Para bang lahat ng sigla ko nitong mga nakaraang linggo ay bigla na lang nawala.Habang nag-aayos ako ng mesa sa dining hall, naririnig ko ang hakbang niya. Si Sir Gabriel. Dati, kapag nadidinig ko ang mga yabag niya, automatic na nanlalamig ang kamay ko, nanlilito ako kung saan ako titingin, at may kung anong excitement na kumikirot sa dibdib ko. Pero ngayon… wala. O siguro, pinipilit kong wala.Nagtama saglit ang tingin namin. Ako na mismo ang bumati, “Good morning, Sir.”Isang mabilis na tango lang ang sinagot niya. Walang ekspresyon. Walang dagdag na salita. Parang ako’y isa lang na hangin na dinaanan niya.Kung dati, kuntento na ako kahit isang simpleng ngiti lang niya, ngayon kahit tango niya, ramdam ko yung bigat. At hindi ko alam kung mas gusto ko pa bang hindi niya ako tignan kaysa maramdaman kong ganito niya ako binabalewala.Mabilis lumipas ang umaga. Hindi ako

(Gabriel's POV)Ilang araw na ang lumipas.At sa bawat araw na iyon… parang unti-unting nauupos ang pasensya ko.Kung noong una ay simpleng pag-uusap lang ni Patrick at Mariz ang nakikita ko, ngayon ay mas madalas na siyang bumabalik-balik dito sa mansyon. Kesyo may dinadala raw na gamit para kay Mariz, kesyo gusto lang kamustahin. Pero sa totoo lang, bawat pagbabalik niya ay parang tinutusok ang dibdib ko.Napapansin ko kung paano lumiwanag ang mga mata ni Mariz kapag nakikita niya si Patrick. Paano siya nakangiti ng totoo, hindi tulad ng mga tipid na bati niya sa akin nitong mga nakaraang araw. At iyon ang pinakamasakit, nakukuha ng iba yung ngiting ipinagdadamot  na niya sa akin.Hanggang isang hapon, sa mismong hardin kung saan ko unang naramdaman ang labi ni Mariz doon ako natigilan.Doon ko siya nakita, si Mariz.At naroon rin si Patrick.Mula sa di-kalayuan, nanigas ako nang makita kong yakap-yakap siya ng kababata

(Gabriel's Pov)Tahimik ang loob ng sasakyan habang bumabagtas ako pauwi ng mansion. Malalim na ang gabi, ngunit mas lalong malalim ang bigat sa dibdib ko. Sa tabi ko, nakaupo si Clarisse...isang dating kaibigan ni Andrea, na matagal ko nang alam na may lihim na pagkagusto sa akin. Kanina sa bar, siya ang lumapit. Sa dami ng iniinom ko, wala na akong lakas para tanggihan siya, kasi sa totoo lang, kailangan ko ng distraction.Pero kahit anong gawin ko mukha pa rin ni Mariz ang paulit-ulit na pumapasok sa isip ko. Ang tawa niya. Ang mga mata niyang laging kumikislap kapag nakikita ko siyang masaya habang kausap yung Patrick nayun! Ramdam ko ang init ng palad ni Clarisse nang hawakan niya ang kamay ko habang nagmamaneho ako. "Hindi ka parin nagbabago, Gabriel," bulong niya. "Tahimik pero nakakatakot. Simula naghiwalay kayo ni Andrea.. Lagi kong inaalam kung ano ng balita sayo, and guess what? nalaman laman ko paiba iba ka na ng babae, at marunong ng maglaro