Tous les chapitres de : Chapitre 81 - Chapitre 89

MARIZ POV.Nagising ako dahil sa gulat ng may biglang malamig na bumuhos.. tubig. Napamulat ako at sinamaan ng tingin ang dalawang lalaki na nasa harapan ko, ang isa may hawak na baril habang ang isa naman ay may hawak na timba, na siya sigurong pinaglagyan ng tubig na binuhos sakin kanina.“Wala ba kayong balak na pakawalan nalang ako?!” sigaw ko sakanila, pero nagtinginan lang ang mga ito at sabay pang tumawa. “Ano ka sinuswerte?” dinig kong boses mula sa likod nila. May palatok ng takong sa sahig, dahan dahan.. Sa bawat hakbang nito ay sinasabayan ng tibok ng puso at paghinga ko.“Hi my dear!” bungad nito sakin..Nangilabot ako sa paraan ng pag ngiti niya, ngiting umaabot hindi lang sa mata kundi pati sa tainga. Ganito talaga siya kasaya? ganito siya kasayang nakikita akong nahihirapan.. ganito niya ba talaga plinano ang lahat?“Liza..” halos pabulong kong sabi. “O yes! it's me!” patawa tawa pa nitong sabi. Mas nakakapangilabot siyang makita ngayon, nakapulang dress, black boots

Mariz POV. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na bang itinutok ni Liza ang baril niya sakin pero hindi naman niya ito pinuputok. Hindi ko alam kung nag aalangan ba siya? natatakot ba siya? o may gusto siyang patunayan sa sarili niya, pero hindi niya makita sakin. Gusto niya ba na matakot ako sakaniya? oo, takot ako ngayon sakaniya, takot na takot pero hindi ko ipinapahalata, ayokong ma satisfy siya sa ginagawa niya. Akala ko simpleng masungit, matapobre at mapagmanipula lang si Liza, hindi pala. Kaya nya palang gumawa ng mga bagay na ganito, kahit pa mismo sa sarili niyang kapatid. “Wag kang umasa na maililigtas ka ni Gabe Mariz, alam mo ba kung anong ginagawa niya ngayon?” biglang sabi ni Liza, huminto sa harapan ko. “Nandoon sa kuwarto niya nagmumukmok! sa tingin mo ba maililigtas ka niya sa pag mumukmok lang?” natatawang sabi nito. Sinamaan ko lang siya ng tingin, tapos bigla nalang niya akong sinampal. “Magsalita ka! ano pipi ka na ngayon?! anong masasabi mo sa gi

MARIZ POVIlang buwan na ang lumipas simula nang matapos ang lahat.Minsan, parang panaginip pa rin, ‘yung mga sigawan, putok ng baril, at ang takot na bumalot sa bawat gabi ko. Pero ngayon, pag mulat ko sa umaga, ang naririnig ko na lang ay mga huni ng ibon, at ang mahinang kaluskos ng mga dahon sa labas ng bintana.Tahimik na ang lahat.Tahimik, na mas masarap sa pandinig, mas magaan.Nakaupo ako ngayon sa veranda ng mansyon, hawak ang tasa ng mainit na gatas habang pinagmamasdan si Gabriel sa may hardin. Naka simpleng puting t-shirt lang siya, nakayuko habang nag-aayos ng mga bagong tanim naming bulaklak. Hindi ko maiwasang mapangiti.Hindi ko akalain na darating pa ‘yung araw na makikita ko siyang ganito, payapa at masaya.“Ang aga mo namang tumayo” narinig kong sabi ni Ate Linda, sabay lapag ng basket ng tinapay sa mesa.“Hindi na po kasi ako makatulog simula kaninang nagising ako, kaya panunuorin ko nalang po si Gabriel ” sagot ko, habang inaamoy ang bagong lutong pandesal, at n

Gabriel's POV.Mabilis na lumipas ang mga araw, linggo at buwan. Tahimik ang buong simbahan.Ang tanging naririnig ko lang ay ang mahina pero malinaw na pagtunog ng piano, soft, slow, na sumasabay sa bawat tibok ng puso ko.Then the doors opened.And there she was.Mariz.Nakasuot ng Crystal White Wedding gown, para siyang kumikislap kahit sa ilalim ng liwanag.‘Yung mga bulaklak sa kamay niya, puting-puti , she's glowing with all whites.For a second, everything else blurred.The people, the lights, the soun, lahat naglaho.Ang naiwan lang ay siya… at ako, nakatingin sa kanya.I can’t even breathe properly.Hindi ko alam kung dahil sa kaba, o dahil sa katotohanang ito na talaga ‘yon.Ito na ‘yung araw na dati ay pinapangarap ko lang.Sa bawat hakbang niya papalapit, bumabalik lahat..‘yung unang araw na nakita ko siyang umiwas ng tingin sa akin sa hallway,‘yung una naming pagtatalo,‘yung unang beses kong narinig ang pangalan kong may halong galit at takot sa bibig niya.At ngayon?