บททั้งหมดของ Maid in Manila, Loved in Secret: บทที่ 51 - บทที่ 60

GABRIEL'S POV Hindi ko alam kung saan ako kukuha ng lakas. Kahapon lang, parang hawak ko na ang mundo. Ngayon, parang ako na ang pinaka-tanga at pinaka-duwag na tao sa buong mansyon. Mariz told me to stop. To let her go. To focus on Clarisse. Pero paano ko gagawin ‘yon? Paano ko ipipikit ang mata ko at kakalimutan lahat ng nangyari sa amin, yung mga gabi na hawak ko siya, yung mga umaga na siya ang unang nakikita ko, yung tawa niyang kahit ilang oras kong marinig, hindi ako nagsasawa. Hindi ko kayang iwan siya. Pero bakit siya mismo ang naglalayo? --- Kanina habang nasa harap ako ng mga staff, ramdam kong lahat sila naghihintay ng paliwanag. Alam kong nakatingin rin si Mariz, kahit pilit siyang ngumiti, kahit nagtatago siya ng sakit. Tangina, hindi ako manhid. Kita ko sa mata niya. She’s hurting. At doon ko lang narealize, baka ka

Paglabas ko mula sa study kasama si Clarisse, pakiramdam ko lahat ng dingding ng mansyon ay sumisigaw ng hiya at inis para sa akin. Mabigat ang mga hakbang ko. Hindi dahil sa takot, dahil wala akong takot kay Clarisse, kundi dahil sa alam kong nandoon si Mariz, at masakit para sa akin na makita siyang masasaktan sa harap ng lahat. Pagbukas ng pinto ng dining hall, isang malamig na katahimikan ang bumungad. Hindi ako nagkamali, lahat ng staff, mula kay Aling Berta hanggang kay Gisiell, ay nandoon. Ang ilan, pilit na abala sa mga plato. Ang iba, nakatungo pero pasimpleng sumusulyap. Nandoon si Mariz. Nakaupo sa dulo ng mahabang mesa, nakahawak sa baso ng tubig na parang iyon na lang ang sandigan niya para huwag mabasag. Hindi siya tumingin agad. Ang buhok niya ay bahagyang nakatakip sa pisngi niya, at ang pilit niyang ngiti ay parang maskara na gustong takpan ang kung ano mang bagyong gumugulo sa loob niya. At mas lalo akong pinanikipan ng dibdib. Gusto kong sumugod, lapitan siy

Hindi parin sila tumigil sa panunukso sakin, para bang walang nangyaring tensyon kanina sa dining hall. Siguro mas okay na rin ‘to, para naman kahit papaano ay mabawasan yung sakit na nararamdaman ko.“Hayaan nyo na, soon aamin rin ya--”“Anong aaminin?” hindi natuloy ni Gisielle ang sasabihin niya ng biglang may nagsalita mula sa likuran namin. Pag lingon namin si Clarisse naka halukipkip at masama ang tingin na ibinigay niya samin. Para akong natuyuan ng laway. Ang init kanina ng usapan namin, ang gaan ng tawanan… pero sa mismong paglitaw niya, biglang nanlamig ang hangin.Nakatingin lang siya, hawak ang isang folder na parang hindi ko alam kung aksidente ba siyang dumaan o sinadya talaga niya na sumulpot nang ganito kabilis at tahimik. May aura siyang parang sanay na sanay makuha ang atensyon ng lahat, at ngayon, kami lahat ay parang nahipnotismo.“Anong pinaguusapan niyo?” ulit niya, this time mas buo ang boses.

Araw ng Sabado. Hindi ko alam kung bakit pero parang mas magaang yung pakiramdam ko kahit andito pa rin si Clarisse. Siguro dahil sanay na ako sa parinig niya, kumbaga parang white noise na lang, maingay, pero wala ka na akong pake.Abala ako sa kusina nung biglang lumapit si Ate Linda.“Mariz,” tawag niya, may dala pang tray ng mga tasa. “Ipapasama raw ni Sir Gabriel itong tsaa sa study. Sabi niya, ikaw na daw magdala.”Napataas kilay ko. Ako talaga? Hindi ba pwedeng si Ate Linda na lang?“Bakit ako, Ate? Ikaw na lang oh,” bulong ko, nagtatago ng ngiti.Ngumisi si Ate Linda. “Ewan ko, ang sabi niya ikaw daw ang gusto niya. Saka, wag ka na maarte. Aba, baka gusto ka lang niya makausap.”Kinuha ko ang tray, at habang naglalakad ako papunta sa study, hindi ko mapigilang kabahan. Pakiramdam ko kasi nakamasid lang si Clarisse.Pagpasok ko, nakita ko agad si Gabriel. Naka-upo siya sa malaking desk niya, nakapikit, parang nag-iisip ng malalim. Ang seryoso ng aura, kaya napalunok ako.“Inutu

Maaga pa lang, nasa kusina na ako. Inaayos ko yung mga plato, isa-isa kong inilalapag sa mesa. Amoy na amoy ang bagong pritong longganisa, sinangag na kanin, at mainit na kape. Dapat masaya ang ganitong umaga, pero iba yung atmosphere. Tahimik lang si Gabriel. Hindi man siya nagsalita, halata sa mukha niya ang pagkainis. Wala siyang nakain, basta tumayo na lang. “Hindi ba kayo kakain, Gabe?” tanong ni Ate Linda, medyo nag-aalala. “Later na lang. I don’t feel like eating now.” malamig niyang sagot. Diretso siyang umalis papunta sa study. Alam ko ang dahilan. Ayaw niyang makasabay si Clarisse. Pagkaalis niya, biglang bumigat ang hangin sa paligid. Doon na nagsimula ang paninira ni Clarisse. “Aba, aba…” ani Clarisse, sabay ngisi at tingin sa akin mula ulo hanggang paa. “Buti pa siya, may choice kung sino ang gusto niyang kasabay kumain. Ikaw, Mariz? Kahit kanino, basta may tira, pwede na. Ganun naman kayo, di ba? Sanay sa mga tira-tira.” Huminga ako ng malalim. Pinilit kong wag pa