บททั้งหมดของ Maid in Manila, Loved in Secret: บทที่ 41 - บทที่ 50

(Gabriel's POV)    The rest of the morning felt like a dream I didn’t want to wake up from.Hawak ko pa rin ang kamay ni Mariz habang nakaupo siya, nakasandal sa headboard, at kumakain ng maliit na kagat ng toast na ako mismo ang nagbigay. Minsan, nakikita ko siyang tumatawa ng mahina sa mga biro ko, minsan naman nahuhuli kong nakatitig siya sa’kin bago agad iiwas.Pero alam kong ramdam niya na wala nang pader sa pagitan namin.Pagkatapos niyang maubos ang almusal, bumangon ako para dalhin ang tray sa kusina. Siya naman ay pilit na tatayo, pero agad kong nilingon.“Stay in bed,” mariin kong sabi. “I’ll take care of everything.”“Pero... hays, di naman ako nalumpo.. navirgin lang naman ako..” natatawa niyang sagot, pero bumalik rin siya sa kama.Pagbaba ko, muling bumungad ang tahimik na bahay. Napangisi ako. Ang laking mansyon, walang ibang tao kundi kaming dalawa. Wala ang mga ingay ni Ate Linda, wala si Aling Berta na

(Mariz POV)Naramdaman ko ang bigat ng katawan niya habang dahan-dahan siyang pumwesto sa ibabaw ko. Mainit ang hininga niya sa leeg ko, mabigat ang bawat paghinga niya, at ramdam kong pinipigilan niya ang sarili niya para hindi madaliin.“Relax…” bulong niya, sabay haplos sa pisngi ko at halik sa labi. “Just trust me.”Huminga ako nang malalim, sinusubukan kong alisin ang kaba sa dibdib ko. Kahit ilang beses na naming nagawa ito nitong mga nakaraang araw, hindi pa rin nawawala yung pakiramdam ng hapdi at tensyon sa tuwing nararamdaman ko siya sa pagitan ng hita ko. Ang laki niya, at alam kong iyon ang dahilan kung bakit may kirot pa rin.Dahan-dahan niyang itinutok ang sarili niya sa akin. Napakagat ako ng labi, napapikit, at napakapit sa mga braso niya. Unti-unti siyang pumasok, marahan pero ramdam kong tinutulak niya ang lahat ng pader sa loob ko.“Ahhh… Gab…” halos mapaungol ako habang lumalalim siya. Hindi ko alam kung uungol ak

(Mariz POV) Mabilis na lumipas ang araw, mamaya ay makakabalik na ang lahat rito sa mansyon.. Hindi ko alam kung paano kikilos ng hindi kami nahahalata ni Gabriel, sa bagay kaya ko naman.. Si Gabriel kaya? "Ang lalim ng iniisip mo, may problema ba?" nagulat ako ng yakapin ako ni Gabriel mula sa likod, abala ako sa pagluluto ng agahan. Binitiwan ko ang sandok at humarap sakaniya, ipinatong ko ang mga kamay ko sa magkabilang balikat niya at nginitian siya. "Wala naman, baka namimiss kolang sila Ate Linda." sagot ko. Inilapit nito ang katawan sakin, hawak niya ako sa balakang, unti- unti nanamang lumalapit ang mukha niya at kakaunti nalang ay magdidikit na ang mga labi namin. "Mariz..." bulong nito. Grabeng hininga yan nakakahypnotize "Hmm?" tugon ko, naghihintay sa labi niya na dumampi saakin. "Can we... before they arrive?" parang may kung anong kuryente ang dumal

Medyo nakaramdam na ako ng alinsangan sa yakapan namin ni Gabriel, pero hindi ko magawang itulak siya. Kahit pa ramdam ko na ang mabilis na tibok ng puso ko, kahit pa nanginginig na ang mga daliri kong nakahawak sa dibdib niya, hindi ko kayang lumayo.“Gabriel…” bulong ko, halos wala na akong boses.“Shhh…” inilapit niya ulit ang labi niya. “Don’t say anything. Just… stay with me.”At bago pa ako makasagot, hinalikan niya ulit ako, mas mapusok, mas mariin. Wala na yung lambing na parang panliligaw kanina, ito na yung halik ng isang lalaking hindi makapagpigil. At imbes na matakot, mas lalo akong nadadala.Napahawak ako sa batok niya, kusang gumanti. Ramdam ko ang init ng palad niya sa baywang ko, gumagapang paakyat, pababa, parang hindi alam kung saan hahawak. Hanggang sa maramdaman kong buhat na pala niya ako, at ako mismo ang kumapit ng mahigpit sa leeg niya.“G-Gabriel! Baka may makakita…” mahina kong protesta, pero hindi ko na nagawan

Ramdam ko ang kakaibang lamig ng hangin sa malaking hall ng mansyon habang isa-isang nagsidatingan ang mga kasamahan ko. Si Ate Linda, abala sa pag-aayos ng mga upuan, si Aling Berta naman panay ang kwento ng kung anu-anong chismis na narinig niya sa palengke. Si Gisiell, as usual, iritable na agad kahit wala pa man siyang pinagsasabihan.Ako? Tahimik lang.Pero sa loob-loob ko, hindi ko mapigilan ang kaba. Alam ko kung ano ang balak ni Gabriel ngayon. Kagabi pa lang, ramdam ko na ang desisyon niya, ibubunyag na niya ang tungkol sa amin. Sa harap ng lahat.Napakagat ako sa labi, sabay silip sa malalaking bintana ng hall. Ang sinag ng araw, tumatama sa mamahaling chandelier, kumikislap na parang nagsisigaw ng atensyon. Parang sinasabing, “Walang lihim na mananatiling lihim.”“Mariz, ano ba’t parang tulala ka diyan?” singit bigla ni Ate Linda, dala-dala ang clipboard.Napangiti ako ng pilit. “Wala naman po, Ate. Siguro… kinakabahan lang.”“Kinakabahan? Aba’t bakit naman? Eh hindi ikaw a