All Chapters of Maid in Manila, Loved in Secret: Chapter 61 - Chapter 70

GABRIEL'S POV. Hindi mawala sa isip ko ang mga salitang binitiwan ni Clarisse laban kay Mariz. Kung ibang tao siguro ang nakarinig, baka iisipin nilang normal lang ‘yon, kasi may mga taong mahilig manlait para lang mailabas ang inis nila, at makakuha ng simpatya. Bawat salitang lumabas sa bibig ni Clarisse kanina, parang punyal na gusto niyang ibaon kay Mariz. Hindi lang basta pang-iinsulto, kundi tahasang paninira ng pagkatao. At sa puntong ‘yon, doon ako napuno. Kaya ngayon, nagdesisyon na ako. Tama na. Hanggang dito na lang ang pananatili ni Clarisse sa Mansyon. Humugot ako ng malalim na hininga at nagbihis ng simpleng polo at pantalon bago bumaba. Pagdating ko sa dining area, nadatnan ko si Clarisse nakaupo na, maayos ang buhok, naka-makeup . Typical Clarisse, laging handa para sa “audience” niya. “H-hello, Gabe.” Lumitaw ang ngiting peke sa labi niya. Hindi ako ngumiti pabalik. Diretso akong umupo at binuksan ang tablet na dala ko, para hindi niya makita agad ang ten

Maaga kaming nagising ni Gabriel. As usual, siya ang mas maagang bumaba sa dining area. Ako naman, kahit ilang beses niyang sinasabi na huwag na akong mag-abala, gusto ko pa ring tumulong kina Ate Linda sa pag-aayos ng mesa. Kahit na pinagbawalan na ako ni Gabriel ay di ko parin maiwasang hindi tulungan sila Ate Linda, ara kasing bahagi pa rin ako ng pamilya nila rito. “Mariz, iha, hayaan mo na si Gisielle diyan. Umupo ka na nga.” si Ate Linda, nakakunot ang noo habang inilalapag ang isang malaking mangkok ng adobo. Natawa ako ng bahagya. “Ate, hindi ako mapakali kapag wala akong ginagawa. last na talaga ‘to, promise.” saad ko, at kinindatan ito. Habang abala ako sa pag aayos ng mga baso ay narinig ko ang mahina pero pamilyar na boses sa likuran ko.“Pasaway talaga..” saad nito nakangiti pa. Nakasandal sa pinto ng dining hall, suot lang ang simpleng gray shirt at pajama. Nilapitan niya ako, otomatikong pumulup

Pagkatapos ng tanghalian, ramdam ko pa rin ang bigat ng atmosphere sa buong mansion. Tahimik kaming tatlo sa hapag habang tinatapos ang pagkain, pero kahit tapos na, parang nananatili pa rin sa tenga ko yung mga salitang binitawan ni Ate Liza. "So totoo nga ang nakarating sa akin… bumaba na ang taste mo… Ano nalang ang sasabihin ni Andrea kung malaman niya kung sino ang ipinalit mo?" Masakit, oo. Pero mas masakit yung totoo, na alam kong kahit magpaka-matibay ako, hindi ko maiiwasang tamaan. Hindi ko kayang hindi maramdaman na parang nilalait niya hindi lang ako bilang babae kundi pati pagkatao ko. Kaya ngayon, habang inaayos nila Ate Linda ang hapag, ako naman ay parang estatwa lang na nakaupo sa gilid, nakatitig sa mga kamay kong halos hindi ko na maramdaman dahil sa pagkakakuyom. “Mariz.” Naramdaman ko

Pag gising ko, kinapa ko agad ang higaan. Nagmulat ako ng mata ng mapansin kong wala na si Gabriel sa tabi ko. "Mukhang maaga siyang nagising? anong oras na kaya.." tanong sa isip ko. Bumaba ako sa kama, kinuha ang blazer ko atsaka lumabas ng kuwarto. Pababa palang ako papunta sa dining hall ay dinig ko na ang tawanan ng magkapatid, mukhang gising narin si Liza. Nang makababa ako pareho silang napalingon sakin. “Good morning, napahimbing ang tulog mo ah?” bati ni Gabriel sakin, tumayo mula sa pagkakaupo at nilapitan ako para halikan sa noo. Tinignan ko naman si Liza, tingin na pinaparating ko sakaniya na, masdan niya kung gaano ako kamahal ng kapatid niya. “Goodmorning rin, nagising kasi ako kaninang madaling araw, nakalimutan kong magready ng tubig sa kuwarto kaya bumaba ako rito sa kusina.” litanya ko, hawak ni Gabriel ang kamay ko at inalalayan na umupo sa sa kanang bahagi niya, habang si Liza naman ay nasa kabilang dulo. “Ganito pala ang oras ng gising ng isang maid na

Pagkapasok namin sa kuwarto, parang bigla akong nakahinga nang maluwag. Kanina sa baba, ramdam ko pa rin yung kirot sa anit ko, at yung titig ni Liza na parang gusto akong lamunin ng buo. Pero ngayong nasa loob na kami, safe na, kahit paano gumaan. Pansin ko si Gabriel na hindi mapakali. Nakasandal siya saglit sa pinto, parang nilalabanan ang sariling galit. Kita ko kung paano kumunot ang noo niya, at kung paanong paulit-ulit niyang pinipisil ang kamao niya. “Are you okay?” tanong niya bigla, bakas sa boses niya ang pag aalala. Ngumiti ako, mahina lang, sapat na maipahiwatig na ayos lang. “Ayos lang ako.” Natahimik siya. Tiningnan niya ako nang matagal, para bang sinusuri kung seryoso ba talaga ako. At saka siya napabuntong-hininga. “You’re too good, Mariz. Kahit na sa taong hindi naman karapat-dapat.”