All Chapters of Maid in Manila, Loved in Secret: Chapter 71 - Chapter 80

Gabriel's POV “Mariz! Stay with me, please… huwag kang bibitaw.” Nanginginig ang boses ko habang mahigpit kong hawak ang malamig niyang kamay. Ramdam ko ang bigat ng katawan niya sa dibdib ko, habang yakap-yakap ko siya sa backseat ng sasakyan. Nakapikit siya, halos hindi na gumagalaw, at bawat segundo ay parang kinukuha siya sa akin.“Bilisan mo! Bilisan mo pa ang pagmamaneho!” halos pasigaw kong utos sa driver. Hindi ko na iniisip kung gaano kabilis, ang iniisip ko lang, makarating kami agad sa ospital.Pakiramdam ko, mababaliw ako. Ang mga mata ko, hindi na maalis kay Mariz, ang mukha niyang maputla, ang mga labi niyang nangingitim na parang bawat segundo unti unti siyang nawawala.“Mariz… please, huwag mo akong iiwan,” Hagulhol ko, hindi ko kaya.. hindi ko kayang sa ganitong paraan ako iiwan ni Mariz.. Kung anu-ano na ang pumapasok sa isip ko. Paano kung… paano kung hindi siya umabot? Paano kung hindi ko na

Nang makaalis ang doktor at naiwan kaming apat sa loob, pakiramdam ko sobrang bigat ng hangin. Tahimik lang ako, halos hindi makatingin kanino man. Ramdam ko pa rin yung kirot sa dibdib ko, hindi dahil sa allergy kundi dahil sa bigat ng balitang natanggap ko. Buntis. Ako. At sa lalaking nasa tabi ko ngayon. “Mariz…” mahina ang tono ni Gabriel, halos parang nag-aalangan siyang magsalita. Pero nang lumingon ako, nakatitig siya sa akin na parang sinisipat kung masaya ba ako sa balitang natanggap namin. Hinaplos niya ang pisngi ko gamit ang isang kamay. Mainit, mahigpit, puno ng takot at pangako. “I know you’re overwhelmed right now. Pero gusto kong malaman mo… na hinding-hindi kita pababayaan. Hinding-hindi kita iiwan.” Napalunok ako. Ramdam kong kumakabog nang sobra ang dibdib ko. “Gab…” mahina kong sambit, halos hindi ko alam kung anong sasabihin. “Hindi ko alam kung paa

MARIZ POV.Mabigat pero magaan… iyon ang unang naramdaman ko nang dahan-dahan kong idilat ang mga mata ko. Mabigat, kasi parang ang dami kong napanaginipan na hindi ko maintindihan. Magaan, kasi ang unang bumungad ay si Gabriel, nakaupo sa gilid ng kama, nakayuko, hawak pa rin ang kamay ko na para bang hindi niya ito binitawan buong magdamag. “Gab?” mahina kong tawag, medyo paos pa ang boses ko. Agad siyang napatingin at parang biglang gumaan ang mukha niya. “Good morning, sleepyhead,” may halong lambing niyang bati. Napangiti ako kahit medyo antok pa. “Nakabantay ka ba buong gabi?” Nagkunwari pa siyang nagkibit-balikat, pero halata sa mata niya ang puyat. “Siyempre. What if bigla kang magising tapos wala ako? Hindi ba dapat lagi akong present?” Napatawa ako nang mahina. “Ang OA mo.” Pero hindi ko maitago ang init na humaplos sa puso ko. Ganito siya, protective at m

LIZA'S POV When the door shut close, humiga agad ako sa kama, hawak ang phone ko. I didn't expect na ang galing ko palang umarte? like kanina lang, todo luha at panginginig ako sa harap nila Gabriel at ng lahat. But now? Napapangisi nalang ako. Ang sarap sa pakiramdam na makita silang nag-aalala, naguguluhan, at higit sa lahat, si Gabriel na, galit, takot na takot, at halos mabaliw dahil sa pagkawala ni Mariz. I can't imagine kung ano pang magiging itshura ni Gabriel if he see Mariz without a life? Haha. Nung palang nahirapan ng huminga si Mariz at nahimatay, dahil kinain niya ang niluto ko na para sakaniya lang talaga. Hindi ako kumikilos without knowing the background.. Someone told me na Allergy siya sa Peanuts, woah.. I cannot believe na makakasalubong ko ang lalaking ‘yon sa entrada. May dalang paper bag, regalo niya raw for Mariz and Giselle.. And he said that na sibihin ko raw kay Gisielle na bawal ang mani kay Mariz.. Sa una i was like.. Mukha ba akong utusan? but i smil

MARIZ POV Ramdam ko ang bigat at sakit ng ulo ko, dahan-dahan kong minulat ang mata ko, at wal sa sariling sinuri ang paligid. Parang isang container van, makalawang na ang paligid, parang sanay na sila sa ganitong gawain, at mukhang hindi lang ako ang unang biltima nila. Amoy ko ang masangsang na amoy ng langis at alikabok, naririnig ko rin ang mga tawanan sa di kalayuan.. Masaya pa talaga sila? Masaya sila na may buhay silang sinisira? Sinubukan kong igalaw ang kamay ko, pero humapdi lang ito dahil sa higpit ng pagkakatali ng lubid dito. Nakatali ang dalawa kong kamay sa magkapares kong paa. Ramdam ko rin ang lamig ng sahig ng container van. Parang sinadya talaga itong gawin para sa mga ganitong gawain nila, may malamlam na kulay dilaw na ilaw sa gitna, may mga tubig ng drum sa paligid, lubid, mga kahoy.. at iba pa. “Jusko” saad ko sa isip ko, hindi ko kayang magsalita dahil sa telang nakatali sa bibig ko. Hindi na ako nagsayang ng lakas na sumigaw o kung ano pa man,