All Chapters of เจ้าสาวมัจจุราช: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter 22 “อนาคตอะไร” นิสารัตน์ถามกลับ “อนาคตของฉันกับเธอยังไงล่ะ เธอไม่มีวันได้แต่งงานกับทัชหรอก ถึงแม้ว่าทัชบอกเธอว่าจะหย่ากับแพรวแล้วมาแต่งงานกับเธอ เพราะเธอเป็นเมียฉันก็ต้องอยู่กับฉัน อย่าริฝันไปแต่งงานกับคนอื่น” นิสารัตน์ตกใจอีกรอบ อาการตกใจคราวนี้เป็นเพราะเรื่องที่กรกวินทร์พูดคุยกับตนก่อนที่ดิตถพงศ์จะเข้ามา เรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้แล้วเขารู้ได้อย่างไร หรือว่าจะแอบได้ยิน ในเวลานั้นที่ได้ยินกรกวินทร์พูด ความดีใจไม่เกิดขึ้นกับเธอเลย ตรงกันข้ามกลับมีความกังวลเข้าแทรก ความกังวลที่มีดิตถพงศ์เป็นต้นเหตุ “เรามาตกลงกันดีๆ ดีกว่านะ จะได้ไม่ต้องมีใครเสียใจ” ดิตถพงศ์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นนิสารัตน์ตกอยู่ในอาการอึ้ง “ตกลงอะไร” เจ้าของดวงตาระริกสั่นถามทันควัน “ก็ตกลงว่าเธอจะฆ่าตัวตาย เธอต้องสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆ อีก” เขาพูดดักทาง ซึ่งไม่รู้ว่าเธอจะมีความคิดนั้นอยู่อีกหรือไม่ ดิตถพงศ์จึงพูดดักทางไว้ก่อน เรื่องการฆ่าตัวตาย เป็นเรื่องที่นิสารัตน์ไม่คิดจะทำ ไม่ว่าตนเองจะเผชิญเรื่องเลวร้ายมากแค่ไหนก็ตาม เป็นเพราะกรกวิน

Chapter 24ต่างกับกวินภพน้องชายของเขาที่ถูกประคงประหงมมาตั้งแต่เกิด กวินทร์บังคับกวินภพให้ทำโน่นนี่นั่นตามใจตนไม่ได้ เพราะน้อยครั้งที่กวินภพจะยอมบิดา อย่างเช่นเรื่องที่กวินภพอยากทำสวนทำไร่และเรื่องคู่ครอง แรกเริ่มกวินทร์ก็ขัดขวางใช้แผนการต่างๆ นานาไม่ยอมให้กวินภพได้ทำตามฝันและสุขสมหวังกับเพลงมีนา แต่สุดท้ายกวินทร์ก็ยอม ยอมอย่างง่ายดายเสียด้วย แลเหตุไฉนผู้เป็นพ่อถึงไม่ยอมให้เขาบ้าง มีแต่จะบังคับและบังคับ บางครั้งเขาก็อดคิดไม่ได้ว่า ตนเองใช่ลูกของกวินทร์หรือไม่ประโยคน้อยเนื้อต่ำใจของกรกวินทร์ เรียกความสงสารให้กับธารินีได้อย่างมากมาย น้ำตาของนางล้นปริ่ม นางรู้ดีว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ความรักของกวินทร์ที่มีต่อกรกวินทร์น้อยนิดนัก น้อยกว่ากวินภพลูกชายคนที่สองหลายสิบเท่า ธารินีก็ไม่รู้ว่าจะยื่นมือช่วยเหลือลูกชายคนโตได้อย่างไร ข้อตกลงระหว่างนางกับกวินทร์มันผูกมัดร่างของธาริรีเอาไว้ นางจึงได้แค่เพียงนั่งมองความเจ็บปวดของกรกวินทร์ ไม่อาจยื่นมือเข้าช่วยเหลืออะไรได้ เพราะหากช่วยบ้านนี้จะไม่มีวันสงบสุข“ทำไม คำสั่งของฉันมันทำให้แกทุกข์มากอย่างนั้นเหรอ มันทรมานถึงขนาดแกต้องหย่ากับแพรว ถ้าอย่างนั

Chapter 26“ถ้าแพรวยอม พ่อก็ยอมให้หย่า” สุ้มเสียงรวมทั้งสีหน้าของกวินทร์ในเวลานั้น กรกวินทร์ไม่ได้เฉลียวใจสักนิดเดียวเลยว่า ประโยคนี้มีความหมายซ่อนเร้นอยู่ บิดารู้อยู่ก่อนหน้าแล้วว่า แพรวพรรณรายไม่มีวันยอมหย่า เพราะเธอต้องการเป็นสะใภ้ใหญ่ของรัตนบดี“เธออยากฉันเมียฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ ขนาดทนอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก คนที่เกลียดเธออย่างกับไส้เดือนกิ้งกือ ไม่ใช่สิ รังเกียจยิ่งกว่าของเน่าเหม็น ขอโสโครกซะอีก เธอทนได้ใช่ไหม”เขาถามกลับ สายตามุ่งร้าย ลุกขึ้นยืนแล้วก้าวมาหาแพรวพรรณรายที่ก้าวถอยร่นหนีโดยอัตโนมัติ“ใช่ ฉันทนได้ มันไม่เหนือบ่ากว่าแรงของฉันด้วย แล้วฉันก็ไม่สนใจว่าคุณจะเกลียดฉันหรือเปล่า แค่คุณพ่อคุณแม่ต้องการฉัน รักฉันก็พอ คนอื่นฉันไม่สน”แพรวพรรณรายตอบกลับไปทันควัน ตอบโดยไม่คิด เธอจะคิดอะไรได้เล่า ถึงแม้ว่าเธอจะอยากหย่ากับเขามากแค่ไหน ก็ไม่อาจทำตามความต้องการของกรกวินทร์ได้ เพราะหากการหย่าร้างเกิดขึ้น ผลกระทบไม่ได้อยู่ที่เธอเพียงคนเดียว พริ้งเพรามารดาของเธอก็จะถูกกวินทร์ทำร้ายร่างกายไปด้วยจะมีคนรู้เหตุผลที่แท้จริงว่าหนึ่งในเหตุผลสำคัญนอกเหนือจากข้อแลกเปลี่ยนระหว่างตนกับมารดาที่ว่า

Chapter 28กรกวินทร์นำกายแกร่งเข้าสู่ถ้ำสวรรค์ในสภาวะที่เธอยังไม่พร้อม ส่งผลให้ความเจ็บปวดเกิดขึ้นในความรู้สึกของแพรวพรรณรายอย่างมากมาย เธอกรีดร้องดังในลำคอ กระเถิบตัวหนีการรุกรานของเขา น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลรินเป็นทาง ส่ายหน้าจนเส้นผมปลิวสะบัด ความเจ็บปวดรุมเร้าเธอหนักขึ้น เมื่อเขาพยายามดันความยิ่งใหญ่ให้ลึกล้ำเข้าไปด้านใน“อี๊ดดดดดดดด”เสียงกรีดร้องที่ไม่อาจไหลผ่านปากของแพรวพรรณราย ยังคงดังต่อเนื่อง เช่นเดียวกับกรกวินทร์ที่ไม่ได้หยุดการกระทำของตนเอง แม้ว่าเขาจะได้รับความปวดร้าวกับการคืบคลานแก่นกายชายฝ่าความคับแน่นที่เรียกว่า หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นก็ว่าได้ ทว่ากรกวินทร์ก็กัดฟันข่มความรู้สึกที่ได้รับไว้สุดกำลัง ตัดสินใจกระแทกร่างเข้าสู่คูหาสวรรค์สุดแรง นำพาตัวตนลึกล้ำสุดปลายทาง“อี๊ดดดดดดดดดด”เธอหวีดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดกับพละกำลังของกรกวินทร์ที่อัดกระแทก ตัวเธอเกร็งแข็งและรู้สึกชาบริเวณใจกลางร่างที่ตอดรัดบางสิ่งบางอย่างที่ฝังอยู่ในร่างกายของตน ร่างสาวสั่นระริก น้ำตารินไหล เสียงสะอื้นดังเป็นระยะกรกวินทร์เหงื่อชุ่มใบหน้า พ่นลมหายใจออกมาจากปากเมื่อนำพาความแข็งแกร่งฝ่าเยื่อบาง

Chapter 30“นี่แหละคะข้อดีของพี่เอก ไม่อย่างนั้นไม่มีใครจ้างแน่นอน จะเอาอย่างนั้น จะเอาอย่างนี้ ไอ้นี่ก็ไม่ได้ ไอ้นั่นก็ไม่เอา พี่ล่ะปวดหัวไปหมด” นารีบ่นโอดครวญกับความเรื่องมากของพระเอกชื่อดัง “พี่ไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่ท่านจะหาว่าพี่ไม่ดูแล เฮ้อ”นารีเดินจากไปพร้อมกับถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ นิสารัตน์ยิ้มและส่ายหน้ากับท่าทางของอีกฝ่าย แต่แล้วรอยยิ้มของเธอก็หุบลงเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น หน้าจอปรากฏชื่อของดิตถพงศ์“สวัสดีค่ะพี่อิฐ”ถึงแม้ไม่อยากจะรับสายนี้ แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้“คิดถึงฟ้าจังเลย” คำคิดถึงที่จากต้นสาย ทำให้ปลายสายถึงกับอึ้ง หัวใจกระตุก “ฟ้าทำอะไรอยู่ครับ”น้ำเสียงนุ่มนวลของดิตถพงศ์เอ่ยถาม“ถ่ายละครอยู่ค่ะ”“พี่กลับมาถึงเมืองไทยแล้ว และคิดถึงฟ้ามากๆ เลย ถ่ายละครเสร็จกลับบ้านเลยนะไม่มีงานต่อที่ไหนไม่ใช่เหรอ พี่จะรอฟ้าอยู่ที่บ้านนะครับ” นิสารัตน์อึ้งไปอีกรอบ ไม่คิดว่าเขาจะกลับเมืองไทยก่อนกำหนด เพราะก่อนหน้านี้เขาบอกเธอเองว่าจะกลับวันมะรืนนี้ ทำให้เธอมีเวลาทำใจที่จะเจอหน้าเขาอีกสองวัน แต่อยู่ๆ ดิตถพงศ์ก็มาบอกว่ากลับมาแล้วและจะรอเธออยู่ที่บ้าน เป็นเช่นนี้แล้วเธอจะทำใจไ