Chapter 1

Ang sabi nila, kapag iniwan ka ng taong mahal mo, matututo kang bumangon.

Pero paano kung ang pagbangon mo ay kapalit ng isang buhay na hindi mo pinili?

Ako si Phoebe Jimenez, twenty-four, isang entertainment reporter. Dati, ang pangarap ko lang ay makasulat ng mga kwento—mga kwentong magbibigay inspirasyon, hindi headlines. Pero nang mahuli kong may ibang babae ang boyfriend ko noon—at buntis pa ito—nawasak lahat ng plano ko. Iniwan niya akong luhaan, at wala na akong direksyong tinatahak.

Akala ko iyon na ang pinakamasakit.

Hanggang sa isang gabi, umuwi ako galing coverage, at hinarap ako nina Nanay at Tatay—kasama ang mga taong ni minsan hindi ko inakalang makakausap namin: ang pamilya Carden.

At doon, nagsimula ang lahat.

Napabalikwas ako ng may tumapik sa braso ko. Mahina lang naman ito kaya napabaling agad ako sa kanya.

“Ms. Jimenez, sa likod po ang reserved seat para sa mga reporters.” Umiling ako, pilit na ngumingiti sa staff ng hotel ballroom. “No, I’ll stay here.”

I was covering Sage Carden’s press conference—the Sage Carden, heir to Carden Inc., owner of one hundred forty-five gas stations nationwide, and the country’s youngest billionaire at twenty-six. Sa harap ng camera, perfect siya: well-tailored suit, disarming smile, lahat ng tao humahanga.

Pero ako? Wala akong choice kundi panoorin siyang magpanggap.

Because behind the flashes of cameras and microphones, behind that carefully crafted image… he is my husband.

Yes, husband.

And no one else knows.

“Sir Sage, what’s your ideal type in a woman?” sigaw ng isa sa mga kasamahan ko.

Napangiti siya, parang sanay na sanay na sa tanong. “Simple lang. Modest but wild.”

Nagtawanan ang press. May nagtanong pa, “So wild ka pala, Sage?” he smirked, eyes glinting. “You can ask her soon.”

Agad niyang pinatay ang mic at bumaba ng stage. At sa pagtawid niya sa aisle, dumaan siya sa harap ko—at sadyang may hinulog na papel.

I waited until he was out with his entourage bago ko iyon kinuha. Binuksan ko.

Go home at 5:00 p.m.

Napakagat ako ng labi at pinunit ang papel.

Modest but wild. Gusto niya iyon sa babae. Pero ako? Ako lang ang babaeng itinatago niya, ginagamit sa gabi, kinakalimutan sa umaga. Sa mata ng lahat, bachelor siya. Sa mata ko? Siya ang lalaking kumikitil ng mga pangarap ko.

“Pibs?” tawag ng katrabaho kong si Kenji habang palabas kami ng ballroom. “You okay?” hinawakan pa nito ang braso ko dahil sa pag-aalala.

Nagkunwari akong kalmado. “Yes. Let’s just go.”

Habang naglalakad kami, ramdam ko ang bigat ng lihim ko. Reporter ako—dapat trabaho ko ang maglantad ng katotohanan. Pero paano kung ang katotohanang hawak ko ay ang pinakamalaking sikreto ng bansang ito?

Dahil lahat ng sinusulat ko, kahit fiction, kahit kunwari lang, laging tungkol kay Sage. Ang matinding takot ko? Na isang araw, may makabasa ng aking mga salita—at matuklasan ang totoong siya.

Pagdating ng alas-singko, gaya ng utos niya, umuwi ako. At hindi ako nagkamali. Sa labas ng hotel, huminto ang itim niyang Tesla Cybertruck.

Bumukas ang pintuan. Walang salita. Sumakay ako.

“What the hell was that guy doing touching your arm earlier?” malamig niyang tanong, tinutukoy si Kenji.

“Kasama ko siya sa trabaho,” sagot kong walang gana.

He scoffed. “You’re mine, Phoebe. Don’t forget that.”

Mine. Lagi niyang sinasabi iyon. Pero hindi niya kailanman nasabi ang salitang love.

Pagpasok namin sa unit, agad niyang isinara ang pinto at hinarap ako. Hinila niya ako palapit, ang init ng hininga niya dumampi sa leeg ko.

“You’re making me jealous,” bulong niya.

Napapikit ako. “Hindi kita pinagseselos, Sage. Paano? Wala ka namang pakialam sa kasal natin, ‘di ba?”

Nagbago ang mata niya. Wala itong halong lambing. Puro pagnanasa, kontrol. Sinunggaban niya ako ng halik—mapusok, marahas, parang gusto niyang patunayan na sa kanya lang ako.

And as always… my body betrayed me.

Ilang minuto lang, nasa kama na kami. Tinanggal niya ang blouse ko, hinalikan ang leeg ko pababa sa dibdib. His hands roamed, his touch demanding.

“Tell me, Phoebe,” bulong niya habang halos mapunit ang skirt ko. “Do you ever write about this?”

Napakagat ako ng labi. Hindi ko kayang aminin. Oo, lahat ng sinusulat ko ay tungkol sa kanya—ang magaspang niyang pagmamahal, ang pagnanasa niyang walang kasamang emosyon. At minsan, pati ang mga sikreto niyang hindi dapat mabunyag.

“Answer me,” he growled, sabay pasok sa akin. Napaigik ako, hinawakan ang braso niya.

“I—I write about you,” bulong ko sa pagitan ng halik at ungol.

Ngumisi siya. “Good. Kasi ako ang mundo mo, Phoebe.”

Pero habang nasa ibabaw ko siya, habang nilalamon ako ng halik niya at bilis ng bawat ulos, pumasok sa isip ko ang isang bagay.

What if… isang araw, may makabasa ng mga sinusulat ko?

Dahil ang isa sa mga draft na hawak ko ngayon ay hindi na fiction. Kundi ang tunay na pagkatao ni Sage Carden. Kasama ang lihim na buong pamilya niya ay itinago sa mundo.

At kung mabunyag iyon? Hindi lang relasyon namin ang masisira. Pati ang lahat ng pinaghirapan niya.

“Phoebe…” ungol niya habang lalo pang bumibilis.

At ako, hawak ang sikreto na kayang bumagsak ang lahat.

Sa huli, nang makatulog siya sa tabi ko, ako naman ang naiwan nakatingin sa kisame. Naluha ako sa bigat ng tinatago ko.

Hanggang kailan kaya ako magiging ganito?