All Chapters of The Billionaire's Forsaken Wife: Chapter 21 - Chapter 30

Nanlumo si Liana sa kanyang kinatatayuan. Sa pagkawasak ng Torre ng Dilaw na Tagak, tila isang gusali rin sa kanyang puso ang gumuho.“Iyon ang Tore na pinaghirapan ni Mommy nang matagal!” sigaw niya, nanginginig ang boses sa poot.Namumula ang mga mata sa galit, mabilis siyang sumugod at itinulak nang mariin ang balikat ni Liam.Nawala sa balanse si Liam at diretsong bumagsak sa bisig ni Matandang Ginang.“Araaay! Apo kong mahal!” mabilis na sambit ng matanda habang agad niyang sinalo ang bata.Paglingon ni Liam, agad siyang yumakap sa matanda at nagreklamo, “Lola! Sinaktan na naman ako ni Liana!”Umungol si Liam sa hinaing, habang mahigpit na pinipisil ni Liana ang kanyang mga kamao.Ipinanganak siyang may likas na lakas, at noong mas bata pa siya, hirap siyang kontrolin iyon, madalas na si Liam ang nadadamay at nasasaktan nang hindi niya sinasadya. Simula noon, naging mas mapagbantay ang matandang ginang, laging nakamasid kay Liana na para bang bantay-sarado sa bawat kilos nito.Al

Matatag ang tinig ni Andrea. “Magkapatid sila, iisa ang sinapupunang pinagmulan. Kung ano ang mayroon kay Liam, dapat ay mayroon din si Liana. Kung hindi kayang ituring ng pamilyang Tolentino nang patas ang aking mga anak, ako na mismo ang mag-aalaga kay Liana at palalakihin siya ayon sa sarili niyang kagustuhan!”Hahakbang na sana si Andrea upang isama si Liana palabas nang biglang pumasok sa bulwagan ang ilang taong may dalang mga maletin.Nangunguna sa grupo ang isang lalaking nasa katanghaliang-gulang, nakasuot lamang ng payak na puting polo at itim na pantalon. Napasingkit ang mga mata ni Andrea kay laking pagkakaton! Kakilala pala nila ang dumating.“Di… Direktor?” halos napatili sa gulat ang punong-guro, dahilan para mapalingon ang lahat sa bungad ng bulwagan.“Si direktor Arante! mula sa Kagawaran ng Edukasyon!”“Pero tapos na ang paligsahan, bakit narito si direktor?” bulungan ng mga tao.Mabilis namang sumalubong ang punong-guro at iba pang kasapi ng lupon ng paaralan.“Malu

Iniabot ng lalaki ang pulang kahon sa siwang ng bintana, mahigpit ang pagkakahawak na para bang iyon na lamang ang natitirang bigkis sa pagitan nila.“Heto, pinili ko ito nang buong ingat.” ani Alejandro.Ngunit si Andrea na nakasandal sa upuan ng drayber, ay hindi man lamang natinag. Saglit niyang tinitigan ang kahon, saka dahan-dahang umiling. Isang mapait na tawa ang kumawala sa kanyang labi, tawang walang galak, kundi puno ng pang-uuyam at pighati.“Maliban sa ari-arian na pinaghatian natin noong tayo’y kasal pa, wala na akong tatanggapin pa mula sa iyo.” tugon ni Andrea.Mariing kumislot ang panga ng lalaki. “Andrea, kung magpapatuloy ka pa sa ganitong asal, itutuloy ko na talaga ang ating diborsyo!” matigas na wika ni Alejandro, bakas ang pagkainip sa tinig.Ngunit nanatili siyang matatag. “Hindi ko iniintindi ang pagkakasugat ni Clarrise. Si Liana ay bata pa, wala pang muwang. Pero ikaw, Alejandro hindi ka na walong taong gulang.” sagot ni Andrea.Binitiwan ni Alejandro ang kan

Sa loob ng maluwang na silid–pulong, nakasandal si Rey John Suarez sa kanyang upuan na wari’y walang alintana sa paligid. Malalim ang tabas ng kanyang mga kilay, matangos ang ilong, at sa bawat ngiti niya’y lumulubog ang dalawang biloy na tila nananadya, nagbibigay sa kanya ng anyo ng isang tuso at mapang-akit na binata. May halong tapang at pagiging palasindak ang aurang ibinubuga niya, wari ba’y isang lalaking sanay lumaban sa alon ng buhay, ngunit nakatatawa pa rin sa gitna ng unos.“Ngayon ko lang napansin, si Abogadong Virgara, bagaman baldado, ay may tibay ng loob; kaya niyang isulat ang kanyang mga ulat gamit ang sariling paa. At kung ihagis mo ang ulat na ito sa bukirin, baka pagkamalan pa itong putahe ng mga magsasaka, sabay sigaw ng, ‘Kay sarap, kay sarap!’” ani Suarez.Sa tapat ni Suarez nakaupo ang abogadong si Mr. Renato, Virgara, namumula ang mukha at ibinaon ang ulo sa dibdib na para bang nais magtago sa hiya.Itinuon naman ni Suarez ang tingin sa bagitong nagsasanay na

“Payapa ko na siyang pinayuhan, ngunit iginiit pa rin ni Miss Andrea ang kanyang pasya,” sumunod na usal ni Feleciano.Bahagyang umangat ang sulok ng labi ni Alejandro, waring malamig na kidlat na sumilip sa kanyang anyo. Isang ngisi na hindi nagbibigay-init, kundi nagpaparamdam ng panganib.“Kung gayon,” aniya, habang nakatanaw sa laot ng ulap na bumabalot sa mga gusaling bakal, “mukhang mapapaaga pa ang kanyang kusang pagbalik sa pamilyang Tolentino.” Isang babae na lumaki at namuhay sa isang payak na bayan, at kahit napangasawa ang isang mayamang angkan, kailanman ay hindi niya nahawakan ang ganoong kalaking halaga sa loob ng pitong taon.Ngayon, nang biglang yumaman, inisip ni Andrea na panahon na upang ipakita ang kanyang sariling ningning, isang alon ng pagbabago na maaaring magtulak sa kanya paitaas o tuluyang ilubog.Sa wala pang dalawang linggo, mawawala sa kanya ang napakalaking salapi, hanggang sa isipin niyang tumalon mula sa mataas na gusali!“Mainam, naiintindihan ko,”