อนุตัวร้ายขอทำสวน의 모든 챕터: 챕터 81 - 챕터 90

ตอนที่ 79 จังหวะของหัวใจหลี่เฉินหลบสายตาเผยกู้หยางไปทางเซียวจิ้งหงแทน ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “กำไรของข้าหาได้มากมาย อีกทั้งจักรยานพวกนี้ยังไม่เคยมีใครขายมาก่อน ย่อมมีจุดที่ต้องระวังอีกมาก หากเทียบกับการกรองเกลือของเจ้าจิ้งหงแล้ว...นับว่ายังห่างชั้นอยู่ไม่น้อย”เซียวจิ้งหงหัวเราะเบา ๆ พลางยกถ้วยชาในมือขึ้นจิบอย่างไม่ใส่ใจ “เจ้าก็พูดไปเถิด ข้าไม่แข่งกับคนทำเหล็กอย่างเจ้า”จากนั้นสายตาของเขาเลื่อนไปยังทางเดินไม้ยาวทอดผ่านสวนด้านข้าง ที่เผยกู้หยางสั่งให้คนงานต่อขึ้นเป็นพิเศษเพื่อใช้ขี่จักรยานทดลอง เขาเหยียดยิ้มบางแล้วเอ่ย “เส้นทางนี้นับว่ายาวเกือบยี่สิบลี้...เจ้ามั่นใจหรือว่า นางจะขี่สิ่งนั้นจนรอบได้?”สายตาเผยกู้หยางเลื่อนไปตามแนวไม้ยาวที่ทอดหายไปในหมู่ต้นเหมย ใบหน้าเรียบสงบแต่แฝงรอยคิดลึก เอ่ยเสียงเบา “เพียงแต่อยากให้นางรู้ว่า...ที่นี่ไม่ได้คับแคบอย่างที่นางคิด”หลี่เฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง “เจ้าคิดจะผูกหัวใจสตรีด้วยเส้นทางไม้เช่นนี้หรือ...อา เผยกู้หยาง เจ้าก็มีวันนี้ วันที่ไม่รู้ว่าจะสร้างความประทับใจอย่างไรดีเสียแล้ว”ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ เสียง

ตอนที่ 81 ไม่ต้องเลี้ยงดูถนนไม้ที่ทอดยาวแม้ยังสร้างไม่เสร็จสมบูรณ์นัก แต่ก็เห็นเป็นแนวทางไม้เนื้อดีที่วางเรียงอย่างประณีต เรียบแน่นและมั่นคงตลอดแนวขอบบึง เหนือศีรษะมีหลังคาไม้ไผ่บางช่วง บางตอนเปิดโล่งให้แสงอาทิตย์ลอดผ่านจนเกิดลายเงาระยับบนพื้นสองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งหญ้าอ่อนสีเขียวและต้นเหมยที่กำลังผลิดอก แซมด้วยกลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกชิงหลันที่ปลูกไว้ประดับ เมื่อสายลมพัดผ่าน กลีบดอกไม้ปลิวล้อไปตามทางคล้ายจะเต้นระบำรับยามเช้าเสียงล้อจักรยานหมุนแผ่วเบาไปตามแนวไม้ ล้อกระทบแผ่นกระดานเป็นจังหวะช้า ๆ เสียงหัวเราะของซ่งเหยาดังประสานกับเสียงลม เสียงจักจั่น และเสียงนกร้องบนยอดไม้ไป๋เล่อปั่นจักรยานช้า ๆ จนล้อไม้ส่งเสียงครืดเบา ๆ ไปตามทาง เธอหันกลับไปมองลูกชายที่อยู่ด้านหลัง ซ่งเหยาเริ่มจับจังหวะได้ดีขึ้น ล้อหมุนเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เส้นผมสลวยของเด็กชายปลิวตามแรงลม ใบหน้าสดใสเปื้อนรอยยิ้มหญิงสาวหัวเราะเบา ๆ พลางชะลอความเร็วลง เพื่อรอให้ลูกตามทัน แต่ไม่ทันไรเสียงหัวเราะของเด็กชายก็ดังขึ้นจากด้านหลัง“ท่านแม่ ข้าปั่นได้เร็วแล้ว!”ไป๋เล่อเหลียวหลังไปมอง เห็นซ่งเหยากำลังเร่งความเร็วด้วยความตื่นเต้น น

ตอนที่ 83 หวังผลแอบแฝงหลังจากเดินทางต่อเนื่องถึงสามวัน ผ่านทั้งแดดแรงลมและถนนลูกรังที่ทอดยาวสุดสายตา ขบวนรถม้าของทั้งสองจวนก็แล่นเข้าสู่เขตเมืองหลวงในยามบ่ายของวันที่สามถนนใหญ่ในเมืองคึกคักด้วยผู้คน รถม้าและเกวียนสินค้าสัญจรขวักไขว่ กลิ่นขนมอบจากร้านข้างทางลอยคลุ้งเคล้ากับเสียงพ่อค้าเร่เรียกลูกค้าอย่างคึกคัก“ถึงแล้วเจ้าค่ะ เมืองหลวง” อาเหมยพูดด้วยน้ำเสียงโล่งอก ขณะเปิดม่านรถม้าให้ไป๋เล่อมองออกไปไป๋เล่อเปิดม่านรถม้าออกเล็กน้อย มองภาพเมืองหลวงเบื้องหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ ถนนสายใหญ่ปูลาดหินเรียบ มีผู้คนสัญจรไม่ขาดสาย ร้านรวงตั้งเรียงรายสองฝั่งทาง ป้ายผ้าสีสดสะบัดพลิ้วในสายลม กลิ่นขนมอบ เครื่องหอม และเสียงพ่อค้าเร่ประสานกันอย่างมีชีวิตชีวานางมองอย่างตื่นตาตื่นใจ ในความทรงจำของร่างนี้ เมืองหลวงเคยเป็นเพียงภาพเลือนรางในเรื่องเล่า แต่ของจริงกลับเต็มไปด้วยพลังและความเร่งรีบสง่างามแต่แฝงระเบียบจนรู้สึกได้ถึงอำนาจที่มองไม่เห็นรถม้าค่อย ๆ เคลื่อนผ่านตรอกแคบที่คดเคี้ยวไปตามแนวกำแพงเมือง เสียงล้อไม้เสียดสีกับหินเรียบดังแผ่วเบา ก่อนจะเปิดออกสู่ลานกว้างของ จุดพักม้าที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากประตู

ตอนที่ 85 ต้อนรับ ในวันถัดมาขบวนรถม้าของเผยกู้หยางเคลื่อนเข้าสู่เมืองหลวงอย่างสง่างาม เสียงเกือกม้ากระทบพื้นหินดังเป็นจังหวะก้องไปทั่วตรอกใหญ่ ผู้คนสองข้างทางต่างพากันหลบและก้มมองด้วยความเกรงขามเมื่อถึงหน้าจวนเผยแม่ทัพใหญ่ประตูใหญ่สองบานก็เปิดออกต้อนรับเผยกู้หยางเผยถัง แม่ทัพใหญ่ผู้มากบารมีแห่งแคว้นเยี่ยนโจวเดินออกมารับบุตรชายรองด้วยตนเอง ท่ามกลางสายตาของเหล่าบ่าวและองครักษ์ที่ค้อมตัวอย่างพร้อมเพรียงเผยกู้หยางลงจากรถม้า ก่อนค้อมตัวคารวะผู้เป็นบิดาอย่างสงบ “คารวะท่านพ่อ คารวะท่านแม่ พี่ใหญ่พี่สะใภ้”สองเด็กชาย เผยอี้หลางและเผยซ่งเหยา ก็รีบเดินตามออกมา แล้วคุกเข่าคารวะด้วยท่าทีงดงาม“หลานคารวะท่านปู่ ท่านย่าขอรับ”เผยถังหัวเราะเบา ๆ อย่างพอใจ“ดีมาก เด็กสองคนนี้โตขึ้นนักจริง ๆ”จากนั้นทั้งสองเด็กชายก็หันไปคารวะเผยเยี่ยนและจูหลี่หว่าน ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังในฐานะพี่สะใภ้ใหญ่ “คารวะลุงใหญ่กับป้าสะใภ้ขอรับ”จูหลี่หว่านยิ้มอ่อน “โตขึ้นหล่อเหลาเสียแล้ว” เผยจ้าวกับเผยฉือเฟย หลังคารวะเผยกู้หยางเสร็จก็หันมาทางน้องชายทั้งสองด้วยรอยยิ้มกว้าง“พวกเจ้ามาช้าจริง ที่นี่มีของเล่นมา

ตอนที่ 87 ตระกูลใหญ่ เล็กแม้ในใจของหวังเจียงจิงจะยังไม่พร้อมสำหรับการกลับไปเยี่ยมมารดาในครั้งนี้แต่เมื่อได้รับคำเชิญ นางก็ไม่อาจปฏิเสธได้ด้วยเหตุผลของ “ความกตัญญู” มือเรียวกำชายเสื้อแน่นยามรถม้าค่อย ๆ เคลื่อนเข้าสู่ลานจวนที่คุ้นตา สถานที่ที่เต็มไปด้วยทั้งความทรงจำและบาดแผลในใจเมื่อก้าวลงจากรถม้า ภาพตรงหน้าก็มิได้แตกต่างจากที่นางคาดเดาไว้มากนัก มารดานั่งอยู่ในตำแหน่งกลางเรือน สีหน้าเรียบนิ่งปนความภูมิใจที่กลบเกลื่อนความตื่นเต้นไว้ใต้แววตาบ่าวไพร่พากันค้อมศีรษะรับอย่างนอบน้อมเกินจริงสิ่งที่ทำให้หวังเจียงจิงต้องชะงัก คือภาพของคุณหนูใหญ่หวังหลิวสตรีผู้เคยพูดจาเสียดสีมารดาของนางในอดีตบัดนี้กลับแต่งกายงดงามพาบุตรสาววัยเยาว์มายืนรออยู่ด้านหน้าหวังเจียงจิงเพียงย่อกายคารวะทุกคน สีหน้าเรียบสงบจนไม่อาจอ่านได้ว่าในใจคิดสิ่งใดบรรยากาศในห้องโถงกว้างดูคล้ายจะอบอุ่น ทว่าความอบอุ่นนั้นกลับแฝงความเย็นเยียบอย่างประหลาดเสียงของหวังเหว่ยดังขึ้นเป็นคนแรก น้ำเสียงนุ่มนวลราวบิดาที่ห่วงใยบุตรสาว “จิงเอ๋อร์…กลับมาเสียที บิดาได้ข่าวว่าเจ้ามาถึงเมืองหลวงหลายวันแล้ว ยังคิดอยู่ว่าจะได้เห็นหน้าเมื่อใ