อนุตัวร้ายขอทำสวน의 모든 챕터: 챕터 91 - 챕터 100

ตอนที่ 88 น่าจะทำได้หวังเจียงจิงกลับออกมาจากจวนตระกูลหวังด้วยหัวใจหนักอึ้ง แม้จะได้พบมารดาที่เฝ้าคิดถึง แต่กลับไม่มีโอกาสพูดคุยกันแม้สักคำนางนั่งในรถม้าอย่างเงียบเชียบ พลางนึกถึงตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ ญาติพี่น้องผลัดกันเข้ามาซักถามไม่หยุด มิใช่ถามด้วยความห่วงใย หากแต่เป็นคำถามที่เปี่ยมด้วยความคาดหวังแฝงเร้น“เจ้ามีอำนาจในจวนเผยมากเพียงใด?”“ฮูหยินใหญ่เป็นผู้ใดกัน?”“คุณชายรองเผยจะกลับมารับตำแหน่งในเมืองหลวงหรือไม่?”“พวกเจ้าจะกลับมาพำนักที่นี่เมื่อใด?”หวังเจียงจิงเพียงยกมือคารวะ ตอบด้วยเสียงแผ่ว“ข้าไม่ทราบเจ้าค่ะ” ทุกถ้อยคำที่เอ่ยออกมากลับทำให้สีหน้าของบิดาหวังเหว่ยแข็งกร้าวขึ้นทีละน้อยจนกระทั่งเสียงของหวังหลิว แทรกขึ้น “สิบวันข้างหน้าจวนเสนาบดีถังจะจัดพิธีปักปิ่นให้ไฉเอ๋อร์ เจ้าก็มาร่วมด้วยเถิด”น้ำเสียงนั้นแม้ดูเป็นคำเชิญ หากแท้จริงคือคำสั่งเจียงจิงชำเลืองมองเด็กสาววัยเยาว์ที่นั่งข้าง ๆ ใบหน้าที่พยายามรักษากิริยา แต่แววตากลับฉายชัดถึงความไม่พอใจและไม่ได้อยากสนิทสนมกับนางนักในขณะนั้นเอง สายตาของหวังเจียงจิงเหลือบออกไปยังถนนหน้า ผ่านม่านรถม้าที่เปิดไว้เล็กน้อย

ตอนที่ 90 เหมือนยิ่งนักซ่งเหยาวิ่งขึ้นมาหามารดาด้วยความดีใจ พอได้พบกัน ทั้งคู่ก็พูดคุยถามไถ่เรื่องทั่วไป ตั้งแต่การเดินทาง การพักผ่อน ไปจนถึงอาหารในจวนใหญ่หลังหัวเราะกันอยู่ครู่หนึ่ง เด็กชายก็นิ่งไปก่อนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแต่จริงจังว่า “ท่านแม่ ข้ามีเรื่องหนึ่งสงสัยนัก”ไป๋เล่อเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “เรื่องใดกันเหยาเอ๋อร์?”ซ่งเหยาขยับเข้ามาใกล้ลดเสียงลงเล็กน้อย “พรุ่งนี้ ข้า พี่ใหญ่อี้หลาง และท่านพ่อจะไปเข้าเฝ้าลี่กุ้ยเฟยขอรับ แต่ข้ากลับแปลกใจ...ตั้งแต่มาถึงจวน ไม่มีผู้ใดเอ่ยถามถึงท่านเลยสักคน ทว่าตอนจะเข้าเฝ้าเสด็จอาท่านย่ากลับพูดขึ้นมาคำหนึ่งว่า ‘นางควรเข้าเฝ้าด้วยหรือไม่’”เด็กชายเว้นจังหวะ พลางมองมารดาด้วยแววตาสงสัย “ท่านแม่ว่ามันน่าแปลกหรือไม่ขอรับ เหมือนทุกคนต่างรู้ว่าท่านอยู่ในเมืองหลวง ทั้งที่ไม่มีผู้ใดเห็นท่าน ท่านย่าที่ปกติถือกฎระเบียบเคร่งครัดยิ่งนัก...กลับไม่เอ่ยตำหนิท่านสักคำ”ไป๋เล่อชะงักในทันที ใบหน้าที่เมื่อครู่ยังยิ้มระรื่นค่อย ๆ แข็งนิ่งลง นางครุ่นคิดอย่างรวดเร็วแต่หาคำตอบไม่ได้ สุดท้ายกลับเผลอตอบออกไปอย่างเสียไม่ได้ “แม่เองก็...ไม่ทราบเรื่องราวพวกนี้ เจ้าเองก็รู้ ฐ

ตอนที่ 92 เรื่องราวในขณะเดียวกัน เสียนผินก็พาไป๋เล่อไปยังหอน้ำชาชิงฮวาเพื่อพบกับโจวหลันตามที่นัดหมายไว้ทันทีที่โจวหลันเห็นหญิงสาวตรงหน้า นางถึงกับชะงักงันไปครู่หนึ่ง ภาพในความคิดของนางที่เคยจินตนาการถึง “แม่ค้าข้างทาง” นั้น แตกสลายลงโดยสิ้นเชิงหญิงสาวผู้มีใบหน้าสงบนิ่ง แววตาอ่อนโยนแต่เฉียบลึก ผิวพรรณผุดผ่องราวหยกขาว เครื่องแต่งกายเรียบแต่สะอาดตา แสดงถึงรสนิยมที่ไม่อาจหาได้จากคนธรรมดาในตลาดโจวหลันเพียงมองก็เข้าใจทันทีว่าทำไมหลานสาวของนางถึงได้ให้ความเกรงใจสตรีผู้นี้นักทว่าความรู้สึกชื่นชมเพียงชั่วแล่นก็ถูกกลบด้วยความถือดีที่สั่งสมในใจ นางเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น“หากครั้งนี้เจ้าทำได้ดี ข้าอาจจะมีรางวัลเพิ่มเติมให้”ไป๋เล่อเพียงย่อกายเล็กน้อย รอยยิ้มบางคลี่ขึ้นที่มุมปาก เสียงนางอ่อนนุ่มแต่มั่นคง “ขอบพระคุณฮูหยินที่เมตตาเจ้าค่ะ”น้ำเสียงของนางไม่มีความยำเกรงเกินควร หากแต่เปี่ยมด้วยความสงบที่ทำให้คนฟังคล้ายถูกสะท้อนกลับโดยไม่รู้ตัวอาเหมยที่ยืนอยู่ด้านหลังถึงกับเม้มปากแน่น ความไม่พอใจฉายชัดในแววตา ท่าทีโอหังของฮูหยินผู้สูงศักดิ์ตรงห

ตอนที่ 94 ก่อนที่เสียงพิณจะจบลงไป๋เล่อยังคงตกตะลึง ใบหน้างามสะท้อนแสงตะเกียงอย่างซับซ้อน นางคิดว่าควรกลับไปทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นอีกสักหน่อย จึงลุกขึ้นเอ่ยเสียงเบา“ข้าขอตัวกลับก่อนเจ้าค่ะ”เผยกู้หยางมองนางแล้วยิ้มอ่อน ดวงตาคล้ายหยอกเย้า “เจ้าช่างใจดำนัก...ไม่ต้องกลับแล้ว”“ได้อย่างไร อย่างน้อยก็ต้องกลับไปเก็บของ” ไป๋เล่อขมวดคิ้ว ก่อนจะเม้มปากแน่นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าถูกอีกฝ่ายลอบวางหมากไว้ตั้งแต่ต้น“ท่านนี่ช่างทำอะไรตามใจตัวเองนัก”ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มต่ำชวนให้ใจสั่น “เจ้าเองก็ไม่ต่างกันนัก...มานี่สิ”ไป๋เล่อชะงัก ดวงตาไหววูบ“วันนี้ข้าสกปรกยิ่งนัก อยู่ในครัวตั้งนาน”เผยกู้หยางยกมือขึ้นเรียก เปาอันจึงรีบก้าวออกมา“เตรียมน้ำ.”ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอก บ่าวสองคนหาบถังไม้เข้ามาอย่างระมัดระวัง ไอน้ำอุ่นลอยคลุ้งไปทั่วห้อง กลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ ละลายปนในอากาศอย่างนุ่มนวลอาหมิงกับอาหลิงเดินเข้ามา ย่อกายรายงานพร้อมกัน“ฮูหยิน น้ำเตรียมพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”ไป๋เล่อหันไปมองพลางเบิกตาเล็กน้อย“นี่...พวกเจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ?”อาหลิงยิ้ม “นายท่านเป็นคนสั่งให้บ่าวทั้งสองตามมา

ตอนที่ 96 ขนมดอกเหมยน้ำผึ้งรุ่งอรุณแผ่วเบาคลี่คลุมจวนเผยกู้หยางด้วยแสงทองอุ่น กลิ่นดอกเหมยจากสวนหน้าต่างลอยระเรื่อเข้ามาปะปนกับกลิ่นชาอ่อนในห้อง อันไป๋เล่อขยับกายช้า ผ้าห่มที่พันคลุมหลุดเล็กน้อยเผยให้เห็นลำแขนขาวละมุน ความอบอุ่นจากร่างข้างกายยังไม่จางเผยกู้หยางตื่นก่อน เขาเอนกายพิงหมอน มองเส้นผมยุ่งระเกะระกะที่คลอเคลียบนบ่าของนาง รอยยิ้มจางแตะแค่หางตา เขาเอื้อมมือจัดปอยผมที่บังแก้มให้อย่างแผ่ว สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนซ่อนเร้น“ตื่นแล้วหรือ” เสียงทุ้มแผ่วถาม นางครางรับเบา พลิกตัวหนีแสงที่ลอดจากหน้าต่าง “ข้าอยากนอนต่อ…”ทว่า ไป๋เล่อพูดเพียงเท่านั้นก็ลุกขึ้น “ข้าต้องไปดูแม่ครัวหอน้ำชาชิงฮวาทำขนมวันนี้ต่ออีกสักวัน”“เหตุใดเจ้าจึงเอาเรื่องนี้มาถือจริงนักกัน” เผยกู้หยางเอ่ยขึ้น น้ำเสียงฟังดูอ่อนใจแต่แฝงความเอ็นดูไป๋เล่อเงยหน้าขึ้นตอบ ดวงตาเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น “ก็เพราะนั่นคือบทพิสูจน์ฝีมือของข้า...คุณหนูรองโจวฝากความหวังไว้กับข้า ข้าย่อมไม่อาจทำให้ผิดหวังได้”ชายหนุ่มเอ่ยแย้ง “หากเจ้าให้ผู้คนรู้ว่าเจ้าในฐานะพระชายาข้ากับนางมีไมตรีต่อกันเสียหน่อย...ชื่อเสียงของนางคงไต่สูงได้เร็วกว่า